Hallo meiden, Hoe gaat het met jullie allemaal? Ik weet niet of er al een forum van is, zo ja dan sorry ik kon hem niet vinden. Ik ben een tijdje weg geweest, even een pauze van alles. Om even een snelle samenvatting te doen; In 2013 zwangerschap afgebroken met 18 weken, 2014; begonnen met eerste ICSI traject in Dusseldorf, overstimulatie 20 eicellen, opname in ziekenhuis van 1 week. Verse mislukt. 2015; vervolgens 4 mislukt/niet gedeeld, pauze ingelast want ik trok het niet meer en nu nog 3 cryo's over. Nu we binnenkort weer de mmm in willen stappen begint het zweet me toch weer een beetje uit te breken. Sta al stijf van de spanning bij de gedachte en allemaal doem scenario's flitsen alweer door mijn hoofd, wat als het nu weer niet lukt en als het wel lukt en het gaat toch weer fout wat dan. Ik weet niet of ik het allemaal wel trek. Ik vroeg me af hoe jullie het ervaren en misschien tips hebben over hoe jullie hiermee omgaan of positieve verhaaltjes? Liefs, Patteke
Hoi Ik 2013 januari begonnen met het icsi traject, alle hoop en vrees gevestigd op die ronde, eitjes bleven steken op 7mm...geen punctie. Op dat moment heb ik echt enorm gebaald van mijn lijf en het niet functioneren ervan. Maanden uitgesteld, geen zin in en een heel emotioneel traject afgelegd. Na mijn relaxte vakantie met mijn beste vriendin en later vakantie met mijn echtgenoot, besloot ik om het nog ene keer te proberen en als het dan niet zou lukken was het voor mij klaar. Ik ging er vanuit geen kinderen te kunnen krijgen en via andere wegen wilden wij ze niet. Bleek deze keer dat het werkte, ik was zwanger! en wat voor prachtige dochter hieruit gekomen is. Het verschil is wel dat ik erin stond met het idee, als het niet lukt is mijn leven niet voorbij. Ik wordt dan suikertante voor de kinderen van mijn beste vriendinnen en had me er ook bij neergelegd. Dat maakte wel dat ik vrij relaxt erin stond, maar later tot week 33 zwangerschap heb moeten wennen aan het feit dat ik zwanger was. Kon het gewoon niet geloven en was ook eigenlijk wel klaar met feit dat ik geen kinderen kon verwekken. Dat is dan ook weet het andere utierste. Morgen hebben we weer een gesprek om onze cryo te beoordelen of die terug geplaatst kan worden en zo niet, dan gaan we weer icsi in. WE hebben nog 2 pogingen en ik wil die dit jaar nog gebruiken. Lukt het niet dan houdt het op en mag ik me gelukkig prijzen met een prachtige dochter. Ik kan je alleen als tip meegeven: richt je leven ook op andere dingen. Ik was ook gelukkig geworden als ik geen kinderen had gehad. Ik en mijn echtgenoot hadden daarvoor andere factoren in de plaats gekregen. EN als je echt een kind wilt kun je ook kijken naar andere wegen. Het is neit gemakkelijk, voor mij heeft dat wel gewerkt en kon me er ook bij neerleggen. Succes en hoop voor je dat het wel lukt!!!
Bedankt voor het delen van je verhaal Dievine Ik vind het erg knap van je dat je het op dat moment naast je neer hebt kunnen leggen. Ik hoop dat het ook voor jou raak is dit jaar. Zelf vind ik dat vrij moeilijk om los te laten, we zijn er een jaar uit geweest en nog kon ik het niet loslaten. Vooral dat mijn partner zo graag nog kinderen wil, omdat hij ook niet meer de jongste is en voor mij dat de druk alleen maar meer vergroot en doordat het bij de eerste zwangerschap fout ging na 18w en daarna na de terugplaatsingen uitliepen op helemaal niks, twijfel ik aan mijn eigen lijf en vind het ontzettend naar dat continu de gedachte naar binnensluipt dat mijn lijf gewoon niet geschikt is voor het dragen van kinderen en voel me soms zo hulpeloos. Mijn partner probeert er wel voor me te zijn en zegt ook dat het mijn keus is wanneer we er weer aan beginnen. Ik ben nu bijna 24 en kinderen krijgen is altijd een ontzettende grote wens geweest. Het spookt continue door mijn hoofd dat ik kinderloos blijf. Heb al 2 keer een afspraak gemaakt met de kliniek en 2 keer afgezegd omdat de spanning/gedachte aan een evt. teleurstelling teveel was.
hoi Het is heel begrijpelijk dat wat je hebt meegemaakt een gevoel is wat je niet nogmaals wilt ervaren. Het is heel pijnlijk en emotioneel. Je bent bijna 24...heb je al allerlei factoren nagekeken waarom je lichaam anders zou kunnen reageren op een zwangerschap? Zijn er enkele mogelijke oorzaken onderzocht? Je hebt met 24 jaar biologisch gezien nog best een traject voor je, maar aan de andere kant als je al veel zaken hebt uitgesloten ook weer achter je. Om het in context te zetten wat ik bedoel, ik was 36 toen ik zwanger werd van onze dochter. Ik ben nu 39 en voor mij is dit t laatste jaar. Bij 40 wil ik niet meer zwanger of nogmaals het traject ingaan. Zoals ik dat eerder ook zei, dit jaar en anders is het over. Leeftijd maakt eigenlijk niet uit, je wilt kinderen of niet. En ik weet niet precies wat de reden is waarom je kindje bij 18 weken is overleden, je neemt het mee in je gedachte. Maar geloof me, angst is een slechte raadgever. Ik heb het afgelopen jaar ook zitten wikken en wegen. wel of niet.....Ik heb er bijna 16 maanden over gedaan om dit besluit te nemen. Het is neit makkelijk, maar waar zie ik mezelf over 5 jaar? met 2 kinderen...dat is wat ik wil. Dan moet ik er nu ook voor gaan. Het blijft een lastig besluit, maar bedenk....als je het niet doet, krijg je dan over 20 jaar spijt?