Ik kwam dit artikel tegen. Ik hoop echt dat deze vrouwen het voor elkaar krijgen dat stilgeboren kinderen echt erkend worden in de basisadministratie. Dat lijkt me een hele mooie erkenning dat je kindje bestaat. Ik ben wel benieuwd vanaf welke zwangerschapsduur dat zou gelden. Een voldragen kindje verliezen lijkt me anders dan een kindje verliezen van een zwangerschap van een paar weken. Maar dit lijkt me voor alle ouders anders. Ik hoop daarom niet dat de overheid hier de beslissing over gaat nemen. 'Heel pijnlijk als je doodgeboren kind niet wordt erkend' | NOS
Ik had het ook al voorbij zien komen op FB. Het lijkt mij eerlijk gezegd vanaf 24 weken want dan moet een kindje ook officieel begraven worden. Voor die tijd is het natuurlijk ook vreselijk om een kindje te verliezen. Maar volgensmij is het eind zoek als kinderen al vanaf bijvoorbeeld een zwangerschapsduur van 10 weken worden geregistreerd.
Lijkt mij ook logisch hoor, die 24wekengrens. Je moet dan je kindje ook officieel aangeven bij de gemeente. Maar het lijkt me zo erg voor ouders die net voor die grens een kindje krijgen. Denk aan de groep ouders die door bijv. een slechte uitslag van de 20weken-echo een zwangerschap beëindigen. Dan heb je een kindje wat nergens erkend wordt. Dat lijkt me erg moeilijk.
Ik heb het register ook getekend. Ik heb namelijk een meisje verloren bij 7,5 maand zwangerschap, 5 jaar geleden.
Dit.. Ik zou de grens bijvoorbeeld veel liever zien bij wanneer je moet bevallen. Dus geen curretage of miskraam, maar wanneer je in het ziekenhuis moet bevallen van je kindje. Dat is zo echt, zo intens, je kunt je kindje daarna vasthouden, je hebt hem of haar voelen bewegen, er was misschien al een kamertje, een naam, een heel leven wat was ingesteld op de komst van dat kindje.. Ik las overigens laatst een stuk van iemand die nu, jaren later, ein-de-lijk een overlijdensakte van haar kindje heeft gekregen. Iets wat eerder niet mogelijk was omdat het kindje 'nooit bestaan' zou hebben. Ik hoop echt dat dit het begin is en dat alle ouders deze erkenning kunnen krijgen vanaf nu.. ♥
Ik las ook weer reactie van mensen die dit dus juist niet willen, blijkt dus erg persoonlijk te zijn.
Het lijkt me sowieso moeilijk om aan dit soort dingen een grens te stellen. Juist omdat iedere ouder het verlies van een kindje anders beleefd.
Ja maar als je dan zegt 20 weken is de grens dan is het weer heel naar voor mensen die met 19,5 week hun kindje verliezen. Je zal altijd grensgevallen hebben die er onder zitten. Het lijkt me al een heel mooi streven om kinderen die in de levensvatbare leeftijd zitten ook als zodanig geregistreerd worden mits de ouders dit willen. Het lijkt me ook erg persoonlijk.
Ik heb zelf met 37 wk een kindje verloren en ik zou dit heel fijn vinden. Waar de grens moet liggen? Ik denk zelf inderdaad bij de grens waarop je ook moet aangeven, en wanneer je moet zorgen voor een uitvaart (voor die tijd mag dat ook allemaal maar ben je het niet verplicht). Dit is vanaf 24 weken, de levensvatbaarheidsgrens Het is inderdaad heel zuur voor iedereen die voor die tijd bevalt, maar dat geld bij alles. Ik denk wel dat je er een weken-grens aan moet verbinden. Wanneer je moet bevallen is te vaag. En op zich proberen ze altijd een natuurlijke bevalling te doen. Bij welke week dan ook. Ik zou het zelf erg fijn vinden. Mijn kind zou geacht zijn nooit te hebben bestaan. Ik vind dat kwetsend. Ik droeg haar in me, ze leefde in me, ik was er bijna en ze mocht niet zijn. Ze wordt al genoeg doodgezwegen door iedereen en zoiets zou gewoon helpen. Ik zou dezelfde dag bij de gemeente staan om haar bij te schrijven in het gemeenteregister. Maar je zou er natuurlijk wel iets vrijwilligs van kunnen maken. Dat je dat als optie geeft, voor de mensen die dat niet willen dat het niet hoeft. Mijn man kwam onze dochter aangeven maar niemand had ons gezegd dat dat op afspraak moest. Dus die kwam aan bij het gemeentehuis met lood in zijn schoenen en de tranen over zijn wangen om uit te spreken dat hij aangifte kwam doen van een levenloos geboren kind en dan krijg je te horen dat je een afspraak moet maken. Nou ja gelukkig kwam er toen iemand die dat opving die hem een afspraak voor 5 minuten later heeft gegeven maar dat was zo'n zakelijke afhandeling in eerste instantie.
En ik kan dan weer niet begrijpen dat, zeker als je zelf zoiets gruwelijks hebt meegemaakt, je kunt vinden dat die wekengrens er nou eenmaal moet zijn en dat ouders helaas pech hebben als ze net onder die grens vallen. Ik bedoel, dat is toch precies hetzelfde gebrek aan erkenning als waar ouders met een doodgeboren kindje op latere termijn nu mee te maken hebben? Heel cru, maar nu is het; 'Sorry he, je kindje is net voor de bevalling overleden dus hij of zij kan niet geregistreerd worden, jammer joh.'. Als je een grens van 24 weken instelt, wordt het 'Sorry he, je kindje is net voor de 24 weken overleden dus hij of zij kan niet geregistreerd worden, jammer joh.'. Dat is toch niet minder erg? Ik vind het even absurd dat een kindje wat geboren wordt met 17 weken niet geregistreerd mag worden en nooit bestaan mag hebben, als een kindje vanaf 24 weken zwangerschap, want ook díé kindjes zijn door een moeder gedragen, gevoeld, gewenst en intens geliefd.. Het zou prachtig zijn als ze er inderdaad iets vrijwilligs van kunnen maken. Ik denk ook dat al die ouders met heel veel liefde zouden betalen voor een overlijdensakte (en dus voor een registratie), mochten de kosten het probleem zijn.. Ik denk zelfs dat er tientallen vrijwilligers zouden zijn die de tijd zouden willen nemen voor ouders in deze situatie, om een registratie te kunnen regelen, net zoals je nu bijvoorbeeld EarlyBirds, Stichting Still Fotografie en Make a Memory hebt voor foto's..
ik denk zeker dat er wel vrijwilligers zouden zijn die dit willen registreren. Er zijn zoveel mensen die zoiets van dichtbij hebben meegemaakt. Als deze kinderen in de basisadministratie worden opgenomen zal dat denk ik pas vanaf week 24 zijn. Vanaf dan wordt er ook pas een overlijdingsakte opgemaakt. Ik verwacht niet dat ze die grens oplaag gaan doen. Het zou al zo mooi zijn voor deze ouders, die nu alleen een overlijdingsakte hebben, dat hun kind echt erkend wordt. Maar het blijft een raar iets om er een grens aan te stellen. Want inderdaad elk kind is gewenst. Want welke grens je ook stelt, er zullen altijd ouders zijn die dan onder die grens vallen.
Dat was jij zegt is precies hetzelfde als de regering die zegt dat jouw kindje niet echt geleefd heeft.. Het is zuur maarja zo is het nou eenmaal. Ik ben twee keer bevallen met 22,5 weken en 23,5 weken. Weeen die niet onderdeden aan die van mijn voldragen zwangerschap. Beide kindjes waren perfect, maakte geluidjes, bewogen en stierven op mijn borst. Niemand die mij wijs kan maken dat een moeder die haar kind met 40 weken verliest meer van haar kind houd, dan ik nog elke dag van mijn kinderen houd. Ik vond het daarom ook lastig om de petitie te tekenen. Het gaat tegen mijn gevoel in, aangezien mijn kinderen nog steeds ontkent worden.. Maar goed, het is geen wedstrijdje en ik begrijp helaas heel goed de wanhoop naar erkenning daarom heb ik ook getekend. Maar ik vind het wel dubbel.
Nou op zich ben ik het helemaal eens met een 'wanneer je moet bevallen' maar hoe maak je dan de scheiding tussen een late miskraam en een levenloos geboren kind? Want welke grens je ook trekt zullen er altijd mensen zijn die aan de verkeerde kant zitten. Het is nu zakelijk bekeken van mijn kant, omdat ik niet vind dat het dan eerlijk is en mijn eigen hachie dan gered is. Maar omdat ik denk dat dat nog haalbaar zou kunnen zijn. Ik denk wel dat er iets concreets voor nodig is anders wordt het denk ik lastig realiseren. Ik vind het ook lastig te bepalen waar je dan een 'grens' zou moeten trekken. Natuurlijk is een bevalling met ongeveer 20 weken niet minder heftig dan een met een normaal termijn. Het blijft een bevaling en in veel opzichten misschien nog veel heftiger. En elk kind is geliefd. Maar dát geld ook voor zwangerschappen die uitdraaien op een miskraam. Er komt zoveel gevoel van zoveel kanten bij kijken en je wilt daarin niemand kwetsen of tekort doen.
Dit helemaal idd. Net alsof het erger is om je kindje na 24 weken te verliezen en ervoor, tja, jammer Ik heb 3 miskramen gehad en hoewel ik niemand wil kwetsen, waren deze mk's niets in vergelijking met het verlies van ons 13 weken oude meisje. Ze leefde nog, had absoluut geleefd als ze met 40 weken was geboren. Maar zou erna binnen enkele uren gestorven zijn. Ik heb letterlijk mensen tegen mij horen zeggen: gelukkig maar dat ze er op tijd achter kwamen dan. Gelukkig? Op tijd? Ze was helemaal af, tien vingertjes, tien teentjes, ze zwaaide nog naar ons op de echo. Het is zo'n grote ontkenning van het verdriet van ons als ouders, maar nog meer een ontkenning van het leven van onze kinderen. Zij hebben geleefd, zij hebben bestaan. We hebben haar laten bijschrijven in ons trouwboekje en dat is nu voor mij voldoende. Maar ik denk wel dat als ze de grens omlaag gooien naar 12 weken (12 weken is immers die magische grens waar iedereen het altijd over heeft, dan is er nog maar 1% kans op overlijden van het kindje en die 1% blijft de gehele zwangerschap staan) er meer mensen zouden gaan inzien dat het geen simpel klompje cellen is dat je verliest. Dat het een mens is, een kind dat geliefd is, waarop gewacht werd.