Ik ben het helemaal met Tupp eens! Voor kleine kinderen (en veel volwassen, zucht...) is anders vaak eng. Ik vind het heel belangrijk om mijn kinderen te leren dat mensen er op alle mogelijke manieren uit kunnen zien en dat dit niets hoeft te zeggen over hoe aardig, slim, liefdevol of grappig ze zijn. Ik zou het daarom alleen maar toejuichen als onze school zo'n opa de klas in zou laten!
Dat iemand met brandwonden daar niets aan kan doen, klopt! Maar of deze meneer nu de nieuwe Gandhi wilde worden, of het gewoon mooi vond, moet voor mijn gevoel buiten kijf staan. Tenslotte woon je met 16 miljoen mensen in Nederland, elk met een ander beeld van wat degelijk is en wat niet. De kans dat je kind in aanraking komt met iemand die er een heel andere 'stijl' op nahoudt dan mama, papa en het gros van de maatschappij is hoe dan ook, elke dag weer, onmenselijk groot. Ik zou het persoonlijk als ouder zijnde een kwalijke zaak vinden als mijn zoon iemand 'eng' vind omdat deze er anders uit ziet dan wat hij gewend is. Of dit nu te maken heeft met littekens, huidskleur, kledingkeuze, of zoiets als tatoeages. Natuurlijk mag een kind iets eng vinden, of de kat uit de boom kijken. Maar is het dan niet de taak van de ouder om deze bij te brengen dat er niets om bang voor te zijn? En dan zeker op basis van uiterlijke kenmerken. Zelf aangedaan, of niet... Ik vind het op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat je in een maatschappij waarin we worden opgeroepen om elkaar niet te veroordelen op uiterlijk, te maken krijgt met bepaalde criteria waaraan je zou moeten voldoen wil je niet veroordeeld worden. Dat wil zeggen; we roepen allemaal hard dat we dit niet doen, of onze kinderen mee willen geven. Maar enkel zolang het in ons eigen straatje past...
Wist zelf niet goed hoe het op te schrijven, dus ik quote je maar Helemaal mee eens! Dan lees ik dat sommigen vinden dat er gehandeld is in het belang van de kinderen. Dat vind ik dus totaal niet.
Precies; dat vind ik ook niet. Hou ze lekker bang. Hou ze lekker kortzichtig en geef ze hierbij dan ook meteen mee dat ze moeten oordelen over het uiterlijk van een ander.
Veroordelen... dat vind ik ook weer zo'n term die te pas en te onpas uit de kast getrokken wordt. Bij opvoeding komen nou eenmaal je eigen normen en waarden aan de orde, dat is wat je je kinderen meegeeft. Ik vind dit een zeer extreem en provocerend uiterlijk, zeker niet iets wat ik mijn kinderen als 'normaal' en 'kijk eens wat een lieve opa' zou willen meegeven. Dat zijn mijn normen en waarden. Je kiest een school uit die bij jou en je kinderen past, dus ik zou nogmaals zeker niet blij zijn als deze opa de klas in zou worden gehaald. Wat echt niet wil zeggen dat ik mijn kinderen leer dat iedereen met een afwijkend uiterlijk een bedreiging is. Er is een gulden middenweg die gebaseerd is op gevoel. Ik zou deze man ook niet aannemen binnen mijn bedrijf bijvoorbeeld. Is dat zo gek? Dan hou je ook rekening met bepaalde normen en waarden binnen een bedrijf. Dit soort extreme dingen passen daar dan niet in.
Ik kan me niet voorstellen dat het bij iemand zijn 'normen en waarden' hoort om jezelf vast te houden aan een uiterlijk ideaalbeeld. JIJ vind het bijvoorbeeld extreem en provocerend, maar is dat daadwerkelijk zo? Mijns inziens zouden normen en waarden gebaseerd moeten zijn op de karaktertrekken van een persoon. Tenslotte kan de keurige vader in zijn forensen-outfit er net zo goed extreme gewoonten op nahouden. Iets waar je niet snel achter zou komen, simpelweg omdat je niet verder zal kijken dan het nette, maatschappelijk geaccepteerde uiterlijk van deze man.
Maar deze man heeft zoveel tattoeages als herinnering aan waar ie allemaal geweest is op de wereld. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom hij dan geen lieve opa zou kunnen zijn.
Eens met anakin. Er veroordeelt helemaal niemand. Zeg ik dat het een aso is vast omdat hij vol met tattoo's zit?? Nee hoor het is vast een aardige man. Maar je kunt niet bepalen of een kind bang wordt of niet. Als dat bij iemand met brandwonden gebeurd leg ik dus wel echt uit wat er gebeurd is. En met die tattoo's ja kan ik alleen zeggen: omdat die meneer dat mooi vindt. Zij snappen wel dat dat een bewuste keuze is. Ik kan mij voorstellen dat zonder dat daar iets over gezegd wordt kinderen het gek vinden dat iemand dit mooi of leuk vindt. Niet alles wat kinderen denken is aangeleerd gedrag...sommige dingen bedenken ze zelf in die koppies. En niet alle kinderen kunnen goed uitspreken wat ze eng vinden en leidt dat in hun hoofd soms een eigen leven.
Natuurlijk is deze man vast en zeker een lieve opa. Alleen is dat niet het eerste wat in me opkomt en ik denk ook niet bij kinderen en heel veel andere mensen. En dat is wat ik mijn kinderen zeker meegeef, dit soort keuzes zorgen voor vooroordelen en aannames. Kies je voor zo'n uiterlijk, dan kan je reacties verwachten. Deal with it en ga dan niet lopen zaniken over discriminatie, vooroordelen of whatever.
Jij kiest ervoor om te veroordelen of een aanname te doen. Je kunt je eigen keuze ook beïnvloeden he Ik hoop dat zo veel mogelijk mensen hun kinderen leren om verder te kijken. Wie weet kan deze man fantastisch vertellen over zijn tatoeages en vinden de kinderen het leuker dan weer een spreekbeurt over konijnen.
Wat is daar gek aan? Je uiterlijk (kleding, tatoeages, stijl etc.) is toch een keuze en hoort dus bij je, net als heel veel andere dingen die je belangrijk vindt en dus ook bewust en onbewust meegeeft aan je kinderen. Wat ze daar verder mee doen als ze ouder worden mogen ze zelf weten. Maar daar mag ik zeker wel een mening over hebben. Normen en waarden zijn volgens mij gebaseerd op het ideale wereldbeeld wat je hebt. Voor de één is dat de wereld op de Geert Wilders manier en voor de ander is dat een duurzame samenleving.. een keuze dus. Ik ga mijn kinderen niet leren dat jezelf van kop tot teen voltekenen met tatoeages niet uitmaakt, omdat het om je innerlijk gaat. Ik zou de ogen uit mijn kop janken als ze zo thuiskomen. Dus ik vind het fijn als de school van mijn kinderen daar rekening mee houdt. Meer niet. Dus in dit geval zeg ik: goede beslissing.
Door je kinderen hiervoor af te schermen geef je toch onbewust een signaal af. Daarvoor hoef je iemand niet perse asociaal te noemen... Dat je niet kan bepalen waar kinderen bang van worden is helemaal correct. Anders zouden er ook nooit meer ouders bezig zijn met hun kind proberen te overtuigen dat er echt geen monster in de kast zit. Maar om eerlijk te zijn kan je daar sowieso niets aan doen. Als mijn zoon er ineens mee komt dat hij de moeders met een hoofddoek eng vindt, dan probeer ik hem er net zo goed van te overtuigen dat zijn angst niet reëel is. Dat zou ik ook gedaan hebben in het geval van deze opa, mocht mijn kind angstig zijn geworden van zijn verschijning. Wetende dat hij hier ook mee geconfronteerd kan worden in de supermarkt, of op straat. Met als enige verschil dat deze man er dan niet is om meer uitleg te geven over zijn keuzes.
Het is wel heel naïef om te stellen dat je zelf compleet verantwoordelijk bent voor je eigen normen en waarden. Tenslotte wordt er hier op het forum alleen al vaak gesproken over een 'milieu' waarin een kind zal opgroeien. Wat jij nu stelt is dat sociale acceptatie hetzelfde is als het compleet aannemen van een levensstijl. Onzin natuurlijk. Tenslotte ben ik ook niet van kruin tot teen getatoeëerd en zou ik (ongeacht dat het toch echt een vrije keuze is) ook zou moeten slikken als mijn kinderen op deze manier thuis zouden komen. Maar is 'doen alsof het niet bestaat' dan the way to go? Of is er een vergulde middenweg waarin je je kinderen leert zich aan hun eigen normen en waarden te houden, zonder daarbij afbreuk te doen aan het bestaansrecht van het ander?
Even terugkomend op mijn voorbeeld van het meisje met de brandwonden: haar hele gezicht was echt een en al litteken. Minstens zo eng, zo niet enger, dan een getatoeerd gezicht. Voor een tatoeage kies je zelf - of niet. Die littekens zijn misschien wel confronterender: 'dit kan mij ook overkomen'. Meisje zat op een andere (speciale) school waar wij uitwisseling mee hadden. In eerste instantie waren er ouders die haar wilden buitensluiten want 'te eng'. Wij hebben die niet gedaan, maar het wel goed voorbereid. En dat is mijn punt. Het is inderdaad niet vergelijkbaar hoe je eraan komt. Maar wel vergelijkbaar dat het voor kinderen eng kan zjjn. Maar dat als je dit gewoon goed aanpakt, het juist een mooi leermoment is. Ik ben nog steeds heel blij dat wij dit destijds wel gedaan hebben. Het was zo'n positieve ervaring. En deze school heeft daar echt een kans laten liggen. Bovendien lijkt het me voor Lars behoorlijk kwetsend dat zijn opa zo negatief is weggezet en op basis van zijn uiterlijk wordt buitengesloten. Terwijl -neem ik aan- ook deze school zijn leerlingen leert dat buitensluiten niet mag.
@warboel: je mag het naïef en onzinnig vinden, ik vind dat jij mijn woorden wel erg zwart-wit wegzet. Doen alsof iets niet bestaat vind ik wat anders dan niet blij zijn met het feit dat deze opa in de klas van mijn kind een bijdrage komt leveren aan het onderwijs. Gelukkig zou dit op de school van mijn kinderen niet gebeuren. Daar gaan de spreekbeurten nog fijn over konijnen en de scouting enzo. Heerlijk!
Ik weet niet of je het doorhebt, maar jouw woorden zijn ook erg zwart-wit. Zoals ik het lees keur jij een bepaalde levensstijl (hobby, hoe je het ook wil noemen) af en is het daarom een logisch gevolg dat de school dit uit hun lesprogramma schrapt. Niet? Dan wordt het wel een heel makkelijk basisschooltraject als elke ouder zo hun bezwaren heeft. En ik dacht toch echt dat school er was om je kennis te verrijken, je wereld ietsje groter te maken... Ik ben vooral blij dat de school van mijn kind daar graag aan bij zou willen dragen en spreekbeurten fijn gaan over hetgeen waar het kind gepassioneerd over wil vertellen.
Helemaal mee eens. Als mijn kind een ander persoon instinctief eng vindt om uiterlijke redenen is het mijn taak als ouder (en school!) Om het kind te leren om voorbij die uiterlijk te kijken. En natuurlijk is dat een proces, maar als dat persoon bij voorbaat geweerd wordt krijgt het kind alleen een verkeerd signaal en komt het proces nooit op gang.
Ik kijk trouwens nu pas naar het gezicht van die opa. Verbaas me dan nog meer over de reacties van sommigen hier. Die man heeft Maori tekeningen op zijn gezicht, geen bloedende vampiers o.i.d. Wat is er in vredesnaam eng aan Maori tekeningen??? Kan me echt niet voorstellen dat een kind bang wordt van deze opa, zeker als hij er gewoon over vertelt op school. Die tatoeages zijn cultuur, geen asociale rotzooi.