Leuk topic!! Blij om te lezen dat er meer zijn die eigenlijk de keus al hebben gemaakt maar toch soms nog "twijfels" hebben..
Ons derde kindje is leuk omdat het ons gezin compleet maakt. We elke dag allemaal heel erg genieten van dat kleine kindje. Omdat het voor de oudste twee zo bijzonder is om dit mee te maken. Omdat het zo ontroerd om te zien hoe de kinderen met elkaar omgaat en hoeveel ze van elkaar houden (en soms ook niet). Om al die kleine kleertjes nog eens te gebruiken en dan tegen de oudste te zeggen " kijk zo klein was jij". Om nog een keer borstvoeding te geven. Maar het is veel geregel, veel was en veel boodschappen en veel rommel. En als we ergens heengaan moet er nog veel meer mee dan eerst. En het voelt alsof we een hele groep zijn. Bijna niemand wil op drie kinderen passen. Omdat de auto helemaal vol zit met ons en we dus niemand mee kunnen nemen. Maar alle nadelen die ik kan verzinnen zijn meer onhandig dan echte nadelen.
Hier is de derde écht de kers op de taart. Met haar komst voelt mijn gezin voor mij meer dan compleet. Toen onze oudste geboren werd stond mijn wereld op zijn kop. Ik had ineens zoveel verantwoordelijkheid, en ik moest echt groeien in mijn moederrol. Toen de tweede geboren werd, was het voor mij vooral zoeken naar een balans in het verdelen van de aandacht, en heb mij vaak afgevraagd waar ik in hemelsnaam zo druk mee was met één kind En nu de derde er is staat mijn wereld niet meer op zijn kop, en is het verdelen van de aandacht iets wat vanzelf gaat. Voor mij is ons derde kindje het meest 'bewuste' kind. Dat ik moeder wilde worden stond voor mij al jaren vast. En dat er een broertje of zusje bijhoorde ook. De derde hebben we het langst over na moeten denken, maar man, wat ben ik enorm dankbaar dat het ons gegeven is. Intens genieten!
Ze zeggen weleens dat je je 3e als eerste moet krijgen En waarom? je bent het meest relaxed. Het gaat vanzelf, het is gewoon ronduit genieten.....
Zijn jullie allemaal nooit bang geweest dat het derde kindje ongezond ter wereld zou kunnen komen? Dat kan bij een eerste of tweede kindje natuurlijk ook gebeuren, maar bij twee gezonde kinderen ben ik toch meer met dit onderwerp bezig.
Ja ik heb daar wel angst voor gehad, maar heb me er ook aan vastgehouden dat de kans gewoon klein is dat dat gebeurt na 2 gezonde kinderen. Maar zeker een serieuze overweging waard, echter het heeft ons niet tegengehouden. Maar daarom ben ik ook altijd zo fel tegen de 'ik gun m'n kind een broertje of zusje-reden' om voor nog een kind te gaan.
hAi druifje dat gevoel wat jij omschrijft had ik wel heel erg. Bij de eerste stond ik er redelijk onbevangen in en bij de tweede al tja als dit kindje niet helemaal gezond is wat heeft dat dan voor n gevolgen voor je eerste kindje en bij de derde alleen maar meer. Inmiddels zie ik dat ons derde kindje wat van broer en zus wegheeft en de band die broer en zus hebben word nu versterkt door de derde. zij bind hen nog meer ofzo heel vreemd. Mijn tante zei ooit.. een derde kindje gaf mij het gevoel als een van hen iets overkomt hebben de anderen steun aan elkaar wat het ook mag zijn...heeft me ook wel aan het denken gezet...
Inderdaad mamavansuus, dat bedenk ik me ook wel eens, ze hebben dan steun aan elkaar. En stel dat wij als ouders (over 100 jaar ) zouden overlijden... Dan hebben ze meer dan 1 broer of zus om steun te vragen/krijgen
Dit dus! Zo ervaar ik het ook... Heel veel mensen zeggen wel eens tegen mij: je hebt al jong een groot gezin (ben bijna 33) het zal wel pittig en zwaar zijn,maar gelukkig maar,ervaar ik het zo niet en is het hier gezellig in huis en zijn ze zo lief en beschermend tegen en met elkaar en hier slapen ze ook goed,en natuurlijk heb je wel eens even een baal dag,maar heb net een depressie/burn out van bijna anderhalf jaar durend achter de rug en was juist blij dat ze er zijn,voor hun kwam ik me bed uit en van hun werd ik vrolijk en zag ik weer lichtpuntjes dus hier alleen maar gezegend,blij en supertrots met me 3 kinderen!