Ik heb een nieuw account aangemaakt vanwege eventuele herkenbaarheid. Wil nu alvast sorry zeggen voor het lange verhaal. Ik zit in een hele vervelende situatie. De basis is echt geweldig: Leuke man, leuke kinderen, man heeft een super leuke baan, we hebben een prima huisje. Tot zoverre hebben we niets te klagen. Vanaf mijn 15e ongeveer is de relatie met mijn ouders erg minder hecht geworden. Het begon al toen er iets (misbruik)was gebeurd, waar ik altijd de schuldige was in het hele verhaal. Terwijl dat onmogelijk was. Steeds werd er op mijn hart getrapt hiermee. Elke keer maar weer. Als ik de behoefte had om hierover te praten, wat mijn psychologe destijds al een hele grote stap vond, wisten zij het steeds zo te praten dat ik de schuldige was. Als ik dit, dat, zus en zo niet had gedaan, was het nooit gebeurd zeiden ze, daarom was het mijn schuld. Heel wat jaar heb ik echt met een schuldgevoel rondgelopen. Ik dacht dat ze gelijk hadden. Totdat ik mijn huidige man leerde kennen, iemand die ik compleet vertrouwde. Stukje bij beetje heb ik hem hiervan verteld. Het voelt zo vreemd. Dat iemand, die een paar maanden ervoor nog een totaal onbekende was, je gelooft, je geen schuldgevoel aanpraat en er voor je is. Ik heb gewoon geen belangrijke dingen meer kunnen vertellen tegen mijn ouders. Thuiswonen voelde niet als wonen bij ouders, maar wonen bij kennissen. Op mijn 18e heb ik mezelf meteen ingeschreven bij de woningbouw. Een huisje krijgen was zo lastig. Vooral toen ik een positieve test in handen kreeg, ondanks het gebruik van de pil. Dat was wel des te meer een reden om een eigen huisje te krijgen erg serieus te nemen. Ik was 19 toen de eerste geboren werd, helaas nog steeds thuiswonend. De spanningen bleven oplopen. Het commentaar bleef maar komen. Ik was 19 en kon geen kind opvoeden, werd mij wijs gemaakt. Zelf wisten we beter. Kreeg dit dagelijks naar mijn hoofd gesmeten, wist toch mijn hoofd koel te houden in hun bijzijn. Mijn moeder was geobsedeerd door de eerste. Zij zag zichzelf als moeder van mijn kind. De dag dat wij, als gezin, zouden samenwonen, zou voor haar een zwarte dag zijn. We waren gewoon bang dat als er een datum bekend zou zijn dat we zouden verhuizen, zij mijn kind zou mee nemen. De angst hiervoor was zo groot. Dat we anoniem Jeugdzorg hebben gebeld met de vraag wat we moesten doen als dit zou gebeuren. Toen we bericht kregen dat we een flatje zouden krijgen, gelukkig kreeg mijn man deze papieren en zijn mijn schoonouders hele normale mensen die ons wou stimuleren om op onszelf te wonen, hebben we de verhuisdatum geheim gehouden, op aanraden van Jeugdzorg, tot op de dag zelf. Mijn ouders waren geschokt. Ze vonden het niet leuk, maar veiligheid gaat boven alles. Ondanks dat heeft mijn vader geaccepteerd dat het zo is gegaan, mijn moeder minder. We hebben de keuze gemaakt om, na alles hoe mijn ouders mij hebben vernederd, toch om de zoveel weken bij ons te komen logeren om zo het contact tussen haar en haar kleinkind te behouden. En dat ze soms bij mijn ouders gaat logeren, met hele duidelijke afspraken. Mijn ouders waren ook niet blij toen wij bewust voor een tweede kindje gingen. Hier hebben we niets van aangetrokken. Helaas wou dit niet meteen lukken, zoals onze eerste. Met als commentaar; het zal jullie wel niet gegund zijn. Inmiddels hebben we 2 geweldige kinderen. En zijn we gelukkig als gezin. Tot op de dag van vandaag merken wij dat mijn ouders zich niet aan de gemaakte afspraken houden (onderandere ook afspraken over de veiligheid van onze kinderen) De emmer is nu, dik 9 jaar, na de allereerste vernedering (wat mij nog steeds pijn doet) echt aan het overlopen. Ik sta op het punt om het contact te verbreken. Mijn schoonmoeder vind dit iets te ver gaan, omdat het toch mijn ouders zijn. Maar voor mij is er gewoon geen andere optie. Ben het echt zat aan het worden. Ik ga niet heel mijn leven al het commentaar accepteren. We hebben van alles geprobeerd: Gepraat met mijn ouders samen, Gepraat met mijn ouders apart, Duidelijke afspraken op papier gezet, Gevraagd of ze zich niet met de opvoeding willen bezighouden. Maar niets heeft effect. Ben ik reeel als ik het contact wil verbreken? Wat is wijsheid?
Waarom dan je kind daar laten logeren? Ik zou dan alleen een middagje doen onder begeleiding van jezelf of je man? Verder super klote situatie sterkte!
Ik ben niet snel van mening dat je contact met je ouders moet verbreken maar zou dat in dit geval wel doen. Er is bij jou sprake van misbruik geweest, alleen daarom al zou ik mijn kinderen nooit bij hun laten komen alleen. Wie zegt dat ze zich aan jouw afspraken houden als jij er niet bent? Je hebt ze meerdere kansen gegeven en hun gaan daar niet juist mee om. Dan zou het voor mij klaar zijn. En wat denk je van wat hun commentaar met je doet? Altijd kritiek en nooit iets positiefs, sorry maar dan zou ik er ook klaar mee zijn.
Zo te lezen kost de hele situatie heel veel energie van je. Denk je dat als je het contact verbreekt het energie zal opleveren? Ik ben van mening als bepaalde dingen of mensen in je leven keer op keer teveel energie kosten dat je het moet loslaten. Zelfs als het je ouders zijn. Je kunt er wel keer op keer iets in willen stoppen, maar als het niets oplevert waarom doe je het dan? Waarom wil je dan iedere keer je best blijven doen.
Ja je hebt al zoveel gegeven maar jij krijgt alleen gezeur. ik heb het contact ook verbroken ze kosten mij energie. ik vroeg te komen en nog was het de vraag komen ze wel. Was ik daar was ik thuis niet te genieten tot depri zijn aan toe. hoeveel wil je nog geven hoeveel rust zal je krijgen.
Ik heb zelf anderhalf jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken. Er was teveel gebeurd en het contact had een te negatieve invloed op mij en mijn gezin. Ik ging er echt kapot aan. Ik heb echt gekozen voor mijzelf en mijn kinderen. Welke invloed hebben je ouders op je gezin? Hoeveel energie kost het en wat levert het je in positieve zin op? Ondanks dat het een hele goede keuze was bij mij, heb ik er wel een moeilijke tijd door gehad. Ik was daar niet op voorbereid en ik wil je dit wel meegeven zodat het niet te rauw op je dak valt. Ik heb nog wel pogingen gedaan om het contact tussen haar en de kleinkinderen te behouden, maar mijn moeder heeft aangegeven dat wij allemaal wat haar betreft dood voor haar zijn. Nou ja dat is ook duidelijk .
Voor mij was dat het moment dat ik er zo vreselijk veel last van had emotioneel dat mijn eigen gezin er onder begon te lijden. Toen was het genoeg.
Waneer ik voor me zelf kies toen het klaar was. Ik heb meer rust meer een moeder voor mijn dochter meer vrouw voor me vriend.
Ik weet dat ze de afspraken niet nakomt omdat ze wanneer ik haar bel ze gewoon zit te pronken met de dingen waarvan wij zeiden dat het niet mocht. Het commentaar doet veel meer dan ze misschien kunnen voorstellen. Na de geboorte van ons 2e kindje ben ik een tijd erg onzeker geweest. Omdat mij altijd verteld werd dat ik niet voor 1 kind kon zorgen, laat staan voor 2. Maar als ik dan het rapport van de oudste bekijk en zie dat ze op bepaalde punten boven gemiddeld scoort dan besef ik dat we de opvoeding toch echt wel goed doen.
ik heb het contact met mijn moeder in november 2015 ook verbroken. ook omdat zij zich nooit aan de afspraken hield en er totaal niet voor me was. mijn ouders zijn 6/7 jaar geleden gescheiden en sinds dien is alles bergafwaarts gegaan. ze gaf me ook overal de schuld van en op ten duur ben je er klaar mee, ook al is het je bloed eigen moeder zo iemand heb je niet nodig in je leven. Je moet doen wat je gevoel zegt anders voel je je alleen maar slechter en het gaat aan je knagen. en daar heb je alleen jezelf mee en niet iemand anders.
Wat vreselijk dat je ouders, de mensen die juist verantwoordelijk zijn voor het opbouwen van jouw zelfvertrouwen, de mensen waar je op zou moeten kunnen terug vallen in welke situatie dan ook, je zo verschrikkelijk in de steek hebben gelaten! En wat dapper van je dat je al die jaren je eigen gevoel opzij hebt gezet voor hun/voor je kind of om welke reden dan ook. He t contact verbreken met je ouders is een grote stap, dat doe je niet zomaar, dat je het overweegt zegt genoeg lijkt me. Hoe ze jou behandelen is niet normaal, je wordt er hartstikke ongelukkig van en zoals je zelf aangeeft heb je ze duidelijk genoeg gemaakt dat dat zo is. Blijkbaar is dat voor hun niet belangrijk (genoeg). Als het voor jou 'op' is, vraag je dan niet af wat een ander ervan vindt, maar kies voor je eigen geluk. Ik heb zelf jarenlang enorme problemen met mijn ouders gehad en het contact is inmiddels heel goed, maar puur omdat zij tot inkeer zijn gekomen en daardoor een betere basis voor een relatie is ontstaan. Als iemand geen respect heeft voor jouw gevoelens dan heeft het toch geen zin?
Jeetje, wat een vreselijke opmerking heb je gekregen van je moeder. Heb jij je nooit schuldig gevoeld dat je het contact hebt verbroken? (Los ervan dat je je moeder wel gunde haar kleinkinderen te zien) Heb je je moeder op welke manier dan ook uitgelgd waarom je tot deze keuze gekomen bent? Of ben je haar op een of andere dag gewoon gaan negeren? Voelde je jezelf niet opgelucht? Wat zorgde ervoor dat het rauwer op het dak viel dan je dacht? Mijn ouders hebben een negatieve invloed op mijn gezin, ze denken alles beter te weten qua opvoeding. Mijn moeder eigent onze kinderen aan haar toe, de laatste keer dat ze hier op visite was zat ze een heel verhaal te vertellen over mijn man (achter zijn rug om) dat hij had verteld tegen haar dat hij mij dik vind. Terwijl ik helemaal niet dik ben. Gevolg: ik onzeker. Boos op mijn man. Het kost gewoon teveel energie die ik liever besteed aan de kinderen.
Doe wat je hart je ingeeft, ik denk dat je diep van binnen je keus weet. Je kan ook nog kiezen voor een tijdelijke break. Zet hem op!!?
Ja ik heb mij heel schuldig gevoeld. Ik wist dat dit het beste besluit was, maar toch had ik het gevoel dat ik een slechte dochter was. Soms voel ik mij nog steeds schuldig over mijn besluit . Ook droom ik nog heel vaak over haar en heb ik lang de angst gehad dat ze zichzelf wat aan zou doen, omdat ze daar vaak mee dreigde. Desondanks was er direct ook opluchting en het fijne is dat het sindsdien heel goed gaat met mij en ook met de kinderen. Mijn moeder vertelde ook altijd hele verhalen over mijn man en vice versa die ze uit haar duim zoog en ik werd daar ook zo onzeker van. Worstelen met je zelfbeeld kost zoveel energie en je hebt helemaal gelijk dat je dit in je kinderen wil stoppen. Ik heb mijn moeder een brief gestuurd, waarin ik mij besluit heb uitgelegd. Ik durfde het niet live te zeggen, omdat ze nogal agressief kan zijn en ik heb me daarvoor wilde beschermen. In de brief heb ik aangegeven dat ik een paar maanden geen contact wil en dat ik daarna open sta voor een gesprek, maar dan wel met een derde erbij. Hier is ze nooit op ingegaan en ze heeft ook nooit op de brief gereageerd. Mijn man heeft nog een paar keer contact gezocht zodat ze haar kleinkinderen kon zien, maar toen ze aangaf dat wij voor haar zo goed als dood waren, heeft mijn man het ook niet meer geprobeerd. Volgens mij weet jij je keuze al, maar twijfel je vanwege wat je schoonmoeder zegt? Wat vind je man ervan. Moeder zijn is meer dan een bloedband hebben en betekent dat je ervoor je kinderen bent en dat je ze steunt. Dit recht lijkt jouw moeder al lang geleden verspild te hebben. Je geeft aan dat het contact met je vader wek wat beter is. Wil je het contact met hem ook verbreken? Heb je nog broers of zussen? Mijn zus heeft het contact 23 (!) jaar geleden al verbroken en ik heb daar heel veel steun aan gehad.
Het zal allemaal wel heel ingewikkeld zijn. Over het algemeen denk ik: laat het gaan. Veel contact als het niet loopt is onnatuurlijk. Het contact verbreken ook. Ik vind het overigens ook onnatuurlijk om enorme eisen te stellen aan wat mensen doen in je afwezigheid, dat is ook geen teken van vertrouwen. Soms is dat nodig. Maar niet ten koste van de rust en de veiligheid waarop je gezinsleven gebouwd is.
Hoi, Als ik jou verhaal zo lees herken ik mezelf in heel veel dingen het kon maar zo mijn verhaal zijn met een paar kleine aanpassingen, ik heb 3 jaar gelden het contact met mijn moeder verbroken(mijn vader is 16 jaar geleden overleden helaas) en ik moet zeggen dat dat het beste is op mijn scheiding na wat ik heb kunnen doen. Ik hoor nog wel vaak haar woorden en vernederingen door mijn hoofd, ik voel mezelf vaak nog minderwaardig en niet gewenst maar het gaat elke dag beter zeker nu ik de juiste man in mijn leven heb. Ik heb dan ook maar 1 advies voor jou doe waar jij je goed bij voelt en ik snap je schoonmoeder heel goed hoor maar denk aan jezelf wat win je met het contact en wat verlies je bij geen contact. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid bij het maken van je keus.
Ik heb het contact met mijn biologische vader verbroken toen ik in de spiegel keek en in alle eerlijkheid tegen mezelf kon zeggen dat ik er alles aan had gedaan om het anders te laten zijn. Je kan mensen in de basis niet veranderen en als jij continue gekwetst raakt door een ander moet je op een gegeven moment ook genoeg van jezelf durven houden om te zeggen: en nu is het genoeg! Heel veel sterkte. Het voelt heel tegennatuurlijk om afstand van je eigen ouders te nemen.
als ik jou verhaal zo lees dan heb jij je keuze al gemaakt en ook ik heb 4 jaar terug het contact verbroken met mijn moeder omdat het voor mij het beste was en ja het was best moeilijk in het begin maar nu heb ik er vrede mee
Er zit nog een stap tussen nu en het contact helemaal verbreken, namelijk er bij blijven als jullie kinderen daar zijn. En misschien niet meer logeren, maar gewoon op bezoek. Ik snap ook niet waarom jullie ze achter laten als jullie weten dat ze jullie afspraken aan hun laars lappen.