Even een vrij lang verhaal vermoed ik, maar ik weet het gewoon even niet. Ik heb twee kleine zoontjes en ik woon niet meer in Nederland. Ik heb hier vrienden, maar geen familie, wel heb ik hier schoonfamilie, die echt heel lief zijn. Mijn partner is depressief en wil eigenlijk niet meer. Hij is al vrij lang zo maar de laatste twee jaar loopt het echt de spuigaten uit. Ik kom op een punt aan dat ik denk, ik snap het dat je je leven wilt beeindigen, want dit IS geen leven. Hij heeft alles geprobeerd, tot en met een 2 maanden ziekenhuisopname en electroshocktherapie aan toe. Ik bedenk me de laatste tijd veel dat hij alleen maar energie vreet, maar niets bijdraagt. Het vreet aan me, en de jongens zijn oud genoeg om hier iets van mee te krijgen. Ik hou van hem, maar het is niet fijn bij hem. Klinkt dat vreselijk ? Ik wil hem graag helpen, maar ik kan het niet. Waar kies ik voor? Kies ik voor een pappa voor mijn jongens en blijf ik uitleggen dat pappa ziek is? Ga ik weg en kies is voor rust voor iedereen ? Hij is niet slecht richting de kinderen, en de jongens zijn dol op hem. Hij zorgt er echter wel voor dat normale dingen niet zo makkelijk zijn. Hij durft niet naar buiten of mensen te ontmoeten. Alles rust op mijn schouders (wat op zich niet erg is), maar ik moet wel uitleggen dat pappa niet durft. Het is allemaal zo dubbel. Het is een fantastische man, en hij is ziek. Ik ben bang dat ik hem op een moment ga vinden, dat hij er een eind aan gemaakt heeft, en hoe afschuwelijk ik dat ook vind, ik zou het begrijpen. Al met al, wanneer zeg ik nou dat het genoeg is? Want hij is niet slecht voor de kinderen, maar er zijn natuurlijk wel gevolgen richting de jongens. Dankjewel voor het lezen Liefs,
O, wat afschuwelijk voor je man, jou, je kinderen en zijn familie! Ik kan je geen antwoord geven op je vraag wanneer het genoeg is, daar zijn volgens mij psychiaters het zelfs niet over eens. Is de psychiatrische hulp in Denemarken wel een beetje goed geregeld? Elektroshocktherapie is niet niks, daarna zijn de mogelijkheden volgens mij wel uitgeput. Aan de ene kant wil je natuurlijk niet opgeven, maar aan de andere kant is uitzichtloos lijden ook vreselijk. Is er een oorzaak voor zijn depressies gevonden? Heel erg veel sterkte in elk geval!
Inderdaad, het ziet er hier ook een beetje uitgeput uit hoor. Hij probeert echt alles - het is niet zo dat hij denkt ja dikke doei daar heb ik geen zin in. Op dit moment ziet het eruit als uitzichtloos lijden. En het doet zo zeer, voor zijn familie en voor ons gezin. Het is niet zo dat hij dreigt er een eind aan te maken, hij smeekt of het alsjeblieft mag. Wat zeg je dan? Ik besef me heel goed dat dit geen onderwerp is waar veel over gesproken wordt, maar ik kan me ook niet voorstellen dat hij de enige is die echt hiermee geconfronteerd wordt en er echt niets meer is. Wil ik die vrouw zijn die haar vent verlaat omdat hij ziek is? Nee dat wil ik niet. Wil ik mijn kinderen beschermen? Ja. Pfff, leuk is anders!
Je hebt je post nog aangepast terwijl ik met mijn reactie bezog was, zie ik. Kun je misschien een lotgenotengroep zoeken via internet? Natuurlijk wil een gezond mens niet dood, dat hij dat wel wil toont aan dat het bij nem niet goed zit. Maar waar ligt inderdaad de grens? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten, dat is een zware filosofische en ethische vraag, waar je zelf best hulp bij zou mogen zoeken, vind ik.
Jeetje, ik heb werkelijk geen idee wat ik hier op zou moeten reageren maar ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Sterkte, met alles.
Wat ontzettend zwaar en moeilijk. Ik ben van mening dat als alles al geprobeerd is en niks helpt en hij zelf toestemming vraagt om zijn leven te stoppen je dat moet respecteren. Zoek samen naar mogelijkheden om hem naar een goed eind te brengen. Zoals je zelf al zegt ben je bang om hem eerdaags te vinden. Hoe vreselijk is dat als je geen afscheid van elkaar hebt kunnen nemen. Veel sterkte.
Wat ontzettend erg! Heel veel sterkte toegewenst! Is je man suïcidaal, of blijf het bij woorden? Hebben jullie gesproken over het beëindigen van zijn leven? Wat zeggen de artsen hierover? .. hoe is het in Denemarken geregeld met euthanasie? Ik zou alles op alles zetten om de jongen zoveel mogelijk goede herinneringen mee te geven van hun vader. Samen dingen doen (in huis kan dat ook natuurlijk), foto's maken, filmpjes maken. Ik zou persoonlijk niet met de jongens praten over details. Maar als er vragen komen dan zeggen dat papa ziek is. Ik weet niet hoe oud jullie kinderen zijn, maar voor elk kind is het te jong om te weten dat papa niet meer wil leven. Bij hem blijven of weggaan.. ik denk niet dat er een correcte keuze is. Welke keuze jij ook maakt, ik geloof dat dat de juiste zal zijn. Heb jij contact met zijn psychiaters?
Wat vreselijk... Heel veel sterkte in deze ontzettend moeilijke situatie. Ik sluit me aan bij de reactie van Sjorsje. Als hij je smeekt zou ik je adviseren samen een manier te zoeken maar niet voordat er wat mooie dingen, voor zover dat nog lukt, zijn vastgelegd voor jullie kinderen. Hoe crux dit ook klinkt...
ik heb contact met alle hulpverlening en zelfdoding en hulp bij zelfdoding is hier bij de wet verboden. Mijn vader is overleden na euthenasie (longkanker) en hier waren ze zo verbaasd dat dat allemaal mogelijk was. Mijn jongens zijn 4 en 2. Hoe cru jullie antwoorden ook klinken, het is fijn een ander perspectief te zien. Want ik wil helemaal niet weg, ik wil hem helpen. Op watvoor manier dan ook. Ik hou van hem, helemaal, onvoorwaardelijk. Maakt dat dat ik een vreselijk mens ben dat ik hem zou helpen? Ik ben bang. Mijn kinderen weten uiteraard niet dat pappa niet verder wil leven. Pappa is ziek in zijn hoofd, en de dokters proberen zijn hoofd beter te maken - zover strekt hun wetenschap. Maar onze oudste beseft wel dat pappa bang is voor dingen, en gaat hem troosten. Dankjulliewel voor je antwoorden, het doet me gek genoeg goed en maakt dat ik weer iets sterker in mijn schoenen sta
Wat maakt je een vreselijk mens dat je hem wilt helpen? Wat bedoel je? Helpen met hulp zoeken? Helpen met zelfdoding? Hulp bij wat?
Jee Picaris, wat een vreselijke situatie. Dit gaat natuurlijk jouw vermogens te boven en al je grenzen over, want je kunt natuurlijk helemaal niet kiezen. Je wilt hem niet in de steek laten maar je wilt je kinderen ook niet in deze situatie laten. Of jezelf. Wat je ook doet, het zal nooit goed voelen. Ik heb echt met je te doen, je zit er behoorlijk tussen. Dit is niet iets wat jij kunt oplossen of zelfs maar op een gezonde manier het hoofd kunt bieden zonder hulp. JIJ hebt hulp nodig. Hulp bij hoe jij hier nog bij kunt blijven functioneren als vrouw en als moeder van jullie kinderen. Want dat de meeste druk bij jou komt te liggen is duidelijk. Naast het enorme lijden van jouw man. Want dat het Lijden met een hoofdletter is, dat geloof ik. Welke hulp wordt jou geboden? Goed trouwens dat je hier je verhaal doet! Heel veel sterkte en ja, zorg goed voor jezelf...
Dat lijkt me echt een dilemma want ik kan me voorstellen dat als jij weggaat hij dan helemaal geen reden meer denkt te hebben om te leven.. Moeilijk hoor. Sterkte.
In dat geval zou ik gaan praten met jouw man en jouw wensen uitspreken. Bijv. (even heel bot gezegd, vergeef me) wil jij zijn lichaam vinden of niet? Spreek af dat het niet kan gebeuren als de kinderen thuis zijn bijv. Of spreek af dat jij het van te voren wil weten, of juist niet. Ik zou ook in contact blijven met hulpverlening. Ook omwille van jullie kinderen. Zo sta jij sterk(er), met hulp achter je. Als jij niet weg wil, ga niet weg. Ik kan me absoluut voorstellen dat jij bij jouw man wil blijven tot aan het eind. Zijn ziekte definieert hem niet; hij is nog steeds jouw maatje, jouw partner. Aan de andere kant: iedereen op deze aardbol zal begrijpen dat een mens dit simpelweg niet trekt. .. beide keuzes zijn -in mijn ogen dus- correct. Heel veel sterkte! Ook voor zijn familie!
Dankjulliewel voor jullie hartverwarmende reacties. Het is zoals je zegt ShampooL, ik wil niet weg, hij is nogsteeds de man waar ik van hou, onder al die ellende. En met hem helpen bedoel ik zoveel als hem helpen zijn leven te beeindigen als hij echt niet meer kan. Meer van mezelf dan dat zou ik hem ook niet kunnen geven, het zou voor mij moeten betekenen dat hij het of alleen doet of ik ben bij hem. Hij is mijn man, ook in dit geval zou ik hem steunen. Waar ik de kracht vandaan zou moeten halen, Joost mag het weten (als Joost in de zaal is wil hij zich alstublleft bij mij melden!), maar voor mijn man heb ik alles over. Aan de andere kant blijft er de optie om beide onze eigen wegen te gaan natuurlijk. Maar wat dan? ik weet wat er dan gebeurt, en hij houdt me hier niet gegijzeld met als jij... dan... Nee, zo is het absoluut niet. Het is onder alle emotie een vrij rationele situatie. Er even op deze manier over kunnen praten maakt dingen duidelijk aan mijzelf ook. En we geven (nog) niet op! Morgen sleep ik hem met frisse tegenzin naar een angstkliniek, niet geschoten is altijd mis denk ik dan. Erg lief dat ik mijn hart eens kan luchten, dankjulliewel. Liefs,
Absoluut geen probleem. Ik merk dat je hardop aan het nadenken bent. En dat is alleen maar goed! Ik ben erg benieuwd of de angstkliniek iets voor jullie kan betekenen. Hoe fijn zou het zijn als jullie straks in het voorjaar naar buiten kunnen als gezin .. een mooi uitgangspunt. Joost heb ik niet gezien trouwens. Die l*l verstopt zich altijd.