Je kind accepteren zoals het is

Ik werk in de hulpverlening en ik vind eerlijk gezegd dat het accepteren niet echt het doel moet zijn. Je leert met dingen leven maar elke leeftijdsfase trekt zijn wissel op je kind en je gezin.

Het enige waar aandacht voor kan zijn, is zorgen dat je draagkracht groot genoeg blijft, dus zorg goed voor jezelf. Hoe moeilijk ook en wees niet zo streng naar jezelf. Even ergens van balen of boos worden uit verdriet, onmacht of moeheid is menselijk, zeker bij kinderen die je extra uitdagen als ouder in hoe ze in elkaar zitten.
Even iets spontaan doen of veranderen is er niet bij dus het vraagt enorm veel (soms teveel) van je als ouder.

Je bent een kanjer, niet vergeten hoor!

 

Tijdens mijn opleiding is er een periode veel aandacht besteed aan verstandelijke beperkingen. Daarbij ook de ouders, met ieder hun eigen verhaal. En daar kwam veel naar voren dat ergens een gevoel van teleurstelling en schuld gevoel oproept. Je bent echt geen onmens omdat je die gevoelens hebt. En je bent zeker ook niet de enige. Jij hebt zelf ook niet voor de beperking gekozen.

Misschien zou je af en toe even weg kunnen? Even een dag met iemand lekker spontaan kunnen doen? Even ontladen.

 

Iedere ouder wil dat zijn/haar kind 'normaal' is. Opgaan in de menigte, lekker doorsnee en misschien uitblinken in een ding.
Het is dus niet raar, maar bijna geen kind voldoet aan die wens. Je hele leven wordt al omgegooid met kinderen en dat is nog heftiger als je kind een beperking (op welke manier dan ook) heeft. Iedereen verlangt wel eens naar een moment dat het allemaal nog lekker rustig was. Dat moment dat je nog kon uitslapen. Dat je spontaan weg kunt zonder ergens rekening mee te houden. Het heeft niks met je kinderen te maken. Het bewijst dat je nog steeds een mens bent. En dat je je rot voelt daarna, betekent alleen maar dat je hartstikke gek op je kinderen bent en dat je het dus allemaal allang geaccepteerd hebt. En ook dat je bereid bent rekening met ze te houden en dat dus ook doet.

 

Ik begrijp je wel, denk ik. Het gevoel hebben dat je meer van je kind verwacht dan hij of zij (op dit moment) waar kan maken, dat je wilt dat je kind bepaalde dingen wel zou kunnen of juist niet zou doen, enz. Ik probeer heel hard sommige dingen te accepteren, maar andere dingen kan en wil ik niet accepteren, ook al is dat (op dit moment) zoals ze zijn. Aan die dingen blijf ik dan ook werken in de hoop dat ze verbeteren of dat ze er in ieder geval mee om leren gaan (en dat is in mijn ogen toch ook wel een onderdeel van opvoeden).

In jouw geval zou ik proberen genoeg momenten te vinden om jezelf op te laden, want het is gewoon erg zwaar als je met alles altijd en overal rekening moet houden. En ook dat kan heel lastig zijn, want waarschijnlijk voelen ze zich het meest op hun gemak bij jou en voel je je om die reden 'verplicht' om zoveel mogelijk bij ze te zijn. (Kan dat ik de plank volledig missla natuurlijk.)

 

Ik denk dat ik je wel een beetje snap. Hoewel mijn kinderen geen verstandelijke beperking hebben.
Mijn oudste heeft autisme , daarbij veel boze buien.
Bij mijn dochter zijn er vermoedens van lichtelijk autisme, de hele hulpverleningmolen is net weer gaan draaien (volgende week de intake). Daarnaast heeft ze een hartritmestoornis wat ook bepaalde beperkingen met zich mee brengt.

De mensen buiten mijn gezin die het niet begrijpen. Die de kinderen met name op leuke momenten zien. Zoonlief wacht met zijn emotionele uitspattingen tot we thuis zijn en het voor hem veilig voelt.
Dochterlief slaapt na 3.5 jaar nog steeds niet door.

Het trekt een wissel op je gezin. Het tekent mij als mens. En soms wil je gewoon even gillen, tegen dingen aan schoppen. Je wilt het je kinderen niet kwalijk nemen terwijl je af en toe denkt "wat als... er geen autisme was. Geen hartprobleem. Wat als.." en dan durven anderen te zeggen dat het wel meevalt. Zucht.

 

Joh, ik heb niet eens 'extra bijzondere' kinderen (jij wel, begrijp ik uit de reacties.) En zelfs ik heb dat gevoel wel eens, bij de oudste dan. De jongste is vrolijk, goedlachs, stapt (tot nu toe) makkelijke over 'klein verdriet' heen. Bij de oudste, pfff. De kleinste dingen die mis gaan worden een drama. Het frustreert mij regelmatig dat hij zo slecht met zijn frustraties om kan gaan.

En ik sta dan ook in dubio. Hij is voor veel dingen bang. Moet ik dat zo laten, omdat dat nu eenmaal zo bij hem is. Of moet ik hem af en toe uit zijn comfortzone trekken? Troost ik hem als hij weer eens huilt omdat het paar sokken dat hij had willen hebben in de was ligt? Of moet ik dan hard zijn in de hoop dat hij leert anders met teleurstellingen om te gaan?

En dat zijn dan maar kleine dingen. Ik kan me voorstellen dat naarmate je kind anders is dan wat anderen 'normaal' vinden, die tweestrijd alleen maar groter wordt. In hoeverre laat je een kind zichzelf zijn en in hoeverre verwacht / hoop je dat een kind zich aanpast aan die norm. Je wilt onvoorwaardelijk voor je kind en zijn eigen identiteit kiezen. Maar je wilt ook dat je kind kan meedraaien. En dan het liefst zonder dat het al te veel moeite kost.
Dat is niets om je schuldig over te voelen, denk ik.

 

Oh, zo herkenbaar!
Weinig tips voor je, ik voel het vaak net zoals jij.
Af en toe iets voor jezelf doen, even alleen jij en niet mama-van... Dat helpt bij mij vaak wel.
En ik weet niet of een algehele acceptatie kan hoor. Het blijft een proces waar je de ene keer heel goed mee dealt en de andere keer moeite mee hebt.

Digi-knuffel!

 

Ik denk ook wel eens het zelfde als jij, elke dag het zelfde liedje hier. Het word mij ook wel eens te zwaar maar elke dag ga je weer door, omdat het niet anders kan. Gelukkig geniet ik ook nog van mijn kindertjes. Maar het is niet altijd makkelijk. Ik heb verder ook geen advies.

 

Ik snap je wel. Hier is het nog niet eens vergelijkbaar met jou, maar wel 1 met een stevige gebruiksaanwijzing. Ik accepteer haar echt hoe ze is, maar vind het soms heel lastig. Hoe je bepaalde dingen zegt, dat je om sommige zaken gewoon niet boos kan of mag worden omdat ze er gewoonweg niks aan kan doen. Van te voren zo nadenken over hoe je iets vertelt en dat iets niet zomaar ineens kan, maar dat je het ruim van te voren moet melden en de ruimte moet geven.

 

Ik herken het wel. Ik accepteer wel dat, met name mijn jongste, een behoorlijk gebruiksaanwijzing heeft, maar soms is het gewoon lastig. Als je wat met zijn allen wilt doen, maar het niet kan omdat de jongste de boel op stelten zet. Hij kan er niks aan doen, maar het beïnvloedt wel het leven van iedereen. Maar goed, ik voel het ook wel zo dat het zo is en niet anders.

Ik heb dan weer meer moeite met de opmerkingen van anderen richting mijn zoontje.

 

Volgens mij heeft elk gezin wel een kind dat net even anders is dan anders

Onze eerste...echt een mega gebruiksaanwijzing....maar zo'n leuke meid. Dat ze eigenlijk wel heel erg leuk is merk ik ook aan de leuke vriendinnen die ze heeft. En omdat ze een beetje anders denkt hebben wij soms ook weleens stof tot nadenken gekregen...ze laat ons de wereld op een andere manier zien.
Toen ze kleiner was vond ik het weleens lastig haar te peilen...maar nu kunnen we echt praten en is het echt een super kind.

Onze tweede...tja...die heeft echt geen gebruiksaanwijzing nodig...is net zijn vader...gewoon: Go with the flow... komt het nu niet komt het morgen wel.

Voorbeeld van hoe beide kinderen ziek zijn ervaren:

Dochter moet spugen: paniek...huis is te klein.

Zoon moet spugen: staat ineens op...loopt naar de wc...gaat spugen en loopt weer terug. Gaat weer verder waar hij mee bezig was. Hij laat het niet eens weten dat hij moet. ( doet hij al vanaf zijn 2e)

 

Maar soms gaat het wel heel veel verder dan een kind met een gebruiksaanwijzing. Elk kind is uniek en heeft zijn of haar leuke dingen. Maar elke dag weer een strijd leveren met je kind is echt heel lastig.

 

Ik wou net zeggen, een gebruiksaanwijzing is tot daar aan toe maar hier gaat het echt wel verder dan dat hoor.
En ik durf hardop te zeggen dat mijn oudste lang niet altijd een leuk prettig kind is.(gelukkig is ze soms ook heel lief)
En dan word er altijd gezeg "ieder gedrag heeft een reden" Dat zal best maar eer je weet wat het is en zie er maar mee om te gaan. Er is inmiddels geen coach, psycholoog of therapeut soort die we niet hebben gehad.
Ik kan het ook echt als heel pittig ervaren hoor. Vooral als ik weer eens merk dat mijn dochter zich op school misdraagt of onaardig tegen andere kinderen is.
Of zoals vanmorgen wanneer er letterlijk een worsteling heeft plaatsgevonden om aan te kleden en kind een ruim uur hysterisch heeft gekrijst omdat ze geen zin had om naar school te gaan. Dat put uit.
En daarnaast het commentaar van andere, "ik zou dat gedrag niet pikken" of "je zal wel te soft voor haar zijn"
Accepteren? We proberen het, ze is zoals ze is. We kijken zoveel mogelijk naar haar behoeftes.Dat maakt het wel dragelijker maar toch moeten we ook blijven bijsturen en goed observeren

 

Ja, heftig Sidmick en tegen de tijd dat je er soms eindelijk achter bent wat het gedrag veroorzaakte is de situatie weer veranderd en is er wel weer wat anders.

Mijn zoontje is ook niet bepaald de makkelijkste. Mijn man, dochter en ikzelf zijn alledrie nogal rustige mensen. Dat ik opeens een druktemaker erbij kreeg die voor geen meter luisterde, vreselijk dwars kon zijn en buien had waarin hij helemaal leek door te draaien, kon ik (onbewust) niet accepteren. Je denkt het eerst wel met opvoeden op te kunnen lossen. Het heeft 4 jaar geduurd voor ik bewust werd dat hij gewoon anders is en ik dat aardig heb geaccepteerd, maar goed, dat neemt niet weg dat bepaalde dingen blijven spelen. Je wilt ook gewoon dat het goed gaat met je kind en dat het soms een oneindige zoektocht lijkt of strijd, dat kan vermoeiend zijn.
Ik hou zielsveel van hem hoor en het is jammer dat anderen vaak niet de mooie kanten zien.

 

Mee eens. Met mijn jongste is alles een strijd. Ergens heen loopt standaard uit op een ramp. Het lijkt iets beter te worden, maar nog. Het is zo moeilijk dat je niet gewoon eens met zijn allen ergens heen kunt (winkel, bowlen, uit eten, voetbalwedstrijd van de oudste). Dat soort dingen zijn met mijn jongste gewoon niet te doen.

 

Ja, dat vind ik ook zo erg. Hij is ook echt niet altijd een lief/leuk kind, zeker niet voor vreemden, maar hij is wel heel lief en als ik dan de opmerking krijg dat hij niet zou mogen komen spelen omdat hij zó druk is en of ik hem niet beter aan tuigje had kunnen doen, dan voelt het zo gemeen. Dat is echt mijn moederhart die dan breekt. Want ja, elke dag is een strijd, hij slaat, rent weg, gilt, maar het is wel ook een ontzettend lief en gevoelig jongetje die als eerste bij zijn broer of zus staat wanneer ze verdrietig of boos zijn, om te troosten.

 

En bovendien zien ander mensen ook niet wat een strijd het vaak voor het kind zelf is. Mijn oudste wil zo graag met andere kinderen spelen, zo graag aardig gevonden worden door iedereen maar ze heeft gewoon geen idee hoe. En doordat ze zo veel van zichzelf vraagt op vele gebieden is het iedere dag een gevecht met zichzelf

 

Dat ook zeker! En zeker aan het einde van een dag vol prikkels zit ons zoontje zichzelf ook gewoon in de weg. Het is geen onwil.

 

Heel herkenbaar topic... hier ook elke dag strijd. Vaak dezelfde strijd. Het is erg vermoeiend en af en toe denk ik de enige te zijn met deze problemen maar als ik dit dan lees weet ik dat we niet het enige gezin zijn die het moeilijk heeft.
Het accepteren vind ik lastig en weet niet of me dat ooit lukt maar we maken er maar het beste van....