Hallo dames, Lang verwacht om dit bericht wel of niet te plaatsen. Uiteindelijk maar wel omdat ik er verder met niemand over kan hebben. Ik hoop dat het een beetje duidelijk geschreven is. Momenteel ben ik 9 weken in verwachting van mijn derde kindje, ik heb samen met mijn partner al 2 kinderen. Mijn partner is 17 jaar ouder dan ik. In het verleden heb ik op aandringen van mijn partner een abortus ondergaan, ik heb het hier erg zwaar mee gehad en dit nooit goed kunnen verwerken omdat partner het er niet over wilde hebben. de tweede zwangerschap wilde hij niet maar door bij mijn standpunt te blijven toch gehouden. samen de wens gehad voor een tweede welke ook geboren is. De kinderen zijn nu 2 en 4 jaar oud. Nu ben ik onverwacht zwanger van de derde (ik slik de pil maar zal nu ook overgaan op andere anticonceptie omdat dit nu al de derde keer is dat ik ongepland zwanger ben en ik het niet meer aankan). De hele zwangerschap was een shock omdat ik dit echt niet zag aankomen we hadden daarnaast maar 1 keer seks gehad die maand. Ik heb gelijk een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek en daar werd gezegd dat ik toen 5,5 weken zwanger was. Ik twijfel aan dit termijn omdat ik 10 dagen scheelt met mijn eigen berekening en daarnaast werd er een uitwendige echo gemaakt met lege blaas. Ik vraag me af hoe nauwkeurig dit is? Partner is resoluut er mag geen derde komen, alle nadelen zie ik ook in en kan me hier ook in vinden. We hebben onze handen al vol aan twee kinderen, uitjes wordt moeilijker, gesleur met kinderwagen. luiers, tijd, geld. Alleen op de een of andere manier vind ik het laten weghalen ook heel erg, ik stond er helemaal alleen voor bij de eerste abortus en ik zal instorten dit nog een keer te moeten meemaken. Partner heeft er geen gevoelens bij en geeft aan dat het kindje nog niets is en geen gevoel heeft etc. We hebben al twee gezonde kinderen, jongen en meisje en het is goed zo. Hij zegt dat hij wel snapt dat ik op zie tegen een beetje pijn, sorry hoor maar een abortus is geen beetje pijn in mijn ogen. Alleen zie ik de problemen die hij ziet wel in, maar niet zo extreem als hij ze vindt. Ik zie het niet als het einde van mijn leven, ik zie het ook als iets moois nog een kindje met een toekomst. Tuurlijk zullen de eerste jaren zwaar zijn, maar wat weegt dat op tegen een heel mensenleven en wat je er voor terug krijgt? Ik geniet elke dag van mijn twee kinderen en zou ze niet willen missen. Ik weet me geen raad meer, het ene moment denk ik is goed ik haal het weg ik kan deze ruzies niet meer aan. Partner geeft aan dat ik zijn leven bepaal als ik het haal en dat een kindje een beslissing moet zijn van twee ouders. Ik verpest zijn leven als ik besluit het te houden. Ik vind dit zo ontzettend erg want dat is niet mijn intentie als ik besluit het te houden. Ik wil niet bewust zijn leven verzieken maar ik wil ook niet een leven beëindigen voor de tweede keer. (volgens partner is het geen leven totdat het geboren is) Partner geeft aan een derde kind niet meer aan te kunnen door zijn leeftijd. Hij is nu net 45. Ik ben zo ontzettend bang voor de ingreep van een abortus, bang dat het kindje pijn lijdt als het uit elkaar getrokken wordt. Wie zegt dat het kindje dat niet voelt? Ze kunnen geen geluid maken dus niemand kan dat vaststellen. Wat ik ook raar vind, partner wilde tot zes maanden terug heel graag een derde en vierde. Ik was er toen nog niet aan toe omdat ik 90 procent zelf de kinderen verzorg. Ik heb dit ook bij hem neergelegd van wat was nu het verschil als ik het toen wel wilde. Dan was ik nu een half jaar zwanger, had ik het dan ook weg moeten halen? Hij geeft aan ja maar dan zou het gepland zijn en sta je er anders in dan nu. Ik vind dit een in mijn ogen slap excuus want de praktische problemen van nu zouden dan ook een probleem zijn. Hij heeft aangegeven dat als het een tweeling zou zijn hij het wil zou willen houden, vind ik ook zo raar. Want een tweeling is juist meer werk. Hij vind een tweeling bijzonder, dan denk ik dat omdat dit geen tweeling is moet het maar vermoord worden? Hij geeft dan aan dat ik niet zo moet denken en dat hij dat zei omdat hij toen nog niet wist dat het geen tweeling was. Wat moet ik doen? Ik twijfel enorm en als ik het weg moet halen dan het liefst zo snel mogelijk want elke dag ontwikkeld het kindje zich meer. Zijn er vrouwen met soortgelijke ervaringen? Ik ben ontzettend bang, ik wil geen leven ontnemen maar ook mijn partners leven niet verzieken. Ik hoop gewoon dat ik een miskraam krijg (hoe erg is dat?) zodat ik de keuze niet hoef te maken en de natuur zijn werk doet. Ohja mijn partner heeft drie weken geleden alsnog beloofd een knipje te zetten, gisteren zei die ook dat die dat zou laten doen op mijn aandringen. Nu nog een afspraak maken? Want ik wil dit nooit meer meemaken.
Jeetje dit is denk te heftig voor op een forum meid.. Ik zou als ik jou was zo snel mogelijk een afspraak maken met je huisarts en de opties goed doorspreken. Neem geen overhaaste beslissingen waar je spijt van kunt krijgen en laat je ook zeker niet dwingen. Hoe ongelukkig het ook uitkomt.. zijn zoveel mensen die graag in jullie schoenen zouden willen staan.. Dit is echt iets persoonlijks waar jullie uit moeten komen. Veel sterkte ermee!
Dit is inderdaad een heftig topic zal het over korte tijd weer verwijderen. Ik ben bang dat de huisarts misschien ook mijn kant niet snap en misschien ben ik wel ontzettend egoïstisch bezig.😔
Wat een heftig verhaal idd. Tussen de regels door lees ik dat je het kindje eigenlijk zelf wel wil maar dat je partner je tegenhoudt. Je hebt al eerder een abortus ondergaan en hebt hier veel last van gehad. Was dat omdat je het kindje eigenlijk wilde of omdat je je niet gesteund voelde? Ik ga je niet vertellen wat je moet doen. Mijn advies is om eerst bij je eigen gevoel terug te komen, desnoods met hulp van de HA of een psych. Wat wil jij diep van binnen? Het is jou lichaam en jij bent degene die de ingreep moet ondergaan. Laat je inderdaad nergens toe dwingen, een keuze onder dwang is geen keuze namelijk.
Jeetje meis...moeilijk en heftig idd... Niemand kan uiteindelijk zeggen wat te doen eigenlijk, die beslissing ligt toch bij jullie. Misschien praten met iemand? Een professional zeg maar? Kijken of zo iemand kan helpen en er dan ook is na wat je ook beslist gebeurt? Abortus is niet niks en een miskraam trouwens ook niet mocht dat gebeuren, dus mocht het 1 van die twee worden of gebeuren dan is steun zowiezo heel fijn. Ik ben zelf zwanger van een tweeling nu, dat zagen ze pas met 9 weken, want daarvoor verborg eentje zich achter de ander. Vreemd dat je man een tweeling evt wel accepteert, want dan wordt het idd ineens een ander verhaal qua drukte etc. Wij zijn er heel blij mee, maar soms ook dat je denkt oh-oh. Al is het enthousiasme voor ze groter dan de zenuwen, dus ze zijn heel welkom dat is duidelijk. Ik zou er iig heel goed over nadenken, want kunt het niet terug draaien en kijken of je ergens kunt praten met een third party (excuses, woon in Engeland dus spreek continu Engels en dan gaat mijn NLs er dus onder lijden), een neutraal persoon zeg maar. Die verder niet oordeelt, niet zegt wat je moet doen, maar helpt met alles op rij te krijgen. Dat je op die manier tot een juiste beslissing kunt komen met goede steun. Heel veel sterkte met wat jullie/jij kiezen/kiest en wat de toekomst brengt.
tja heel eerlijk... als ik diep van binnen mijn kindje zou willen houden, dan mag de wederhelft ophoepelen... want wil je de rest van je leven hier een rot gevoel overhouden? want ik krijg het gevoel dat je helemaal niet weer zo'n keuze wil hoeven maken...
Bij de eerste abortus zie ik nu ook in dat het toen niet het juiste moment was we waren kort bij elkaar. Wat het zo erg maakte is dat na de abortus ik er met niemand over kon praten want niemand wist ervan en partner wilde het er niet over hebben want ik maakte het volgens hem erger dan het was. Als ik huilde werd hij zelfs boos omdat ik mijzelf er alleen maar kapot mee maakte. Ik was toen net 5 weken zwanger dus eigelijk was het nog niets. Daar heb ik me ook bij neergelegd maar nu ben ik verder en ik ben zo ontzettend bang er weer alleen voor te staan om het te verwerken. De enige die het erg vind ben ik zelf, ik verwacht ook geen steun als ik weer een abortus onderga omdat partner het niet als een baby ziet maar als een cel zonder gevoel of levensbesef volgens hem. Ik stel me aan vind hij en maak het moeilijker dan het is. En ik loop ik het uit te rekken, wat wel klopt omdat ik er enorm tegenop zie. Elke dag wordt het moeilijker
tja ik zou hem wel duidelijk maken dat het nu geen klompje cellen meer is, maar een bewegend kindje.... daarnaast vraag ik me af, wil je wel bij zoiemand zijn?
Ik ben ook eerder geneigd het te houden, helemaal als partner mij de keuze geeft zelf ook te beslissen. Nu is alles anders en het idee dat ik zijn leven bewust verpest doet mij heel wat. Want dat is niet mijn intentie. Hij zegt een kindje houden beslis je samen niet alleen. Ik ga zo meteen denk ik het fiom bellen kijken of ik daar snel terecht kan, partner zal niet meegaan want hij heeft zijn standpunt al duidelijk gemaakt en staat er niet voor open.
Ja daar twijfel ik nu ook aan. De ene kant denk ik hij hoepelt maar op, maar hoe kan ik zelf drie kinderen verzorgen. Ik heb hem fotos laten zien van een foetus van 9 weken en een filmpje van een abortus maar het doet hem niets. Mijn salaris is wel ruim ca 1900 netto. Alleen mijn uitgaven ook hoog waardoor ik maandelijks als ik er alleen voor sta misschien 200 euro per maand over hou. Ik heb geen schulden en doe geen onnodige luxe uitgaven hoor. Ik shop amper voor mijzelf. KGB heb ik tot nu toe apart gespaard voor de kinderen en zit ik niet aan ook niet aan de kinderbijslag. Allimentatie ga ik niet opeisen, als ik ervoor kies het te houden tegen zijn wil hoef ik hem niet te belasten met de financiële kosten hiervoor. Dat zou ik heel lullig vinden
je doet dingen samen ja, maar dit is ook jouw lichaam... jouw leven. als hij van je houd zou hij dat ook moeten respecteren...
Ik zou me eerst eens afvragen hoe groot de kans is dat jullie relatie in stand zal blijven als je tegen je zin in een abortus laat doen. Ik denk dat je het je man altijd onbewust kwalijk zal blijven nemen en dan is het uiteindelijk "dag relatie" en daar sta je dan, ook zonder partner en een niet gewilde abortus rijker. De redenen die je partner noemt, vind ik werkelijk krankzinnig. 6 maanden geleden wilde hij nog wel een derde kindje en nu je zwanger bent, moet je het maar laten vermoorden? (In dit geval spreek ik niet van een abortus vanwege die onzinnige redenatie.) En als het een tweeling was, mocht het wel komen van hem?!? Hij is echt 45 en niet 17 jaar? Want hij redeneert als een puber.
Ik zou mijn partner de keuze geven om te vertrekken. Het spijt me zeer; maar met zulke dilemma's hoort hij jou niet op te zadelen. Er zijn twee partijen die samen een kindje maken. Wanneer hij echt geen kindje had gewild (willens en wetens) had hij zichzelf wel eerder laten steriliseren. Zo'n zware ingreep is het ook niet en het is maar een beetje pijn voor hem - zo'n abortus stelt in zijn ogen toch niks voor? Dan moet hij absoluut zijn snater houden wat betreft een sterilisatie en het een kindje geleden al moeten doen. Jij wil het kindje houden en krijgt de volgende twee keuzes aangereikt door hem: 1. of je bent egoistisch en je verziekt zijn leven 2. of je doet iets wat voor jou niet goed voelt Ik zou daar persoonlijk zelf twee keuzes aan toevoegen en terugkaatsen: 3. of je hoepelt op en gaat je leventje elders verrijken 4. of je houdt je tetter en neemt je verantwoordelijkheid Man man man, wat een vent zeg. Wel zijn piel er in duwen en er van genieten, maar zitten miepen alsof het jouw schuld is en jij de enige bent die anticonceptie moet gebruiken. Wat een standaard-verhaal van die mannen altijd. Daar zou ik echt snel klaar mee zijn.
Eerlijk gezegd vind ik je partner nogal egoistisch. Hij heeft de verantwoordelijkheid om jullie te beschermen tegen zangerschap volledig bij jou neergelegd en nu moet jij een abortus ondergaan? Nee dat gaat er bij mij niet in! Ik ben ook ongepland zwanger van de derde (door de pil heen) terwijl mijn man allang een knipje had kunnen laten zetten. Hij reageerde gelukkig oké, maar als hij mij voor zo'n keuze had gesteld had hij op kunnen hoepelen. Doe vooral niets waar je zelf niet achter staat! Een abortus is iets heel ingrijpends voor een vrouw. Ik wens je heel veel sterkte in deze situatie. Kies voor jezelf (en voor je kinderen)
Het doet me erg veel om jullie reacties te lezen. Dat ik toch niet zo egoïstisch ben en ook begrepen wordt. En dat ik niet de enige ben die zijn beargumenteren raar vind mbt tweeling en wel 6 maanden geleden een derde willen. Bedankt hiervoor
Ik lees vooral veel over hem. Wat hij wil en denkt en hoe vervelend het is voor hem. Leven verpest en dan ook nog alimentatie betalen... arme arme man! Wanneer ga je eens voor jezelf kiezen en rekening houden met jou?
Ik vind het een beetje onzin dat je partner zegt dat hij geen derde kind aankan. Mijn man is nog ouder en zijn ouders van een dochter van 3 en ben 34 weken zwanger van hem. Mannen denken heel makkelijk over een abortus, maar hebben geen idee wat de impact is van een abortus.
Je partner komt over als een lamzak sorry. Doe maar weer even een abortus.. Tuurlijk beslis je dingen samen maar uiteindelijk ben jij zwanger en jij draagt t kindje dus hebt er al een band mee. Deze zwschap is bijzonder ontstaan, ik zou er echt voor gaan. En uiteindelijk komt alles goed, ook zonder hem Als ie echt niet wilde had ie maar een rubbertje om moeten doen of helemaal geen sex
Een kindje aborteren beslis je ook samen en niet alleen. Ik vind je partner onverschillig en koud over komen, ik zou hem mee sleuren naar een echo en zeggen, zie je dit is nu het klompje cellen waar je het over hebt. Ik heb veel respect voor je want je blijft heel lief in al je reacties, zo als ik het interpreteer wil je zelf van binnen het kindje graag houden en weet je nu al dat je er spijt van gaat krijgen. Volg je hart meid!