Zoon van 5 lacht je uit tijdens straffen...

In dit specifieke geval zou ik er gewoon voor kiezen dat er buiten borden en bekers niets op tafel staat. Hier is de eettafel leeg. Als er allemaal andere spullen op zouden staan, zouden ze bij mij daar ook mee gaan spelen. Dat leidt de aandacht ook af van het eten. En dan hoef je ook niet meer te waarschuwen.

 

Als er hier dingen op tafel staan spelen ze daar ook mee. Ik zet ze gewoon steeds terug op d'r stoel en is ze vervelend, dan zeg ik dat ook streng, is ze in een gezellige bui en kan ze niet stilzitten mag ze best even op m'n schoot maar even wachten tot we allemaal klaar zijn. Spullen zet ik ook weg hoor! En duwen, in een extreem geval duw je hem een keer terug en daarna weer verder op de voet van "niet duwen dat doet pijn"

Negatief taalgebruik ofwel negeren ofwel wat bij ons nog werkt "hoe zeg je dat?" "Vraag het maar even normaal"

 

Uit het bovenstaande lijkt mij dat hij even de grenzen helemaal kwijt is. Wij straffen amper ooit, maar toch is het in het heeuul duidelijk dat je je niet in je hoofd moet halen om je ouders ' stom' te noemen of zoiets te roepen als ik praat.
Dat noem ik niet stout maar respectloos, en dat is naast fysiek geweld toch iets wat we absoluut niet accepteren.

Ik zou bij dit gedrag eerlijk gezegd stoppen net negeren, corrigeren of de gang, maar een heel serieus gesprek aangaan. Als hij zoiets aan tafel zou doen, zou ik (of mijn man) opstaan en regen de zoon zeggen dat hij en ik even samen gaan praten, nu.
En vervolgens heel serieus laten uitleggen waarom hij je uitlacht, negeert of uitscheldt. Laat hem het maar uitleggen, en vervolgens uitleggen hoe hij zich zou voelen als anderen zich zo tegen hem gedragen. Je kunt best tegen hem zeggen dat je zo'n toon niet accepteert en dat hij het niet meer in zijn hoofd moet halen om zijn broertje te slaan.
Juiste instelling van de ouder maakt echt wel indruk..

 

Ik vind dit wel erg negatief klinken eigenlijk. Probeer het eens van zijn kant te bekijken, waarom doet hij dit? Verveelt hij zich misschien? Als je weet wat er achter zit, kun je zijn gedrag wellicht op een positieve manier richten. Doe een eetspelletje om zijn aandacht bij het eten te krijgen, wees samen nieuwsgierig over het eten. Hoe klinkt het als je het eet etc.

Daarnaast kun je hem ook helpen door het hem makkelijker te maken om te luisteren. Als je dan de spullen niet wil weg zetten, zet ze dan wat verder weg. Laat hem tussendoor nog even wat pakken zodat hij even wat energie kwijt kan. Laat hem helpen door te vragen of hij dingen wil aangeven, wat dan ook.

En tja, wat betreft stommerd... ik zou zeggen negeren negeren negeren... Hoe meer je er van maakt, hoe spannender het wordt om te zeggen.

 

Maar tot welke leeftijd ga je dan door met negeren van gescheld van een kind? Negeren is bij een kind ouder dan peuter gewoon toelaten van gedrag.
Je doet er immers niks aan, in mijn ogen geef je alleen de boodschap aan dat anderen kwetsen prima is, eigen ouders laten het immers ook toe..

heel veel aandacht aan besteden hoeft ook niet, maar kinderen mogen best weten dat bepaald ongewenst gedrag gewoon niet acceptabel is, net als slaan. Ik kan me niet voorstellen dat een 5-6 jarige door mag gaan met lelijke woorden roepen of duwen/slaan en dat dan niemand daar iets van zegt...

 

Mee eens. Negeren is er mee wegkomen.

Ik ben er wat ouderwetser is. Hoewel ik ook wel het gesprek aan wil gaan over waarom hij negatief gedrag vertoont, omdat ik de oorzaak wil kunnen wegnemen, blijf ik dit niet doen. Ik waarschuw eerst, en dan volgt er een consequentie. Vaak is dit een time out of zo. Dan mag hij even gaan nadenken over zijn gedrag en mij daarna komen vertellen waarom hij zo deed. Als hij dit niet serieus neemt, duurt de timeout langer. Blijft hij het niet serieus nemen, dan volgt er een straf met een langer termijn. Bijvoorbeeld die dag geen snoepje, tv, afspraakje, toetje of weet ik wat. Is dat streng? Misschien wel. Maar hier werkt het en ik vind het een nuttige manier. In de 'echte wereld' zijn er ook grenzen en consequenties als je die overschrijdt. Soms direct, soms op lange termijn


Ik probeer wel zoveel mogelijk te kijken naar welke grens hij overschrijdt en of dat ook echt belangrijk is. Jouw voorbeeld over het eten, waarom mag hij niet met iets spelen tijdens het eten? Omdat hij anders niet door eet? Waarom moet hij per se dooreten? Omdat hij anders zijn bord niet leeg eet? En moet dat eigenlijk?
Dit kun je ook anders aanpakken. Bijvoorbeeld:
Het maakt niet uit hoe lang je er over doet, maar je bord moet leeg.
Of: Het maakt niet uit hoeveel je dan op hebt, maar over x minuten gaat je bord van tafel.

Over het bezig zijn met waarschuwen en 'hij hoort je niet'... waarom dan niet meteen overgaan tot de consequentie? Hij heeft je wel echt gehoord, dus de waarschuwing geldt gewoon. Je moet ook nooit loze waarschuwingen roepen, want dan nemen ze je inderdaad niet serieus.

 

Ik zeg niet dat ik het altijd zou negeren (of er nooit wat mee zou doen), ik zou het alleen op dat moment wel negeren.
Sowieso zou ik het niet als uitschelden zien. Kinderen hebben nog maar een beperkt vocabulaire en beperkt de mogelijkheid om op het moment een mooie formulering te vinden. Op dat moment vindt hij het niet leuk wat jij doet of zegt en dat komt er uit als 'stommerd' ipv 'ik vind het niet leuk wat jij zegt'.
Ipv helemaal te vallen over dat stommerd zou je (als je er op dat moment pertinent iets mee wil) hem ook kunnen helpen om op een nette manier te uiten wat hij wil zeggen (goh, je vindt het niet leuk dat ik zeg dat je niet mag spelen. Spelen is ook wel heel erg leuk etc).
Wat ik soms wel doe is eventueel later, als alles rustig is, terugkomen op iets en er dan wat rustiger over praten.

 

Misschien geldt dat voor sommige kinderen, maar een gemiddeld 5jarige snapt heus wel het verschil tussen 'ik vind het niet leuk' en 'jij bent stom'.
Ik denk niet dat de leraren in groep 2/3 zich ook voor van alles zouden laten uitmaken als ze iets vragen wat op dat moment even niet leuk is. Kinderen van deze leeftijd mogen heus wel horen welk gedrag echt niet door de beugel kan, ook al vind je iets niet leuk. Broertje duwen valt hier trouwens ook onder.

Wat jij beschrijft vind ik een aanpak voor een kind dat net kan praten, of een dreumes dat zich echt niet kan reguleren om van spullen op tafel af te blijven.

 

Misschien verschillen we gewoon fundamenteel in hoe we kinderen zien. Aangezien er al heel veel volwassenen problemen hebben met het uiten van gevoelens op een nette manier, ben ik van mening dat je een kind van 5 daar wel wat hulp bij kunt geven.
Ik denk ook dat ze op zich wel weten hoe het hoort, maar in het moment als de emoties op lopen is het heel moeilijk om dat dan ook te doen. Het vlucht/vecht mechanisme heeft dan de overhand. Overigens is dat bij volwassenen ook zo, maar die zijn vaak (maar lang niet altijd) beter in staat om uit die emotionele toestand te komen.

 

@rosao: maar dat je vindt dat ze er hulp bij kunnen gebruiken betekent toch automatisch dat je het ook niet goed vind.
Alleen gaan jullie er beiden anders mee om.

 

Ik heb met stommerd nog niet zo'n probleem eigenlijk. Als het gaat om andere scheldwoorden dan vind ik dat idd niet ok.

 

Het ligt ook beetje aan de situatie en wat ze zegt vind ik...

Meestal wijs ik dochterlief er op dat ik het niet aardig/netjes vind en niet wil dat ze zoiets zegt.
Tenzij het echt heel gortig is... Dan is het 1 waarschuwing (en dat verschil merkt ze heus!) en daarna mag ze op dr kamer er even over nadenken.
Maar eerlijkheidshalve is het nooit zo ver gekomen dat ze dan blak erna datgene nog eens zei.

Natuurlijk moet ze het leren... Maar daarvoor moet ze het wel eens gedaan hebben en van mij (of iemand anders!) hebben gehoord dat dat dus niet goed is.

 

Mja ik zou zeggen: ga maar even naar je kamer tot je weer kunt luisteren.
En dat stug volhouden ook.

Maar goed.. Hier is zulk gedrag eigenlijk geen issue.
Dus ik heb makkelijk praten.
Aan de andere komt het misschien ook doordat wij het nooit getolereerd hebben. Ze heeft het heus eens geprobeerd natuurlijk
En bij jouw zoontje is het gedrag al een beetje ingesleten... Dan is het vaak een stuk lastiger om er dan weer vanaf te komen helaas.

 

Ik denk dat wij een heel eind precies hetzelfde denken, tot het punt van het negeren.

Jij vindt dat ongewenst gedrag negeren ook bij grotere kinderen ertoe leidt dat ze ermee stoppen, ik vind dat het juist het toestaan van gedrag betekent.
Ik ben van mening dat je als ouder op deze leeftijd altijd moet laten weten dat je het niet eens bent met grensoverschrijdende manier van emotieuiting, en dit kan uiteraard op veel verschillende manieren.

Misschien omdat ik juist te vaak zie dat kinderen van 6-7 hun gang maar mogen gaan met roepen, slaan, afpakken en de ouders alleen maar zeggen' geen aandacht aan besteden'
Dat is de reden dat Ik reageerde op je eerdere post.

 

Ik denk dat je vooraf "gewenst gedrag" moet vertellen. BV; We gaan nu aan tafel. Je blijft van de fruitschaal af en eet totdat je vol bent. Begrepen?
"Ja mama" Super, tof, ik weet dat je het kan….
"Nee mama" jammer, dan hoor je niet aan tafel te eten, ga maar op de trap eten totdat je het wel kan.
Een tip: Wees consequent!!!!
Mijn schoonzus dreigt haar zoon met:" dan mag je 3 weken lang niet op de tablet" Dit zet ze nooit door. Dus als je je zoon wilt straffen zorg ervoor dat ook jij dit kan volhouden!!!!

 

Zo'n straf wil je zelf ook helemaal niet geven.....

En staat in geen verhouding met wat er mis gaat waarschijnlijk

Wij zijn wel van de practische straffen wat dat betreft.
Knoeien in de keuken betekent niet dat ze niet op de ipad mag.
Wel dat ze kan stoppen met wat ze doet en dat OF ik het af maak (ai.. Niet leuk!) of dat ze datgene gewoon helemaal niet krijgt.
(Wederom... Afhankelijk wat de reden is natuurlijk. Prutsen met een scherp mes is erger dan een cm pindakaas..)

 

Ik herken met zoon van 6.... niet zo zeer het lachen als wel altijd zijn eigen zin doen. Daarom hou ik hem ook kort en de juf ook, anders neemt hij een loopje met je.
Hij krijgt genoeg kansen om zijn horizon te verbreden en vervolgens gaat het mis en dan perken wij zijn grenzen weer in.
(bv met eten, als het te lang duurt, dan gaan wij gewoon van tafel af en ons ding doen, ik ben echt gestopt met wachten op hem, hij maakt er een spelletje van, nu is hij niet afgeleid en eet rustig zijn bord leeg)
Met juf heb ik de afspraak als hij niet goed zijn best heeft gedaan, dat hij zijn verzameling lego kan inleveren en die kan hij terugverdienen. (juf zit ook veel bij hem om ervoor te zorgen dat hij met zijn werkjes bezig is).
Zwemles is een crime, juf is echt niet consequent en hij ook daar komt hij met een lach overal mee weg. Consequentie straks gaan wij een weekendje weg en raadt eens wie met bandjes moet zwemmen ookal zit hij tegen afzwemmen aan. Juist mijn zoon, als je dit niet doet, dan is dit de consequentie want de regels zijn zo en zo!

Het is zooooo vermoeiend... grenzen en consequenties gaan echt hand in hand.
(daarnaast ben ik met juf aan het bekijken waar dit nu vandaan komt, want hij is echt niet dom)