Kiezen voor een kindje met beperking? Wanneer dan wel? Ik snap je gevoel wel hoor. Mijn mans grootste nachtmerrie was dat 1 van onze kinderen down zou hebben. Leek hem echt 1 van de ergste dingen die je kon overkomen. Toch hebben mensen meestal geen enkel idee hoe een leven met down eruit ziet. Het is de angst voor het onbekende. Ook proberen duidelijk te maken dat er zo veel ergere dingen kunnen gebeuren met je kinderen, waarover je geen controle hebt. Maar hij bleef bij zijn gevoel. Niets kon hem overtuigen. Daardoor veel stress gehad tijdens mijn zwangerschappen. Want wat nu als????? Was dan m'n huwelijk voorbij? Daarom bij de derde zelf de nipt betaald. Zo had ik maar een maand stress (vanaf positieve test tot uitslag nipt) ipv m'n hele zwangerschap.
Ik vind het een zorgelijke ontwikkeling. Hoewel er op meerdere trisomieen wordt getest, het gaat op dit moment het meest om down, aangezien die het vaakst voorkomt. In andere landen is gebleken dat een zwangerschap hierdoor veel vaker wordt afgebroken. Down kan voor het kind en de omgeving heel heftig zijn, maar dat is niet per definitie zo. Een voorbeeld: in mijn werk kwam ik bij meerdere zwangeren door de jaren heen die zelf een broer met down hadden. Ze kwamen uit een gezin van 11 kinderen en kregen nu dus allemaal zelf weer kinderen. Inmiddels hadden een broer en een zus uit dat gezin zelf ook een kind met down gekregen. Toch had niemand daar paniek en niemand wilde van te oren testen. Integendeel: ze zagen er helemaal niet tegenop op een kind met down te krijgen. Het was totaal geen issue. Nu snap ik heel goed dat dit echt niet voor iedereen geld en dat er veel verschil zit in down en down, maar ik denk dat het ook vaak de angst is voor het onbekende en dat er te makkelijk wordt gezegd dat je het kind de ellende wilt besparen. Bovendien krijgt niemand de garantie op een gezond en vooral gelukkig kind. Hoe maakbaar willen wij de wereld maken?! Mensen met down zijn vaak hele pure mensen. Ik zou het een gemis voor de samenleving vinden als deze mensen straks niet meer geboren zouden worden. In onze directe omgeving hebben we al veel meegemaakt ( zwanger van trisomie 13, afgebroken zwangerschap, zwanger van trisomie 18, niet afbreken van de zwangerschap, zus met dochter met ernstige hartafwijking, zelf een verhoogd risico na combinatietest, enz) en ik zal niemand veroordelen om een gemaakte keuze. Dat wil niet zeggen dat je er zelf geen mening over mag hebben.
De bedoeling van de test is dat ouders voorbereid zijn op de komst van een kindje met down. Niet perse weghalen. Maar ik vind dat iedereen dat zelf moet beslissen. Ik zou de test wel doen mocht ik nog eens zwanger zijn, om voorbereid te zijn.
Als het de eerste zou zijn dan ja dan is/was elk kind welkom maar nu lopen/kruipen er al twee rond. Ik ben nu niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf maar ook voor mijn andere kinderen. En het is niet zo dat ik bang ben voor het onbekende juist het tegendeel, ik ben er wel bekend mee en nee daar pas ik voor.
Meen je dat? Dus stel dat je nu zwanger wordt van een kindje met een beperking, dan heeft ie dus gewoon pech dat ie de 3e en wordt dan weggehaald? Als hij de 1e zou zijn was het wel welkom geweest? Zo lees ik het iig...
Tussen een beperking en een beperking zit een verschil. Laatst was er een stel op tv volgens mij bij puur geluk dat een zoon heeft met meervoudige ernstige beperkingen, ja als ons dat verteld zou worden dan zouden wij er voor kiezen om dat kindje dan niet geboren te laten worden ook al zou dan de eerste zijn.
Maar goed, voor als nog zou dan ook de eerste gewoon "pech" hebben. Je hoeft het niet te snappen, wij zijn nu gezegd met twee relatief gezonde kinderen en wij willen nu dat risico niet lopen.
De grens leg ik bij hoeveel zorg, aandacht, medicatie, verzorging, doktoren, zieken huizen mijn kind dan nodig heeft om een beetje fatsoenlijk te leven. Plus dat ik mijn andere kinderen een zorgeloze ( zover dat kan) toekomst wil geven zonder dat ze tweede rangs worden. Waar ligt jouw grens?
Dus stel je voor (ergste geval) jullie verwachten een kindje dat een levensverwachting heeft van een jaar of 2 met veel pijn en operaties, dan zouden jullie daar voor kiezen ipv een abortus?
Dat klopt helemaal, alhoewel ik het geen keuze noem, voor mij is er geen keuze. Een levensverwachting zegt bij mij niet zo heel erg veel eigenlijk. Het is een verwachting, dat wil niet zeggen dat het ook gebeurd. Niemand weet hoe het zal lopen, wie ben ik dan om een keuze te gaan maken voor dat kindje?
Ook al haal ik het woordje verwachting weg en weten ze het zeker dan zou je nog er voor kiezen om het te houden. Dat snap ik dan weer niet zo goed.
Ook dan zouden we ervoor gaan, maar dat woordje weghalen is nou eenmaal niet mogelijk, dus niet reeel.
Maar hoe verantwoord je het aan jezelf dat je jouw kind opzettelijk pijn doet? Aangezien je dit van te voren wist.
Natuurlijk doe ik mijn kind niet opzettelijk pijn dan, ik hoef dus ook niets te verantwoorden aan mijn kind. Dat zou ik eel moeten doen als ik voor hem besluit dat hij niet mag komen omdat hij niet voldoet aan mijn wensen.
Ik vind dat je er dan wel voor kiest om het kind on nodig te laten lijden. En wat je zegt over wensen, het gaat mij niet om wensen. Iedereen wenst een gezond en gelukkig kind. Maar vind dat als je ouder wordt je er ook voor mag kiezen om een lijdens weg te besparen. Ik zou er meer moeite mee hebben als mijn kind idd zo geboren zou worden met alle pijn enz enz terwijl ik van te voren weet dat dit er aan zit te komen dan dat ik er voor kies om het kind niet geboren te laten worden.