Lieve dames, Ik ben dus bijna 3 maanden zwanger en voordat ik zwanger raakte wilde ik mijn relatie eigenlijk al stoppen. Maar ja, toen bleek ik dus zwanger. na 5 jaar vruchtbaarheidsbehandelingen en scheiding achter de rug nu wel heel blij met de zwangerschap!! Maar ik zie een verdere relatie niet zitten. Heb veel ergernissen al besproken, en we passen gewoon niet goed bij elkaar. Ik zie dingen heel anders dan hij. Leuke dingen doen we niet.... ik erger me alleen maar. Ik weet dat ik op de steun van mn ouders kan rekenen. Zelf was ik lichamelijk nog niet herstelt na burn out en heb last van chronische vermoeidheid. Voor nu denk ik dat ik ook weinig steun aan hem zal hebben als ik bij hem zou blijven. Ik moet echt alles vragen en dingen 10 zeggen en anders slaapt meneer liever de hele zondagmiddag. We leven echt bij elkaar langs nu. Hij begrijpt me gewoon niet. Meer dames die midden in de zwangerschap besloten hun relatie te beëindigen? Ik vind deze situatie echt heel rot en mn gevoelens voor hem zijn weg. Nooit gedacht dat ik zwanger zou raken in zo'n relatie...
Ik denk dat je beter gelukkig alleen als ongelukkig samen kan zijn. Ik kan me heel goed indenken dat je niet aan voorbehoedsmiddelen denkt na 5 jaar mm en dat deze zwangerschap ondanks alles een mega cadeau is. Mijn neef overkwam hetzelfde, na jarenlange mm met nieuwe vriendin meteen zwanger. Relatie heeft het niet gered, nu hebben ze een heel volwassen en prettig lopend co-ouderschap.
Wonen jullie samen? Misschien is het als je er zo in staat wel een goed plan om beiden in een eigen huis te wonen maar hem wel de kans bieden er te zijn als hij normaal doet. Hormonen zijn niet voor elke vrouw even leuk en kunnen je echt anders naar de wereld laten kijken. Wie weet sta je er na de bavlling heel anders in. Maar mocht hij veranderen op de genoemde punten zou je dan wel verder willen? Zo ja dan zou ik daar aan proberen te werken.
Ten eerste wil ik zeggen gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat zal het moeilijk zijn om daar zolang op moeten wachten. Ik vind de situatie wel heel erg moeilijk en doet me altijd een beetje pijn om dit te lezen. Persoonlijk zou ik er alles aan doen om het wel te laten slagen. Ik ken natuurlijk jouw situatie verder helemaal niet maar heb in het algemeen het gevoel dat mensen tegenwoordig snel opgeven. Een relatie/huwelijk is niet altijd feest en je kan elkaar af en toe wilt schieten. Dat lijkt me niet meer dan normaal eigenlijk! Maar goed... Het is jouw gevoel en jouw leven! Het is moeilijk erg moeilijk en uiteindelijk is je geluk het belangrijkste. Hoop wel dat als jullie besluiten er niet mee door te gaan we een goede regeling treffen in het belang van het kindje. Die heeft er niet om gevraagd om in deze moeilijke situatie geboren te worden. Ik wil je heel veel succes wensen met de moeilijke keuze's die jij alleen kan maken. Iedereen heeft altijd wel een mening over alles maar uiteindelijk moet je bij jezelf blijven. Hopelijk heb je een fijne zwangerschap.
Vanaf 14e week ben ik al bij me ex weg. Het ging gewoon niet meer en ik heb nu al een tijdje ook geen contact meer met hem en hij heeft sinds korte tijd ook alweer een nieuwe relatie. Maar je mag mij altijd privé berichten en veel sterkte!
Ik heb er spijt van dat ik het wel geprobeerd heb met mijn ex. Onder het mom van we krijgen een kindje en dus moet ik het proberen heb ik een vreselijke tijd gehad waarin ik niet mezelf heb kunnen zijn en nog steeds ondanks dat ik nu een super man heb en lieve kinderen heb ik last van die periode.
Hey lieve meiden. Bedankt voor jullie reacties. We wonen nog niet samen. En het plan was/is dat hij zoveel mogelijk hier zou zijn maar ook zn eigen huis aanhoud ivm zn bedrijfje daar. Ik had deze situatie niet voorzien..natuurlijk wil ik dat het kindje zn beide ouders kent mocht het anders lopen. Ben heel bang voor de reactie van hem als ik besluit de relatie te verbreken. Beetje gevoel van dan ist niet best.. Hij heeft dan alleen nog maar zn eigen geluk voor ogen schat ik in. En niet het beste voor het kindje. dat gevoel heb ik heel sterk. Want ik heb natuurlijk de de afgelopen tijd wel aangegeven wat ik vind en waar ik tegenaan loop en dat ik het zo niet langer trek. Zijn reactie is altijd. komt wel goed schatje. Maar woord bij daad voegen is wat anders. Ik heb geen goede gesprekken en voel weinig meer om intiem te zijn met hem. Mis gewoon de klik en het leuk samen zijn. dat weet ie ook. Maar doet net alsof er niks aan de hand is. Jee wat is dit moeilijk, vooral voor mn eigen geluk maar nog meer voor mn kindje..
Ik ben in het prille begin van mijn eerste zwangerschap weggegaan, om heel veel redenen. Het is de beste maar ook de moeilijkste beslissing geweest en het heeft een heel lange nasleep gehad. Er is geen contact tussen mijn oudste en zijn biologische vader maar inmiddels hebben we een (h)echt gezin met een geweldige vader voor hem en 2 broertjes erbij. Ik hou het hier heel oppervlakkig ivm eventuele meelezers maar als je meer wil weten mag je me een pb sturen. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn, veel sterkte dus in ieder geval!
Jouw situatie is wellicht anders. Ik ben zwanger van de tweede en ik heb gruwelijk last van mijn hormonen. Zeker bij de eerste heb ik ook wel eens gedacht.. kunnen wij nog verder zo? Je begrijpt me helemaal niet... maar toen ze geboren werd veranderde ik weer langzaam terug naar mezelf en ging ik echt weer van mijn ventje houden. En nu is het weer een beetje zo dat ik door de hormonen enorm veel ergernissen heb maar ik weet dat dat echt aan mij ligt en het goed komt. Mijn advies, neem niet zulke belangrijke beslissingen als je zwanger bent
Hier ben ik het wel mee eens, kon tijdens mijn zwangerschap mijn vriend soms wel schieten. Had zo veel last van mijn hormonen, voelde me totaal mezelf niet. Gelukkig de relatie niet verbroken en blijven praten met m'n vriend. Hij reageerde erg lief en neemt mijn gevoel eigenlijk altijd wel serieus. Ik kan me wel voorstellen dat als jij je totaal niet gehoor voelt en er weinig reactie van zijn kant komt op jouw opmerkingen dat je er op een gegeven moment ook wel klaar mee bent.. Lastig zeg! Maar neem geen overhaaste beslissingen.
Lieve meiden.. Er zijn weer een paar dagen voorbij inmiddels. Zo goed en kwaad aangeven bij mn vriend waar ik mee zit. Hij doet echt zn best hoor. Zijn gedrag is er op bepaalde punten zeker beter op geworden. Maar mijn gevoelens komen gewoon niet terug. En ik loop steeds meer tegen de verschillen aan tussen ons. Heb totaal geen zin om tegen hem aan te zitten/liggen laat staan vrijen... Erger me aan hem als ie er gewoon alleen al is en toenadering zoekt tot me. Het gaat me steeds meer tegen staan, ik doe mn best om positief te blijven en het positieve te zien. Maar het kost me zoo veel energie en gisteren van ellende om half 10 op bed gegaan om even alleen te zijn en ik had knallende koppijn van het weekend en mn best doen om er wat van te maken. Vandaag ook vreselijk aan het denken/dubben en nog steeds hoofdpijn en spanningen daardoor. Er schreeuwt heel diep een stem in mij. Ik wil dit niet.. ik wil rust! En ik offer me nu zelf op door de relatie op deze manier in stand te houden.. Hij gaf aan dat ik zn wereld was en dat ie gek op me is. Ik niet meer op hem. Ik kan mn gevoel toch niet compleet negeren? Hoofdpijn erdoor in stand houden en super chagrijnig worden als hij hier is? Vind dit zooooooo moeilijk. Heb de afgelopen weken echt geprobeerd de relatie te redden. Hij ook trouwens. Dit doet pijn..........
Meis, vergeet niet dat je zwanger bent. Dan kan je onder invloed van de hormonen dingen zwaarder of anders zien. In je laatste post zie ik ook een deel van hoe ik me voelde toen ik net zwanger was van de eerste. Inmiddels staan de zaken heel anders hier. Ik ben heel blij dat ik er toen niks mee gedaan heb. Daarbij doet vermoeidheid ook een hoop met iemand. Ik zou er toch rustig voor blijven gaan. En zorgen dat je ook momenten hebt voor jezelf waarbij je dingen kunt doen die je leuk vind. Neem je ruimte, maar niet teveel.
Hoe was de relatie voor je zwanger werd? vond je die dingen toen niet erg? Je zal echt niet de eerste vrouw zijn die zich geen raad weet met haar hormonen hoor en dat kan zich prima uiten in dat je niet wil dat iemand je ook maar meet een vinger aanraakt. Als je nu niet samen woont kan je toch wat ruimte vragen aan je vriend. En misschien alleen de dingen samen doen die voor de baby zijn? Naar afspraken van de VK en babyspulletjes kopen. Misschien kan je op die manier toch samen van de zwangerschap genieten maar heb je ook je ruimte. Vergeet niet dat hij de vader van je kindje is en aan je verhaal te lezen dit ook wil zijn. Als hij zijn best doet om je te steunen en gewoon een normale man is die je niet mishandeld of als uitschot behandeld dan vind ik het als buitenstaander heel kwalijk als je hem die dingen ontzegt omdat jij toevallig niet lekker in de relatie zit. Ik zeg niet dat je bij hem moet blijven maar wat kan het voor kwaad hem er in te betrekken? Het lijkt me niet dat je nu in de positie zit om lekker te gaan daten dus wat dat betreft. Wat betreft je vermoeidheid dat is heel normaal. Ik ben tot 16 weken heel erg moe geweest en pas met 20 weken voelde ik me weer een beetje fit. het was dat ik moest werken maar voor de rest deed ik echt helemaal niks. En ik was alleen dus had ook niemand om me heen die me vermoeide. Ik zou wachten met grote beslissingen tot de kleine er is.
Ik wil graag even reageren op een aantal dingen. Allereerst: ondanks een prima relatie wilde ik tijdens m'n zwangerschap ook zo min mogelijk fysiek contact met mijn man. Het voelde gewoon raar. Ook was ik zo ontzettend moe en elk dingetje kon mij irriteren. Hormonen zijm rare dingen hoor! Nu net m'n mirena eruit laten halen, want ook daar last van de hormonen en nu een nieuwe pil waar ik helemaal gek van wordt. Hormonen, hormonen, hormonsters zijn het!! Spreek met je partner af om iets meer afstand in te bouwen, zodat je tot rust kunt komen en neem alsjeblieft geen overhaaste beslissingen terwijl je overloopt van de hormonen.... Oh enne: gefeliciteerd met je zwangerschap!
Heel eerlijk? Ik vind je klinken als een 17-jarige. Ik heb het gevoel dat ik een gedeelte mis, ik begrijp je niet zo goed. Hoelang hebben jullie een relatie? En je praat over 'redden' in termijnen van weken? Vind je dat een redelijke periode? Ik sluit me aan bij de andere vrouwen. Neem geen beslissing als je hormonen door je lijf gieren. In mijn zwangerschappen, vooral de eerste weken, hoefde ik echt geen seks en geen getrek aan mijn lijf. Dan is dat even zo. Je maakt het heel groot in je hoofd. Niet doen. Bekijk het per dag, bewaar je rust. Geef aan dat je nu geen zin hebt in seks. Dat je het fijn vind om alleen te zijn. Je mag je zo voelen, dat hoeft geen reden te zijn om een relatie te beeindigen (gelukkig, anders was ik alleenstaande moeder geweest). Nu projecteer je van alles op jouw vriend, niet fair. Ten opzichte van jouw vriend en van jullie kindje.
Natuurlijk wil je rust. Je bent zwanger! Mannen zijn af en toe ontzettende vervelende kinderen. En daar heb je nu gewoon eens effe geen zin in. Maar das niet erg hoor! Ik heb dit in het begin van mijn zwangerschap ook gehad. Mijn vent kan in 1 seconde veranderen van volwassen jongeman tot 5 jarige kleuter. Met opmerkingen, boosheid, weglopen, onredelijkheid etc etc... Gaat nog net niet op zijn buik in het gangpad bij de chips in de Plus liggen. Ik heb serieus gedacht om hem buiten te zetten. Hier heb ik nu echt geen behoefte aan. Snap je dan niet wat ik doormaak, sukkel!? Nee dat snapt hij niet. Dat moet je hem duidelijk maken. Ik begon het idee te krijgen dat de liefde weg was, door de ruzies, doordat ik gewoon weg wilde van alles. Tot ik me besefte dat diezelfde hormonen waardoor ik 10x op de dag boven de pot hing, misschien ook wel de reden konden zijn voor mijn (overdreven) change of heart... Je geeft al aan dat je voordat je wist dat je zwanger was je het ook al uit wilde maken. Misschien beginnende hormonen? Kan.. Misschien ben je gewoon echt niet meer verliefd. Maar ik vind dat je omwille van de kleine die eraan komt, je het hem of haar min of meer verplicht bent om het te proberen. Je geeft al aan dat hij zijn best doet. Nou dat is al heel wat! Iemand die moeite doet moet je ook een eerlijke kans geven. Ook voor jezelf. Heb je zin om je kind alleen op te voeden? Wil je dat je kind direct in een gebroken gezin geboren wordt? Denk aan de toekomst. Aan je kind. Aan je partner.. etc etc Mocht het later echt niet gaan kan je nog altijd uit elkaar gaan maar heb je het wel echt een kans gegeven. .. Maar je bent 3 maanden zwanger en hebt een paar weken geprobeerd? Nja sorry maar dat vind ik persoonlijk niet echt proberen. Heel veel succes met je zwangerschap en blijf niet zo in je koppie zitten... ga leuke dingen doen met vrienden of familie. Of juist met je partner! Lekker samen lunchen of een uitstapje ergens heen doet wonderen. Blijf niet binnen hangen ofzo!
Niet precies hetzelfde, maar heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Houd er rekening mee dat hormonen ook invloed hebben op hoe je tegen je relatie aan kijkt. Misschien kun je beter beslissen als je zwangerschap voorbij is. Bij ons was er geen vuiltje aan de lucht tot ik ongemerkt zwanger was.
Eerlijk? Je klinkt zoals mij toen ik in m'n burn-out zat en dan ben je nog eens zwanger ook! Heb je begeleiding bij je burn-out (psycholoog, haptonoom)? Want als je daar nog middenin zit, wil je óók met rust gelaten worden heb je óók geen zin in iets van lichaamscontact, zie je alleen maar beren op de weg. Zijn er misschien heel veel dingen bij elkaar die energie kosten waardoor je misschien een keuze maakt die niet helemaal rationeel is? Heel veel sterkte met wat je ook beslist, wat een heftige situatie!