Hier twee keer bevallen zonder pijnstilling. Ben er niet op tegen ofzo, maar vond het prima te doen. Nu afwachten wat de derde brengt
Ja hier bij voorbaat al om verdoving gevraagd. Ik ben erg gevoelig in de baarmoeder en zag er verschrikkelijk tegenop (de bevalling dus). verloskundige stond er niet achter, maar ik heb doorgezet. Lieve anesthesiste gehad en die verwelkomde me echt. Fijn gevoel. Tot bevallingsdatum onder controle gebeleven van de vk. Dag van bevalling (aanvang ergens vroeg in de ochtend, vk gebeld en die wilde me strippen. Ontsluiting was toen 3 cm en schoot niet op. Nou, dat strippen, wat een hel!!!! De vk schrok van mijn reactie en heeft mij doorgestuurd naar het zkh dat ik per direct pijnstilling nodig had. Ruggenprik gehad en tot 19:00u ruggenprik. wel kreeg ik enorm last van mijn darmen, dat ik ook daar erg heftig op reageerde.... Anesthesiste heeft besloten om de ruggenprik door te laten lopen tijdens de bevalling. Ik kon mijn benen gewoon bewegen, ik had ook gewoon kunnen lopen voor mijn gevoel (maar ja, niet doen, is niet handig, geheid dat ik gevallen was, hihi). Ruggenprik tot einde bevalling gehad, zelfs nog langer, net zo lang tot de knip gehecht was (ik heb niet eens de knip meegekregen, ondanks dat het me wel gevraagd is, zoveel last had ik van mijn darmen). Ik heb om een tang, vacuüm en keizersnee gesmeekt, zo erg was de pijn. Ze stonden op het punt om dat te doen en ineens was onze zoon daar. Ik ben wel erg snel hersteld, 2 uur na bevalling stond ik onder de douche, volgende dag naar huis en alleen naar bed als het bedtijd was.... Lang leve de ruggenprik.
Ik heb 2x gekozen voor een bevalling zonder verdoving en daar absoluut geen spijt van gehad. In tegendeel, mijn tweede wou ik ook zonder verdoving en tot op het punt van het persen ook gedaan. Maar toen bleek de baby niet te kunnen zakken want navelstreng zat rond nekje en elke keer dat ik perste ging haar hartslag achteruit omdat ze zichzelf wurgde. Dus was het op een bepaald moment óf ks óf ruggeprik en dan zuignap. Ik heb dus wijselijk voor het tweede gekozen. Jammer maar het moest. Het is toch anders, je voelt echt je kind geboren worden en dat zal ik bij onze zoon nooit vergeten. Ook daarna was ik tip top en wou direct wandelen, ben ook direct opgestaan uit bed etc. Bij dochtertje mocht ik niet opstaan natuurlijk na de prik en heb ik een week lang hoofdpijn ervan gehad. Zou het moest er ooit een derde komen weer natuurlijk willen doen. Ben er trouwens ook best trots op.
Ik kies bewust voor een thuisbevalling dus ook zonder verdoving. nou zit er wel een heel psychisch (sorry als het foutstaat) verhaal achter. En ik kan lichamelijke pijn dus beter verdragen als psychische pijn. dus vandaar mijn keuze. of ik er spijt van ga krijgen. ik zou het niet weten dat wachten we nog eventjes af. je lichaam maakt zelf ook pijnstilling aan tijdens de bevalling is me verteld
Niks van gemerkt, die pijnstilling die je lichaam zelf aanmaakt Nee, zonder geintjes. Ik ben ook thuis bevallen. En ja, bevallen doet pijn, maar het was goed te doen. Net als je denkt, nu kan ik echt niet meer is het voorbij
Hier een bevalling van een sterrenkijker van negen pond met een vacuum en flinke knip zonder verdoving. Oh, dat is trouwens niet waar; de gyn heeft met plaatselijk verdoofd voor de knip. Waar ik bloedje link om was want ik had al zoveel moeten doorstaan zonder verdoving, dat laatste stukje kon ik ook wel zonder. Ja het deed pijn, maar ik vond het oprecht goed te doen. Mochten we zo gezegend zijn dat dit kindje komt wil ik dit keer wel gelijk naar het ziekenhuis maar weer zonder pijnstilling. Als ik weer zo in mezelf kan keren en kalm kan blijven als bij de bevalling van onze dochter kan ik het prima aan.
Ik wilde zonder pijnbestrijding bevallen. Uiteindelijk heb ik bij 7cm ontsluiting toch gekozen voor remifentanil. Ik had op dat moment al meer dan 24 uur weeën en door de vermoeidheid lukte het me niet meer om ze weg te puffen. Bij een eventuele volgende bevalling wil ik het weer zonder pijnbestrijding proberen, maar als ik merk dat het echt niet meer gaat, ga ik weer voor de remifentanil.
Fijn om te horen is altijd best geruststellend. en trouwens in de vroegere jaren hadden ze niet eens pijnstillers dus dan moet het mij ook lukken denk ik zo
Ik heb bij m'n vorige ook aangegeven dat ik openstond voor pijnstilling, maar uiteindelijk was geen eens meer tijd voor. Eenmaal in het ziekenhuis was het (bij wijze van spreken) 3 keer puffen en daar was m'n zoontje al . Dit keer kies ik er weer voor, maar alleen in overleg en er moet ook tijd voor zijn
In de vroegere jaren trokken ze ook een kies zonder verdoving. En in de hele vroegere jaren kreeg je een dosis sterke drank als verdoving tijdens een operatie. Die vergelijking is nogal mank Des al niet te min: het hangt gewoon helemaal van je bevalling af. Bij mijn vorige bevalling dacht ik: als het goed te doen is, neem ik geen pijnbestrijding. Als het me vreselijk tegenvalt, is het mooi dat er alternatieven zijn en dat pijnbestrijding een optie is. Ik kwam in een enorme weeenstorm terecht, en dat was vreselijk. Ik kon alleen maar overgeven van de pijn en alles was te veel. Door de pijn was ik ook niet meer aanspreekbaar, en ik kon niet meer rechtop zitten laatstaan staan of lopen. Dat was echt ondragelijk. Ik was dan ook heel blij toen in het ziekenhuis de ruggenprik gezet was, en ik even later weer normaal bij zinnen was. Daardoor is de rest van de bevalling heel goed verlopen, en had ik ook weer de kracht om te persen (duurde lang). Ik ben heel blij dat een vrouw in deze tijd de keuze heeft voor pijnbestrijding, en dat het niet hoeft te gaan zoals 200 jaar geleden Voor deze naderende bevalling kijk ik gewoon weer hoe het gaat. Verloopt alles soepel en zijn de weeën goed te doen, dan is pijnbestrijding niet nodig. Doet het vreselijk pijn? Dan overleg ik met de verloskundige of pijnbestrijding (nog) mogelijk is in het ziekenhuis.
Ik wilde geen verdoving en heb het ook niet nodig gehad. De pijn was heftig maar niet ondraaglijk. Heb het goed op kunnen vangen en geen moment het gevoel gehad dat het teveel werd.
Die vraag wordt mij nu al vaak gesteld: ga je voor een ruggenprik of niet? Maar ik heb geen flauw idee wat te verwachten, dus hoe zou ik dat nu al kunnen weten?! Mijn plan (haha) is om het te ondergaan en als het niet ècht nodig is, zou ik allerliefst zonder pijnstilling willen doen. Maar als ik merk dat ik ga panikeren door de pijn of gewoon niet meer kan van de pijn, dan is de keuze ook snel gemaakt. Gelukkig zijn er eerst nog enkele andere mogelijkheden te testen (bad etc) vooraleer het een ruggenprik wordt. Want hoewel die er dan voor zorgt dat je geen pijn meer hebt, zijn daar toch ook weer een boel ongemakken aan verbonden: bed niet meer uit, ook niet voor het toilet etc...
Ik zou een ruggenprik krijgen. Tegen de tijd dat ik er klaar voor zat kon ik beginnen met persen en is hij niet gezet. De bevalling ging te snel voor pijnstilling.
De weeënstorm was heftig. Ik wist ook niet dat ik zo snel vorderde. Ik ben van 5 naar volledig in een kwartier gegaan. Terwijl ik zelf onder de veronderstelling was dat ik nog in de buurt van de 5 cm zat. En toen al het gevoel had dat ik niet meer kon. En daarbij dus ook nog dacht dat ik 5 cm te gaan had. Op dat moment wilde ik dus wel heel erg graag de pijnstilling. Ik heb geen keuze de tweede keer. De vk heeft al gezegd dat het zo vlot zal gaan dat ik wss het ziekenhuis niet zal redden. En vanaf het moment dat je pijnstilling wilt duurt het nog een half uur a een uur voordat je die daadwerkelijk krijgt. Ik vind het ergens wel jammer dat ik niet een soort van vluchtdeurtje voor de pijn heb, maar het is zeker te doen zonder pijnstilling.
Ja dat is zeker snel Maar dat gaat ook aan 1 stuk door. En je hebt geen idee hoelang dat nog gaat duren. Bij gewone weeën kan je denken in golven en heb je ook een beetje de mogelijkheid om op adem te komen. Dit was gewoon een stortwaterval Maar het klopt wat ze zeggen, als je het gevoel hebt dat je niet meer kan dan ben je er bijna.