Suze, Misschien is het inderdaad als eerste stap beter om de verwijzing te vragen en evt eens te polsen hoe het verder kan... Moeten jullie eerst de onderzoeken afronden of kunnen jullie hulp krijgen of niet... Als er medisch niets te vinden is, ben je 'onverklaard onvruchtbaar' en als zwanger worden niet lukt of lang blijft duren... Dan gaan ze op een gegeven moment toch moeten helpen... Ze kunnen je niet blijven naar huis sturen om het zelf te proberen... Succes meid!
Ik ben van België, dat is misschien een klein verschil... Normaal was het een gewone dagopname, maar ze hebben mij nog een nacht gehouden omdat de operatie iets intensiever was dan gedacht. Op zich ben ik daar heel snel van gerecupereerd en heb ik weinig last gehad. Ik had het erger verwacht! Misschien is het trouwens wel handig om je eigen topic te openen met vragen...
Wow meiden, na een dag werken bekijk ik de reacties maar ik had er niet zoveel verwacht. Ik ben heel blij met al jullie gegeven meningen. Ik denk dat ik morgen mijn ha ga bellen, en ga vragen of ik langs kan komen om eea te bespreken ivm het niet zwanger worden. Dan zal ik kijken waar hij mee komt. Ik denk dat ik het idd fijn vindt als de onderzoeken afgerond kunnen worden maar ik neem aan dat ik dan eerst weer naar een fertiliteitsarts wordt doorverwezen en dat zij mij dat wel verder gaat vertellen. Zelf heb ik ook vaak het idee dat mijn bm slijm niet goed is. Het is nooit meer zoals voor de mk. Dat is iets wat ik wellicht ook kan bespreken. Thanks meiden, jullie mening en ervaringen zijn erg fijn hierbij
Nog een kleine tip, vraag naar een fertiliteits gynaecoloog ipv fertiliteits arts. De Ferti gynaecoloog is nl de beslisser voor wel/niet onderzoek, IUI etc etc. De arts doet de behandeling en vraagt aan de gyn of het mag. Hij bespreekt je in het team heet dat zo mooi. Succes!
Na een miskraam doen ze vaak moeilijk met het doorverwijzen. Je hebt bewezen dat je het kan en dan wordt je naar huis gestuurd met wat dooddoeners als 'je hebt nog tijd zat'. Aan het einde van de onderzoeken bleek ik weer zwanger en dat ging weer mis helaas. Anderhalf jaar later heb ik om een second opion gevraagd, was pcos gelijk duidelijk en begonnen we met ovulatie inductie zodat we wat gerichter. Nu met iui dan eindelijk zwanger... Ik zou zeker om een doorverwijzing vragen en goed nadenken naar welk ziekenhuis je wilt.
Fijn, bedankt voor de tip Klaasje! Tjee Logan, jij hebt ook een hele weg begaan zeg..... Ik ga mijn ha om verdere doorverwijzing vragen, dat lijkt mij het beste voor nu.
Succes! Hopelijk kan je snel terecht! Wij hebben hier ook stilaan de knoop doorgehakt om toch eerder een afspraak te maken voor de info rond iui en dan (afhankelijk van het gesprek) misschien volgende ronde te starten.
Ik moet even wat zeggen. Ik snap dat mensen "in de stress" raken, en het is als je zwanger wilt worden, soms een zenuwslopend iets, zeker als je mk's achter de rug hebt. Echter ... de MMM is GEEN cakewalk om het maar even zo te stellen. Het is geen heilige behandeling die je kans op zwanger worden en zwanger blijven exponentioneel verhogen. Integendeel ... bij IUI/IVF/ICSI en alle andere behandelingen heb je net zo veel kans om zwanger te worden als je dat via de natuurlijke weg doet. Bij sommige paren is het bij de eerste behandeling raak, bij anderen duurt dat veel langer, of lukt het zelfs helemaal niet zoals bij ons - onze dochter is een ontzettend groot (natuurlijk!) kado overigens. Die laatste groep is helaas veel groter. Vragen om IUI zonder enige medische noodzaak is in mijn opties een no-go. Ga eerst eens uitzoeken of er uberhaupt een medische reden is. Er is ook geen gyneacoloog (hoop ik) die zomaar een IUI zal uitvoeren zonder enige vorm van onderzoek. Ga naar je HA en vraag een verwijzing voor de fertiliteit. Begin daar. Ook wij waren onbegrepen kinderloos - geen duidelijke medische reden in eerste instantie. Totdat we in het buitenland onderzoeken kregen die eindelijk bloot legde waar het wss bij mij aan schortte - te laag AMH en een beginnende overgang. de MMM is een slopend proces, been there, done that. Voor jezelf, mentaal, fysiek, hormonaal, maar ook voor je partner en je relatie. Het is echt geen lolletje en al zeker niet iets wat je zonder medische noodzaak wilt doen Ik hoop van harte dat iedereen snel zwanger mag worden. <3
De mmm is zeker pittig. Ik ben het niet met je eens dat je met de behandelingen evenveel kans hebt. Mij is toentertijd verteld met iui een paar procent meer dan via de natuurlijke weg. Ivf heeft nog hogere slagingskansen. Daarnaast werd mij verteld dat de iui vaak aanslaat binnen de eerste drie behandelingen en anders vaak niet meer. Ook vertelde de arts dat het feit dat er bij ons niks gevonden werd niet hoeft te betekenen dat er ook niks mis is. Hij zei dat het ook kan zijn doordat de huidigetechniek nog niet in staat is dit te vinden. Niet allemaal even bemoedigend....
Aan de andere kant snap ik haar wel dat ze graag iets wil ondernemen en nog verstandiger vind ik dat ze hier advies vraagt. Er is inderdaad geen enkele arts die behandeling doet zonder onderzoek ( gelukkig!). En als je om IUI vraagt ipv onderzoek kun je ook nog eens tegen het zere been van de arts stappen dus daarin is TS nu goed geïnformeerd. Ik vind het juist een constructief topic! En ja, ik zal het ook beamen dat de MM heel veel van je vergt, echt ongezond veel meer dan goed is voor lichaam en geest.
IUI heeft zo goed als dezelfde slagingskans als natuurlijk zwanger worden, IVF zal wellicht een paar procent hoger zijn, en in mijn optiek verwaarloosbaar, maar men moet echt niet de illusie hebben dat als je IVF gaat doen, dan opeens je problemen zijn opgelost. Het namelijk gewoon niet zo. Je hebt ca. 15-30% kans. IUI nog minder. Dat is gemiddeld ongeveer net zoveel als natuurlijk zwanger worden. IUI is echt geluk hebben, de inseminatie moet op precies het juiste moment, onder de juiste omstandigheden, en op de juiste manier plaatsvinden. Teveel variabelen die mis kunnen gaan. IVF is meer controleerbaar, maar het deel wat zo belangrijk is in je lichaam, daar heb je gewoon geen controle over. je kunt het ondersteunen, maar volledig controleerbaar is het niet. het klopt dat men nu (en zeker in Nederland!) niet alle technieken in huis hebben. Of beter gezegd. Nederland past niet alle technieken toe die in de wereld beschikbaar zijn. Duitsland en Belgie zijn al een universum verder met onderzoeken/kennis en behandelingen.
Dat ben ik absoluut met je eens. TS heeft de vraag gesteld en is nu geinformeerd. Ik vond alleen dat een inzicht van de andere kant misschien we heel handig was, omdat de tendens een beetje "makkelijk" werd . Het is een pad dat je echt wilt vermijden als dat enigszins mogelijk is. Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen! Het is niet makkelijk.
Ik las net hier dat de kansen het grootste zijn in de eerste 3x iui. Dat is niet waar. Iedere iui is een nieuwe ronde en daarmee een nieuwe kans. Want er is dan een nieuwe follikel en nieuwe zaadjes. Iedere iui geeft dezelfde kansen (die % kans is bij ieder stel anders, door bv leeftijd of zaadkwaliteit). Je leest hier op zp ook genoeg vrouwen die met iui 4, 5, 6, 7, 8 zwanger raken. Vaak stap je na 6 mislukte iui's over op ivf om vanaf daar verder te kijken hoe en wat.
Klopt, daar ben ik er eentje van (negende iui zwanger) helaas wel een miskraam. Maar het kán inderdaad wel na zes keer iui. Groetjes,
Dit is niet mijn mening, maar puur wat de gynaecoloog in het ziekenhuis vertelde. Natuurlijk worden er gelukkig ook mensen zwanger van een volgende poging, maar hun ervaring is dat het vaak of in die eerste paar pogingen lukt. Als poging 4 / 6 helemaal geen nut zouden hebben, zou men deze toch ook niet aanbieden? Daar vertelde men ook dat een iui zo'n 11% slagingskans heeft ten opzichte van 8% bij zelf proberen. Een klein verschil dus maar.
Die % van slagingskans blijkt nogal te verschillen, ofwel is die anders geïnterpreteerd, want ik dacht gehoord/gelezen te hebben dat elke ronde op de natuurlijke manier 20% kans op slagen geeft en elke iui 10-15% Maar dat geheel terzijde... Het is ook niet dat hier het verhaal gaat dat mensen de mmm 'willen' induiken hé! Zo wordt dat nu precies voorgesteld. Om eerlijk te zijn, na al die tijd zelf proberen ben ik eronder door aan het gaan, ik wil de mmm helemaal niet ophemelen of verheerlijken, maar ik ben blij dat ik het nu uit handen kan gaan geven en dat we hulp zullen krijgen. Voor mij is dat op dit moment een 'laatste strohalm', want bij ons lukt het niet, maar misschien lukt het wel met wat hulp van het ziekenhuis. Bij mij is er natuurlijk een oorzaak gevonden en moet het wat sneller gaan, maar bij anderen die lang bezig zijn, vind ik de vraag volledig normaal... Na 16 maanden vruchteloos proberen begin ik mezelf schuldig te voelen, wat doe ik mis of wat doen we verkeerd? Een beetje hulp na al die tijd lijkt me ook helemaal niet overbodig... Als ze je gemiddeld een half jaar tot een jaar geven om zwanger te worden en je gaat daarover, zonder enige aanwijsbare oorzaak (medisch), waarom dan niet met een klein duwtje in de rug voor een kindje gaan? Ik denk heus niet dat Suze hier staat te springen om met behandelingen te starten, maar ik kan wel begrijpen dat het na al die tijd héél zwaar wordt wegen en dat je begint te overwegen om hulp te zoeken...
Dat is waar Dora, en ik ben ook vreselijk blij dat de technieken bestaan. Maar dan nog, had ik het kunnen vermijden, dan had ik dat echt veel liever gehad. Wij plukken nu nog de wrange vruchten (emotioneel en sexueel gezien) van die hele MMM, en ik wens het echt niemand toe. En ik snap best dat TS naar oplossingen zoekt, en wellicht is dit het pad wat ze op een gegeven moment moeten/zullen bewandelen. Maar dan is het nog altijd op "medische noodzaak", welke term in de fertiliteit redelijk breed gerekt is (a-typisch onvruchtbaar - de afzonderlijke delen werken prima, maar samen is het blijkbaar een probleem). Overigens, ik las hier ergens iets over samenlevingstesten. Wij hebben nog testen gehad zoveel jaar geleden, maar wij waren een van de laatsten. En ik snap wel waarom. Wij hebben in totaal 3 testen gehad, met 3 verschillende uitkomsten. het is dus verre van betrouwbaar.
Ik denk dat het hoe dan ook een flinke aanslag is op je leven. Of je nu niet of wel de mmm ingaat bij onverklaarbare subfertiliteit. Bij beide breekt het je op. Alleen als je wel de mmm in gaat heb je het gevoel dat je wat anders probeert en als je niet de mmm in gaat dan is de aanslag op je dagelijks leven minder (geen ziekenhuisbezoekjes en zo). Voor beide is wat te zeggen. En ik denk ook dat je niet behandeld wordt als je eigen kansen hoger zijn dan die in de mmm. Maar 20% kans per maand is een gemiddelde, bij het ene stel is dat 50% en bij het andere stel maar 3%. Als het erg lang niet lukt dan hoor je waarschijnlijk bij een stel waarbij de kansen lager liggen en het ziekenhuis bepaalt het moment waarop je kansen zo laag zijn dat de mmm de kansen vergroot. Ik persoonlijk vond dat ze maar weinig onderzochten en heb om meer testen gevraagd, maar deze doen ze niet omdat ze niet betrouwbaar zijn of bijna niet uit te voeren zijn. Dus het ziekenhuis heeft min of meer besloten dat iui voor ons de volgende stap is. Ik denk niet dat TO makkelijk denkt over de mmm, maar dat het haar na 2 jaar gewoon opbreekt.