Ik snap overigens heel erg dat je je wilt richten op de succesverhalen maar ik wil je 1 ding meegeven: voordat je denkt aan samen aan de slag gaan, richt je eerst op jezelf en jouw emoties. Jouw tempo, jouw gevoel. Weet je waarin ik hem uiteindelijk het meest ontrouw vond? Op het moment dat hij wegliep van je in de stad. Dat is wel echt een heftig teken. En ondanks je schrijft al 10 jaar gek op hem te zijn, jullie het leuk hebben en je als single mom van 3 wellicht er tegen op ziet om de dating markt ooit weer op te moeten. Als het zo is, dan is het zo. Is het het niet komt jouw leven ook echt goed!
Ik denk hier echt precies het tegenovergestelde over. Een relatie gebaseerd op afhankelijkheid is namelijk vervangbaar. Het is veel makkelijker om weg te lopen, relatieplanet op de duiken en gewoon de volgende uit te kiezen die je behoeftes vervult en je nog geen pijn gedaan heeft in de hoop dat het beter gaat dan de vorige. Het proces van vergeven is alleen mogelijk wanneer dat gaat vanuit liefde voor die ene persoon om wie hij/zij is, en zijn/haar fout te vergeven. Een vervangbaar persoon is deze investering gewoon niet waard. Afhankelijkheid komt vanuit egoïsme om je eigen behoeftes te vervullen en wat je kunt kríjgen van iemand, vergeven is juist het meest zelfloze wat je kunt doen, het woord zegt het zelf al, verGEVEN. Dat kan echt alleen vanuit liefde, en nooit vanuit afhankelijkheid.
Dat zeg je wel heel mooi, ik heb daar respect voor. Mijn ego/ egoïsme zit daar denk ik in de weg want ik durf wel toe te geven dat al mijn relaties in het verleden duurden 'zolang het leuk was'. Ik vind het best spannend dat ik nooit heb geknokt maar wel een gezin heb met iemand waarbij ik natuurlijk wens dat we samen blijven.
Hier is man in het begin van onze relatie (herhaaldelijk) vreemd gegaan. Situatie lag wel behoorlijk anders, geen kinderen in het spel en ik ben al vrij snel na onze kennismaking depressief geraakt. (na enkele maanden) Ook is mijn man te goed van vertrouwen en ziet hij vriendschap maar de desbetreffende dames meer dan dan. Het heeft lang geduurd voor ik hem weer kon vertrouwen. Maar we hebben nu 15 jaar een relatie en zijn ondertussen getrouwd en tweede kindje is op komst. Maar in mijn slechte periodes (ik blijf depressief gevoelig) blijf ik soms twijfelen. Terwijl ik weet dat hij 100% voor mij heeft gekozen en dat hij dat echt niet voor een ander op het spel zou zetten. Als mijn man in onze huidige situatie er een ander op na zou houden, zoals jij beschrijft een twee relatie zou ik dat hem niet kunnen vergeven. Ondanks dat ik zou weten dat mijn leven (financieel) ongelooflijk moeilijk zou worden zou ik hem direct buiten zetten. Heel veel succes met je beslissing en gun jezelf de tijd om alles te verwerken en de consequenties te overdenken van de beslissing die je neemt.
Zeg nooit: nooit... Maar in dit geval heb ik er weinig vertrouwen in. Iemand die er gewoon nog een relatie naast heeft, moet wel heel goed kunnen liegen.... Wie weet waar hij nog meer over liegt.... Ik vind een dubbelleven toch wel van heel andere orde dan een (paar) keer vreemd gaan. Heel veel sterkte!
Ik lig daar over na te denken. Stel dat mijn vriend mij al 10 jaar lang bedriegt met mijn beste vriendin doet dan pijn voor het cijfer 10 even in meetbare schaal genomen. Als hij eenmalig bezopen vreemd gaat doet dat alsnog pijn voor 9. Het is niet zo dat naar mate het bedrog kleiner is het je minder raakt. Emoties, details, bewijzen en berichten doen gewoon freaking pijn en laaien de emoties verder op. Logisch! En alle vrouwen die hier het verhaal vertellen dat het uiteindelijk toch niet goed gekomen is hebben het wel geprobeerd. Dus het is menselijk om het goede te willen blijven zien en bewijzen in de persoon die belangrijk voor je is.
Sommige mensen, relaties of wensen zijn het waard. Egoïsme is hardstikke menselijk, maar soms word je gewoon gedwongen om daar even bij stil te staan. Ik lees hier bijvoorbeeld ook genoeg verhalen waarin vrouwen jaren pijn en verdriet ondergaan in de hoop op een kindje in de toekomst, en die wens is het voor hun waard om daarvoor te vechten. Daar heb ik immens veel respect voor.. Voor iemand anders ligt dat in het combineren van een zware studie met het gezinsleven om een droombaan te kunnen hebben, of moeten bezuinigingen om te sparen voor een wereldreis. Bij mij lag de wens in een toekomst met mijn partner en dat betekende kl*te jaren, die nu zijn vruchten af begint te werpen. (En dan zijn we er nog niet hoor, er speelt meer en we zijn inmiddels bijna 9 jaar bezig.. t ligt ingewikkeld) Voor iedereen ligt die wens anders, en de manier van pijn/strijd is ook anders. In sommige gevallen ontdek je dat die wens (of partner) het niet waard is, en dan loop je er van weg. Daar is geen goed of fout antwoord, het is heel persoonlijk hoe ver je wilt gaan en waarvoor, waar je hart ligt. Of dat een persoon of een baan of een huis is, is verschillend per persoon.
Ik zal meestal zeggen dat je moet vechten voor je relatie. Maar hier heb je iemand waar je nog geen twee jaar mee samen bent, waar je al mee in therapie bent vanwege vertrouwensproblemen bij jou en hij gaat toch keihard vreemd. En niet per ongeluk een keertje, maar gewoon een hele relatie ernaast. En die relatie stopt nu alleen maar (zegt hij) omdat je hem betrapt hebt. Ik zou hem eruit schoppen en verder gaan met therapie voor mijn eigen zelfbeeld. En als je goed in je vel zit en zelfvertrouwen hebt trek je vanzelf mannen aan die jou en je kinderen wel waard zijn.
Natuurlijk doen beide situaties even veel pijn, maar de vraag is of het daarna nog goed kan komen en je elkaar nog kan vertrouwen. Persoonlijk denk ik dan toch dat er een wezelijk verschil zit in het hebben van een 'extra relatie' of een keer met iemand het bed in duiken.
Dit dus. Daarnaast je bent dusuit elkaar met de vader van je kinderen en toen kwam hij? Bij mij zou zo iemand kunnen opzouten... Hij accepteert je kids dus niet, zwart-wit gezegd. Want vanwege de kids kunnen jullie niks en dat wil hij we. Dan is hij dus niet klaar voor een relatie met iemand met kinderen.
Hier was het bij ons andersom. Ik ben vreemdgegaan en onze relatie heeft het overleefd. Sterker nog, we zijn dichter naar elkaar toegegroeid. Ik lees vaak verhalen hier dat de man vreemd is gegaan, maar ik weet dat er genoeg vrouwen zijn die hetzelfde doen. We hebben er keihard aan gewerkt. Niet alleen samen, maar ook individueel. We hadden een erg slechte relatie door (oud) onverwerkt verdriet, slechte communicatie en elkaar niet genoeg liefhebben/steunen. ik heb geen spijt hoe het gelopen is en welke keuzes ik/wij gemaakt hebben.
Ik vind vreemdgaan sowieso echt te walgelijk voor woorden, maar jouw vriend had gewoon een relatie ernaast. Ik kan dat gewoon niet begrijpen. Je liegt en bedriegt degene van wie je houdt keer op keer. Ik vraag me af wanneer hij ermee gestopt zou zijn en of hij er wel mee zou stoppen. Wat verandert er als je besluit hem een kans te geven. Je hebt nog steeds geen oppas en kunnen niet samen weg. Hoe lang voor hij t weer zat is en een ander zoekt?
Sorry maar er is bij mij toch echt niks meer te vergeven als mijn man er een ander op na houdt voor een geruime tijd.... 1 slippertje zou ik misschien nog over na kunnen denken ivm de kinderen maar anders is hij idd vervangbaar. Iemand die mij zo vervangt verdient mijn vergeven en al helemaal mijn liefde niet.
Dat is het voor mij ook, relatieplanet zou de makkelijke weg zijn waarbij ik vooral mezelf niet meer pijn wil doen en een muur optrek. Maar daarbij ga ik hem als persoon ontzettend missen. Want het valt niet in een paar posts te beschrijven maar in 10 jaar heb je zoveel meer opgebouwd dan ' een prille relatie die hij helemaal naar de klote geholpen heeft'. En ja ik ben echt woedend, ik ben ingestort toen ik erachter kwam en kan het niet aan om hem nu te zien. En ik weet niet of mijn woede en verdriet ooit afzakt. Als dat niet het geval is dan eindigt het hier sowieso.
Absoluut niet. Wat ik zeg, mijn gevoel wil hem nog een kans geven. Maar mijn verstand houdt me tegen en wil hem niet meer binnenlaten. Ik heb wel mijn sleutels teruggevraagd voor nu. Volgende week ga ik zelf naar therapie om het erover te hebben en hopelijk wordt er dan wat meer duidelijk voor me. Ik wil vooral weten of die woede kan afzakken, of ik ooit die arm om me heen weer kan accepteren zonder haar kop voor me te zien.