Dit lees ik net op mijnkinderarts.nl: Neemt het aantal kinderen dat met down wordt geboren af? Antwoord: Het aantal kinderen neemt juist toe. Vroeger was het aantal kinderen dat met Down syndroom werd geboren ongeveer 10 op 10.000 geboorten. Tegenwoordig is het aantal 16 per 10.000. De oorzaak hiervooor is dat moeders op oudere leeftijd een kind krijgen en dat er weinig vrouwen zijn die hun ongeboren kind op Down syndroom laten testen. Had ik niet verwacht.
Nee daar heb ik geen problemen mee en ik denk dat medische wetenschap ook veel goede dingen gebracht. Maar bijv euthanasie en abortus vind ik wel een stap te ver gaan, om dat je daar echt letterlijk/actief beschikt over de dood. Het is misschien lastig te begrijpen, waar die scheidslijn zich bevindt.
Ja voor mij persoonlijk wel. In mijn ogen is abortus of euthanasie juist een hele goede ontwikkeling die er voor kan zorgen dat mensen of kinderen een hoop leed bespaart blijft. Daarbij kan het bij reanimatie en medicijngebruik ook een kwestie zijn van leven of dood door bepaalde keuzes die jij maakt daarom is er in mijn ogen geen verschil. Maar heeft het bij jou ook vooral met een bepaald geloof te maken, want dan kan ik het wel beter plaatsen?
Ik vind dat inderdaad moeilijk te begrijpen. Omdat ik reanimatie het toppunt van of leven of dood vindt. Dus ik begrijp niet als je tegen al die prenatale testen bent je dan wel voor reanimeren zou kiezen. En dus niet wanneer je de testen niet zou uitvoeren, want dat vind ik wat anders dan er echt tegen zijn.
Ik vind een aantal reacties in dit topic behoorlijk schokkend. Ze bewijzen wel hoe er door bepaalde groepen blijkbaar wordt gedacht over mensen met aangeboren handicaps. Die hadden dus eigenlijk niet geboren mogen worden? Wow... Dan sta ik even met mijn mond vol tanden. Ik hoop niet dat dit een breed gedragen mening is. Dan zijn NIPT en eventuele zwangerschapsafbreking straks geen keuze, maar een verplichting. Ik vind het afschuwelijk als mensen anderen veroordelen omdat ze ervoor kiezen een zwangerschap wel af te breken. En ik vind het even afschuwelijk om mensen te veroordelen als ze ervoor kiezen niet te testen of na een test de zwangerschap uit te dragen. Bah, gedwongen abortus... Ik word er misselijk van als ik daaraan denk.
Ik heb er misschien overheen gelezen, maar wie heeft er gepleit voor gedwongen zwangerschapsafbreking?
Ik snap trouwens totaal het verband niet tussen abortus / zwangerschapsbeeindiging en reanimatie. Het ene is het afbreken van het leven. En dan niet je eigen leven, zoals bij euthanasie, maar het leven van een ander. Bij reanimatie gaat het juist om het verlengen van een leven. Bij iemand waarvan je ervan uit mag gaan, dat deze persoon dat zelf wil. (Anders heeft iemand een niet-reanimeren verklaring). Ik vind dat twee zaken die totaal niet te vergelijken zijn. Zelf zou ik denk ik niet kiezen voor een zwangerschapsafbreking. Maar ik heb totaal geen moeite met reanimatie. Ik zou een ander reanimeren en zou zelf (voorlopig) ook gereanimeerd willen worden. Als ik hoogbejaard en ongezond ben, zal ik wellicht wel een niet-reanimeren verklaring nemen hoor, maar dat is meer omdat ik bang zou zijn er als een kasplanten uit te komen. dat houdt dus totaal geen verband met mijn abortus standpunt.
Gepleit misschien niet, maar wel duidelijk uitgesproken meningen. En ook over zorgkosten die gemaakt worden waar anderen aan mee moeten betalen.
En die uitgesproken meningen zijn voorbehouden aan onszelf. Ik vind niet dat iemand een zwangerschap af moet breken of uit moet dragen, ik vind dat dit de keuze van de ouders is en daar heb ik respect voor. Ik vind ook niet dat de kosten voor de maatschappij een issue is in die zin dat ik daarom zou willen dat mensen afbreken. Absoluut niet, we zijn een zorgstaat, we zorgen met z'n allen voor elkaar en daar ben ik best trots op! Dit respect en begrip zie ik echter niet terug bij de tegenstanders, helaas. En hoeveel ik en anderen ook uitleggen over de keuze voor afbreking, om hen in te laten zien dat dit geen makkelijke keuze is en dat er heel veel verdriet bij kom kijken, het lijkt niet te blijven hangen. Alsof zij niet willen begrijpen wat een ellende zwangerschapsafbreking is en alsof doorgaan met je zwangerschap het enige juiste is. Dat zij dit kunnen bepalen en opdringen aan anderen. En dat stuit mij behoorlijk tegen de borst. Nipt zal, ook wanneer het aan iedereen aangeboden wordt, zeker niet door iedereen gebruikt worden.
Ik zou daar wel voor kiezen, maar dat heeft ermee te maken dat mijn keuzes niet gebaseerd zijn op geloof, maar op gevoel. Kortgezegd kans op lijdensweg, ernstige ziektes ok. Down of andere "minder ernstige" ligt voor mij een grens. Ik vind dat soort onderzoeken en technieken prima, zolang het maar gaat om wat "beter" is voor een kind en niet vanuit voorkeuren van de ouders. Ik ben dan ook zeker geen tegenstander van moderne technologie, maar het moet wel ethisch blijven, ben ook niet voor niets met een wetenschapper getrouwd.
Ik ben trouwens voor euthanasie en reanimatie, maar vind niet dat je dat op 1 hoop kunt gooien met abortus. Immers in de 1e gevallen beslis je voor jezelf, bij abortus ook voor aan ander.
Meningen mag iedereen hebben, maar t blijkt wel dat dat sommigen zorgen baart. Met name de mensen die een kind met Down hebben of die er voor kiezen om een baby geboren te laten worden met een handicap. Zij zijn bang voor veroordelende reacties enz. Ik kan dat wel begrijpen. Ik ben ook een 'tegenstander' maar kan wel begrijpen wat jij doorgemaakt moet hebben en denk dan absoluut niet dat je, koste wat kost de zwangerschap had uit moeten dragen.
Nee dat vind ik ook niet echter kan ik niet goed begrijpen dat je er voor kiest om een zwaar gehandicapt kind met geen tot weinig levensverwachting geboren laat worden en dus hiermee de natuur zijn gang laat gaan omdat bijvoorbeeld god over leven en dood behoort te beslissen maar wel kiest voor reanimatie en medicijngebruik.
Ik snap de tegenstanders in die zin ook wel hoor, ik heb zelf een kind met autisme, ook een behoorlijke handicap. En ik weet helaas alles van de lompe reacties die je soms kunt krijgen Voor mij is mijn zoon gewoon perfect zoals hij is en ik denk dat als hij het syndroom van Down had gehad en wij dit niet wisten bij de zwangerschap en hij dus zo geboren was, ik net zo gek op hem zou zijn! En dat deze testen om die reden bij die mensen zorgwekkend en kwetsend zijn. Maar deze vooruitgang kun je niet tegenhouden, niet door de nipt te ontzeggen, hoe dan ook niet. Overigens had ik de zwangerschap niet eens uit kunnen dragen, dan was ik waarschijnlijk samen met haar gestorven. 50 jaar geleden hadden we allebei geen enkele kans gehad, nu heb ik die kans wel gekregen en zij tot mijn grote verdriet niet. Daarom ben ik juist wel voor vooruitgang, hoe meer de medische wetenschap bereikt, hoe meer we dergelijk leed kunnen proberen te voorkomen. Want ik heb dan wel een zwangerschap afgebroken, maar dat betekent niet dat dit de juiste, beste of makkelijkste keus was. Verre van zelfs, het heeft mijn leven lange tijd verwoest en hoewel ik het nu heb geaccepteerd, mijn leven en ikzelf zijn tot op het bot veranderd.
Er worden wel wat dingen verkeerd overgenomen. Niemand zegt dat reanimatie hetzelfde is als een zwangerschapsafbreking. Een aantal leden zeggen dat zij nooit voor een zwangerschapsafbreking kiezen..dat dat bij hen niet tot de opties behoort. Dat kan natuurlijk maar als je vindt dat jij niet of God wel over leven of dood moet beslissen dan snap ik niet waarom je voor reanimatie kiest. Daar moet dan toch ook God over beslissen. Maar er zijn natuurlijk mensen die nog helemaal niet weten of ze een zwangerschap zouden afbreken, waaronder ik. Dat zal ik echt dan moeten beslissen en ik zou mij ook laten reanimeren. Ik bedoel dus te zeggen dat het best beiden kan. Dat jij tpch besluit om een zwangerschap niet af te breken maar wel voor reanimatie zou kiezen in een andere situatie. Maar als je nu zeker en vast roept dat je nooit voor afbreking zou kiezen dan vind ik het gek dat je reanimatie wel een optie vind. Sowieso vind ik het opmerkelijk dat je dat al van te voren kunt zeggen. Een vriendin van mij heeft een zwangerschap af laten breken, een syndroom dat sowieso niet met het leven verenigbaar was dus het kindje zou of.tijdens of na de bevalling sterven maar er werd ook bij gezegd dat het kindje al in de baarmoeder zou lijden. Nou ik vind het op zn zachtst gezegd vreemd dat je die zwangerschap laat doorlopen terwijl je weet dat je kindje dan al lijdt.
Dat is idd een heel belangrijk punt dat ik niet terug zie bij de tegenstanders tuc! Bij ons stond het lijden van onze dochter voorop, dat moest gewoon stoppen. En dat dit dan wordt gezien als de makkelijkste weg pfff, dat laat echt zien hoe weinig kennis er is bij deze mensen. Mijn punt is vooral dat er dus gedacht wordt dat als iemand een zwangerschap afbreekt bij een kindje dat wel levensvatbaar is, maar ziek is of gehandicapt, dat dan het leven an sich bij hen niet voorop staat. En dat is niet zo. De kwaliteit van leven staat voorop. Een zwangerschap afbreken is heel heel erg voor de ouders, in welke situatie dan ook. De makkelijkste keus zou mi zijn om door te gaan met de zwangerschap, maar dan enkel voor de ouders. voor het kind vind ik dat zeker niet altijd het geval. Dus uit liefde voor een kind kiezen om af te breken is een heel wat moeilijkere stap dan een kind te laten komen uit liefde. Bij de een speelt egoisme amper een rol, want iemand die afbreekt is alles behalve egoistisch omdat het lijden van de ouders ongekend is. Bij toch doorgaan met een zwangerschap, wetende dat je kind kan/zal lijden, mogelijk komt te overlijden of de kwaliteit van leven niet goed zal zijn of onbekend is, ja dat vind ik zelf egoistischer. Maar nogmaals, ik begrijp beide keuzes, omdat het gewoon bijna niet te doen is, de keuze maken voor je eigen kind.
En van tevoren zeggen wat je zou doen in dit geval, vind ik ook op z'n zachtst gezegd bijzonder. Ik vind het zelfs behoorlijk respectloos naar de ouders toe die dit wel doormaken. Zij staan voor een duivels dilemma, denken daar de hele dag aan, huilen zichzelf in slaap, wikken en wegen, echt gen voorstelling bij te maken als je er niet mee te maken hebt gehad. En dan komt daar een of andere miep voorbij die zegt: oh ja, ik zou dit of dat doen! Dat doet zo geen recht aan het immens lijden van deze mensen.
Ben ik met je eens, maar dat is eigenlijk voor mij weer een heel andere discussie want ik snap überhaupt niet waarom je je leven zou laten leiden door een God.
Gaat elk topic nu weer eindigen bij religie? Nu die regel bij t Beheer niet gehandhaafd word, word het er wel errug vaak bijgehaald.. Ik ben niet gelovig, reanimatie en medicatie om een leven te redden sta ik achter, bij abortus beëindig je t leven van een ander en daar sta ik niet achter tenzij het kind als kasplant leeft of niet levensvatbaar is. Dan kan ik me het uit liefde voor het kind voorstellen. Maar elke vorm van syndroom van down laten aborteren zonder verdere zware afwijkingen vind ik echt schokkend, die mensen kunnen net zo goed 40 worden en gelukkig zijn. En als ik kon kiezen tussen een kindje met down of een kindje met autisme, zou ik juist de laatste liever niet laten komen. Voor mij is dat vele malen erger. Maar dat is nou eenmaal niet op te sporen..