Het is en blijft zo dat mensen vaker de negatieve kanten zien en vertellen ipv de positieve kanten. Maar snap je punt helemaal. Het zal wel even zoeken zijn met je ritme straks, maar het vind vast ze weg. Hier gaat mijn zoontje na de zomer naar de basisschool en ik ben 9 sept uitgerekend dus het komt aardig gelijk uit. Dit zal ook wel even aanpasen zijn. Maar uiteindelijk lukt dat ook wel weer.
Ook mijn ervaring is vergelijkbaar met de rest. Ik ben er minder mee bezig, omdat ik meer word afgeleid door de oudste. Ik ben ook makkelijker met spullen en dingen regelen. Dit wordt weer een jongen en hij komt bij de oudste op de kamer te liggen, dus wat dat betreft hebben we ook niet veel nodig. Aan de vorige zw ging een mk vooraf wat me in het begin onzeker maakte. Bij deze zw heb ik vanaf het begin het gevoel dat het goed zit en heb ik die onzekerheid bijna niet. Qua lichaam gaat het nu denk ik beter dan de vorige keer. Daar zat ook een verhuizing bij en veel meer moeten plassen. Op dit moment heb ik nog het geluk dat ik niet wakker word om te plassen en ook overdag hoef ik minder vaak. Dit vergroot mn actieradius enorm en gemak ook. Ik probeer er verder wel meer bewust van te zijn, omdat dit naar alle waarschijnlijkheid de laatste keer is, maar toch vliegt de tijd en is het einde al weer in zicht.
@joycey: ik snap wat je bedoelt, de horrorverhalen waar je niks aa hebt! Maar ik zal eerlijk zijn.. Ik vond de overgang van 1 naar2 kindjes ook echt wel erg pittig! Dat heeft niks te maken met of ik meer of minder blij was met de tweede ☺️ Aan de andere kant hoorde ik ook van velen dat ze juist van 0 naar 1 kind de zwaarste verandering vonden. Het zal per persoon verschillen. En ik denk wel dat we er goed aan doen om ons maar niet teveel laten beïnvloeden door negatieve verhalen van anderen 😉 Hoe dan ook, of iemand een tweede wel of niet zwaarder vindt, uiteindelijk kom je ook wel weer in het ritme..👍
Ik ervaar de tweede zwangerschap als veel zwaarder. Nu moet ik ook wel zeggen dat ik 12 uur meer werk als toen waarbij ik al 2 dagen van 10.5 uur werk. Ik denk dat daar het puntje zit waardoor ik zo moe ben en wat meer last van mijn rug ed heb. Mijn dochter is bijna 7, dus scheelt wel dat ik niet meer heel de dag een peuter moet vermaken. Ik kan gewoon in bed blijven liggen en uitslapen, terwijl dochterlief naar beneden gaat, haar eigen ontbijt maakt en zichzelf vermaakt.
Heel anders. Sowieso qua wachttijd: dochter was letterlijk in een wip verwekt, op de tweede hebben we lang moeten wachten. Ook emotioneel heel anders. Bij de eerste veel onzekerder over aanstaande moederschap, nu vooral onzeker over 'dat alles goed mag gaan'. Verder nog niets klaar qua kamer. Een deel van de spullen hebben we bewaard, maar het babykamertje is nog steeds een kantoor. En zo zijn er nog meer klussen die gedaan moeten worden. Maar ik ben ook veel dankbaarder, dat het toch nog is gelukt. Dit kindje zal altijd een soort cadeautje blijven.
Lichamelijk vond ik de tweede zwangerschap makkelijker ( letterlijk, de eerste zwangerschap had ik veel pijn, veel misselijk en stond ik met 16 weken zwangerschap aan het graf van manlief zijn zus ) Emotioneel vond ik het pittiger, ik was me veel meer bewust van de risico's, bang voor een vroeg geboorte en het was minder zorgeloos want we hadden tenslotte al een kindje waar onze wereld om draaide. Zoonlief kwam namelijk na een vroege miskraam.
Ik begon deze zwangerschap nogal onzeker ivm een eerdere miskraam. Bij de eerste was ik veel meer onbevangen en liet ik het allemaal op me afkomen. Nu was ik veel angstiger en bij alles twijfelde ik aan m'n zwanger zijn (ook omdat ik vrijwel geen symptomen heb). Maar na de 16e weken nam het vertrouwen toe. Wel merkte ik dat ik ondertussen mezelf wel bewust moest maken van het feit dat ik zwanger was, naast alle andere dagelijkse dingen. De eerste zwangerschap was ik met elke mijlpaal en ontwikkeling veel meer bezig, nu kwam dat veel later en een hoop weet je al of vergelijk je met de eerste keer. Qua lichamelijke beleving vind ik het wel vergelijkbaar. Ik vind het wel héél spannend hoe het straks zal zijn, hoe vindt mijn oudste zoon het als de baby er straks is en blijkt dat die ook blijft zal ik hem nog genoeg aandacht kunnen geven? En hoe pakken we op een gegeven moment het ritme weer op? Maar bij de oudste dacht ik ook steeds aan 'hoe zal het zijn straks met een baby erbij' dus in die zin is dat zelfs grotendeels vergelijkbaar Ik merk wel dat ik mezelf/de baby meer 'gun', haha.. 'ach we hoeven geen nieuwe babykamer dus ik mag heus wel dit/dat kopen' haha, lekker goed praten Zelfs m'n man heeft daar een beetje last van
N.a.v. dit topic heb ik dit weekend even bewust tijd genomen voor de baby. Soort dagboekje bijgewerkt, over geboortekaartjes, teksten en namen nagedacht.. Gewoon even momentje voor de baby
Mijn tweede zwangerschap vond ik een stuk zwaarder omdat ik toen de hele dag de zorg voor een dreumes had, die nog regelmatig snachts wakker werd en elke ochtend om 6 uur klaarwakker was. Ik had veel rug en bekkenklachten en met 39 weken was ik het mee dan spuugzat en wilde gestript worden. De volgende dag gelukkig bevallen. De tijd erna vond ik hartstikke meevallen! Had zo mn draai gevonden, voelde me zijn moeder gelijk bij de geboorte want ik was het natuurlijk al. Alles ging vanzelf. Terwijl ik bij de oudste echt moest wennen en veel meer het gevoel had van mn leven staat op z'n kop! De derde zwangerschap ervaar ik weer minder zwaar, want de 2 oudsten zitten allebei op school en ik werk nu niet vanwege een niersteen. Buiten die niersteen verloopt de zwangerschap heel goed, heb amper pijntjes etc. Ik geniet er nu veel bewuster van, ik denk omdat ik me heel goed besef dat het een cadeautje is, dat ik het nog 1 keer meemaak. Ook hiervoor een miskraam gehad waardoor je niet meer alles vanzelfsprekend vindt.
Ohhh wat me nog te binnen schiet.. Ik schaam me er wel voor.. Misschien herkenbaar voor iemand? Ik was zó bang dat ik van m'n tweede nooit zoveel zou kunnen houden als van de eerste. Dat ze dat op een of andere manier niet meer kon inhalen. Nachtmerries van gehad hoor 😳 Kwam gelukkig natuurlijk helemaal goed ❤️
Ja dat heeft ook een poosje door mijn hoofd gespookt. Toen droomde ik dat ik de nieuwe baby was vergeten want ik was druk met m'n dochter aan het spelen. Hij lag nog buiten op de stoep, in de sneeuw. Was een vreselijke droom. Maar das gelukkig weer over.
Wat fijn al die ervaringen en gedachtes en gevoelens van iedereen te lezen. Zoveel herkenbaar voor elkaar. Bij mij is het nu vooral nog mezelf niet teveel druk op te leggen. Ik merk doordat ik de MMM flink heb doorgelopen ik van mezelf verwacht dat ik extra blij en enthousiast moet zijn naar mensen die dit weten. Maar dit lukt me gewoon niet. Het begint net allemaal een beetje echter te worden voor mezelf. Moet er gewoon echt aan wennen dat het echt zo is en we een tweede kindje mogen gaan krijgen. Spannend en alles tegelijk. Herken het gevoel ook wel van ken ik mijn liefde en aandacht straks wel verdelen. Zal me zoontje niet jaloers zijn. Zal me zoontje het allemaal kunnen behappen, start op basisschool en een broertje of zusje. Ach we gaan het zien en het vind vast allemaal zijn plek.
Dank je! Ik heb dit ook. Onze zoon is zo lief, leuk en makkelijk.. Hoe heb ik het bedacht gekregen dat we nog een kindje wilden? En ook omdat deze zwangerschap meer langs me heen gaat, vergeet ik de baby niet als hij er is?
Vooralsnog vind ik deze zwangerschap spannender dan die van mijn zoontje omdat er een miskraam tussen heeft gezeten. Verder merk ik dat ik bij hem nu al graag dingen wilden kopen, terwijl ik dit keer eerst even wil afwachten wat we dit keer mogen krijgen. Wat ik wel heel leuk vind is om met onze kleine man al wat te mogen delen (als in mama heeft een baby in haar buik en zijn overtuiging dat ie een broertje krijgt). Het gebrek aan rust vind ik ook wel lastig, maar mijn man pakt dat geweldig op. Als we met z'n drietjes thuis zijn neemt hij veel van me over en dat ik 's avonds regelmatig al op de bank in slaap valt neemt ie allemaal voor lief. Gelukkig maar want op de dagen dat ik alleen thuis ben met peuterpuber (naast mijn werkdagen) merk ik dat ik soms wel eens een kort lontje heb als meneertje besluit om zo dwars mogelijk te doen helaas.