Hoe gaan jullie ermee om als mensen je grenzen niet kunnen accepteren. Voorbeeld ons kind is erg eenkennig en laten we bewust alleen bij ons en opa's en oma's zitten en de rest niet. Kindje kruipt heerlijk op de grond en word zomaar opgepakt terwijl wij dit van te voren hebben gezegd dat ze niet opgepakt mag worden zonder onze toestemming. Dit is niet het enige elke keer als wij nee zeggen word familie boos Hoe gaan jullie hier mee om ik vind het al zo moeilijk om voor mezelf op te komen
Ik ben er heel duidelijk in. Mijn kind, mijn regels. Zint het je niet, dan kom je maar niet op bezoek, of komen we niet meer bij jou. Misschien heel bot, maar mensen accepteren het gelukkig wel. Goed onderbouwen helpt ook wel. Dan accepteren mensen eerder een nee
Scheelt misschien dat ik sowieso niet op mijn mondje ben gevallen. Heb dus niet veel moeite om grenzen voor mijn dochter aan te geven. Soms laten familie/ vrienden ook wel eens blijken het er niet mee eens te zijn maar daar heb ik lak aan. (en zeker nu, maar mijn lontje is zeer kort vanwege de zwangerschap dus soms hebben ze nu misschien wel eens gelijk)
Ik ben om die reden het eerste jaar met ons mannetje niet naar veel mensen of feestjes geweest. Ik vind het niet prettig wanneer anderen perse de baby moeten vasthouden. Vooral onbekenden (vrienden van schoonfamilie) en iedereen perse met de schattigheid zelve op schoot wil zitten. Nee. Dit is mijn baby en daar blijf je van af; maak er maar lekker zelf eentje. En dat laatste zei ik dan ook wel eens gewoon; met een flinke glimlach erbij dat het net leek op een grapje (maar dan niet echt ). Ik heb zelf ook een afstandelijke houding aangehouden; dus dat was op een gegeven moment wel voor iedereen duidelijk.
Tja kwa oppakken heb ik er niet echt problemen mee, ik zou juist zeggen hoe meer verschillende gezichten hoe beter juist met eenkennigheid en het voorkomen daarvan. Maar ja ik ben dan altijd weer een heel erge geweest met eten/drinken wat mensen dan bijv op een verjaardag willen geven. Je kent het wel, er schijnt niks leukers te zijn dan een kind van nog geen jaar een lik slagroom etc te geven. Dus op dat moment laat ik heel duidelijk merken dat we dat niet willen en volgens mij zegt mn blik genoeg want ik ben het (behalve 1x) altijd voor geweest. Ik zou het dus gewoon uit blijven leggen, maar tegelijk ook kijken hoe erg het is als het een keertje anders gaat.
O ja, vreselijk! Mijn schoonmoeder begon bij 3,5 maand (toen ze moest gaan oppassen) al 'mag ze dan geen roosvicee? Ehm, nee. En dat krijgt ze nog steeds niet nu ze een jaar is. Ik heb toen een beetje bot gezegd dat we dat soort dingen echt niet willen en dat we anders wel een andere oppas regelen . Sindsdien overlegt ze echt alles!
Ik hield ze vaak gewoon zelf op schoot of in ieder geval heel dichtbij, dan gebeuren veel dingen toch minder snel. Mbt eenkennigheid en veel gezichten/oppakken door veel verschillende mensen: als wij een overstuur krijsend kind wilden, dan moesten we dat vooral doen. Ik geloof dus echt niet dat dat helpt om de eenkennigheid minder te maken/te voorkomen. Ik heb bij de kinderen in eerste instantie hetzelfde gehandeld en de oudste is behalve in de eenkennigheidsfase niet eenkennig geweest en de jongste is het zo ongeveer sinds de kraamweek. Na verloop van tijd ben ik dus wel anders gaan handelen en sindsdien gaat het veel beter, het scheelt heel veel onrust en overstuur zijn bij de jongste en door dingen op te bouwen ipv te forceren lukken dingen ook ipv dat ze er een afkeer tegen krijgt. Mensen die hier zeggen dat ze dingen gewoon moet doen enz. zijn hier dus juist de mensen die echt pech hebben. Inderdaad bedenken hoe erg een keer 'anders' is en bij de dingen die je de strijd waard zijn, gewoon volhouden. Ruzie maken oid hoeft niet, gewoon duidelijk zijn dat iets niet gebeurd. Als die ander raar wil doen, lekker laten gaan: dat is zijn/haar probleem, niet het jouwe, zeker bij vage kennissen niet.
Het is trouwens wel een voordeel als je kind zelf laat merken iets niet te willen, sommige mensen accepteren dat eerder dan wat ouders zeggen. En sommige mensen luisteren nergens naar...die probeer ik te ontlopen.
Toch proberen voor jezelf op te komen. Ik herken het wel, mijn schoonmoeder was erg goed in over mijn grenzen heen gaan (zij komt uit een andere cultuur waar kinderen opgevoed worden door de hele familie). Ik heb een tijdje over mij heen laten lopen omdat ik bang was ruzie te veroorzaken. Totdat ik er genoeg van had. Toen trok ik mijn mond open. Het heeft behoorlijk wat afstand gecreëerd tussen sm en mij maar dat is nu zo goed als verdwenen. Wel ben ik nog steeds heel duidelijk. Zij pakt mijn dochter bijvoorbeeld nog steeds graag op terwijl mijn dochter dat niet wil, dochter laat dit altijd meer dan duidelijk merken. Luistert sm niet snel genoeg dan pak ik mijn dochter bij haar weg en zet haar op de grond met de boodschap "ga maar weer lekker spelen schat". Toen ze nog kleiner was, werkte een draagdoek trouwens heel goed .
Hoe oud is jullie kindje? Je kunt natuurlijk niet zeggen dat andere familie nooit iets met je kind mag doen, vind ik raar. Ze mogen hun nichtje dus nooit even vasthouden? Of bedoel je dat ze t steeds ongevraagd doen? Ik doe het op de volgende manier: hou onze dochter zoveel mogelijk bij me in de buurt of op schoot als we ergens zijn. Als iemand haar oppakt of het vraagt dan geldt de regel; zolang zij het leuk vind. Dus als ze gaat huilen, dan stoppen. Vind ze t prima, dan vind ik t ook prima. Het is belangrijk om verschillende mensen te leren kennen en te vertrouwen
Ik denk dat op het moment dat je kindje het niet leuk meer vindt en begint te huilen dat iedereen wel snapt dat het het beste is als je kindje weer even terug naar papa of mama gaat. Denk ook niet dat iemand daar moeilijk over doet. 'niet opgepakt mogen worden zonder onze toestemming' vind ik wel een beetje overdreven eigenlijk.... je hebt het toch niet over wildvreemden? En bovendien ben je erbij.... als je zelf zo krampachtig blijft doen gaat je kindje andere mensen ook niet vertrouwen. Gewoon lekker laten gaan en op het moment dat ze het niet leuk meer vindt dan sta je op en neemt haar terug en legt uit waarom.
Ik snap dat iedereen een andere mening heeft over eenkennigheid. Maar wat mij dwars zit is dat mensen in dit geval familie niet kan accepteren als wij nee zeggen. Wij zijn de ouders niet zij. En dat wil ik heel duidelijk hebben alleen accepteren ze het niet
Ik vind niet op mogen pakken zonder toestemming wel een beetje vreemd eigenlijk. Hier zoontje op verjaardagen e.d. ook altijd z'n eigen gang laten gaan en als iemand hem dan oppakte vond ik dat prima, zolang hij het prima vond. Als ik merkte dat hij het niet leuk was dan zei ik, joh laat hem maar, hij gaat liever z'n eigen gangetje of hij komt vanzelf wel naar je toe als hij dat wil. Maar als ik bij m'n ouders binnen kom dan lopen ook opa, oma en 4 tantes op hem af, ja kleine kinderen zijn nu eenmaal erg in trek en zolang mijn zoontje dat prima vind zie ik geen probleem. Gelukkig laat mijn zoontje het ook prima merken, als hij wordt opgetild gaat hij wild draaien en bewegen om weer los te komen, hij wordt ook door ons niet graag opgetild, dus dan zetten mensen 'm al snel weer op de grond.
Maar sommige ouders kunnen ook enigszins doordrijven, ik vind toestemming vragen elke keer als ik mijn nichtje wil aanraken persoonlijk erg ver gaan. Als de baby er niet van gediend is meldt ie zich wel, en als moeder zegt dat het kind nu moe is of teveel van hand naar hand is geweest is dat heel begrijpelijk. Maar uit jouw bericht lees ik dat als jij bijv bij je zus op de koffie bent en jullie 2 met 1 baby in de kamer zitten zij telkens toestemming moet vragen om contact te maken met haar nichtje? Zo kan toch ook geen band ontstaan?
Jullie kennen ons niet en jullie weten niet waarom wij dit zeggen. Ons kindje is ontzettend snel over prikkeld en is dan erg overstuur als we weer thuis zijn. Elke ouder doet het anders en dat moeten ouders van elkaar accepteren. Elk gezin is anders elk kind is anders.
Mijn vraag was alleen hoe jullie ermee om gaan als mensen iets doen waar jullie niet achter staan. In plaats van een discussie.
Je zegt dat de familie boos wordt als je "nee" zegt. Hoe reageren ze dan? Want het kan best zo zijn dat ze je niet begrijpen en t mss overdreven vinden. Gaat ze huilen als zij haar oppakken? En krijgen ze haar niet meer getroost? Dan gewoon blijven zeggen dat je t niet wil hebben omdat jij straks weer met een overprikkeld kind zit. Gaat t allemaal goed, dan zelf proberen los te laten
Discussie kan je wel helpen anders tegen de situatie aan te kijken. Als er iets gebeurd waar ik niet achter sta, dan probeer ik altijd voor mezelf na te denken of het wel reeel is wat ik verwacht of dat ik het misschien meer los moet laten. Vaak wel . Het aanhoren van andere meningen kan je soms helpen.
Ons kindje gaat direct krijsen. Wij zijn van mening niet forceren gewoon niet oppakken komt vanzelf ze gaat zelf wel naar je toe als ze dat wil. We hebben dit meerdere keren uitgelegd. Als wij nee zeggen gaat familie stampend de kamer uit. Ik ga hier geen namen noemen daarom even uitgebreid familie