Ik ben nog een beetje in schok. Bijna een jaar geleden bevallen van een klein dochtertje en in Juni - omdat ons gezin compleet is met een dochter van bijna 8 en een van bijna 1, en ik al 42 was- de Essure ingreep laten doen (er wordt een veertje in de eileider gebracht waardoor die dichtgroeien, onherroepelijk gesteriliseerd dus). Ik vond het vreemd dat ik al 16 dagen over tijd was. Ik geef ook nog bv en het zou pas de derde keer zijn dat ik ongesteld zou zijn sinds de geboorte van C , dus ik dacht dat mijn lichaam gewoon nog een beetje van streek is. Gisteren vertrouwde ik het toch niet helemaal meer en dacht voor de zekerheid toch maar een test te doen. En die was binnen seconden positief! Ik sta versteld, alles staat op zijn kop. ML zei meteen dat hij ECHT geen derde kind wil en in principe wilde ik dat ook niet (anders had ik me niet laten steriliseren natuurlijk!) Zelf ben ik enig kind en dacht lange tijd dat wij het ook bij eentje zouden houden, en toen net voor mijn 42 ineens toch nog voor de tweede keer moeder geworden. Er was nu ook grote kans op een eileiderzwangerschap, juist door de Essure ingreep. Ik ben vanochtend meteen naar de gyn afdeling van het ziekenhuis waar ik de ingreep heb laten doen en ook daar waren ze geschokken. Nu blijkt nog dat het vruchtje gewoon in de baarmoeder zit en dat eitje zich dus langs die dichtgegroeide eileiders heeft weten te wurmen. Dit is toch te gek voor woorden??? De arts zei dat we hier de tijd voor moeten en mogen nemen. Een zwangerschap op mijn leeftijd (over 3 maanden 43) is niet zonder risico's, en twee jaar geleden had ik al een MA van een tweeling. Ook is de kans op een kind met trisomie heel erg hoog op mijn leeftijd. Er is natuurlijk een kans dat het vruchtje ermee stopt. Maar wat als dat niet zo is? We staan zo'n beetje voor een van de zwaarste beslissingen van ons leven. Ik begrijp ook als hier vrouwen zijn die zwanger willen worden en het niet lukt, die niet begrijpen waarom ik ueberhaupt in mijn hoofd haal om het niet te krijgen. Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. Hier dus een zwanger bericht met erg gemengde gevoelens, kan aan niets anders denken! Wat houdt de natuur ons toch soms voor gek!!!
Wow wat heftig zeg! Ik kan me voorstellen dat jullie het niet meer weten nu. Er is hier nog een mama die ondanks sterilisatie zwanger is geworden. Ik had er in elk geval nog niet van gehoord dat het blijkbaar toch niet 100% veilig is tegen zwangerschap, maar dit is wel heel toevallig en gek zeg. Wat zegt jouw gevoel? Wil je het kindje houden of wil je echt niet meer? Denk je dat je man bij gaat draaien?
Wow wat enorm heftig. Aangezien mijn beide eileiders niet meer werken weet ik dat het heel, heel, heel soms wel eens voorkomt dat vrouwen toch zwanger worden. Hoe/wat precies dat weten ze nog niet gaf mijn gyn aan. Neem rustig de tijd voor de beslissing. Ik kan me voorstellen dat wanneer je bewust hebt besloten voor sterilisatie dat je niet zit te wachten op zulk nieuws. Maak echter geen definitieve beslissingen terwijl je nog in de schok zit. Weg = weg en dan is er geen weg meer terug. Deze dame/heer is in ieder geval wel heel erg volhardend. Wanneer het mij zou overkomen (maar ja dat is een hele andere situatie) dan zou ik denken dat het zo heeft moeten zijn. Succes.
Dat lijkt me heel erg schrikken! Ik begrijp ook dat jullie nu even niet weten wat te doen, en raad je aan om hier met zijn 2 goed over na te denken, zoals gezegd: weg is weg en dat kun je niet meer omkeren. Ook ik zou denken: Dit kindje wil graag bij jullie zijn. Wat betreft je angsten van een mk etc kan ik je misschien een beetje geruststellen. Ik las dat jouw jongste bijna 1 is, en ook op latere leeftijd is geboren. Mijn gyn gaf aan dat bij vrouwen die op een latere leeftijd (boven de 37/38) een gezond kind hebben gekregen, het risico al weer veel kleiner is op een mk en aangeboren afwijkingen dan een vrouw die nog nooit zwanger was of veel jonger kinderen heeft gekregen. Ik wil jullie veel sterkte en succes wensen met jullie keuze!
Dank jullie allemaal voor de lieve woorden! Ja, het is wat jullie zeggen, ik sta er ook versteld van dat het zo'n vechtertje is! En dat het zo had moeten zijn. En dan was het net even super druk met de kids, ML is op zakenreis (geweldige timing ook) en ik dacht 'WoW, en dan nog eentje erbij en C maar anderhalf jaar ouder. ..' Daar vroeg ik me zonet toch even af of ik het wel zou trekken. Maar ja, ik weet ook wel dat er veel ouders zijn die dat ook trekken. Lang verhaal kort: het gaat hier dus nog heen en weer in mijn hoofd, en dat zal vast nog even blijven.
Heftig hoor. Aan de ene kant zou ik zeggen, dit moet gewoon zo zijn. Heeft al een hele reis moeten maken om uberhaupt zover te komen. Aan de andere kant, je weet inderdaad niet hoe gezond of ongezond het kindje verder is en wat voor invloed gaat dat weer op je leven hebben. Wordt de komende tijd veel praten en alles op een rijtje zetten en dan nog blijft het een moeilijke beslissing. Heel veel succes
Lijkt mij erg schrikken. Ik zou denk ik eerst een vruchtwaterpunctie laten doen om te weten of het kindje gezond is. Want als het kindje een afwijking heeft maakt het de keuze misschien iets makkelijker. Een abortus is niet niks en kan ook zeer heftig zijn. Dat moet je onderschatten. En het is misschien de laatste keer dat je zwanger bent. Kijk als je 10 jaar jonger bent, kan je nog zeggen, ik heb nog 7 jaar mocht ik toch nog wel een kindje willen dat kan nu niet. En ja zoals mijn onderschrift ik ben al lang bezig met zwanger worden. Dus mijn mening is lastiger. Als ik in jouw situatie zou zijn dan zou ik afvragen: Red ik het financieel? Is er ruimte in je hart, hoofd en huis? Ben je in staat om nog een kindje groot te brengen? Ga ik er geen spijt van krijgen? Etc. Omdat de leeftijd van de kindjes ver uit elkaar liggen is misschien voor het 2de kindje fijn dat er nog een broertje/zusje komt. Ik weet van mijn broertje die 10 jaar jonger is, zich erg eenzaam voelde toen ik uit huis ging.
Wat byzonder, en wat een schrik!! Ik ga ook geen advies geven want er zitten zo 2 kanten aan dit verhaal maar ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie samen een goede beslissing kunnen maken waar jullie allebei achter staan!
Poeh, heftig. Als ik erover nadenk hoe dat voor mezelf zou zijn, zou het heel veel uitmaken als ik wist of het kindje wel/niet gezond zou zijn. Ik ben ook bijna 43, heb op mijn 40e en 42e 2 gezonde dochters (nou ja, gezond, de oudste heeft een nierafwijking, maar da's peanuts vergeleken met trisomie) gekregen dmv IVF en ICSI. Die prenatale screening was elke keer heel spannend. Dus misschien eerst prenatale screening laten doen?? Maar goed, ik snap ook wel dat je dan alleen het keuzemoment verplaatst. Hoe dan ook, veel sterkte en wijsheid! En ik hoop dat jullie er samen goed uit zullen komen, wat de beslissing ook zal zijn.
jeetje sterkte. Dat lijkt me idd schrikken ja. Des te meer omdat je er dus niet meer vanuit ging. Hoever ben je nu?
Allereerst heel veel sterkte met wat je ook zult gaan beslissen... Aan de andere kant: een kind houden omdat je het niet wil laten wegnemen is iets heel anders dan een kind krijgen omdat je het wil/kan...
Wat zal dat een shock zijn zeg. Geen idee wat ik zou doen. Dit is een keuze die alleen jullie kunnen maken. Ik hoop dat je man gauw terug is van zijn zakenreis zodat jullie dit face to face kunnen bespreken. Het is gewoon zoveel om over de telefoon te bespreken. Begrijp heel goed dat je heen en weer geslingerd wordt tussen je emoties misschien een idee om alles voor jezelf op te schrijven. Heel veel sterkte gewenst.
Lieve Ts, zo dan staat je wereld wel even op z'n kop zeg! Vlak na de geboorte van onze zoon raakte ik onbedoeld opnieuw zwanger. Het werd een miskraam en eigenlijk was ik even opgelucht, want ik zag het zo erg 'niet zitten'. Het gebeurde buiten mij om, maar toch denk ik af en toe, wat als dat kindje wel geboren was? Ik ben er een paar maanden later toch wel even verdrietig om geweest. Onze zoon gaat nu hard naar z'n tweede verjaardag. In veel opzichten wordt het zoveel makkelijker en achteraf had ik het best gekund. Ik denk dat als je je kindje welkom heet, het allemaal wel los loopt. Heb je een beetje een vangnet? Mensen die je kunnen steunen als je eens een zware dag hebt met je kinderen? Kinderen zijn zo'n grote zegen: Ik denk dat je nieuwe zwangerschap een groot kado is! (Zou het een jongen of een meisje zijn? En wat gaat hij/zij later doen en toevoegen aan deze wereld? Mss gaat jouw kind dat nu in je groeit wel een oplossing bedenken voor het klimaat, anti-oorlogbeleid of wat dan ook , mss is het een kindje wat altijd zorg nodig heeft en veel mensen stil zet bij waar het echt om gaat in het leven.) Maar ik ken ook het gevoel van paniek en dat je er nog niet klaar voor bent. Veel sterkte en een dikke knuffel!
Heftig hoor. Ik denk dat je er gewoon goed over na moet denken en dan bekijken wat jullie de beste oplossing lijkt. Gaan jullie gelijk voor abortus (je hebt je immers niet voor niks laten steriliseren, je hebt/had dus geen kinderwens meer) of ga je eerst alle testen doen en dan beslissen wat te doen (als je weet of kindje gezond is, zover als je kan zien natuurlijk). Ik heb voor beide keuzes respect. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
pffft heftig, heel veel sterkte met jullie beslissing! Hier dan geen sterillisatie, maar mijn vorige zwangerschap was met een mirena. Destijds daarvoor gekozen, omdat dit nog veiliger gaat zijn dan dus definitief. Wegens mijn gezondheid is een zwangerschap niet zo handig. Nu dus zwanger direct na mijn curretage. gewoon echt stom. Gescheurd condoom, MAP genomen en direct daarna begonnen met pil...... volgens gyn zou het wel loslopen en dacht ze niet dat ik zo snel een eisprong zou hebben... fout dus. Nu even onzeker omdat mijn tweelingzwangerschap verder gaat als eenling, maar heb veel bloedverlies. Ik heb toch gekozen om de baby een kans te geven en hopen maar dat ik het zonder al te veel hulp zo ver mogelijk ga rekken. Natuurlijk een heel andere situatie, maar kan je shock wel heel goed indenken!
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen met het maken van een keuze wat moet je nu een vreselijk dubbel gevoel hebben! Sterkte!