Te laat begonnen met mijn pil na de stopweek, 3 pillen totaal.. niet zo slim. Wel een "menstruatie"" gehad.. althans 3 dagen beetje bloedverlies.. zou bij wijze van spreken een hele dag met 1 tampon kunnen doen (sorry voor de info) pukkels in mijn gezicht en een humeur om te schieten.. je zou denken.. zwanger.. 25 februari was die "menstruatie" afgelopen.. na lang wikken en wegen een test gedaan van de Etos.. 1 streepje dus niet zwanger zou je zeggen.. Nu 3 maart ontzettend veel witte afscheiding, en dan ook echt veel, steekjes in mijn buik links en rechts onder.. Heb ik te vroeg getest? Moet ik nog een keer testen? En wanneer moet ik testen? Wie kan mij helpen..
misschien kun je een ovulatietest doen, want aan je beschrijving zou je ook wel eens een eisprong kunnen hebben op dit moment ( of naderend)...
Het zou ook kunnen zijn dat het wel je menstruatie was en je nu inderdaad je eisprong hebt. En als je het toch zeker wil weten kan je nu wel testen. Als die negatief is ben je niet zwanger.
Ga ik dat proberen.. het is zo vreemd, ik heb nooit last ergens van.. nu heb ik last van dingen die ik totaal niet herken. En aangezien ik natuurlijk wel bloed verlies heb gehad ondanks dat het veel minder is dan normaal weet ik ook niet zo goed wanneer een zwangerschapstest kan.. Het is welkom hoor mocht het zo zijn, maar onzekerheid kan ik niet zo goed tegen..
Dan ga ik gewoon nog een test halen en nog een keer testen, anders is het waarschijnlijk toch mijn menstruatie geweest en is mijn lichaam van slag door de vergeten pillen ofzo..
Onrustig haha! Morgen ga ik testen halen en kijken of het dan toch zwangerschap is of inderdaad mijn eisprong. De klachten die ik heb kan natuurlijk van beide zijn, al heb ik nooit geen klachten gehad.. Ontzettend veel witte afscheiding ook.. buikpijn alsof ik ongesteld ga worden, soms misselijk en mijn borsten als ik erop duw doen ze gewoon echt zeer.
Ik laat het jullie weten! Gek he... ookal is het niet in de planning, ergens een stille hoop dat het wel zo is..
dat is niet gek hoor, dat is heel normaal als je een kinderwens hebt ook al ben je er nog niet actief mee bezig
Kinderwens is er natuurlijk.. alleen door omstandigheden komt het nu niet uit dus hebben we gezegd dit jaar rondom de zomer stoppen we met de pil.. en nu hoop ik eigenlijk wel dat ik het ben en doen die "omstandigheden" er helemaal niet toe.
heel herkenbaar! Wij zouden afgelopen januari er voor gaan. Dit hadden we vorig jaar september besloten. Eigenlijk wilden we al wel, maar ik was zwaar over spannen en vonden dat we nog beter even konden wachten i.v.m. mijn gezondheid. Toen dacht ik vorig jaar oktober zwanger te zijn geworden door de pil heen (gebruikte minipil/cerazette i.v.m. borstvoeding) Maar ik was niet zwanger. En toen waren we beide zo teleurgesteld dat we er meteen voor gingen hihi. En toen we voor onze eerste gingen was ik al een jaar van de pil af. En als mijn ongi dan eens anders liep of een dag of 2 later begon ging ik testen en hoopte dan zoooo dat het raak was, maar dit was dan niet zo. En uiteindelijk ben ik zwanger geweest zonder dat ik het wist vlak voor we er echt voor gingen. Ik ben er achter gekomen door een miskraam. Ik had een rare ongi gehad en steeds lichte symptomen, maar ik dacht deze keer laat ik mij niet gek maken door mijn lichaam. Ik heb vast symptomen omdat ik het zo ontzettend graag wil Vorig jaar via een medium te horen gekregen dat het echt een miskraam was en dat het een jongetje was.
Wauw jeetje.. bijzonder dat je via het medium dan toch hebt gehoord wel zwanger te zijn geweest.. alleen natuurlijk vreselijk dat het een miskraam was... Je herkent mijn gevoel denk ik dan heel erg goed.. ik en mijn partner willen het beide heel graag.. alleen inderdaad door factoren spreek je dan af oke we doen het van de zomer in ons geval.. misschien ben ik er dan onbewust wel zo erg mee bezig dat ik het zo graag wil dat ik daarom nu al deze symptomen heb hoor.. Heb nu ook zoiets van waarom niet gewoon nu.. maar mijn partner zegt dan.. ja maar straks ben je wel in 1 keer zwanger.. en dan zit je toch met de omstandigheden.. wat op te lossen is hoor.. maar willen het in 1 keer goed doen.. Maar ga zo blij zijn morgen een 2e streepje te zien staan.
ja ik wist het voor 99.9% al zeker omdat ik een vruchtzakje aan de tampon had hangen. En ben bij de huisarts geweest en a.d.h.v. van mijn verhaal hoe het verloop van het bloedverlies was en wat ik had gezien zei ze dat het 99% zeker was dat het een miskraam was, maar omdat ik geen positieve test had gehad kon ze geen 100% zekerheid geven. Dat snapte ik wel. In de maand daarna kreeg ik een infectie die je vaak ziet na heftige hormoonschommelingen. Dus nog weer een beetje bevestiging. Waardoor ik voor mezelf dus op 99,9% zekerheid kwa. Toch vertelde ik het aan niemand omdat ik vind dat als je het niet voor 100% zeker weet je dit niet kunt maken tegenover vrouwen die het wel hebben meegemaakt. En dus 2.5 jaar later kreeg ik dus mijn 100% bevestiging. Was inderdaad niet leuk dat het een miskraam was, maar het positieve wat ik er uit heb gehaald was dat ik in elk geval zwanger kon worden. Want ik was erg bang dat dit niet zou lukken. Ik herken je gevoel idd heel erg goed! Voor de eerste heb ik voor mijn gevoel ook erg lang moeten wachten. Mijn vriend had namelijk een autoongeluk gehad en daar een blijvende whiplash klachten aan over gehouden en hij wilde dus eerst weten hoe dat was als het stabiel was en samen met werk. En daarbij de gewone dingen als huisvesting, baan/geld etc. Hij wilde eerst eigenlijk ook nog trouwen. Ik eigenlijk ook wel, maar ik kon op een gegeven moment alle bezwaren wel wegstrepen omdat ik het zo graag wou. Mijn gevoel werd zo sterk dat mijn verstand geen kans meer maakte haha. Uiteindelijk heb ik mijn vriend er van weten te overtuigen dat het toch ook wel erg leuk is als onze dochter de ringen kwam brengen hihi. Maar nu is de tweede al op komst en zijn we nog steeds niet getrouwd. Als dit een jongetje is zie ik het al helemaal voor me. Een minibruidje en minibruidegommetje hihi Ook de zin van waarom niet gewoon nu. Wat maakt die paar maanden nou uit. Komt me heel bekend voor. Maar toen de tijd maakten die paar maanden voor mijn vriend heel erg veel uit. Maar hij was ook bang dat ik meteen zwanger zou zijn (wat ook zo was hihi), maar nu weet je ook beter wat je te wachten staat. Bij een eerste is het een enorme stap en verandering en weet je nog niks. Je denkt dat je je goed voorbereid hebt, maar niets is minder waar hahaha
Kan me goed voorstellen dat toen je 100% bevestiging kreeg het enerzijds een opluchting kon zijn, want inderdaad je kon wel zwanger worden.. denk dat,dat bij veel vrouwen een angst is.. niet zwanger kunnen worden als het te lang duurt... zoiets heb ik nu ook.. ik denk ja mijn partner kan zeggen het kan misschien meteen raak zijn.. en ik denk.. ja maar wat als het langer dan een jaar kan duren? snap je? Snap je vriend zijn bezwaren wel.. zeker als het lichamelijk is.. dingen als trouwen het kan altijd nog!! En inderdaad hoe leuk is het als je een minibruidje en gommetje zit lopen? Dan smelt je toch meteen?? Bij mij speelt heel erg mee dat mijn zus is 2 maanden na haar bevalling letterlijk dood op mijn schoenen gevallen.. ze kon gereanimeerd worden.. en na een heel lang proces en heel veel gemist te moeten hebben van haar dochtertje is ze er boven op gekomen.. wel met een ICD apperaat in haar hart (een soort draagbare AED) ze kreeg te horen geen kinderen meer te mogen krijgen.. niet wetende dat ze tijdens dat nieuws door de pil heen zwanger is geraakt. Ze kreeg een miskraam.. maar ja ze is weer zwanger.. en ze krijgt groen licht van de cardioloog.. omdat al 2 jaar het nu goed gaat.. ze moet wel stoppen met bepaalde medicatie.. ze heeft ook gen en dat is een hartspierziekte.. ze vermoeden dat het kan zijn dat haar hartstilstand door de zwangerschap kwam.. haar hart kon de druk nu aan en was een leeglopen balon.. dit is zoveel spanning nu voor ons allemaal nu ze weer zwanger is.. ik wil dat dit haar moment is nu.. en er voor haar zijn.. dus ik wil daarom met alles wachten tot zij een gezond kindje heeft en zelf gezond is.. en haar helpen.. zelf heb ik een verwijding aan de rechterkant van mijn hart.. ik mag kinderen maar je kund je denk ik ook voorstellen wat voor stress mijn ouders ook voor mij zullen hebben.. want wat als het bij mij ook gebeurd? Maar soms zijn de hormonen sterker dan het verstand.. en denk dat dat nu bij mij zo is...
Woow wat heftig zeg! Dit gaat je niet in de koude kleren zitten! En al helemaal niet als je zus zo voor je neervalt! Kreeg helemaal kippenvel bij je verhaal! Wat bijzonder dat ze toch weer zwanger mocht worden en het tot nu toe goed gaat. Kan me wel voorstellen dat je dit even haar moment wilt laten zijn. En dan nog je eigen hartprobleem. Kan me voorstellen dat je aan de ene kant erg bang bent wat dit voor gevolgen voor jou kan hebben. Wanneer is je zus uitgerekend dan? Dat positieve dat ik in elk geval zwanger kon worden had ik meteen, omdat het voor mijn eigen gevoel al wel duidelijk was dat het wel een miskraam was. Ik had de miskraam in maart en in april ben ik opnieuw zwanger geworden. In de tweede cyclus na de miskraam (had toen een cyclus van maar 24 dagen)