Goedenavond dames, Ik zit even met een dilemma. De beste vriend van mijn man heeft een beroerte gehad onlangs. Hij is inmiddels weer thuis en krijgt hulp van de thuiszorg. Normaal gesproken komt hij elke zondag bij ons eten. Onze dochter is heel erg op deze man gesteld, hij is eigenlijk een surrogaat oom van haar, altijd lol samen, en spelletjes doen. De beroerte is de man niet in de kouwe kleren gaan zitten. Zijn linker arm is verlamd, zijn gezicht hangt aan één kant, spraak gaat moeilijk en logisch nadenken gaat lastiger. Nu is mijn dochter een erg gevoelig meisje die de laatste tijd al aardig heeft moeten verwerken; haar opa (mijn vader) is een paar weken geleden van de trap gevallen en heeft daarna een tijd in het ziekenhuis gelegen, ze is een paar keer mee geweest naar opa maar vond het z'huis eng en wilde niet lang blijven, mijn vader is nu thuis en slaapt inmiddels beneden omdat hij de trap niet meer op kan/mag. Dit heeft zo'n indruk op mijn dochter achter gelaten wat zich uit in onrustig slapen, moe overdag en vaak vragen of opa als hij jarig is geweest hij dan weer beter kan lopen etc. Goed, nu mijn dilemma. De beste vriend van mijn man wil na zijn beroerte het leven weer oppakken zoals hij gewend was (beroerte was afgelopen weekend gebeurd!) hij wil dus zondag ook weer komen eten bij ons, maar ik weet niet of ik dat zie zitten ivm mijn dochter. We hebben haar niks verteld omdat ze genoeg ellende heeft meegemaakt met haar opa, ik wil niet dat ze weer van slag raakt. Ik wil liever een paar weken wachten zodat we tijd genoeg hebben om haar voor te bereiden en die vriend misschien weer wat meer hersteld is (hij krijgt logopedie om zijn spraak weer wat beter onder de knie te krijgen). Wat zouden jullie doen? Laten komen of even uitstellen?
Ik zou het uitstellen. Zou het aan jullie vriend uitleggen, lijkt me dat hij dit echt wel begrijpt. En anders heb ik liever dat onze vriend zich er even rot door voelt, dan dat onze dochter er weet ik hoe lang mee blijft zitten en misschien bang voor hem wordt
Ik zou het ook even uitstellen. Maar je moet wel een reden bedenken om je dochter te zeggen dat hij even niet komt denk ik. Misschien kun je een oppas regelen voor die avond en als je dochter op bed ligt even een bakkie gaan doen. Dan gaat het gezellige avondje toch een beetje door zoals die vriend dat graag wil, maar is het voor iedereen een stukje rustiger. Sterkte!
Ik heb zelf iets meegemaakt wat op deze symptomen lijkt. Niets is zo kwetsend als dat mensen je gaan afzonderen of buitensluiten. Het kan best zijn dat het lang gaat duren voordat het zich (deels) hersteld. Wat wil je dan? Haar al die tijd bij hem weg houden? Ik zou gewoon eerlijk zijn. Zeggen wat er is gebeurd en waarom jullie vriend nu even zo is.
Mijn ervaring is dat hoe normaler je er zelf over doet hoe makkelijker het voor kinderen is. Zou je dochter even inlichten maar huisvriend gewoon laten komen
Over een week of drie is ie nog steeds niet volledig hersteld en zal ze nog steeds iets 'geks' aan hem zien. Ik zou het dus níet uistellen, maar het heel goed met haar voorbereiden en echt de tijd nemen om het na te bespreken met haar. Daarnaast vind ik het onnodig kwetsend voor jullie vriend. Hij kan alle steun gebruiken en wil de draad weer oppakken. Geef hem die kans!
Ik zou het op een luchtige manier aan je dochter proberen uit te leggen en de vriend toch laten komen. Voor je dochter is het wellicht anders nu het gewoon bij haar thuis is. Het kan best zijn dat het gebeuren met opa er extra in hakte door het "enge" ziekenhuis. Je kunt je kind niet overal voor beschermen en ik zou me heel lullig voelen tegenover die vriend. (ik heb zelf ook een heel gevoelig kind, ik weet hoe lastig het kan zijn) Veel succes.
niet uitstellen hoor gewoon simpel vertellen aan je kindje wat ze kan verwachten en het daarbij laten. En gewoon de middag avond laten lopen zoals hij anders ook ging
Idd kzou het heel luchtig aan dochter vertellen. Ze is 3 zie ik? Geen ingewikkelde 'meneer is erg ziek geworden' verhalen maar geef het een draai en houd het luchtig.. En voor hem fijn dat hij toch kan deelnemen! Zoals iemand hierboven al zei: hoe luchtiger je zelf doet hoe minder eng het is voor dochter
Oke, luchtig houden dus. Maar hoe leg ik het uit aan haar wat er is gebeurd zonder dat zij er angstig van wordt?
Mijn eerste quote kwam misschien wat bot over, zo had ik het niet bedoeld, sorry. Ik wil hem ook echt niet het gevoel geven dat we hem buiten sluiten. Maar mijn moederhart probeert mijn dochter te beschermen. Daarom is het ook zo'n dilemma.
Dit! Het lijkt me zeer kwetsend voor jullie vriend als hij nu niet mag komen omdat dochter anders schrikt. Ze kunnen toch nog steeds dezelfde gekke spelletjes doen? Je dochter zal waarschijnlijk schrikken maar daar kun je haar op voorbereiden. Als vriend nu ineens niet meer komt zal ze dan juist niet bang zijn dat ze hem ook kwijt is geraakt?
Mijn kinderen vinden mensen in het ziekenhuis ook eng, maar thuis in vertrouwde omgeving vinden ze hetzelfde beeld dus iemand in bed of inderdaad duidelijk lichamelijke problemen niet eng. Ik zou het ook niet uitstellen. Heeft hij geen problemen met eten?
Ik zou op de dag zelf even de tijd nemen om met haar te praten. Leg uit wat er veranderd is op een duidelijk manier. Trek een streep op je gezicht (denkbeeldig) en vertel dat 1 kant het niet meer doet. Probeer met haar te praten terwijl je 1 kant van je mond stilhoud. Moeilijk! Vriend kan dus ook maar moeilijk praten. Vertel dat zijn arm ook even niet meer werkt. Vertel heel duidelijk dat hij samen met dokters gaat werken zodat alles het weer gaat doen. Dat dat wel lang kan duren, maar dat hij steeds weer meer zal leren. Misschien gekke spelletjes bedenken die je met 1 hand kan doen? Als vriend er is, niet pushen. Laat haar maar van een afstandje kijken als ze wil. Ze ontdooit vanzelf wel. Zo zou ik het denk ik aanpakken. Maar misschien hebben anderen nog meer tips. Mijn zoontje heeft een armafwijking waar kinderen soms erg van kunnen schrikken. Ik probeer het dan rustig uit te leggen en daarna gaan we weer verder spelen. Dat werkt meestal het beste! Succes!
Even wat anders........hoeft deze beste man niet te revalideren? Leren hoe hij zijn leven weer oppakt maar ook hoe je de dingen met een halfzijdige verlamming aanpakt? Dat is juist heel belangrijk in het begin. Intensieve therapie (intern) is iets wat heel belangrijk is. Geen wijzende vinger hoor alleen goed bedoeld advies