Op 31 december 2015 is ons zoontje, Dante*, geboren na 22 weken zwangerschap. Nu zijn we ruim een week verder en we hebben het zwaar. Het begon met een heel vervelende 20-wekenecho. De verloskundige had alles bekeken, en alles was goed. Behalve het hoofdje, dat kon ze niet goed zien. Uiteindelijk draaide Dante toch nog en kon ze snel even kijken. Het laatste wat ze moest checken waren de kleine hersenen, en die zagen er niet goed uit... De verloskundige wist niet goed wat ze moest zeggen, zij wist namelijk niet wat de consequenties hiervan zijn. We werden meteen doorgestuurd naar het WKZ, waar we die dag daarna weer een uitgebreide echo kregen. En geloof me, een echo is echt niet leuk als je weet dat je kindje een afwijking heeft. De gynaecoloog die we daarna spraken wist niet precies wat de gevolgen van deze afwijking zijn en stuurde ons naar huis met het bericht dat de hersenen van de baby nog volop in ontwikkeling waren en dat ze volgende week meer konden zeggen. Hij ging in ieder geval overleggen met een kinderneuroloog. Enigszins gerustgesteld gingen we naar huis, misschien was dit niet het einde en was ons zoontje toch gezond. Die week daarna heb ik een vruchtwaterpunctie gehad en kregen we nog een echo. Er was niet veranderd. De gynaecoloog en de kinderneuroloog gingen overleggen en na 10 lange minuten werden we geroepen. De blik op hun gezichten zei genoeg. De neuroloog had die week research gedaan naar deze afwijking en had slecht nieuws. De afwijking is zeer zeldzaam, daarom wisten ze vorige week nog weinig. Ons zoontje was zwaar gehandicapt, zowel lichamelijk als geestelijk en zou waarschijnlijk ook lijden aan epilepsie en spasmen. En toen kwam de vraag: Heb je al nagedacht over het afbreken van de zwangerschap? Ja, daar hadden we al over nagedacht. Dit kindje zou geen gelukkig leven kunnen lijden en waarschijnlijk niet heel oud worden. Dus voor iedereen zou het beter zijn om deze zwangerschap niet door te zetten. Verdrietig gingen we naar huis. Daar besloten we vrij snel dat we de zwangerschap gingen afbreken. De week daarop konden we terecht. Eerst moet je een pil nemen en weer naar huis, na 24 uur wordt je dan opgenomen, en wordt de bevalling ingeleid. Ik nam de pil in en ongeveer 2 uur daarna is Dante overleden. Het gebeurt eigenlijk nooit dat het kindje overlijdt van deze pil. Maar dat zegt wel genoeg over de kracht van de baby. Op het eerste moment dat het kon, heeft hij het opgegeven. Na 43(!) uur beviel ik van Dante. Je kon duidelijk zien dat hij al een paar dagen geleden gestorven was, maar verder was het een mooi mannetje. Die dag mochten we naar huis. Zonder kindje, en niet meer zwanger. Sindsdien voel ik me leeg. Soms denk ik wel eens dat ik toch iets voel bewegen in mijn buik, en word dan weer geconfronteerd met de realiteit. In plaats van nu trots zwanger te zijn, heb ik niets meer. Ik kijk op tegen de komende maanden, in mei krijg ik geen gezond kindje. De babykamer is leeg, en we hebben opeens condoleancekaarten in de brievenbus. Ik blijf me maar afvragen, waarom? waarom Dante? waarom wij?
Lieve Petra, wat een groot verlies! Zelf ben ik maandag bevallen van onze zoon, ook hij is na het innemen van de medicatie overleden in mijn buik, hij had ernstige skeletafwijkingen. Ik wil je heel veel sterkte wensen mij helpt het om er veel over te praten met anderen, je mag me altijd een pb sturen. Heb je op een goede manier afscheid kunnen nemen? Liefs
Sterkte met dit grote verlies. Helaas weet ik ook hoe moeilijk het is. Neem je tijd. Laat je ajb niet opjagen met rouwen. Iemand die dit niet heeft meegemaakt heeft geen idee over de impact. Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje Dante! Als ik jou verhaal lees komen een hoop emoties terug. Wij hadden ook Een slechte 20 weken echo waarbij ze ook zagen dat er iets mis was met de hersentjes van ons zoontje en ook bij ons is het een hele zeldzame aandoening. Het verdriet is onbeschrijfbaar maar wat mij geholpen heeft is het maken van een herinneringsfotoboek, we hebben ons verhaal van slechte echo tot crematie in die periode op papier gezet en ik heb een herinneringskist gemaakt met kleertjes en spulletjes die wij voor hem hadden. Wij hadden namelijk bij 16 weken een "goede" echo gehad en wij dachten dat we safe waren. Ons verhaal lees ik nog regelmatig terug want wat nu zo op je netvlies gebrand staat vervaagt uiteindelijk. Heel veel sterkte en neem echt de tijd om dit grote verdriet te verwerken
Heel veel sterkte! Helaas herken ik je gevoel, het verdriet en vooral de vraag waarom.. Ons meisje had een chromosoomafwijking die maar 12 kinderen wereldwijd hebben. Ik vind het zo erg voor jullie. De leegte, de pijn als je andere baby's ziet. Ik heb tot aan mijn zwangerschap nu niet naar kleine meisjes kunnen kijken, ging niet naar babyshowers.. Dus voel je niet bezwaard iets te laten, voelen of doen. Dit is jullie proces en mensen die om jullie geven steunen jullie in jullie keuzes. Nogmaals heel veel sterkte met dit enorme verlies..
Alsnog gefeliciteerd met jullie zoon Dante en wat verdrietig dat het zo heeft moeten gaan. Vandaag is het 12 weken geleden dat ik met 23 weken van mijn dochter ben bevallen. Ik heb regelmatig behoefte aan begrip en kom dan steeds weer bij mezelf uit. Want ik begrijp mezelf het best, ook al is dat eenzame verdriet een stuk pijnlijker dan het delen met een ander. Een lichtpuntje is dat ik hier op ZP veel steun en begrip vind. Ik wens jou ook alle steun, begrip en warmte toe van de mensen om je heen en hier op ZP. Heel veel sterkte Petra! X
Hoi Petra, Wat een mooie naam, Dante! Ik kan me voorstellen dat je je nu leeg en verdrietig voelt.. Ik ben zelf afgelopen september bevallen nadat bij de 20 weken echo bleek dat ons kindje niet levensvatbaar was. Er komt nog een moeilijke tijd aan denk ik, de periode dat je eigenlijk zwanger zou zijn en een kindje zou krijgen is ineens voorbij. Ik was zelf in januari uitgerekend en ik vind het erg moeilijk dat ik om me heen zie dat er kindjes geboren. Ik had nu ook zo graag op het laatst gelopen!! Voor mij heeft het wel geholpen om er in ieder geval heel open over te zijn naar min omgeving, zodat zij ook beter weten hoe ze mee kunnen leven en kunnen proberen te begrijpen wat er in je om gaat. Sterkte!!
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik vind het heel erg dat jullie dit allemaal herkennen, dat betekent dat jullie hetzelfde hebben moeten doormaken. Ik hoop dat het voor ons allen iedere dag een beetje beter wordt. Het is echt moeilijk om dit een plekje te geven, maar het moet. Bedankt voor de steun, ik voel me door mijn omgeving niet altijd begrepen. Zij weten (gelukkig) niet hoe het voelt.
Petra, heel veel sterke met het verlies van je zoontje Dante. Het is een erg moeilijke tijd, je emoties gaan alle kanten op waarschijnlijk. Soms zul je je dagen wat beter voelen en dan weer ineens erg verdrietig en leeg. Het zal op en af gaan, maar op een gegeven moment zul je meer betere dagen krijgen. Het is voor ons nu 3 jaar geleden dat wij ons kindje zijn verloren (ook na een slechte 20 weken echo). Het eerste half jaar zaten we echt in een dal, maar daarna ging het steeds beter. Je zal de pijn altijd met je meedragen maar het zal uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnen, dat gebeurd wanneer je daar aan toe bent. Je zal nu namelijk ook de behoefte hebben hem 'levend' te houden, snap je wat ik bedoel? Dat is allemaal logisch. Mijn dochter is destijds begin januari geboren en ieder jaar heb ik er moeite mee in die maand en keer ik in mezelf en wil ik met haar bezig zijn. Ik heb ook een album van haar gemaakt met tekst vanaf het begin van de zwangerschap tot aan de crematie en dan kan ik dagelijks op zulke momenten door het boek bladeren. Dan voelt ze weer even dichtbij. Veel sterkte de komende tijd!
Hallo Petra en anderen, Ook wij kregen tijdens de 20 weken echo slecht nieuws te horen. En omdat ons dochtertje een zeer ernstige hartafwijking hebben wij toen besloten om de zwangerschap af te breken. Dit was 8 januari 2016 ze was toen 21.6 weken oud. Het is dus ook bij ons nog erg vers. De ene dag gaat inderdaad beter dan de andere, maar wat nu? Iedereen zegt, neem de tijd, maar hoe lang is dat dan?
Lieve Petra, Wat ontzettend verdrietig dat Dante niet bij jullie mocht blijven. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe. Liefs
Dag Eeve, Veel sterkte met dit grote verlies. Ik begrijp je, iedereen blijft maar zeggen 'neem je tijd'. Het lastige is dat het bij iedereen anders schijnt te zijn hoeveel tijd je nodig hebt met de verwerking. Ik ben nu 4 1/2 week verder, en het gaat duidelijk beter dan eerst. Ik heb in de tijd tussen de 20-wekenecho en de bevalling ook echt tijd genomen om afscheid van Dante te nemen, dat heeft mij erg geholpen. Toch heb ik nu nog steeds momenten dat ik opeens heel erg overstuur ben... Die huilbuien komen soms uit het niets, soms hebben ze wel een duidelijke oorzaak. Dus ook van mij de opmerking "neem je tijd". Als je het op een gegeven moment niet mee aankan, of als je het voor je gevoel te lang vind duren, zoek dan hulp. Al is het alleen maar om de geruststelling te krijgen, dat alles wat je nu voelt heel normaal is.
Dag Petra, Ik merk gelukkig ook dat het beter gaat dan de eerste week. Maar ben er nog lang niet. Moet woensdag naar de bedrijfsarts, want 'recht' op verlof heb je natuurlijk niet. Ben jij al aan het werk? Ik merk dat ik ook echt weer moet herstellen van de zwangerschap en bevalling. Als je wil mag je ook een PB sturen, dat praat misschien makkelijker.