Mijn moeder wilde het juist niet weten als het begonnen was, omdat ze dan steeds in de stress zou zitten. Maar mn vader belde mij toevallig terwijl we net in het ziekenhuis waren en die heeft gelijk mijn moeder op haar werk gebeld Bij mn zoontje wisten ze het ook omdat ze op mn dochter pasten. Maar gelukkig hier geen opdringerige familie. Iedereen kwam pas als wij aangaven dat we er aan toe waren. Ik zou gewoon mijn eigen plan volgen.
Nou dames het blijft wel nog altijd jullie moeder, die jullie op de wereld gezet hebben.. Ik zou nooit tegen mijn moeder zeggen nee je mag niet zomaar komen (mijn moeder doet dat zowiezo niet).. vind dat onrespectvol tegenover de vrouw die u gedragen en gebaard heeft.
Ik zou het ook niet op die toon zeggen, maar ik denk dat je zeker wel kunt aangeven dat je het prettig vind als ze even overlegd voor ze op bezoek komt. Volgens mij is dat niet onrespectvol
Ik had het over de manier hoe iemand het schreef hier.. Ja mss hangt het af met wat voor band je hebt met uw moeder.. ik zou het echt niet durven zeggen denk ik? Eenieder zijn mening
Haha ik was net gehecht toen m'n zwager en zus voor de deur stonden, en ik was net gedouched toen m'n schoonouders er waren. Tja ach 😅
Dit dus. Zat ik ook meteen te denken. Zodra jij denkt dat de weeen van start gaan, je man de auto even om de hoek laten zetten.
Ik zou het hier gewoon bij laten en doen wat goed voelt voor jullie. Hier ook niemand gebeld om te vertellen dat het begonnen was, iedereen is pas na de bevalling gebeld, dat was wat wij wilden, dus zo hebben we het gedaan. Schoonouders wilde bv. wel gebeld worden als ik midden in de nacht zou bevallen. Wij hadden zelf al besloten dat, als alles goed is gegaan, we tussen 23.00-7.00 niet bellen, maar dan gewoon de volgende ochtend bellen. Ik beviel uiteindelijk overdag, dus het is niet aan de orde geweest, maar zo was het bij ons dan gegaan.
Hier ook. Zowel moeder als schoonmoeder. En daar ben ik heel blij mee Hier niemand aan mn bed tot minstens 3 uur na de bevalling. Liefst de volgende dag pas eigenlijk. Zei tegen iedereen: "we houden haar nog wel eventjes, dus tijd genoeg om te komen kijken" en gelukkig respecteert iedereen dat.
Ik zou een goed gesprek met je moeder voeren, want het probleem dat tussen jullie in staat heeft niets te maken met je bevalling. Jij bent kennelijk in haar ogen niet volwassen geworden, aangezien zij op een betuttelende manier voor jou beslissingen maakt, zoals een moeder doet voor een klein kind. Ik kan me voorstellen dat je wel vaker hebt gedacht dat je zelf je beslissingen wil maken en dat je niet haar betutteling nodig hebt. In die zin had je hier al eerder wat mee kunnen doen. Nu word je zelf moeder en heb je juist haar vertrouwen nodig in het kunnen maken van je eigen beslissingen als volwassen vrouw en als moeder. Ik denk dat dat laatste is wat je met haar moet bespreken. Jij bent de volwassen vrouw, jij bent binnenkort zelf moeder, en je moeder moet je jouw (nieuwe) rol gunnen. Het zou jou toch een fantastisch gevoel geven als je weet dat je moeder vierkant achter jouw beslissingen staat? Als ze vertrouwen heeft in jouw eigen beoordelingsvermogen?
Groot gelijk voor jou. Ik ga ook echt mensen niet vertellen dat t begonnen is, wij hebben ook na de bevalling van oudste even gewacht met bellen. Eerst even samen genieten.
Het is ook mijn ervaring dat de spanning van een zwangerschap, aanstaande bevalling en kraamtijd bepaalde aspecten van relaties uitvergroot. Ik had tijdens mijn eerste zwangerschap ook echt last van irritaties richting mijn moeder. Dit had niet zozeer te maken met wat er op dat moment speelde, maar mijn behoefte om mijn eigen keuzes te maken. Ik heb hier ook met mijn partner en mijn broer over gesproken, even navragen welke irritaties gegrond waren en wanneer ik me aanstelde. Zo ben ik er met mijn moeder goed uitgekomen. Voor haar was het ook een hele spannende tijd en dat heb ik leren respecteren. En na de bevalling was ik alleen maar superblij met haar belangstelling. Iemand om ieder lachje, kreuntje, huiltje van de baby mee te delen, echt super! En na de geboorte van onze jongste zoon kreeg ik een PND, toen is mijn moeder 2 maanden lang bijna fulltime bij ons in huis geweest. Mijn ouders hebben hier hun vakantie voor geannuleerd. Dat heeft we wel doen beseffen hoe dankbaar ik ben voor mijn ouders.
Blijf dichtbij jezelf. Dit is jullie moment en jullie hebben alle recht om deze zo te ervaren zoals jullie dat willen! Ik zou bang zijn dat wanneer je niet bij jezelf blijft dat je daar last van blijft houden. Dit moment kun je niet meer overdoen. Mensen hebben het maar te respecteren.
Maar waar ben je da precies bang voor? Dat ze voor je neus staat? Hoe fijn is het stel het loopt allemaal anders dat ze wat voor je kan doen? Ik zelf had m'n ma bij de bevalling en vond dat heel fijn aangezien baby gelijk naar ic moest. Man moest daar mee naar toe. Schoonma kwam me eten brengen na bevalling .... soms loopt het anders en hoe fijn is t dan dat mensen er voor je zijn.
Ik werd bij de eerste ingeleid en alle ouders wisten dat. Vriend stuurde hen een berichtje toen ik op 9 cm zat, vervolgens ben ik uren blijven steken op die 9 cm en heeft iedereen dus best in spanning gezeten waarom het nog zo lang duurde. (rond 9 uur zat ik op 9 cm, pas rond 15 uur kwam het telefoontje dat ze geboren was en alles goed ging) Ik heb dus deze keer ook liever niet dat iedereen weet dat het begonnen is en dat anderen het daar niet mee eens zijn; pech! Mijn lijf, mijn kind, mijn bevalling en dat doen we dus ook op mijn (onze) manier.
Ik zou ook den wensen van mijn moeder of schoonmoeder respecteren als ze dat echt zou willen. Je kan nog altijd zeggen wanneer het begonnen is maar het bezoek pas later laten komen. Toen ik zwanger was van de eerste dacht ik net als jij nu en was ik me daar echt zorgen over aan het maken. Had nog tegen mijn vriend gezegd dat hij echt niets mocht zeggen etc. Uiteindelijk had hij toch gebeld zonder dat ik het wist en toen ik uit de verloskamer gereden werd stonden mijn moeder en schoonouders daar, met tranen in de ogen. Wel... ik ben mijn vriend er nog dankbaar voor om niet naar mij te luisteren want ik vond dat zo een mooi moment en was zo trots op ons klein ventje. Mijn schoonmoeder omhelsde me toen ze me wegreden en zei met tranen in haar ogen "dank u voor het mooiste cadeau ooit". En je moet weten dat het vaak een kille vrouw is.