Weet je, ik heb hetzelfde probleem en zowel ik als mijn man zijn verbaal sterk. Mijn man soms zelfs meer dan ik. Toch moet ik iedere vraag/woordje/gevoel op 10 zilveren schaaltjes wegen, 100 keer de vraag of opmerking in mijn hoofd stellen zodat ik weet hoe ik het ga vragen. En dat is doodvermoeiend. Het is toch van de zotte dat je als echtgenoten niet je gevoel op tafel kunt gooien zonder dat er direct bonje uitbreekt. Het breekt mij op, ik ben dus ook gestopt met dingen vragen en zeggen. Domweg omdat ik dat geen zin heb in dat gezeik. Hoever moet je gaan dan?
Jammer dat hij zich niet 100 % inzette voor de therapie. Maar ja, hij vind dat er geen communicatieprobleem is. Als het voor hem genoeg is om over koetjes en kalfjes te praten zal hij ook niet gemotiveerd zijn om er echt aan te werken. Zijn er nooit momenten dat je wel een gesprek/discussie kunt aangaan? Gewoon over iets buiten jullie relatie? Ik kan me wel goed voorstellen dat jij het erg mist. Mijn man is ook niet zo'n prater. Maar zo af en toe hebben we een heel fijne discussie over bijvoorbeeld religie of opvoeding. Ik probeer hem dan met wat vragen uit de tent te lokken zeg maar, en dan komt 'ie ineens met theorieën waar je U tegen zegt. Als we ruzie hebben is het anders. Dan ben ik echt een spraakwaterval en laat ik hem niet uitpraten. Dus ja dan raakt hij geïrriteerd en wordt het alleen maar erger. Dan nemen we gewoon even afstand en praten we een uurtje later. Dan kan ik het ook veel beter relativeren en kunnen we elkaar veel beter begrijpen. Dus misschien toch proberen nav een tv programma of een nieuwsitem een koetjes&kalfjes gesprek uit te lokken en dan langzaam wat dieper gaan? Zo lang het iets is buiten jullie relatie kan hij zich niet aangevallen voelen. En idd zoals RAppel zegt, probeer dan op een rustig moment ook eens te praten over wat je dwars zit en vraag vooral 10 x door als je het gevoel hebt dat hij niet alles zegt wat hem dwars zit.
Ik vind gesprekstechnieken als 'ik voel me... en ik heb het idee dat dit komt doordat jij net...' vreselijk. Emotie overbrengen doe je door emotie te laten zien. Niet door er een pak wol overheen te gooien. Aangezien mensen vooral communiceren aan de hand van non-verbale zaken, vind ik dit open communicatie. En het werkt. Zo lang je maar niet hardleers bent, rancuneus, trots of jaloers.
Ja natuurlijk praten wij over emoties, en meestal op een normale manier. Een heel enkele keer mondt dat uit in een korte ruzie, maar daar komen we altijd uit. We hebben ooit afgesproken dat we geen oude koeien uit de sloot halen tijdens een woordenwisseling en dat wekt prima. Als ik het al niet met mijn allerbeste vriend kan bespreken, met wie dan wel?
Vaak hoef ik niet eens iets te zeggen. Mijn man kent mij ook vaak beter dan dat ik mezelf ken Ik ben meer de dromer en soms gaan dingen echt totaal langs mij heen. Gelukkig heeft hij dat geaccepteerd. Hij is ook heel rustig en als ik zeg wat ik niet prettig vind bijvoorbeeld dan luistert hij wel degelijk. Soms is 'ie alleen een beetje koppig, haha.
Dat kan natuurlijk ook niet de bedoeling zijn. Er moet uiteindelijk van beide kanten moeite komen. In een huwelijk/relatie vind ik ook dat je alles moet kunnen zeggen. In jouw situatie bijvoorbeeld zou je man ook moeite moeten doen om te begrijpen dat je niet altijd correct kan reageren en dat je gewoon ook soms je gevoel kwijt wilt zonder bang te hoeven zijn dat er bonje uitbreekt. Anders lukt het niet om een open communicatie op te starten. Lijkt me heel moeilijk voor je. Bij TS bedoelde ik vooral dat het misschien kan helpen om te ontdekken wat hem in de verdediging laat gaan. Als dit dingen zijn waar ze soms op kan letten, kan ze hierdoor hopelijk wel een goed gesprek hebben. Maar ook in deze situatie zal het ook een deel vanuit haar man moeten komen. Alleen kan je geen goede gesprekken houden, dit moet van beide kanten komen. Maar ik merk dat sommige mannen net dat extra duwtje (vrouw die iets aanpast) nodig hebben om dit te kunnen. Al weet ik ook wel dat dit zeker niet geldt voor alle mannen/relaties.
Precies dit eigenlijk! Al moet ik zeggen dat sinds we aan onze relatie aan het werken zijn dit langzaam aan het veranderen is. De woordenwisselingen zijn er nog maar zelden en vaak ook minder heftig omdat we nu juist meer met elkaar over onze emoties praten. Soms schiet een van ons wel eens eerst in de verdediging maar we kunnen er dan uiteindelijk alsnog rustig over praten. We zijn het uiteindelijk ook niet altijd met elkaar eens. Toevallig hadden we gisteren nog een gesprek over iets wat ik niet zo leuk vond. Hij begreep mijn mening en mijn gedachtegang maar hij dacht er nu eenmaal anders over. Zolang we elkaar begrijpen en daar op een normale manier over kunnen praten scheelt dat al heel veel en we komen we al een stuk verder.
We hebben relatietherapie momenteel. Hoewel ik niet het idee heb dat het iets werkt. Het komt er eigenlijk op neer dat mij van alles wordt verweten. Dan ga ik naar mezelf kijken eb ga ik daar aan werken, maar als ik iets van hem verwacht dat krijg ik doorgaans nul op het request. terwijl hij in de sessies plechtig beloofd eraan te werken. Dit klinkt misschien wat negatief maar zo sta ik er wel in. Het komt allemaal van mijn kant. Zo ook met communicatie. We krijgen opdrachten van de therapeut maar ik heb echt nooit het idee dat ik een gesprek kan starten met hem. Het voelt nooit goed en ik weet gewoon niet meer hoe ik moet beginnen juist omdat hij zo zijn hakken in het zand zet. Ik vind het vreselijk verdrietig... Terwijl we over dingen die eva aangaan wel kunnen praten... Maar goed... Laat ik niet het topic highjacken
Schrijf maar gewoon van je af hoor. Maakt mij niks uit. Toch fijn als meerderen in dit topic hun ei kwijt kunnen.
Als ik er op een rustig moment op terug kom kan ik hem alle vragen stellen die ik wil, maar er kom gewoon eigenlijk geen antwoord. Hij geeft zelf aan dat hij zich continu aangevallen voelt en dat hij zich moet verdedigen. Waar het vandaan komt weet hij niet. Ik vermoed zelf dat het ook een groot deel te maken heeft met zijn lage zelfbeeld. Hij is erg dyslectisch en heeft in zijn jeugd nooit geleerd om te praten over gevoelens/emoties enz. Ik heb ook een aantal gesprekken alleen gehad bij de therapeut. Om te bespreken hoe ik hier mee om moet gaan en of het soms door mij komt dat hij zo reageert. Daar is uitgekomen dat ik niet DE oorzaak ben, maar dat mijn verbale kracht hem eigenlijk nog onzekerder maken. Ik probeer dus echt rekening daar mee te houden en niet over hem heen te walsen.
Hij vindt zelf wel dat er een communicatieprobleem is, maar volgens mij meer omdat ik het als een probleem zie. Als ik net als hem zou zijn en alleen oppervlakkige gesprekken zou voeren zou hij het helemaal prima vinden Ik niet omdat ik niet zo'n oppervlakkige communicatie wil met mijn eigen man. Een gesprek/discussie gaat goed totdat we van mening gaan verschillen. Dat hoeft nog niet eens ernstig te zijn, al is het bijv maar over de kleur van een kledingstuk. Hij blokkeert dan helemaal. Hij geeft ook zelf aan dat hij het heel vervelend vindt als meningen verschillen. Hij denkt dat het gelijk 'ruzie' is en dat het doel van zo'n gesprek is dat er 1 als winnaar uit de bus komt. Hij weet van zichzelf dat hij dat niet gaat worden en blokkeert dan. Ik geef altijd aan dat het belangrijkste van een gesprek met een meningsverschil is dat je elkaars mening respecteert, dat je best mag zeggen dat jij het anders ziet en dat er niet 1 van ons gelijk hoeft te hebben.. Maar zo kan hij t absoluut niet zien/voelen. Van de therapeut hadden we idd ook de opdracht gekregen om elke dag iets van de dag met elkaar te bespreken Bijv iets wat 1 van ons meegemaakt had of gelezen had. Daar zet hij zich dan een paar keer voor in, maar het verwaterd al snel en dan moet ik elke keer het initiatief nemen Echte ruzies over voorvallen of dingen hebben we niet. Maar wel over de manier van communiceren, het uiten van gevoelensen het actief luisteren naar elkaar. En dat maakt me soms best een beetje moedeloos... Een tijdje geleden vroeg ik hem met welk doel we nou in therapie zijn gegaan. Volgens hem om te leren dat hij tegen mij in moet leren gaan. Ik had echt zoiets van Volgens mij heb je t dan niet helemaal begrepen...
Dit moet heel moeilijk voor je zijn. Voor jou trouwens ook Eliza78. Dat is het jammere aan therapie, dat je je samen moet inzetten en dat de motivatie van je man echt nodig is. Vermeld je het tegen de therapeute dat je niet het gevoel hebt dat je man zijn opdrachten doet? Wij hebben ooit afzonderlijk en samen een sociale/communicatieve vaardigheden cursus gevolgd. (dit voor stroef lopende communicatie met familie) Deze cursus heeft geholpen in het contact met anderen, maar ook zeker in onze relatie. Alleen hier geldt ook dat als je man zich niet inzet, jij wel zal groeien, maar hij blijft staan. Ik weet niet goed hoe je dit nog duidelijk kan maken als ik zo je verhaal lees. Hoop voor jou/jullie dat jullie eruit komen of een manier vinden waar je je beiden goed bij kan voelen.
Onze relatie is bijna het zelfde als jullie. Mijn man voelt zich dan gauw aangevallen en vaak is zijn reactie jij hebt toch gelijk!:x:x Dan wordt ik dus echt pissig!! Ik heb ook wel eens gezegd relatietherapie wel goed is voor ons, en dan reageert hij heel stug als jij dat nodig vind. Blijkbaar vind hij het goed zo. Vorige week gezegd dat het goed is zo, wij zijn getrouwd, blijven bij elkaar wonen en slapen in één huis en meer niet. Daar schrok hij wel van! Even goed gepraat en duidelijk gemaakt dat hij toch moet leren om meer te gaan praten en ook dingen uitleggen i.p.v. te gaan sikkeneuren en mij gelijk geven, dan begrijp ik hem ook beter. Het is geven en nemen en dat geld niet alleen voor mij. Soms het idee dat ik alleen goed ben om kinderen te baren, ze te verzorgen het huishouden te doen en te koken, werken en de seks. Ik verwacht ook dat je samen gezellig kun praten en je je gevoelens mag uiten.
Dat niet kunnen communiceren komt volgens mij heel vaak voort uit een probleem met zichzelf of de gekregen opvoeding. Hiervoor zou hij eigenlijk aan zijn eigen problemen moeten werken, voordat jullie samen vooruit komen, maar dan moet hij natuurlijk zelf wel inzien dat er een probleem is en volgens mij doet hij dat niet als ik het zo lees. Net zoals ik zei tegen Strijkkraal heb ik geen idee hoe je hem dit duidelijk kan maken, maar kan ik heel goed begrijpen hoe frustrerend dit moet zijn. Sterkte allesinds!
Even een vraagje aan alle dames die deze problemen hebben. Waren deze er al voordat er kinderen waren? Als ik het goed heb, zijn jullie allemaal toch al lange tijd samen.
Ik vraag het omdat je wel vaker hoort dat een relatie verandert na het krijgen van kinderen. Jij als vrouw verandert en de rollen vernieuwen, dit is niet altijd even makkelijk voor een man. Hoe ging je er vroeger mee om? Het enige dat ik nog kan bedenken is blijven herhalen hoe je je voelt over het feit dat hij steeds in de verdediging gaat en dat het niet je bedoeling is om hem aan te vallen. Dat je een gesprek wilt voeren en dat het belangrijk is dat hij aangeeft hoe hij zich voelt, ook als hij zich aangevallen voelt, zodat je er samen aan kan werken. Maar vermoed dat jullie dit allemaal al doen.
Wij zijn nu bijna 17 jaar samen, waarvan bijna 14 jaar getrouwd. Mijn man is nooit een prater geweest, maar de communicatieproblemen zijn begonnen vanaf t moment dat hij voor zichzelf is gaan werken, 7 jaar geleden. Toen kwam hij er achter dat ondernemen iets heel anders is als dag in dag uit voor je baas werken. Toen kwamen er contacten met leveranciers en klanten. Toen kreeg hij te maken met het maken/nakomen van afspraken enz. We kwamen er toen echt achter dat hij op communicatief gebied heel anders dacht/handelde als ik zou doen. Hierdoor ontstonden de 1e meningsverschillen. Twee jaar geleden heeft hij een ernstig skiongeluk gehad waardoor hij een aantal maanden thuis heeft gezeten en toen is het eigenlijk geescaleerd.
Hij ziet het probleem wel in, maar ziet er niet overheen om er echt aan te gaan werken. Hij weet niet hoe hij om moet gaan met de instructies van de therapeut. Hij snapt de uitleg wel, maar het toepassen is voor hem een stap te ver. Hij zegt altijd dat hij t allemaal zo moeilijk vindt, dat hij het niet kan en zit/blijft heel erg in een slachtofferrol hangen. Ik mis zo de vechtlust bij hem. Na allerlei onderzoeken is wel bekend geworden dat zijn verwerkingssnelheid traag is. Zowel bij gesproken woord als bij teksten/lezen. Dit komt waarschijnlijk door zijn ernstige dyslexie.
Verschilt soms liet ik het zo en soms gewoon door vragen, maar dan wel het risico dat hij kwaad werd.