Hoi meiden, Even benieuwd naar het 2/3 kids dilemma. Buiten het feit of de discussie dat 2 gezonde kids al een enorme zegen is! Wie ook dit dilemma gehad, welke beslissing genomen? En waarom? En hoe is het om 2 of juist 3 kids te hebben?
Tja, ik zou zelf niet "bewust" kiezen voor 3 kinderen, vind dat zo'n onhandig aantal. Als het niet anders kan doordat je bijv een tweeling krijgt na je eerste kind, of vanwege andere oorzaken ( je kan of mag niet meer zwanger raken oid). Ik vind bij 3 kinderen er ook altijd eentje tussen bungelen. Ik ken een heleboel mensen die er 1 van 3 zijn, en ben er zelf ook 1 van, en ik hoor dat vaak. Ik vind 1, 2 of 4 kinderen " ideaal". En voor mijn eigen situatie vind ik 2 ideaal, omdat ik 4 kinderen "teveel" vind( voor mij persoonlijk dan hè ). En 3 heb je kunnen lezen wat ik daarvan vind. Succes met je beslissing!
Ik zou geen 3e willen. Althans niet bewust, mocht het door de anticonceptie toch gebeuren dan is het niet anders. Persoonlijk vind ik het gewoon teveel. Ik vind het met 2 kleintjes al lastig en puzzelen dus ik zou niet weten hoe ik het moet doen met 3. Ik heb ook geen kinderwens meer dus voor ons is het nu goed zo. Ik moet er wel bij zeggen dat mijn man 5 dagen werkt en vaak pas thuis is als de kinderen al slapen dus alles komt op mijn schouders. Wij hebben ook niemand die afentoe even kan oppassen als je ergens heen moet waar je bijv geen kind mee naar toe kan nemen. Misschien als ze straks allebei naar school gaan dat ik er dan anders over denk maar hoe ik er nu in sta blijft het echt bij 2 kinderen. Ik klink trouwens wel erg negatief haha maar als ik aan 3 kinderen denk zie ik alleen maar obstakels.
Ik zou 3 kinderen niet aankunnen. Ben single, oudste heeft ass, jongste heeft wat issues (erg gevoelig meiske). Ze vragen genoeg aandacht. Ik zou geen goede moeder voor hen zijn als ik voor een derde zou gaan.
Ik ben er over uit. Ik wil zéker geen derde. De belangrijkste reden: Ik heb de behoefte niet. Daar, waar ik vóór mijn tweede echt wegzwijmelde bij baby's, heb ik dat nu helemaal niet meer. Ik vind ze nog steeds heel leuk, hoor, en ik houd ze heel graag vast, maar ik verlang niet meer naar zo'n kleintje. Verder ben ik dolgelukkig met mijn 2 lieve zonen. We zijn wel compleet, zo. Nog wat redenen om niet voor een derde te gaan: - We hoeven niet te gaan bedenken hoe we dat met slaapkamers gaan doen - Over een half jaar gaat de jongste ook naar school. Dan hebben we de kosten voor kinderopvang ook niet meer. - Ik vind, dat we nu al genoeg was hebben - Met drie kinderen wordt het laten nóg meer gesjouw naar sport en hobby's. - Financieel gezien vind ik het nu ook prima. We hebben nog de ruimte om de kids af en toe te verwennen met iets bijzonders, wat ze helemaal niet nodig hebben. - Met 3 kinderen zouden we ook een andere auto moeten kopen. - Heb helemaal geen zin meer in die gebroken nachten. Geen idee hoe lang dat gaat duren bij een derde. - Nu de jongste ook wat ouder en autonomer is, merk ik dat we weer veel meer energie en vrije tijd hebben. Daar genieten we echt van! We hebben ook meer tijd voor elkaar. Ik heb dat gemist. Een derde erbij zou echt weer een aanslag zijn op onze slaap, energie en tijd voor elkaar. Ik wil daar niet weer op gaan inleveren.
Hier wel een 3e. Hier voelde het nog niet compleet en man en ik wilden beiden heel graag nog een kindje. Ik zal niet liegen, ik vind (vooral vond, ook door een pnd) heel erg zwaar. Maar hij heeft wel ons gezin compleet gemaakt, hij is ons kersje op de taart en ik zou nooit terug willen. Nu is het wel klaar. En ze kunnen heerlijk met zijn drietjes spelen, maar ook in 2-tallen en dat er echt iemand buiten valt heb ik nog niet echt meegemaakt.
Hier voor mijn geen twijfel meer; over een half jaar ga ik graag voor een derde. We kunnen op zolder nog een kamer maken, het past in de auto, financieel hebben we de ruimte. De gebroken nachten en minder flexibel zijn is maar tijdelijk. Als ik kijk naar de toekomst zie ik wel 3 kindjes samen aan de keukentafel. Nog 1 hobbel, manlief is nog niet overtuigd....
Hier wilden we wel ooit een derde... Maar die kwam een stuk sneller dan verwacht Ik vind het heerlijk.waar ik de overgang van 1-2 erg zwaar vond, is de derde zo makkelijk. Drie is gewoon heel leuk T past in de auto, t past in huis. T is te overzien. In je eentje heb je een hand te kort, en in t begin ook met uitjes enzo.. Maar wij kiezen er bewust voor om soms de jongste thuis te laten en met de oudste twee iets te doen. Maar dat deden we met twee ook al. Ondanks dat t niet verantwoord is om nog een kind te baren, is hier t complete gevoel nog niet..weet ook niet of datnog komt.
Heel andere meningen en situaties dus.. Mijn gevoel zegt dat we met 3 pas compleet zijn maar ik denk dat we er dan pas weer aan toe zijn als de jongste 4 of nog ouder is. Als ik kijk naar de gebroken nachten wil ik het absoluut niet! Onze oudste kwam tot bijna een half jaar 2x per nacht en ging bij 3,5 jaar pas hele nachten slapen en komt wr nu nog regelmatig uit s nachts. Onze jongste is nu bijna 4 maand en drinkt ook nog steeds om de 3-4 u s nachts. Als ze dat alledrie zo gaan doen moeten we totaal nog 7 jaar of langer met gebroken nachten en ik heb nu al bijna 4 jaar gebroken nachten, zucht... We hebben n woonopp van 200m2, 5 slaapkamers, financieel ruimte zat. Het grootste obstakel is dus de nachten... Een andere reden voor een derde is dat ik zo graag een onbezorgde babytijd mee wil maken. De oudste had KMA, 4 maanden tobben. De jongste heeft reflux én KMA, ook al 4 maand aan het tobben en nu gaat het goed! Twijfeltwijfel dus... De reden dat ik er nu al over nadenk is ook omdat ik misschien aan de prikpil wil. Maar als je stopt kan het tot wel 2 jaar duren voordat je weer vruchtbaar bent. Ben nu 30, als we voor een derde zouden gaan 34 en dan zijn we niet super vruchtbaar ( 2x 10 maand ong over gedaan).
Ik had zelf niet gekozen voor 3 kinderen. Een tweede erbij was voor mij genoeg. Maar ja Nu krijgen we een tweeling en die zijn allebei heel welkom natuurlijk! Maar als dit er één was geweest, dan was er zeker niet nog een derde gekomen
Ik kom uit een gezin van 3, en mijn vriend ook. We zeiden direct al dat wij ook graag 3 kinderen zouden willen als dat ons gegund is. Na de 2e voelde ons gezin nog niet compleet maar ik wilde dit keer wat langer wachten. Onze dochter was bijna 6 en onze zoon was 3,5 jaar toen hun broertje kwam. En het ging allemaal zo makkelijk. Ik vond van 1 naar 2 kinderen veeeeel zwaarder dan van 2 naar 3. De jongste ging direct in het ritme mee, was gelukkig ook een heel makkelijk kind. Sliep overdag wat vaker in de kinderwagen op tijden dat zijn broer en zus opgehaald moesten worden van school. Na de geboorte van de jongste kriebelde het bij mij nog wel, maar dat werd steeds minder. Soms mis ik het zwanger zijn wel, of een baby hebben, maar nee, het is goed zo. Ons gezin is compleet Ik geniet van ze. Ik heb nu vooral moeite met het feit dat mijn jongste zondag 4 jaar wordt... dan is de baby en peutertijd echt voorbij.. *slik*
Een derde kind was altijd mijn wens en droombeeld. Dus toen onze jongste geboren werd, voelde het echt compleet. Voor mij was het de makkelijkste overgang. Eigenlijk ben ik alleen maar positief .
Ik wil dolgraag een derde. En een vierde. En een vijfde De oudste had hier reflux en is een zeer gevoelig kind dat veel van me vergt. De jongste had reflux en kma maar heeft een wat meer gemiddeld karakter, hij gaat lekker mee in het ritme. Ondanks de drukte, slapen, reflux e.d. willen wij allebei sowieso nog een kindje. Het liefst nog meer maar dat wordt op andere gebieden wat lastiger. De jongste is in december 2 geworden en eigenlijk wil ik rond de tijd dat hij naar school gaat bevallen, iets erna. Dan heb ik alle tijd voor de baby en heb ik niet 3 erg jonge kinderen bij elkaar. Ben van de andere twee heel snel zwanger geraakt, door anticonceptie heen dus start denk ik over een jaar. Maar wie weet wel eerder. Ik wil gewoon heel graag meer kinderen, het brengt me zo veel.
Wij willen graag een derde kindje, onze oudste is zwaar gehandicapt en zij heeft vorig jaar een zusje gekregen vanaf het allereerste begin gaat dit echt zo goed. Nou is het ook wel echt een heel makkelijk kind dus je weet nooit of een derde kindje ook zo makkelijk zal zijn. Maar juist ook voor de jongste willen we graag nog een kindje, zodat zij het hebben van een bijzondere zus kan delen met iemand die er precies hetzelfde in staat als zij. Het huis dat we voornemens zijn te kopen is groot zat (nog 2 zeer ruime slaapkamers over) en onze auto is ook groot genoeg. (Hoewel er binnen enkele jaren een rolstoelbus moet komen) en ik ga stoppen met mijn baan na de verhuizing dus ik heb ook alle tijd voor ze. Het lijkt me fantastisch als het ons gegund is.
Hier dus wel de keuze (voor zover je te kiezen hebt natuurlijk) voor 3. Hier was de behoefte aan nog een kindje gewoon groot. In mijn toekomstbeeldzag ik mezelf gewoon met 3 kids aan de keukentafel zitten Ik kom zelf ook uit een gezin van 3 en heb nooit het gevoel gehad dat er eentje maar bij hing. Was juist makkelijk, had je ruzie met de ene, kon je gaan spelen met de andere
Ik wou (denk ik, je weet niet hoe de toekomst eruit ziet) heel graag 3 kinderen, maar vriend houd het graag bij 2 en die keuze respecteer ik. Dus blijft het, als ons een 2e gegund is uiteraard, bij 2 kinderen.
Wij hebben er nu wel drie. Voor mij was 2 ook prima, maar mijn man wilde heel graag nog een derde (en een vierde en vijfde zouden voor hem ook welkom zijn ). Ik vond het wel best, maar voelde het niet zo sterk dat ik het wilde als bij de andere 2. Het zwanger zijn vond ik nog vervelender als bij de eerste 2, maar sinds hij geboren is kan ik me totaal niet indenken dat ik ooit heb gezegd dat ik 2 ook best vond. Hij is zo'n enorme aanvulling op ons gezin. Terwijl hij de minst makkelijke van allemaal is, slaapt nog steeds niet elke nacht door, heeft veel gehuild. Maar hij is zó ontzettend leuk en lief. Ook de oudste kinderen zijn erdoor veranderd, heel mooi om te zien hoe zij met hun broertje omgaan. Wel vond ik het heel fijn dat hij niet te snel na zijn zus geboren is, zodat zij al bijna naar school ging, nu heb ik hem heerlijk 'voor mezelf'. Ik raak er nu wel steeds meer van overtuigd dat ik echt geen vierde wil. Ik vermoed dat als ik zou zeggen tegen mijn man: zullen we voor een vierde gaan? Dat hij staat te juichen. Maar gelukkig is hij niet zo moeilijk, en vindt hij 3 ook prima
Ik vind 2 kinderen genoeg! Zo hebben ze gewoon ieder een eigen kamertje. Als we op vakantie gaan met de auto past het nu allemaal maar net haha. Ik heb dan wel een jongetje en meisje, anders zou ik er misschien nog over nagedacht hebben
Ik heb nu al sinds de 2e verjaardag van mn zoon, de wens voor een 3e kindje. Maar door allerlei omstandigheden ( Manlief is toen werkeloos geraakt, nieuwe baan, tijdelijk contract, tijdelijk huurhuis ) is die wens op pauze gezet. Nu een koophuis en een vast contract maar manlief staat nogsteeds op pauze... Als ik zie hoe mooi onze kinderen ontwikkelen, hoe mooi het karakter is, hoe fijn het is om ze op te zien groeien, en natuurlijk ook hoe fijn het was om zwanger te zijn, een baby te baren, een kindje in je armen te hebben, en te zien hoe je oudere kinderen verliefd zijn op de baby, is de wens heel groot. Manlief ziet vooral de praktische kant; we hebben een gezond gezin, we hebben een fijn ritme, we zijn uit de baby tijd nu, slapen vaker door, hoeven niet meer zoveel te plannen en me te slepen, hebben een kamer over in huis voor logeer/hobby en hebben niet de extra kosten die een kindje meebrengt. Toch is de wens in mn hart groot. Waar ik zelf alleen bang voor ben; moet mn oudste teveel aandacht inleveren? Voor de jongste zou het niet zo erg zijn, die is nu 'ons kleine ventje' en die zou het wel kunnen gebruiken maar de oudste 'moet' al zoveel en zo groot zijn. En de afweging "stel dat het mis gaat?
Ik wilde er als klein meisje al dolgraag meer dan 2, liefste 4. Toen belandde ik in de MM, ik kom vervroegd in de overgang en mijn eierstokken zijn al oud. Ivf dus, en dan het beste ervan hopen. Dat werd het ook! Uit mijn eerste IvF een tweeling, 8 maanden later spontaan zwanger en we hebben nog ingevroren embryo's waarmee we zeker een poging gaan doen om een 4e kindje te mogen verwelkomen. Maar goed, door mijn aandoening heb ik weinig tijd.