Wat bedoel je hier eigenlijk mee? Want eerder geef je aan een MA van een tweeling gehad te hebben 2 jaar geleden en dat je soort van onverwachts vorig jaar nog moeder bent geworden van jullie dochtertje. Zijn al die zwangerschappen ook ongepland geweest dan?
Och jeetje wat een toestand zeg. Maar ik denk dat als jullie volgende week een kloppend hartje zien, het gevoelsmatig heel moeilijk gaat worden om het af te breken toch? Ieder zijn keuze, ik zou het in jullie geval ook wel begrijpen, maar kun jij ermee leven? Kun jij ermee omgaan straks? Want als hij bijv. weg zou gaan bij jou omdat je het besluit om te houden, dan ben ik bang dat je alsnog uit elkaar zult gaan, omdat hij niet achter deze zwangerschap staat en je het dan toch besluit af te breken. Kun je niet gewoon testen doen en afwachten wat daar uit komt? Kennelijk wil dit kindje heel graag komen en als er dan allerlei afwijkingen zijn is het misschien 'makkelijker' (nee dat is niet helemaal waar natuuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel denk ik?) om het af te breken? Ik begrijp je tweestrijd heel goed, maar het is niet even een zak kleding die je weg gooit, dit krijg je nooit meer terug, je kunt het nooit meer over doen, besef dat dat ook heel heftig gaat worden.
Ik sluit me ook aan de dames die al eerder noemen; de verantwoordelijkheid ligt bij beiden. Zeker als je man zo fel gekant is tegen nog een kind, dan kan hij er zelf ook wat aan laten doen.
Nee, toen heb ik hem soort van overgehaald om toch nog voor een tweede te gaan. Ik had heel lang gepolst en op gegeven moment leek het alsof hij het idee van nog een tweede niet zo erg meer vond. Toen heb ik vlak voor mijn 40e de spiraal eruit gehaald. Onze grote dochter was toen al bijna 6. En toen de schrik met de tweeling op de echo, maar daar wenden we eigenlijk toch best snel aan- je gaat in een soort survival modus, plannen hoe je het allemaal zou kunnen redden straks . En dan in de 11e week helaas het besef dat de hartjes niet meer klopten. ML heeft daar best onder geleden, dat merkte ik pas heel laat helaas. Pas na de 20weken echo van de navolgende zwangerschap (van onze tweede dochter) begon hij een beetje los te komen en praten over namen. Hij zei dat hij zich daarvoor had willen beschermen om niet weer emotioneel te veel erin te gaan zitten om dan te zien dat het mis gaat. Was dus zwaar voor mij omdat ik lang niet het gevoel had dat hij zich op de tweede verheugde maar hij was gewoon bang. Dus, hij is zeker geen onemotioneel en koud iemand, des te meer dat ik zo versteld sta van zijn reactie nu.
Wat een moeilijke situatie! Maar na je laatste bericht klinkt het inderdaad alsof hij mogelijk weer bang is, als hij zich gaat hechten dat het dan alsnog een verlies wordt. En dan is het makkelijker om er maar meteen afstand van te nemen. Mochten jullie er echt niet uitkomen, in veel ziekenhuizen is er de mogelijkheid om, als je twijfelt over al dan niet een abortus, een gesprek met een psycholoog te krijgen om alles eens op een rijtje te zetten zodat je wat geholpen wordt om een beslissing te nemen. Het is niet zo dat je die beslissing in het gesprek neemt, maar het geeft je de ruimte om alle overwegingen mee te nemen en dan later een beslissing te nemen. Ook wordt er aandacht besteedt over het traject erna mocht je besluiten tot een abortus. Hier zou je samen met je man heen kunnen gaan zodat jullie beide kanten belicht kunnen worden.
Laat je vooral niet bang maken met eventuele risico's ivm leeftijd. Ken zoveel vrouwen die 40 + /45 + waren en een gezond kindje ter wereld hebben gebracht. Het is een wonder. Je bent gezegend. Maak een juist keuze. Good luck
Wat heftig zeg. Kan me voorstellen dat je heel erg geschrokken bent, dat verwacht je niet! Ik denk dat dit kindje heel erg graag bij jullie wilt zijn.. Heel veel succes met het maken van de juiste beslissing.
Wow, wat een heftige situatie! Ik kan me heel goed voorstellen dat je even helemaal met je handen in het haar zit! Een zwangerschap afbreken als je al weet hoe bijzonder het is als een babytje in je groeit is extra heavy natuurlijk . Maar aan de andere kant is er je gezinnetje en wil je natuurlijk dat jullie allevier zo gelukkig en voorspoedig mogelijk leven en draag je daarin een grote verantwoordelijkheid naar je dochters toe natuurlijk. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik in jouw situatie ook niet zou weten wat ik zou doen. Volgens mij is er ook niemand hier die jou hierin kan adviseren. Luister naar je gevoel en je verstand en laat niemand je iets aanpraten wat je niet wilt. Heel veel sterkte en succes met deze moeilijke beslissing!
Ik weet dat het mentaal een hele zware en lastige keuze zou zijn, maar is het misschien niet een idee om het kindje te laten adopteren? Dan schenk je toch het leven aan het kindje. Je kan dan evt. een open adoptie doen, of gesloten als dat geestelijk makkelijker is. Je zou dan bijv. een brief kunnen schrijven die je kindje op latere leeftijd kan lezen en begrijpen waarom hij/zij niet welkom was op dat moment van jouw leven maar je het wel een leven gunde.
Ik vind adoptie terwijl er al kinderen in datzelfde gezin zijn echt een utopisch voorstel. En ik denk ook dat het vriendelijker is voor het vruchtje om niet ter wereld te komen, dan te moeten weten dat jij niet welkom was en je broers/zussen wel.
Ik snap de geschrokken reactie van zowel jou als je man. Ik ben ook eens heel onverwachts ondanks ac toch zwanger geworden. Abortus is voor ons nooit een optie geweest. Helaas hebben we uiteindelijk de zwangerschap af moeten breken om medische redenen. En daar is moeilijk mee te leven, hoewel dit voor onze dochter het beste was. Als je man het zo moeilijk had met de mk hoe denkt hij dan om te kunnen gaan met een abortus? Ik ben pro choice in veel gevallen maar ik denk dat jullie gezin meer zal lijden onder een afgebroken zw dan een kindje erbij...
Jeetje wat een rotsituatie zit je in zeg! Maar hij is wel duidelijk, hij wil het niet, punt! Nu is het aan jou om de moeilijke beslissing te nemen. Aan de ene kant egoïstisch van je man maar er is geen onduidelijkheid. Wat je keuze ook is, het zal consequenties met zich meebrengen en alleen jij kan de keuze maken wat je gaat doen. Wat ik zou doen maakt niet uit daar heb je niets aan net als wat anderen hier schrijven, het gaat erom wat jij gaat doen. Heel veel sterkte met het nemen van de "juiste" beslissing!
Ik ben bang dat dat ook het geval is. Al denk ik dat adoptie, zoals hierboven beschreven niet per definitie in het belang van het kindje is. Als je een kindje besluit te houden moet het wel welkom zijn. Op zn minst bij een van de ouders
Ik denk dat adoptie ook niet makkelijk is. Want hoe leg je dat later uit aan het geadopteerde kind? En lijkt mij best moeilijk de wetenschap dat er ergens nog een kind van je rondloopt. Overigens is er volgens mij in Nederland wel mogelijkheid tot open adoptie dus dan kan je eventueel kind op zoeken en/of berichtjes krijgen hoe het gaat. Ik zou zelf heel graag willen adopteren maar buitenlandse adoptie daarvoor moet je eerst de loterij winnen. En voor adoptie in nederland komen er gemiddeld maar 20 kinderen per jaar vrij. Zo bijna tegen zomersproet willen zeggen geef die kleine maar aan mij
Sterkte met het gesprek aangaan met je man. Wat een moeilijke situatie want, er is geen gemakkelijke uitweg. Welke keuze je ook maakt. Ik denk dat het belangrijk is dat je man dat begrijpt. Ik was zelf ontroerd door de uitspraak van de moeder uit 'een hus vol'. Ze waren zwanger van een vierling. De arts kon de embryo's 'reduceren'. Zij vertelde: Liever s'nachts wakker van huilende baby's dan wakker liggen van de gedachte wat als...