Ja dat is altijd zo mooi, je zegt de meest kwetsende dingen, zegt sorry en als ik het dan niet aanvard, ben ik de boeman. Ik heb nergens mijn excuses voor aan te bieden, ik sta achter elk woord dat ik aan jou geschreven heb. Maar ik had zeker medelijden moeten krijgen na het verhaal over je zus? Begrip voor je moeten hebben? Je moeten aanraden om eens over je problemen te praten met en psych? Nee, met jou valt echt niet te praten.
Daar ben ik me zeker van bewust. Ik wil ook niet zeggen dat je een gehandicapt kind door een roze bril moet bekijken. Maar ik denk dat je er anders naar gaat kijken als het je eigen kind is.(als je besloten hebt om het geboren te laten worden ondanks de handicaps bedoel ik dan. Het kan ook zijn dat je een andere keuze maakt, juist omdat het je eigen kind is) Mijn schoonzus en zwager wisten niet dat hun dochter zo ernstig gehandicapt was. Geen echo's laten maken. Ze hadden dus geen andere keuze als om het te aanvaarden. (Hadden ze ook gedaan als ze het al in de zwangerschap wisten) Ze hebben veel zorgen om haar, maar zouden haar niet willen missen Ik denk wel eens, hoe kunnen ze het aan.. maar blijkbaar krijgen ze de kracht er voor.
Maar Abri, wat ik dus zo moeilijk daaraan vind; de keuzes om kindjes tijdens een zwangerschap weg te laten halen, die dus wel een ernstige handicap blijken te hebben, worden nu vaak gemaakt. Je zegt ook; je weet het niet vooraf en dat is lastig. Dat is het ook, maar is deze keuze dan een oplossing? Wat dan als je kindje op latere leeftijd een ernstige handicap krijgt? Dan doe je er toch ook alles aan om je kindje een zo fijn mogelijk leven te bieden? Waarom kan het dan wel, maar niet als je het al weet tijdens je zwangerschap?
Kindjes met bv het syndroom van down of een andere afwijking, worden doorgaans niet weggehaald, maar gewoon geboren. In de vorm van een normale, opgewekte bevalling, alleen dan veel eerder. Weghalen of abortus klinkt zo denigrerend. Je hebt geen idee wat voor een ellende daaraan vooraf gaat en erna komt. En wbt je vergelijking met een kindje niet meer willen als het later gehandicapt wordt, dat vind ik altijd zo'n suffe vergelijking. Je weet van tevoren nooit hoe het leven gaat lopen, maar als je het van tevoren weet, kun je het kind een hoop ellende besparen. Geloof mij maar dat ouders het doorgaans niet voor zichzelf doen. Een zwangerschap afbreken is vele malen zwaarder dan een zwangerschap doorzetten. Mits het kind overleefd uiteraard.
Je maakt het jezelf nu zoveel moeilijker dan dat het is. En echt waar... Je daagt me nu verschrikkelijk uit en ik hoop dat ik me in kan houden.
Maar uiteindelijk is het toch ook een kindje weghalen als je besluit de zwangerschap af te breken omdat het kindje Down heeft? Dan kan het denigrerend klinken, maar dat is toch gewoon een feit? Men kiest er in zo'n geval bewust voor het kindje geen leven te bieden. Dat noemt men gewoon abortus, ook al vind je dat misschien een vervelend woord. Bij driekwart van de ontdekte kinderen met Down wordt de zwangerschap afgebroken. Vrij veel in mijn ogen. Zoals ik al zei, ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je kindje niet levensvatbaar is. Dat vind ik ook iets heel anders. Maar Down syndroom betekent niet alleen maar ellende. Dat betekent echt niet dat een kind geen kwaliteit van leven heeft. Kinderen met het syndroom van Down overlijden echt niet massaal met de bevalling of tijdens de zwangerschap. Ik snap niet precies wat je bedoelt met 'mits het kind overleefd uiteraard'. Want ik heb het tenslotte niet over zwangerschappen waarbij het kindje niet levensvatbaar is. Bron voor degene die de cijfers graag in twijfel trekken: Downsyndroom: Zijn er verschillen tussen Nederland en andere landen? - Nationaal Kompas Volksgezondheid
Ik denk dat jullie maar beter niet meer met/tegen elkaar moeten praten in dit topic. Volgens mij is het fout gegaan toen de term abortus ter sprake kwam. Ik snap heel goed dat deze term voor jou heel moeilijk.is. Zeker nadat ik je verhaal heb gelezen. Vanuit die emotie heb je gereageerd met de reactie 'o ben jij er zo 1. Loesje is ook iemand met een verhaal en emoties. Die daardoor ook gereageerd heeft op een bepaalde manier. Ik praat niks goed hoor, maar het zou wijs zijn om het gewoon hierbij te laten.
Heb je het zelf meegemaakt? Ik niet namelijk, niet met een kindje met het syndroom van Down in elk geval. Dus ik heb geen idee hoe ik op zo'n moment zou reageren en ik zou het al helemaal niet durven om daar een mening over te hebben die andere mensen dwingt iets te doen dat zij niet willen/kunnen. En dat is het hele punt waar we over discussieren hier: jij hoeft het niet 'weg te halen' maar een ander staat hier helemaal vrij is en daar heb jij geen last van, of wel? Of voel je heel erg de behoefte om op te komen voor alle kindjes die niet geboren worden? Dan lijkt dat me heel lastig in een land als NL, waar we pro-choice zijn. Net zoals ik euthanasie humaner vind dat langzaam wegkwijnen in een verzorgingstehuis, vind ik zwangerschapsafbreking humaner in een heleboel gevallen. Maar nogmaals, ik heb alleen mijn eigen verhaal en enkel daar kan ik zeggen wat ik zou doen. Ik heb geen idee wat ik zou doen als het ons weer zou overkomen of als we een kindje krijgen met bv Down. Want dat is een proces, een heel lang proces en er spelen een heleboel factoren mee en dan pas zou ik opnieuw een keuze kunnen maken. Daarom vind ik het altijd erg simpel en brutaal als mensen er zo even hun mening over vormen. Je hebt namelijk echt geen idee wat voor een hel het is voor al die mensen.
Klopt inderdaad. Is denk ook wel verstandiger. Maar ik zat net nog eens terug te lezen; iedereen valt nu over mij omdat iedereen zegt dat ik wel een oordeel geef. Ik kan dat alleen nergens terug vinden. Ik denk ook dat het puur is omdat ik het een abortus noem, maar degene die deze keuze hebben gemaakt dat niet zo zien. Naja... Maakt mij dan verder ook niet uit hoe je het zelf zou noemen natuurlijk, maar val dan ook niet over mij zoals ik het benoem. En zo te lezen ben ik ook lang niet de enige die er zo over denkt.
Ik heb het niet zelf meegemaakt, gelukkig niet, het lijkt me heel moeilijk. Maar ik ben inderdaad niet voor zwangerschapsafbreking (oftewel abortus, maar weet niet hoe ik het moet noemen zonder denigrerend te klinken). Nogmaals, situaties waarbij het kindje niet levensvatbaar is of het leven van de moeder in gevaar is uitgesloten. Maar dat betekent toch niet dat ik er geen mening over mag vormen? Ik ben iemand die inderdaad een kindje van 20 weken ook al als een kind ziet, een kind dat recht heeft op leven. Ik ben mij ervan bewust dat we in Nederland een grens hanteren van 24-weken, maar dat betekent niet dat ik het niet heel erg vind dat er kindjes worden weggehaald omdat ze niet perfect zijn. Een reden voor mij dus om niet te kiezen voor een combinatie test of nipt test, want ik zou het kindje ook met een uitslag van Down alsnog houden. De test heeft voor mijzelf dus geen toegevoegde waarde. Ik zeg niet dat anderen de test niet mogen doen, ik schrijf juist dat ik vind dat hij voor iedereen beschikbaar moet zijn. Ik zeg er alleen bij dat ik het heel triest vind dat er zoveel mensen kiezen om de zwangerschap te beëindigen, wanneer ze een kindje met Down verwachten. Wel kies ik voor de 20-weken echo, omdat ik graag goed voorbereid wil zijn, mocht er wel iets zijn met ons kindje.
Noem het maar gewoon zwangerschapsafbreking. Ik weet de definitie van abortus en ook al is het in theorie wat het is, het is een ontzettend kwetsende term. Net zoals een miskraam ook een spontane abortus is, noem je dat ook beter een miskraam. Je klinkt als een aardig persoon, dus ik denk niet dat je erop uit bent om te kwetsen, toch? Overigens vind ik ongeboren baby's ook gewoon kinderen, mensen. Maar we denken dus anders over wat het beste is voor sommige kinderen. Ik vind zwangerschapsafbreking in sommige gevallen humaner, jij vind dat het leven humaner is. Dat is iets waar we niet uit komen en dat hoeft ook niet, want van mij mag je die mening echt hebben. Maar dan wel alleen met betrekking tot jezelf. Omdat je mensen, die het al heel moeilijk hebben, onnodig en verschrikkelijk kwetst door te zeggen dat het abortus is, dat hun kind geen kans kreeg ed. Die keus is aan elke ouder zelf en wie zijn wij om daarover te oordelen?
Er wordt hier steeds gezegd dat down niet met het leven verenigbaar is. Maar aan down ga je niet dood hoor. Ik werk in de gehandicaptezorg. En ja ik zie aan ouders hoe zwaar het is om een kind met down te hebben. Maar om nou te stellen dat deze kinderen maar beter het leven niet verdiend hadden vind ik ver gaan. Een kind met bijv. autisme kan net zoveel zorg nodig hebben, maar dat kun je in de zwangerschap niet testen. Je kunt niet alles in de hand hebben. Ik denk dat door de nipt ouders die er voor kiezen een down kindje wel te laten komen straks raar aangekeken worden. Want ze hadden tenslotte de keuze om dit kindje in de zwangerschap te laten overlijden. Ik ben overigens niet tegen de nipt. Maar dan meer om ouders goed voor te bereiden. En ik ben ook niet tegen abortus, als blijkt dat een kindje echt een aandoening heeft waardoor het gelijk bij de geboorte overlijd. Maar down is niet zo'n aandoening.
Ik ben er inderdaad niet op uit om anderen te kwetsen, want daar bereik ik nou echt helemaal niks mee. Ik zal ook nooit iemand die wel kiest voor een zwangerschapsafbreking daarom veroordelen, maar ik zal het in veel gevallen ook niet kunnen begrijpen. Als het aan mij alleen lag, zou de wetgeving er dan ook anders uitzien omtrent zwangerschapsafbreking. Dit puur omdat ik inderdaad veel waarde hecht aan het leven en iets als Down niet iets vind dat niet met het leven verenigbaar is. Ik vind het alleen lastig als men zegt dat je dat alleen voor jezelf mag vinden, want uiteindelijk kiest iedereen voor een ander (het ongeboren kindje) wat wel of niet humaan is. Maar het klopt inderdaad dat ik de verantwoordelijkheid niet hoef te dragen voor de keuze van een ander. In die zin is de keuze aan ieder voor zijn/haar eigen kindje. Ik ben iemand die wel open staat voor informatie en meningen van anderen, want wie weet steek ik er wat van op. Vandaar mijn reactie in dit topic
Niemand zegt dat Down niet met het leven verenigbaar is, dat heb je denk ik verkeerd gelezen, maar ik heb het in elk geval nergens gezien. Verder wordt dit nogal een spuit 11 verhaal en ben er een beetje klaar mee om keer op keer te herhalen wat ik al geschreven heb, dus lees vooral het topic eens even heel goed door. Blijf vooral oordelen over iets waar je zelf geen ervaring mee hebt. Ik heb zelf overigens een zoon met autisme, dus ja ik weet hoe intensief dat kan zijn. En ook dat weet je niet als je er enkel mee werkt, want met kinderen die zorgintensief zijn werken of ermee leven, zijn twee heel verschillende zaken. De een kan namelijk de deur achter zich dicht doen, de ander zit er 24/7 mee. En als autisme wel te zien was tijdens de zwangerschap, dan heb ik geen idee wat ik zou doen. Nu gaat het gelukkig heel goed met hem, maar we hebben veel ellende en zorgen gehad om en met hem. Grappig (nee ZUUR) trouwens dat ik meer begrip heb voor mensen die ook iets naars meegemaakt hebben en dat mensen met gezonde kinderen het maar niet lijken te willen begrijpen. De tegenstanders van zwangerschapsafbraak zijn zouden heel anders praten als het noodlot hen overvalt. Dat heb ik helaas echt moeten ondervinden en dat wens ik nooit iemand toe. maar je mag het best een dagje overnemen, be my guest. Maar voor nu raad ik jullie aan om vooral je zegeningen te tellen en nog een keer heel goed nadenken voor je je mening uit. Want nogmaals: je hebt geen idee.
De enige die stelt dat ze het leven niet verdienen, dat ben jij volgens mij Ik denk ook niet dat iemand die ooit voor de keuze staat van het al dan niet afbreken van een zwangerschap denkt in termen van het leven wel of niet verdienen. Maar meer in hoe zal het leven van dit kindje er uit zien, hoe ziet mijn leven er uit, waar krijgt het kind (en wij) mee te maken, hoe zijn de kansen, wat zijn eventuele complicaties etc. etc. Maar dat weet ik verder niet, dat is mijn interpretatie.. (Sorry als ik daarmee iemand voor het hoofd stoot, niet mijn bedoeling!).
Nee hoor dat leg je heel mooi uit en ik neem echt aan dat dit in 99% van de gevallen ook de overweging is om af te breken. Sterker nog ik ken inmiddels heel veel moeders die voor de keuze stonden en hun vragen angsten en verdriet waren gelijk aan dat van mij. Echter denk ik dat hun keuze ingewikkelder is omdat er dus dat soort hatelijke reacties op komen en ze zichzelf vaak al moeilijk kunnen vergeven. Schuldgevoel is vaak immens. Mi onterecht maar het hart is het niet altijd eens met het hoofd.