Poeh, hoe ik de verwerking ervaren heb? Moeilijke vraag achteraf denk ik....want er bovenop ben ik sowieso niet, ik ben dan ook enorm gespannen deze zwangerschap. Meer dan ik in eerste instantie toe wilde geven. Ik ben continu moe en gespannen. Mijn omgeving heeft me wel altijd enorm gesteund. We zijn daar echt mee gezegend. Niet iedereen begint er uit zichzelf over, maar als ik over D* praat is er niemand geweest die ongemakkelijk reageerde. En de meesten praten gewoon met me mee. Scheelt misschien dat ik er altijd open over ben geweest, ze durven daarom ook meer te vragen/zeggen. Het hielp mij dus enorm om er extreem veel over te praten, om dingen voor mijn meisje te maken (fotoalbum, gipsen buik versieren, knuffeltje haken, gedenkhoekje maken, mooi beeldje uitzoeken, enz.). Daarnaast had ik als 'bezighoud' het zwanger worden. Toen mijn nicht een half jaar na D* moest bevallen van haar meisje, was ik net weer zwanger van mijn eerste mk. Dus op dat moment was het redelijk te doen omdat ik hoopvol was door het boontje in mijn buik. Maar toen mijn vriendin een paar weken later beviel van haar zoontje, had ik net de curettage van die zwangerschap gehad. Dat viel me dus wel een stuk zwaarder. Al kon ik het redelijk van me afzetten tijdens kraamvisite omdat dat een jongetje was en ik een meisje mistte. Daarnaast ben ik ook de ziektewet ingegaan en heb daar best een tijdje in gezeten (bijna een jaar na de bevalling). Ik had die tijd gewoon echt nodig om mezelf op een rijtje te krijgen, vooral omdat er nog 2 miskramen bovenop waren gekomen. Maar als ik dat niet had gedaan, had ik er nu veel slechter aan toe geweest. En mijn andere dochter is een hele grote steun geweest. Door haar moest ik gewoon door. Twee weken na de bevalling stond ik bij de sintintocht, tussen veel babies, maar wel met een dochter die enorm aan het genieten was met een enorme lach op haar gezicht. En dat maakte een hoop 'goed'. Maar het blijft moeilijk, ik denk ook zeker dat ik nu met de maatschappelijk werkster van het zkh wil gaan praten. Al is het maar als een soort onderhoud zodat ik een beetje nuchter en rustig kan blijven.
@Daisy: ik zou dat zeker doen als dat wat meer ruimte geeft. Het is allemaal niet niks wat je hebt meegemaakt en het is belangrijk om goed voor hezelf te zorgen. Ik heb de eerste drie maanden overigens ook als zeer stressvol ervaren. Hier overigens nog iemand die volledig 'natuurlijk' is bevallen. Dat wil ik nu ook graag weer, als het mogelijk is. De pijn was intens, maar op het moment dat ik dacht dat ik het niet meer trok was de ontsluiting vrijwel compleet. Helaas wel ingeknipt en dat heeft wel even geduurd voordat dat mooi was geheeld. @Zonnetje: ik duim voor je.
Daisy, ja een hele lastige vraag maar je verwoordt het heel mooi en duidelijk! En dankjewel dat je de tijd neemt om het uit te leggen. Ik probeerde je niet te confronteren met verdrietige vragen maar ik verwonder me gewoon over hoe je het doet. Ik probeer mezelf namelijk positief te houden, maar misschien ook door hormonen, vermoeidheid en andere niet-zwangerschaps gerelateerde problemen, dat ik moeite heb om dat vol te houden soms. En ik heb nog niets meegemaakt vergeleken met jou, kun je nagaan... Ik vind het echt heel knap hoe je het allemaal doet! En helemaal na die miskramen nog erbij! Ongelofelijk. En natúúrlijk ben je nu gespannen...dat zijn veel vrouwen sowieso al tijdens een zwangerschap, laat staan na wat jij hebt meegemaakt! Ik vind het ook erg bijzonder dat je twee weken na de bevalling alweer bij de sinterklaasintocht stond...wauw(!) Dat je zo je best deed/doet voor je dochtertje en dat je zo sterk was. Wel erg fijn dat je er zo open over praatte en dat mensen in je omgeving dat over 't algemeen ook deden. En werken daar zou ik al helemaal niet aan moeten denken! Tenminste, ik kan me niet voorstellen dat je na zo'n verdriet en de miskramen dat er nog bij zou willen doen. Maar zo ben ik. Ik zal eerlijk zijn, als ik zie aan mezelf hoe ik nu om ga met alles en de teleurstelling die ik voel mbt de zwangerschaps issues...Dat is niet hoe ik mezelf ken en ik heb het nu al best moeilijk met zwangeren om me heen en krijg er frustraties van (ik probeer het niet te krijgen maar ze zijn er gewoon). Laat staan dat ik na het verliezen van een kindje na een paar maanden op kraamvisite zou zijn gegaan. Ik had het niet gekund. Misschien heel erg van me maar het had me teveel geconfronteerd. Alhoewel ik helemaal begrijp dat het een jongetje was en jij je meisje had gekregen. Nou meid, ik doe het je niet na en ik heb diep respect voor je houding hierin. En hoe blij je ook bent met dit kindje, als je je gespannen voelt of angstig tijdens deze zwangerschap, is dat helaas onvermijdelijk na wat er is gebeurd. Het enige wat je (wij allemaal) kunnen doen is vertrouwen hebben(en houden) op het proces waar we in zitten. Tegelijkertijd hoort verwerken er ook bij. Ik denk ook omdat je zo 'bezig was' inderdaad met zwanger worden, dat dat een afleiding was. Nu begin je wat meer weer de spanning te voelen en ook misschien een beetje verwerking van wat er is gebeurd natuurlijk. Maar het komt allemaal goed en over een paar maanden heb je je derde kindje in je armen! JEE!
Snap ik, fijn dat het achter de rug is. Hebben jullie het al begraven? Bij mij viel het mee. Ik had zondag en maandag al vrij heftige kramp gehad, wat in de buurt kwam van mn vorige miskraam. Donderdag gingen we naar het ziekenhuis en was ik voorbereid op een zware dag. Ik ging nog even naar de wc en toen kwam het vruchtje er al uit! Ik kreeg daarna een echo en bleek al schoon, dus ik heb geen cytotec meer gekregen. Ik was helemaal in de war dat het al klaar was, maar ook opgelucht. Nu ben ik nog steeds aan het nabloeden, maar het wordt al minder gelukkig.
Nou bij mij uiteindelijk alsnog tegengevallen. Woensdag vruchtje eruit en dacht vrijwel klaar te zijn (uiteraard op het bloeden na). Vrijdag heftige krampen en behoorlijk bloedverlies. Ik dacht niet piepen maar door gaan. Zaterdag (gisteren dus) nog veel ergere krampen (nog erger dan m'n weeën bij m'n zoontje)! En veel bloedverlies. Ging helemaal fout!! Uiteindelijk met spoed in t ziekenhuis opgenomen. Bleek het vruchtje er wel uit, maar vruchtzak en dooierzak zaten er nog!! Vanmorgen alsnog gecuretteerd. Dus wat ik hoopte te voorkomen met de pillen is niet gelukt. Ze hebben hun werk niet goed gedaan. Erna echo gehad en alles is nu wel leeg. Nu toch wel echt opgelucht en kan t eindelijk echt achter me gaan laten.
Jeetje Maani wat een heftig verhaal. Vreselijk hoe dat verder is gegaan...Alweer een beetje bijgekomen? Wel fijn dat je inderdaad nu weer naar de toekomst kan kijken, dat gevoel heb ik ook heel sterk, dat ik weer 'verder' kan met mn leven na de laatste weken vol spanning vanwege alle bloedingen.
Ik heb wel voor mezelf besloten dat ik de komende maanden even niet zwanger wil worden ivm onderzoeken die we in gaan en even m'n lichaam goed rust geven!! Drie zwangerschappen vlot achter elkaar, al die hormonen op en af. Ga jij meteen ermee door? Of laat je t even rusten..
Gadverdamme maani niet leuk. Herken t wel heel erg. Kreeg er alleen koorts bij.. Je kunt je echt beroerd voelen hierdoor. Nu weer thuis? Hier is t enorm spannend. Ene moment veel klachten andere moment niets.. Vanmorgen heel heel klein beetje bruin. Maar daarna niks meer. Dus toch maar naar de Efteling geweest. Ff afleiding. Hoewel dit niet echt werkte
@Maani: veel sterkte. Ik heb zelf ook even pauze genomen na de derde miskraam omdat ik emotioneel gewoon echt tijd nodig had om bij te komen. @Zonnetje: ik hoop zo dat het gewoon goed zit. Wat een achtbaan weer.
Jeetje Maani, heftig meid! Logisch dat je even op adem wil komen. Wij zaten zelf ook al tegen dat gevoel aan te hikken na september. Zonnetje; ik duim nog steeds voor je! Hopelijk morgen tóch een hartje!!
Frummels en Maani wat een ontzettend klote traject is dit toch! Mijn man en ik hebben ook een tijdje pauze gehad na onze vierde miskraam. Wij wilde eerst de uitslagen van de onderzoeken afwachten voordat we verder gingen.. Nu opnieuw pril zwanger, dit keer met medicatie. Hopelijk is dit de oplossing. Sterkte met het bijkomen en houd vast aan de goede berichten die je hoort. @Zonnetje: Ik duim zo ontzettend hard! Succes straks.
Helaas geen goed nieuws.. Komende donderdag cytotec inbrengen en smiddags naar de ok voor hysteroscopie en curretage.
Zonnetje! Oh nee! Dit had ik niet verwacht...wat verdrietig... Hoe kan dit nou toch? Weet je zeker dat je een curretage gaat doen? Wil je niet toch eerst even de tabletten afwachten? Heel veel sterkte meid
Ik krijg de tabletten om de bmm te laten openen. Risico op restweefsel en infectie is te groot. Daarom ook een hysteroscopie.
O Zonnetje, wat naar weer. Je durft bijna geen hoop meer te hebben voor wél een goede afloop. De weken duren eindeloos en dan dit als resultaat. Sterkte meid. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar voor mij vandaag wat beter nieuws: eerste echo gehad, kloppend hartje gezien (met juiste snelheid). Wel op 7 wkn gezet, volgens eigen berekening zou ik op 7w4d moeten zitten, maar dat gooi ik voor nu maar even op 'niet zo spectaculair'. Nu ff op adem komen..
Zonnetje, ik heb aan je gedacht de afgelopen dagen, wat een verschrikkelijk naar nieuws! Ik had zo voor je gehoopt dat het eindelijk goed zou gaan na de verwijdering van de septum! Ik wens je heel veel sterkte!