Beste, Ik ben M(18) en ik heb nu bijna 2 jaar een relatie met mijn vriend M(23). Ik heb er altijd van gedroomd vroeg zwanger te zijn (liefst voor m'n 20ste). Nu vroeg mijn vriend anderhalf jaar geleden of ik een kindje wou met hem (ik was super gelukkig natuurlijk) en ja een half jaar erna heb ik mijn hormoonstaafje uit m'n arm laten halen en gingen "we" voor een kindje. Nu stak hij hier tottaal geen moeite in en leek het of het hem niet interesseerde. Ik ben nu een jaar later nog niet zwanger (we hebben normaal gezien wel 4-5 keer per week seks). En nu een jaar later zegt hij tegen me dat hij er toen niet goed over nagedacht had ( hoe kun je over zo iets niet goed nadenken?!) Nu vraag ik hem al een tijd wanneer hij het wel ziet gebeuren maar hij kan er geen antwoord op geven. Maar binnen dit en een jaar nog niet zegt hij ( hij wilt eerst kunnen sparen zegt hij). Maar ik ken hem, hij stelt alles uit en in mijn ogen is uitstel afstel. Maar ik ben er ondertussen wel onderdoor aan het gaan, ik heb het zwanger zijn/worden al anderhalf jaar in mn hoofd en nu wilt hij er nog eens een jaar bijdoen en mischien wel meer.. Ik heb zelfs nooit de pil gepakt behalve 1 jaar dat staafje. En ben toen ik onbeschermd seks had nooit zwanger geworden en denk dus dat er mischien iets scheelt bij me. Ik heb ook wat ondergewicht en een depressie en dat zal het er al niet gemakkelijker op maken om zwanger te worden. Ik wil niet nog een jaar of langer wachten, en dan mischien problemen met zwanger worden (dan duurt het nog langer) en dit snapt hij niet. Overigens gebruikt hij geen condoom en ik wil geen pil pakken want dat verpest je natuurlijke cyclus in mijn ogen en moet je weer ontpillen enzo achteraf. Hij wilt wel seks maar een condoom omdoen is er teveel aan.. Nu hebben we de laatste 2 weken steeds meer ruzie omdat hij niks meer krijgt van mij zolang hij geen condoom gebruikt. Maar ik weiger aan de pil te gaan, mijn staafje is uit mn arm gegaan omdat hij een kindje wou, en als hij het nu niet meer wil moet hij maar een condoom omdoen in mijn opzicht. Ik hou van hem maar wil écht niet zolang wachten en in onzekerheid zitten. Kan iemand me helpen??
Echt niet vrijen zonder anticonceptie! Dit klinkt me in de oren als een vent die straks keihard wegrent voor zn verantwoordelijkheid als je wel zwanger blijkt te zijn. Eis dat ie een condoom gebruikt, plaats een spiraaltje.. En anders maar geen sex. Ik begrijp heel goed dat je een kindje wil, ben zelf ook op mn 19e (vrij) bewust mama geworden maar doe dat dan wel met een leuke kerel!
Dankje om te antwoorden En ja inderdaad, ik ben niet van plan zwanger te worden als hij er "niet klaar" voor is of wat er ook scheelt met hem, want dan is er inderdaad een grote kans dat hij zn verantwoordelijkheid ook niet opneemt moest ik zwanger worden.en momenteel weiger ik ook steeds seks met hem te hebben en zeg dat hij maar voor condooms moet zorgen. En dan word hij chagrijnig omdat hij "niets meer krijgt". Terwijl ik dat zelfs niet zeg. Ik zeg alleen dat hij zen verantwoordelijkheid moet opnemen, hib wou dat staafje eruit om een kindje te krijgen en nu hij het niet meer wilt zou ik het maar weer moeten oplossen, dan krijgt ie inderdaad gewoon niets van me tot als ie geen condooms haalt
Klinkt eerlijk gezegd ook niet echt als een ideale situatie om voor een kind te gaan. Erg jonge moeder met depressie en ondergewicht en erg onvolwassen vader. Een man die na een half jaar relatie al zegt dat hij een kind wil en dat op deze leeftijd. Na een half jaar zijn de verliefdheidshormonen er nog, dat is echt geen moment om die keuze te maken. Ik vind je eerlijk gezegd ook niet heel volwassen overkomen als je het hebt over 'er onderdoor gaan' door het wachten. Als je dat echt zo voelt denk ik dat je pyschische hulp moet zoeken. Er zijn duizenden vrouwen die wachten ivm man, studie, financiën, ziekte etc. En de meesten een stuk ouder dan jij. Deze bewoordingen klinken als puber-drama maken, sorry. Een beetje relativeren kan geen kwaad. Vind het wel heel verstandig hoe je omgaat met seks. Is je menstruatie wel regelmatig gezien je ondergewicht? Anders zou je toch kunnen kijken of je een doorverwijzing kan krijgen naar de menstruatiepoli in t ziekenhuis, waar ze ook naar wat aspecten van vruchtbaarheid kijken. Als je je zorgen maakt over je vruchtbaarheid kun je ook gaan temperaturen en ovulatietesten doen. Niet om zwanger te raken, maar om te kijken of dat essentiële deel van vruchtbaarheid (ovulatie) aanwezig is. Niet dat dr testen een garantie zijn, maar iig een indicatie. Misschien kun je er eens over overleggen met de huisarts.
Even eentje in de categorie "de waarheid is hard": Als je een poll op een forum opent om te bepalen of je bij je vriend moet blijven, ben je nog niet volwassen genoeg om moeder te worden. Mijn advies zou dus zijn: wachten. En of je dat met of zonder je huidig vriend doet, is helemaal jouw eigen keuze.
Vind ik ook wel. Alles in je bericht schreeuwt onvolwassenheid bij zowel jezelf als je vriend. In die situatie moet je in ieder geval geen kindje willen krijgen.
ja ik vind het ook een beetje vreemd en niet heel erg volwassen overkomen om daar een poll over te openen. Ik weet niet hoe jullie relatie verder is maar zou je zelf wel een kind willen met een man die er blijkbaar nog helemaal niet klaar voor is?
Overigens is het denk ik sowieso niet zo verstandig om aan kinderen te denken wanneer je zelf een depressie hebt. Dan kun je beter eerst aan jezelf gaan werken en zorgen dat je er uit komt.
Wonen jullie samen en hebben jullie een baan? Is me niet helemaal duidelijk. Daarnaast is een depressie niet niks, wellicht daar eerst iets aan doen. Verder eens met bovenstaande reacties.
Nou ik zie genoeg vrouwen hier topics openen over dat onderwerp, zelfs van wie de mannen met andere meiden liggen te naaien en dan nog vragen of ze misschien bij elkaar moeten blijven en die zijn soms al 30+ met kids
Vrouwen die normaal gesproken al jaren huwelijk/relatie achter de rug hebben en inderdaad al kinderen. Maakt het stukken gecompliceerder dan de situatie van TS.
Ik vind wel dat als je in een langere relatie zit - eentje waarbij je een toekomst samen gaat inrichten, waar een kind bij hoort - je samen op dezelfde lijn moet zitten. Jullie visie op kinderen krijgen hoort daarbij. Ik zou nog eens goed praten en kijken of hij en gezin wel in zijn toekomst ziet en zo ja, wanneer dan ongeveer. Het is killing om allebei andere verwachtingen te hebben, op die manier ga je hoe dan ook uit elkaar, volgens mij. Dat was mijn belangrijkste punt. Daarnaast moet je nu uitkijken dat jij niet zwanger raakt terwijl hij duidelijk zegt het nu niet te willen. En hij moet ook zijn verantwoordelijkheid nemen. Dat jij die troep niet wilt slikken snap ik heel goed, maar dan moeten jullie niet onveilig vrijen. Goed dat je daar niet in meegaat. Bedenk ook: je bent nog maar achttien, dus je hebt nog wel tijd. Voor je 20e is jouw ideaalbeeld, maar dat wil nog niet zeggen dat je droom in duigen valt als dat niet binnen die jaren gebeurt. Ik heb ook vaak met een heel sterke kinderwens rondgelopen, vanaf mijn 13e al ongeveer, en wilde het liefst ook voor mijn 25e zwanger worden maar ik ben nu 25 en ben blij dat we niet eerder zijn begonnen. Ik heb nu de studie die ik deed toen ik 18 was kunnen stoppen en een volledig nieuwe studie kunnen beginnen en afmaken. Met kind was dat een stuk lastiger geworden. Nu heb ik in elk geval een diploma straks en kan ik me focussen op een goed huis en fijn werk en dán met kinderen maken. Een veel stabielere, rustigere situatie, met veel meer zekerheid, ook wat mijn relatie betreft. Ik zou zeggen zorg eerst voor jezelf en dan pas voor je vriend. Zorg dat jij alles hebt zoals je wilt: je woonomgeving, je studie/werk, je (mentale) gezondheid. En kijk dan of hij nog bij je is (gebleven) en of jullie samen aan een kind beginnen of dat het spaak loopt op jullie verschillende verwachtingen en toekomstbeelden.
Ik doelde eigenlijk meer op het stukje dat als je op een forum vraagt of je bij je vriend moet blijven te onvolwassen bent om moeder te worden. Maar imo heeft dat daar niet echt iets mee te maken, er zijn genoeg oudere vrouwen/moeders die dat ook vragen hier op t forum. Zijn ook niet allemaal onvolwassen
Daar ben ik het dan weer niet per se mee eens, sommige mensen hebben een chronische depressie en worden ook gewoon moeder en als ik het zo om me heen zie zijn het vaak nog 'betere' moeders ook, omdat ze het voor hun kind juist wél goed willen doen. Zachte warme vrouwen die wel problemen hebben maar zeker niet minder goed voor een kind kunnen zorgen.
Ik vind het ook beetje onvolwassen overkomen. Ten eerste moet je zelf bepalen of je bij hen blijft en niet van onze mening uit gaan. En 18 jaar ? Ik heb er ook altijd van gedroomd dat ik jong moeder wou worden. Op dit moment 24 (nog jong) en ben blij dat ik heb gewacht. Nu een eigen woning allebei vast contract, financieel alles op de rit. Want wat kost een kind veel! Persoonlijk vind ik ook dat het qua relatie veel van je vraagt. En een vriend die eerst kiest voor wel en nu niet maar niet zijn verantwoordelijkheid neemt met anti conceptie vind ik onvolwassen. Succes met je beslissing
Ehm.. even omdat ik hoop dat ik dit verkeerd lees: je bent nu 18? En 1.5 jaar geleden vroeg jouw vriend of je een kindje met hem wilde? Toen was je dus 16.5 jaar jong?
Oh hola, dit was me zelfs ontgaan. Als je na een half jaar op zo'n jonge leeftijd serieus over kinderen nadenkt, denk ik: doe rustig aan! Je weet nog helemaal niet hoe je relatie gaat lopen. Je bent jong en jullie zijn twee jaar samen. Ik snap die sterke kinderwens, maar zorg eerst dat je zelf alles op de rit hebt voor je eraan begint, dat je zeker weet wat je aan je vriend hebt, ook op lange termijn. Het geeft je zoveel meer rust.
Ik ben het hier ook mee eens. En een depressie is ook geen gezonde situatie om aan een kindje te beginnen. Onderschat het niet, het is een ingrijpende gebeurtenis om moeder te worden en je bent levenslang met deze jongen verbonden, ook als hij er tussenuit knijpt. Ik wil je wel heel veel succes wensen met je beslissing.
Even ter nuancering van mijn vorige bericht. Ik ben het eens met deze opmerking hoor. Maar dat klinkt dan wel als een langdurige 'stabiele' depressie waarbij er goed is nagedacht over het ouderschap. En dat lijkt me hier niet helemaal het geval... (in elk geval niet door de potentiele vader).