Wat vind ik dit goed om te horen, heel erg dapper! Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten en ben toen ook naar het Fiom gegaan, ik heb toen besloten om het kindje te houden. Mijn partner zei ook dat ik zijn leven zou vergallen etc. Ik heb hem toen gezegd dat ik dat niet in de hand heeft maar hij, hij had namelijk de keuze mij en het kind of einde relatie dit heb ik toen letterlijk zo gezegd. Hij heeft toen voor ons gekozen, we hebben een prachtige zoon van inmiddels 3 jaar. Nu ben ik zwanger van de tweede, deze keer wel gepland. Soms voel ik me nog steeds schuldig dat ik uberhaupt ooit aan abortus heb gedacht en ook in de kliniek heb gezeten (hier ben ik weg gerent), maar aan de andere kant ik heb 200% voor mijn kindje gekozen en daar ben ik trots op! Heel veel sterkte, je KAN het!! Succes!
Je bent heel dapper, meid, als ik lees gelezen waar je samen in terecht bent gekomen. Er is al veel gezegd. Maar ik wil graag toevoegen wat mij is opgevallen. Het lijkt wel alsof je onderdrukt wordt door je partner. Je mag zijn leven niet 'bepalen' (alsof jij ervoor gekozen hebt!) maar hij mag dat bij jou wel doen. Dat klopt niet. Dwingen tot abortus valt technisch gezien onder geestelijke mishandeling. Er is geen sprake van gelijkheid. Nou wil ik niet meteen een stempel drukken, er zijn altijd twee mensen in een relatie, maar ik denk dat je 'doodongelukkig voelen' niet komt door de zwangerschap. En dat het gevoel ook niet verdwijnt als je deze afbreekt. Ik denk dat hier voor jou ook een taak ligt: namelijk voor jezelf opkomen, laten zien dat jij er net zo toe doet als hij, dat jou mening net zo zwaar telt als het zijne. Want in een relatie ben je elkaars gelijke. Dat doe je al voor een deel en dat vind ik erg knap van je. Ik hoop dat de berichten hier, maar ook de hulp die je verder gaat krijgen, jou de kracht geven om hier een goede oplossing voor te vinden. En of dat nou samen gaat of alleen, dat is geheel aan jullie.
Hallo meiden Ik ben gisteren naar de negenmaandenbeurs geweest zodat ik me wat meer kan verheugen over de zwangerschap Ik heb het er nog steeds niet met mijn partner over gehad, ik heb geen zin in ruzies en dat is de reden dat ik er niet zelf over begin. Hij heeft er sinds zondag ook niets meer over gezegd ik heb me voorgenomen hem mijn beslissing te vertellen als hij er zelf over begint. Ik hoop dat hij zich er langzaam bij neerlegt en dat hij het er daarom niet meer over heeft. Met 12 weken zal ik een echo laten maken en hem dan vragen mee te gaan mocht hij er voor die tijd bog steeds niets over hebben gezegd. Ik vind het heel lastig om er nu over te hebben met hem omdat ik niet zit te wachten op ruzie nu.
Ooh ik snap je heel goed hoor! Je hoopt toch dat hij het allemaal een beetje aan het verwerken is en idd dat hij zich er bij neerlegt. Ik hoop het voor je!!
Soms is dat ook het beste. Even laten bezinken. Mijn man moet je ook vooral niet pushen. Mannen verwerken dingen nou eenmaal anders. Leuk dat je voor jezelf wel een knop hebt om kunnen zetten en zelfs al een beetje aan het genieten bent van je zwangerschap!! Nogmaals, ik heb heel veel bewondering voor je, gaat helemaal goedkomen!!
Ik hoop voor je dat je man aan het idee went en dat het kindje ook bij hem welkom gaat zijn. De keuze maken voor hem of je (ongeboren) kind is gelukkig ook duidelijk voor je, maar hopelijk gaat het niet nodig zijn.
Knap van je dat je zo geduldig bent. Succes met alles!' En ik hoop dat je straks gewoon lekker kan genieten ipv dat in de zwangerschap alleen maar ellende komt.
Als afwachten jou rust geeft prima toch! Tuurlijk zal het onderwerp besproken moeten worden, maar misschien ook goed na de heftige dagen het even te laten bezinken. Zolang je maar bij jouw gevoel blijft Veel succes verder, ik duim voor een mooie echo!
Leuk de 9 maanden beurs! Ik denk dat hij het idd even moet laten bezinken, maar dat hij heus wel door heeft hoe het zit, tenzij hij heel erg langs je heen leeft natuurlijk. Ik hoop dat jullie er geen ruzie over hoeven te maken, het is nu voor beiden in elk geval duidelijk, dus dan is het aan hem om zich te schikken of weg te gaan. Ik hoop natuurlijk dat hij helemaal bijdraait en straks dolgelukkig is met de baby.
Ga met je huisarts in gesprek. En als je twijfelt moet je het niet doen. en je partner is heel egoistisch gepland of niet gepland is dikke onzin dat hij er 6 maamdem geleden geen moeite mee haf gehad en nu ineens wel. Laat je niet op de kast kagen. Als je het doet, weet dat t niet meer terug te draaien is. Door sex te hebben is er altijd kans dat je zwanger kan raken. Ook met anti conceptie
Ik ben net terug van de verloskundige. Ik voel me flink genaaid door casa abortus. Mijn vermoedens kloppen en ben een stuk verder dan wat zij zeiden met hun buikecho (lege blaas). Ik ben bijna 11 weken zwanger! En niet 9 zoals casa zei. Ben zo blij dat ik het niet heb laten weghalen. Mijn vriend heeft er nog geen woord meer over gezegd en ik heb er verder ook niets over tegen hem gezegd. Ik moet er denk ik heel snel over beginnen en niet doen alsof er niets aan de hand is. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik moet beginnen met hem aanspreken hebben jullie tips?