De MMM is puur een keuze die je maakt. Ga je erin of niet? Dus hoe bedoel je; het is geen keuze? Diegene beslist zelf toch of je daarin beland. Ik wil een kind en heb daar extra zorg voor nodig. Eigen keuze toch?
Een IVF behandeling kost circa 5.000, een geestelijk gehandicapt kind ruim 2 miljoen. Het zijn niet echt twee vergelijkbare zaken .
Maar als afbreken nou geen keuze is. Althans voor mij zou dat geen keuze zijn. Ik vind namelijk niet dat ik daar zelf over mag beschikken. En ik ben het loesje eens. De MMM is ook een keus. Verminderd vruchtbaar zijn is dat niet, maar of je na de diagnose verder gaat met IVF en/of andere behandelingen is wel degelijk een keus.
Ok, dus de vergoeding op de MMM heb je nodig? Wie bepaald dat? De maatschappij? Ik denk dat je dat zelf bepaald toch?
Zodra de afwijking op het gebied van voortplanting bekend is moet je ook een keuze maken: doorgaan met de behandelingen of stoppen.
Een punt proberen te maken op basis van een vergelijking met een totaal niet vergelijkbare situatie en een heel andere problematiek is een drogredenatie.
Er zijn heel wat meer mensen met vruchtbaarheidsproblemen als met gehandicapte kinderen denk ik. Als we even blijven vergelijken. Natuurlijk gaat het niet om de exacte kosten of aantallen. Het gaat er om dat ik het te ver vindt gaan dat een samenleving niet wil opdraaien voor kosten die er gemaakt zullen worden voor kinderen/mensen die niet voldoen aan het ideaalbeeld. Maar wel voor kosten die mensen maken om hun kinderwens in vervulling te laten gaan.
Of je verminderd vruchtbaar blijkt is een ongeluk, dat overkomt je. Net zoals een hernia je kan overkomen of een tenniselleboog. En je hóeft inderdaad geen kinderen om in leven te blijven. Alhoewel ik denk dat velen van ons hun kwaliteit van leven maar matig zouden vinden zonder kinderen. Hoe dan ook vind ik het echt geen doen om iets wat je overkomt tijdens het leven te vergelijken met iets waar een keuze moment aan vooraf is gegaan. Een gehandicapt kind hóeft niet geboren te worden. Dat is een keuze. Ik begrijp dat we van mening verschillen over of het afbreken dan wel doorzetten van een zwangerschap een keuze is, dat wordt dan wel heel fundamenteel en daar gaan we ook niet uitkomen denk ik. Zoals ik naar de wereld kijk is het dus wel degelijk een keuzemoment om een zwangerschap al dan niet door te zetten. Ik kan me niet verplaatsen in iemand die dat niet zo ziet, dus laten we dan maar het verschil van inzicht constateren en het daarbij laten.
Een gehandicapt kind krijgen is een keuze, wow die is bijzonder. Het aborteren is een keuze, het laten komen is acceptatie van de situatie zoals hij is. Het is niet dat je zegt "o doe mij die maar". Het kindje is er al
Je kan niet ontkennen dat de keuze er is om de zwangerschap al dan niet te beëindigen, het is in Nederland immers wettelijk toegestaan en bestaande praktijk. Dat je zelf beëindiging geen optie vindt om andere morele redenen, doet uiteraard niets af aan de keuzemogelijkheid. De vraag is hier dan ook niet óf je mag kiezen, maar of je de mogelijkheid moet krijgen om na te laten gaan / te onderzoeken of jij die keuze wel of niet moet gaan maken. Wat zouden de nadelige gevolgen voor de maatschappij zijn, als dit zo is? En dan gaat het niet over individuele gevallen, daar gaat de politiek immers niet over.
Oke, dus niet vruchtbaar zijn overkomt je en is geen keuze, zwanger raken van een gehandicapt kind is een keuze en overkomt je niet? Jij maakt die keuze als je weet dat je zwanger bent van een gehandicapt kind. Maar ik maak een keuze om zwanger te worden ( in hoeverre je daar een keuze in hebt) en daarbij is het voor mij klaar. Ben ik zwanger van een kindje met een handicap, dan overkomt mij dat, net als dat ik niet vruchtbaar zou zijn. Dus nogmaals; een kindje met een handicap is een keuze maar overkomt je dus. Voor vele dus een keuze om die weg te laten halen, voor mij dus acceptatie om dat kindje te laten komen.
Ik was voor, maar dat was eigenlijk voordat ik reacties zoals had gelezen. Als er zo makkelijk over wordt gedaan, dan snap ik waarom mensen tegen zijn. Een keuze? Ik zie het meer als noodmaatregel. Nu gaan we de kant op dat er alleen maar gezonde kinderen geboren mogen worden? Wat is de volgende stap, ik wil alleen een jongetje, anders haal ik het weg?
Suus, ik snap je reactie niet helemaal. Wat zie je als noodmaatregel? Niet de NIPT test neem ik aan? Je bedoelt de zwangerschapsbeëindiging? Jij vindt dat je altijd de zwangerschap moet beëindigen, mocht eruit komen dat sprake is van een chromosoomafwijking?
Zwangerschapsbeeindiging vind ik de noodmaatregel, niet de NIPT test. En nee, ik vind juist niet dat een zwangerschap moet worden afgebroken bij een chromosoomafwijking! Bij een ernstige afwijking, niet met leven verenigbaar kan ik het mij voorstellen, maar bij Down zou het mijn keuze niet zijn. Ik vind dat wanneer je voor een kindje gaat al de keuze maakt, je gaat voor een kindje, gezond of niet of je gaat er niet voor. Die maakbaarheid vind ik allemaal maar een enge ontwikkeling.
Maar waarom was je dan eerst wel voor de nipt test? En jij bent dus ook tegen echo's/20-weken echo's? Wie heeft bepaald dat je voor een kindje gaat, gezond of niet? Als de mogelijkheden geboden worden? Maakbaarheid is al jaren een gegeven in de medische wetenschap, en als dit toekomstig lijden en zorg kan besparen, ben ik daar voorstander van.
20-weken echos en testen zijn vooral fijn om te weten wat je kind heeft zodat je je daarop kan voorbereiden
Ik ben niet meteen tegen hoor, ik blijf voor vrije keuze en grappig, die vraag over 20-weken echo's had ik ook al Loesje gesteld. Ik ben ook een voorstander van medische abortus als het toekomstig lijden en zorg kan besparen, maar is daar sprake van bij Down syndroom? Zorg ja, maar lijden? Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar lijden lijkt het mij ook niet. Waar ligt die grens? Bij mij voor ondraaglijk lijden, bij anderen al bij Down en bij sommige anderen misschien al wel bij het geslacht en ja, dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling.