Goedemorgen iedereen, Ik heb een dilemma zoals de titel al aangeeft. Het is een lang verhaal maar ik ben er echt van aangedaan... Even een situatieschets: Mijn vriend heeft een vriendengroepje van 7 vrienden die hij kent van toen hij 15-16 was. 2 daarvan zijn zijn beste vrienden, met een andere belt hij af en toe en de andere 4 belt of ziet hij nooit, alleen als ze met z'n allen samen komen, wat een 2 a 3 keer per jaar gebeurd, waarvan mss 1 a 2 keer met de vriendinnen/vrouwen en 1x alleen onder mannen. En bij bruiloften en geboortes. De mannen zijn dan wel vrienden/kennissen maar de vrouwen niet echt, we zien elkaar alleen als we 1 a 2 keer per jaar afspreken met de ganse groep. Het zijn ook niet echt mijn type vriendinnen. Geen probleem, we praten wat met elkaar die dag maar verder heb ik geen contact met hen, behalve met eentje van hen via whatsapp (heeft 2 kindjes die even oud zijn als de onze). Goed. Één van de mannen die mijn vriend als kennis beschouwd heeft sinds 2014 een nieuwe vriendin. Ik heb haar nog maar 4 keer gezien, 1 maal tijdens een etentje, 1 maal op een bruiloft, 1x een half uurtje bij ons thuis, een maandje of 2 nadat onze jongste geboren was en 1 x op de doop van onze jongste (toen hebben we heel de groep uitgenodigd en in totaal was er 65 man, was dus groot feest). Ik ken haar niet echt maar ze leek me wel vriendelijk. Verder geen feeling of contact mee. Ze heeft een dochtertje uit een eerdere relatie. In 2015 werden ze zwanger van hun eerste kindje samen maar helaas is deze zwangerschap op 20 weken slecht afgelopen. Ze had voor ze zwanger werd helaas het slechte nieuws gekregen dat ze haar baarmoeder moesten laten verwijderen (voor verschillende redenen die ik hier nu niet ga noemen want niet relevant). Ze mocht ook niet meer zwanger worden. 2 dagen voor de operatie ontdekken ze dat ze toch een kindje verwachten. Ze kreeg vanaf de eerste dag platte rust voorgeschreven en werd doorverwezen naar specialisten. Ze rekenden uit dat het kindje rond de 26-28 weken ter wereld zou komen, het was dus echt erg. Op 20 weken zijn ze het kindje toch verloren helaas. Dit was in oktober. Wij hebben meteen gebeld toen we het nieuws kregen maar haar man nam niet op, mijn vriend heeft van zijn telefoon een appje gestuurd met innige deelneming met het verlies, we denken aan jullie en zullen er zijn als jullie willen praten, vanwege ons beide. Geen reactie, wat normaal is natuurlijk. Een paar dagen erna wel reactie dat ze nog niet klaar waren om erover te praten. We hebben het zo gelaten, mijn vriend heeft nog via de beste vriend van de man gevraagd naar hen, nogmaals gezegd dat we er voor hem zijn, etc. Daarna hebben we nog eenmaal eerst naar hem gebeld maar hij nam niet op, daarna naar haar maar haar zus nam op en ze zaten op het verjaardagsfeestje van haar dochtertje en ze kon niet aan de telefoon komen. Mijn vriend heeft daarna nog samen met de andere vrienden met de man afgesproken alleen (want kwam niet buiten, liet zich gaan, het ging volgens zijn beste kameraad echt niet goed met hem). En hij heeft hem daarna nog een berichtje gestuurd om sterkte te wensen de dag dat zij geopereerd werd om haar baarmoeder uiteindelijk te laten verwijderen. In december kwamen de vrienden samen, zij waren er niet bij en ze begonnen te praten over hoe slecht de man er aan toe was, dat hij zich liet meeslepen in haar depressie, dat ze hem manipuleerde en dat hij niet meer mocht buitenkomen van haar, etc... Ik heb toen op een bepaald moment (ik die echt altijd mijn mond hou) gezegd dat ze allemaal gek waren om zulke opmerkingen te maken, dat het verlies van een kind echt erg is en onbegrijpelijk voor wie dat nooit heeft meegemaakt en dat ik moest het mij overkomen echt na 2 maanden nog niet zou uit eten gaan met vrienden alsof er niets gebeurd is. En dat het makkelijk is om het op de vrouw te steken. En dat ze geen kinderen meer kan krijgen, dat ze dat toch wel moeten begrijpen? Ik heb toen hem aangespoord (de mannen) om eens te proberen diepere gesprekken aan te gaan met hun vriend, 1 on 1 ipv in groep en dat hebben ze daarna ook gedaan. Tot zo ver de situatieschets. We hebben een whatsapp groepje waar op dit moment wordt afgesproken om iets nieuws te doen: thematische etentjes, net met het doel om elkaar meer te zien dan 2x per jaar. Meestal antwoord ik niet in dat groepje, daar het vrienden zijn van mijn man maar deze keer dacht ik "waarom niet" en heb geantwoord dat me dat leuk leek. Gisteren kreeg ik een appje van dat meisje dat me echt veel pijn gedaan heeft. In het spaans natuurlijk maar zal het in andere woorden samenvatten: Dat ze het walgelijk vindt dat ik wel aan leuke dingen kan deelnemen maar verder nog geen whatsappje naar haar gestuurd heb, dat ik een moeder ben van 2 kinderen en dus moet weten hoe het voelt om er eentje te moeten afgeven, dat ik niets met haar in zit en haar gevoelens en dat ze dit zegt zodat we niet verbaasd zijn over haar gedrag ten opzichte van ons bij de volgende keer dat de groep samenkomt.... En dit is nog mooi verwoord, er waren echt woorden bij die ik niet naar het nederlands kan vertalen... het kwam erop neer dat ze niet wil dat wij elkaar nog zien, dat ze het niet eerlijk vindt dat ik wel 2 kinderen heb en dat ik een egoïst ben. Ik ben er echt niet goed van. Ik voel me nu enorm schuldig en verdrietig. Ik dacht echt dat het whatsappje en de belletjes die we gedaan hebben, ook al was het via de huistelefoon en de mobiel van mijn vriend, tja, meetelden (weet het niet anders te zeggen). Ik dacht dat ze met niemand wou spreken, alleen met goede vrienden. Als ik er nu terug over nadenk, had ik misschien wel meer moeten doen en dat maakt me verdrietig en voel me schuldig nu. Echter voel ik me ook boos want ik ken niet eens haar achternaam, we hebben elkaar 3 maal gezien en onze mannen zijn niet eens echt vrienden van elkaar, enkel via via. Nu blijkt dat de andere 3 vrouwen van dat groepje wel sinds toen wekelijks/maandelijks met haar bellen (wist ik niet) om te vragen hoe het gaat en dat ze tegen hen gezegd heeft dat ze het er moeilijk mee heeft dat ik dat niet doe. Tja, hun mannen zijn ook goed bevriend, ik ken haar man bijna niet en haar nog minder... weet niet eens hun achternaam. Wil ik het daar mee goedpraten? Zeker niet. Maar ik ben wel boos omdat ze door dit bericht te sturen een slechte sfeer creëert tussen ons en in de vriendengroep van mijn man. En dat wil ik niet. Als dit haar op de maag ligt, had je dat gewoon toch kunnen zeggen de volgende keer dat we elkaar zagen? Dan had ik ook kunnen zeggen dat het me speet, dat ik me niet realiseerde dat mijn steun (ook al blijf ik het raar vinden want ik ken haar niet) zo veel voor haar betekende. Ik had graag even jullie mening gehad. Ik ga haar nu mijn excuses aanbieden, uitleggen dat met me spijt want ik wil niet dat mijn man problemen krijgt in zijn vriendengroep. Wat denken jullie en wat zouden jullie doen in mijn geval?
Aangeven wat jou gevoel erbij is en idd excuses aanbieden. Verder aangeven dat haar woorden jou ook hebben gekwetst en dat je erg meeleeft.
Het is echt te veel informatie. Om in een keer te lezen. Wel vervelend voor je en sneu voor die vrouw. Het is haar probleem dat ze zo doet tegen jouw is niet echt redelijk vind ik. Waarom zou je dan je excuus aanbieden zou wel vertellen dat je juist voor haar op gekomen was. En voor de rest het blijft sneu zeker.
Wat een nare situatie! Ik zou eerst een appje terug sturen met iets van: Ik vind het erg naar dat ik je dat gevoel heb gegeven. Ik wil je graag van de week even bellen, zodat ik kan vertellen hoe het komt dat ik niet gebeld heb. Ik vind het namelijk wel verschrikkelijk voor jullie! En dan kun je, als zij open staat voor dat belletje, rustig vertellen wat je hierboven hebt geschreven. Ik vind het zelf helemaal niet vreemd, dat jij niet zo vaak gebeld hebt. Maar het is erg jammer dat zij die verwchting wel had. Die verwachting is natuurlijk ook gecreeerd doordat die andere vriendinnen wél belden. Maar dat kon jij natuurlijk niet weten. Je mag ook wel aangeven, dat jij de verwachting had dat het contact via jouw man verliep, omdat de mannen vrienden zijn en jullie elkaar eigenlijk helemaal niet zo goed kennen. En dat het niet jouw bedoeling was om haar te negeren.
Wauw, wat een situatie zeg! Ik snap dat je zowel verontwaardigd als verdrietig bent hierom. Persoonlijk zou ik mijn excuses aanbieden, zeggen dat je het absoluut niet zo hebt bedoeld. Probeer het uit te leggen. Overigens wel heel jammer dat ze zo reageert. Alsof het contact alleen maar van jouw kant moet komen. Zij had ook best een berichtje kunnen sturen bijvoorbeeld. Zeker nav jullie telefoontje.
Wat een vervelende situatie. Vind het zo lief van jou dat jij het destijds voor haar hebt opgenomen! Daar mag je trots op zijn! Maar ik zou daar niet over beginnen tegen haar. Op die manier creëer je nog meer spanning in de groep. Ik denk dat je het naar haar toe net zo moet verwoorden als je hier doet. Dat je geschrokken bent van haar heftige reactie. Dat het nooit je bedoeling is geweest om haar te kwetsen en dat je haar niet tekort wilde doen. Dat je in de veronderstelling was dat zij geen behoefte had aan contact en dat het spijtig is dat jij hun terughoudendheid verkeerd geïnterpreteerd hebt en dat je hoopt alsnog met haar hierover te kunnen praten. Zoiets zou ik ervan maken. Zij stuurde dat berichtje waarschijnlijk ook vanuit haar emotie. Zij zit nog in een rouwproces en bedoelt het wellicht niet zo kwaad als ze nu doet overkomen. Hopelijk kan zij ook begrip voor jou opbrengen. Ik hoop voor je dat het een beetje goed gaat komen, want ik kan me voorstellen dat je je hier naar door voelt. Probeer het niet al te veel op jezelf te betrekken, want volgens mij ben jij een hele lieve meid!
Dank je voor jullie lieve reacties. Ik voel me heel rot hierdoor en jullie reacties beuren me echt een beetje op. Ik ga inderdaad doen zoals jullie zeggen mijn excuses aanbieden en haar de situatie uitleggen (zonder in te gaan op details) en zeggen dat met me spijt dat ik haar zonder het te willen pijn gedaan heb. En proberen het scenario van LadyXochi te volgen, dat lijkt me ideaal. Eerst ook dat appje en daarna bellen als ze er voor open staat.
Dat weet ik niet. Ik denk het wel of ik hoop het toch. Maar ik denk dat ze bedoeld dat ik of we het niet rechtstreeks naar haar hebben gedaan behalve die ene keer bellen en dat ze niet op nam.
Ik vind het echt heel erg naar voor je dat je dit zo in de schoenen geschoven krijgt.. Lijkt me ook echt een vreselijk gevoel... Je hebt het op jouw manier goed gedaan want de intenties waren goed.. Ik zou haar denk ik opbellen en zeggen dat je heel graag met haar in gesprek wil gaan en dat het nooit je bedoeling is geweest om haar zo te kwetsen.. Hopelijk draait ze bij Wat zegt je man ervan?
Vanuit Nederlandse perpectieven begrijp ik je helemaal. Is jouw reactie ook ruimvoldoende bij verstandhoudingen op deze basis. Maar hoe ligt dat in Spanje? Is het misschien ook een cultuurdingetje? Dat vrouwen meer naar elkaar toetrekken wanneer zoiets gebeurd? (is een oprechte vraag, weet zelf niet genoeg over Spanje)
En voor jezelf ook bedenken of je wel zo dicht bij haar en haar verdriet wil staan. Hoe erg het ook is voor haar en haar man, je kent haar nauwelijks, dan is iemand hierin steunen en opvangen ook nogal een taak.. Jullie hebben medeleven getoond, de deur opengezet voor als er behoefte was om te praten, ik vind dat al heel open en toegankelijk voor iemand die je niet goed kent. Wellicht is haar reactie ook niet helemaal objectief door alle emotie, ze zal zich goed ellendig voelen. Ik denk dat je bij jezelf en je gevoel moet blijven je moet doen waar jij je goed bij voelt, bij een kennis viavia heb je geen verplichtingen en hoef je geen dingen te doen waar jeje niet goed bij voelt. Bij je beste vriendin, ja, dan moet je, ook als dat zwaar is.
Mijn man is verbaasd over haar reactie. Hij begrijpt het wel natuurlijk, net als ik, maar blijft verbaasd over het feit dat ze zo hecht aan mijn direct contact terwijl ik haar nauwelijks ken. Hij is er nuchterder in en zegt dat ik het me niet moet aantrekken en dat hij er wel met haar vriend zal over praten maar dat wil ik eigenlijk liever niet want wil niet dat zoiets tussen de vriendengroep komt te staan. Ik heb net een tekstje opgesteld waarin ik me verontschuldig, dat ik het echt zo nooit bedoeld had en dat ik me dus verontschuldig dat ik niet aan haar verwachtingen voldaan heb (heb het mooier gezegd maar kan het nu even niet verwoorden) en idd of ik haar mag bellen, of dat haar past en of ze dat wil. Ik ga het nog niet sturen, wil er nog het een en ander aan veranderen want wil niet dat mijn woorden mis geïnterpreteerd kunnen worden.
Allereerst: wat enorm heftig dat je zo'n schuldgevoel in je schoenen geschoven krijgt!! Je komt op mij ook over als een hele lieve vrouw. Ik begrijp je gevoel helemaal. Je wil er voor iemand zijn maar je wil je niet opdringen (ook omdat je haar nauwelijks kent), en vervolgens blijkt een hele tijd later dat ze jou blijkbaar tóch nodig heel hard nodig had. Laat ik vooropstellen dat de dame in kwestie waarschijnlijk barst van de (negatieve) emoties want het is nogal wat om te weten dat je niet alleen een doodgeboren kind hebt maar ook nooit kinderen zult krijgen terwijl je dat wel wilt, terwijl er om je heen overal kinderen geboren worden. Dus haar reactie is door dit alles natuurlijk sowieso veel heftiger doordat ze er zelf middenin zit. Tegen jou wil ik zeggen: voel je alsjeblieft niet al te schuldig. Je hebt je heel vriendelijk opgesteld door hulp en een luisterend oor aan te bieden. Maar het is natuurlijk heel moeilijk (zeker voor mensen in zo'n moeilijke situatie) om daadwerkelijk om hulp te vragen. Ja, misschien hadden jullie je pro-actiever moeten opstellen, maar nee, ik vind niet dat dat jullie aan te rekenen is (jullie wisten niet beter en zoals je zelf al zei kennen jullie hen nauwelijks!!!) en ik vind het zéker niet terecht dat ze nu zo buitenproportioneel boos is. Daarnaast denk ik ook dat er zeker een cultuur-dingetje meespeelt. (Zo hebben wij eens kennissen gehad, een stel waarvan de vrouw Colombiaanse was, die duidelijk teleurgesteld waren toen wij bij een verjaardag van één van hen al na 2 uurtjes weer naar huis gingen. Voor hun idee begon het feestje net op gang te komen, terwijl wij het wel weer gezien hadden. De Colombiaanse was waarschijnlijk gewend aan feestjes die een hele dag -of een heel weekend- duren maar wij niet!) Waarschijnlijk is de vrouw in jouw verhaal verbolgen doordat jij, nu zij in deze vreselijke situatie zit, niet meer naar haar toe bent getrokken. Terwijl jij juist dacht dat je hen de ruimte gaf die ze even nodig hadden! Om een lang verhaal kort te maken: ik zou zeker je oprechte excuses aanbieden (en jouw kant van het verhaal toelichten), maar maak er geen kruiperig verhaal van want het is niet nodig om nu op eieren te gaan lopen. Blijf vooral jezelf. Jij bent zoals je bent en zij ook. Goede vriendinnen zullen jullie nooit worden en dat hoeft ook niet, maar zolang jij weet dat je oprecht je excuses hebt aangeboden lijkt het mij goed. Meer kun je niet doen want je kunt de tijd niet terugdraaien (hoe graag je dat ook zou willen). Als zij ervoor kiest om jou nu voortaan dood te negeren (ook als jullie met de hele groep bij elkaar zijn) is dat haar keuze maar jij hoeft je niet te schamen! En natuurlijk is het een hele vervelende situatie, maar jij bent er niet persoonlijk schuldig voor als de vriendengroep nu uit elkaar zou vallen!!
Misschien ben ik wel heel hard, maar die vrouw is om te beginnen toch niet jouw vriendin? Ik zou zeker begrip tonen voor haar verschrikkelijke situatie en dat hebben jullie als stel ook met meerdere pogingen proberen te doen, maar haar vriend of misschien zij beiden stonden daar niet voor open. Ik zou geen excuses maken, maar duidelijk aangeven dat je van haar bejegening niet gediend bent. Dat je samen met je man hebt geprobeerd toenadering te zoeken, maar dat je na een aantal pogingen de bal bij hen hebt gelegd. Dat je begrijpt dat zij erg emotioneel is, want dat zou jij ook zijn in haar situatie, maar dat je haar reactie buitenproportioneel en onacceptabel vindt. Zeker gelet op het feit dat zij of haar vriend degenen zijn die de boot hebben afgehouden. Als jouw grens nog niet bereikt is door haar zou ik me misschien wat milder opstellen, maar schelden is bij mij echt een no go.
Jeetje wat een verhaal zeg! Ten eerste echt super rot voor ze dat ze hun kindje verloren zijn en daarnaast ook nog haar baarmoeder verwijderd moest worden. Maar wat zet ze jou in een lastige situatie zeg.. Aan de ene kant zou ik zeggen: bied je excuses aan, leg uit waarom jij dacht dat jouw deel goed genoeg was en hoop dat ze bijdraait. Aan de andere kant denk ik: je hebt haar 4x gezien, ze is geen vriendin van je, waarom zou je dan je excuses aanbieden. Zij had ook kunnen reageren op jullie appjes/belletjes? Een simpel antwoord als: "ik zag dat je belde, heb nu geen behoefte aan contact maar fijn dat je aan me denkt" was toch ook al goed geweest? Ik had wel uitgelegd hoe het zit, maar ik vind dat je haar, ondanks de situatie waar ze in zit, ook best mag zeggen dat haar appje je gekwetst heeft.
Ik ben het met Nacho eens... en ik ben zelf een kind verloren. (En de kans op nog een kindje is erg klein) Je kan niet meer doen dan je verontschuldigen en ik vind het knap en lief dat je er zoveel energie in wilt steken. Bij mij was het zelfs zo dat ik helemaal niet erns contact wilde met de vrouwen van mijn mans vrienden (beetje vergelijkbaar als bij jullie, prima dames hoor, maar niet mijn vriendinnen). Aardig dat ze een kaartje stuurde, maar ik had (heb) echt geen behoefte aan hen. Andersom zou ik ook een kaartje sturen, maar verder niets. (En ik weet hoe zwaar het is) Iedere vrouw is anders en zal abders reageren in zo'n situatie, maar jij hoeft je echt niet schuldig te voelen! Ik vind je in ieder geval erg lief!!
Als ik heel eerlijk ben dan zou ik er niets mee doen. Waarom moet jij je verontschuldigingen gaan aanbieden aan iemand die je niet of nauwelijks kent? Het is vreselijk wat er is gebeurt maar jij heb toch verder helemaal geen band of relatie met haar? Jou man en haar man zijn kennissen en dat is het. Ik vind haar nogal manipulerend overkomen door jou zo af te branden. Jullie hebben gebeld,geappt waar niet of nauwelijks op werd gereageerd en dat vind ik ook niet zo heel erg netjes moet ik zeggen. Het is natuurlijk enorm kwetsend wat ze allemaal zegt op de app maar ik sluit me aan in hoe je eigen man hierin staat. Ik zou het niet zo zwaar maken allemaal en als er iemand zijn excuses moet maken dan is zij het wel door zich zo te gedragen en te laten gaan.