Heeft iemand gister de documentaire gezien? Ik twijfel nog of ik het wel wil, maar vind het ook wel interessant..
Ik vond het wel bijzonder om te zien. Wel heftig. Daarna kwam er nog een praatprogramma erover die je dan ook even moet zien.
Interessant vond ik het Ik vond alleen die laatste demente vrouw te heftig in beeld gebracht...je ziet echt alles...van de spuit tot aan echt wegzakken.. Dat had van mij niet gehoeven.
Ik ga me er toch maar aan wagen, ik heb wel een voorstukje gezien bij DWDD en ik vond het wel erg heftig.. Het is wel goed om het hele verhaal te zien..
Wow Ok. Ieder zijn mening zal ik dan maar zeggen. Misschien dat ik vanuit mijn eigen levenservaring en studie hier compleet anders tegenaan kijk, maar mijn mond valt echt open van dit relaas. Ik vraag mij haast af of diegene de uitzending wel goed bekeken heeft zonder een vooraf zo duidelijk gevormde mening.
Hij heeft duidelijk niet goed gekeken. De dementerende dame heeft namelijk voordat ze erg dement werd haar wensen omtrent euthenasie duidelijk gemaakt... Deze schrijver ziet volgens mij alleen wat hij wil zien...
Vind het eigenlijk van de zotte dat je niet zelf zou mogen beslissen over je eigen leven of dood. Zoals die psychiater in het napraat programma erna. Blijven behandelen.. Wie is hij om te zeggen dat ik moet doorgaan. Als ik dood wil dan ga ik lekker dood toch
De arts stond er zo goed als alleen voor. Hij kreeg geen steun van de neuroloog..althans..de neuroloog durfde er geen uitspraak over te doen. Voor de arts was het dus erg moeilijk om zonder steun van de neuroloog en andere artsen deze vrouw verder te helpen.
Heb net gekeken, En de kliniek zoekt de grens echt wel op in mijn optiek. Kan begrijpen dat huisartsen hier een andere meninge over hebben dan de kliniek.
Ik snap dat het voor artsen erg moeilijk kan zijn. Je bent toch opgeleid voor behandelen, voor beter maken. Actief iemands leven beeindigen past daar eigenlijk niet bij. En toch.. Ik heb nu in twee situaties 'palliatieve sedatie' meegemaakt. Dan krijgt iemand een slaapmiddel en daarna een morfinepomp. Het heftige moment is natuurlijk het 'in slaap brengen'. Vanaf dat moment is er geen contact meer, is diegene 'weg'. Want: wakker worden is juist niet meer de bedoeling. Bij de eerste persoon was nog een tijd een morfine pomp nodig, de tweede gleed al weg voordat de morfine was aangesloten. Mijn overtuiging is dat het slaapmiddel haar de ruimte gaf om het los te kunnen laten. Dit waren beide ernstig zieke personen waarbij je het alleen nog maar aan het rekken was. En ik kan me voorstellen dat je ook psychisch dusdanig kunt lijden. En ook de wens om niet tot het einde door te dementeren vind ik legitiem. Tegelijkertijd ben ik blij dat je geen euthanasie-pil bij de apotheek kunt halen, maar dat er artsen bekijken of ze de tijd gekomen vinden. Zoals ik het twee keer ervaren heb was het een daad van pure liefde om mensen te laten gaan.
Maar bij de mensen die zijn gevolgd is er nooit geen sprake geweest van mogelijke palliatieve sedatie (al is dat ook weer lastig om te bepalen wanneer je in een palliatieve fase van je leven zit, want palliatieve zorg kan al starten bij beginnende dementie of achteruitgang door ouderdom) dat had een huisarts of behandelend arts nooit ingezet. Daarom snap ik wel dat een huisarts een wens voor euthanasie in deze gevallen moeilijk te beoordelen vond.
Nee het is geen gespecialisatie, het zijn gewoon artsen die met hart en ziel achter hun waarden en normen staan.
Ja, maarja, waar leg je de grens dan? Moet iemand al minstens een jaar niet meer verder willen leven voor ze in aanmerking komen voor hulp? 5 jaar? 10 jaar? En moet iemand er dan een voor de maatschappij 'geldige reden' voor hebben, of hoeft dat niet? Ik ben het met je eens hoor, dat iedereen zoiets zelf moet kunnen beslissen, maar ik begrijp ook dat dit iets is waar geen regeltjes voor op te stellen zijn, als het gaat om psychisch lijden.. Laatst stond er ook een artikel in een tijdschrift over dit onderwerp. Daar kwam ook iemand aan het woord die vond dat 'mensen niet dood willen, maar enkel verandering'. Dat vind ik zó'n dooddoener (ha-ha ). Dan denk ik inderdaad; dat beslist diegene zélf toch? Als jij al jaren probeert om weer gelukkig te worden, maar het wil om wat voor reden dan ook maar niet lukken, wie is zo'n psycholoog dan inderdaad om even voor jou te bepalen dat je móét? Ik vind het ontzettend dubbel dus.. Als het om medisch lijden gaat, bestaat er wat mij betreft geen twijfel over, overigens.
Het wordt echter wel eerst besproken met een SCEN arts en die komt ook bij diegene thuis. En ook die is bij de euthanasie.