Dit! Ik zou met een verhuizing sowieso de kinderen een eigen kamer geven, hoeft niet eens groot te zijn. Ook zij hebben ruimte nodig bv om zich terug te trekken etc. Als je zoveel groter gaat wonen, zou ik zeker rekening houden met de kinderen! En vriendjes ach dat zie je dan wel weer, een eigen plek is belangrijk.
Maar ik denk dat in het geval van privacy en het evt alleen willen slapen je ook naar de behoefte van je kind moet kijken ipv alleen naar wat jij belangrijk vindt. Leuk dat je in de slaapkamer van je ouders mag zitten. Maar een eigen slaapkamer op tienerleeftijd is meer dan alleen een slaapplek
Ja in mijn geval wel, maar het gaat over de situatie van ts, waarbij er dus een slaapkamer te weinig is. En een eigen plekje is niet een plekje waar op dat moment niemand is, maar een echt eigen plekje, van hun zelf, met hun eigen spullen, gewoon echt eigen. Hier slapen ze de helft van de week samen, ze spelen heel veel samen, delen alles samen, zijn de beste vriendinnen. Maar oudste wordt ouder en wil af en toe even rust en haar eigen ding doen, dat wordt alleen maar 'erger' als ze ouder worden.
Ik kijk niet naar wat ik wil ik kijk naar wat ik mijn kinderen bij wil brengen en wat ik belangrijk vind dat mijn kinderen leren voor ze in de grote wereld komen en zich alleen moeten redden. Veel mensen om me heen hebben vroeger een kamer gedeeld en ik vind deze mensen persoonlijk gezien echt veel fijner in de omgang omdat ze hebben geleerd niet alleen aan zichzelf te denken maar rekening te houden met een ander op een hele andere manier dan anderen. Ik wil dit heel graag mee geven aan mijn kinderen dus vind samen 1 slaapkamer delen belangrijk voor hun opvoeding. Wat ik wil is dus niet van toepassing maar wel wat mijn man en ik mee willen geven aan ze en hoe we ze willen opvoeden. Daarnaast vind ik een eigen plekje zeker belangrijk en zal er een "studeerkamer" komen voor diegene die zich even terug willen trekken met een boek, huiswerk of iets anders en hun slaapkamer bezet is door zuslief. Ik vind dat een plek om je terug te kunnen trekken geen slaapkamer hoeft te zijn. en dat zie ik hier wel veel terug. Een huis groot of klein kan een plekje hebben waar je je terug kunt trekken. Een hoekje met kussens en een tv. een bureau ergens met een computer en een boekenkast noem het maar. Overal kun je wat creëren in het huis zonder daar een slaapkamer bij te betrekken. En dat je kind dat wilt met haar eigen spullen is heel leuk maar vind ik iets wat ik niet wil meegeven aan mn kinderen. Het is prima als anderen dat natuurlijk wel willen meegeven maar hier in huis is alles van iedereen en als je het van je eigen geld koopt blijft de ander er in principe vanaf maar dan nog merk ik door onze opvoeding dat ze er zelf voor kiezen om het te delen omdat samen iets doen gewoon leuker is dan in je eentje. En dat vind ik een mooi iets om te zien bloeien. Stel dat een van de kinderen ooit naar me toe komt en zegt echt ongelukkig te zijn door de situatie die wij creëren zal er uiteraard een eigen slaapkamer komen maar zo niet blijft dit zo.
Wij hebben 4 slaapkamers en straks 5 kinderen. 1 van de straks 5 komt om het weekend en de halve vakanties. We hebben 2 grotere slaapkamers en 2 kleinere. 1 grote kamer is onze slaapkamer. Verder hebben we de volgende verdelingen gehad. Andere grote kamer...studeerkamer en speelkamer opgesplitst. 2 slaapkamers met een stapelbed. Oudste met degene die enkel in de weekenden komt. Jongste 2 samen. Indeling beviel niet erg aangezien leren en spelen niet samen kunnen en ze altijd tegelijk die kamer opeisten 😐 Toen alle 4 op de grote slaapkamer en een speelkamer en een studeerkamer. Nu: Ander grote slaapkamer staan 2 stapelbedden en slapen de jongste 3. In de regel dus 2 op weekenden na. Oudste is naar de voormalige studeerkamer vertrokken en das haar kamer. Zodra een na oudste moet leren kan ze dat bij haar op de kamer doen. Speelkamer is speelkamer mrt kledingkasten. We kunnen dus aardig wat opties maken hier in huis. Gezien het grote leeftijdsverschil met de oudste en de straks jongste zal er altijd een samenslaap situatie zijn maar niet onoplosbaar zoals we verwachten. In uiterste nood hebben we nog een zolder alleen deze is enkel met een flisotrap bereikbaar dus heeft absoluit geen voorkeur om als slaapkamer te dienen. Wel kunnen we hier natuurlijk een eigen plekje creëren voor de liefhebber. Momenteel is het opslagplek en is er een plek gemaakt om met de lego te spelen. Kan het gewoon blijven liggen.
Wij brengen dus precies hetzelfde bij. Maar ze hebben wel een eigen kamer. Bedoel niet zozeer hun eigen spullen, maar eigen in de zin van het eigen voelen, beetje moeilijk te omschrijven Een studeerkamer of een bureau, maar dat is toch geen echte eigen plek als die eigen plek telkens weer voor iemand anders is. En als ze allebei afspreken, dan moet er dus 1 stel kinderen beneden spelen? Met z'n vieren in een slaapkamer hier gaat 'm niet worden En als wij 3 kinderen hadden gehad, hadden er 2 op 1 kamer gemoeten maar hadden wij geen ruimte meer voor een bureau ergens. Echt niet iedereen heeft die ruimte. Maar goed, ieder z'n ding, als je het aan wil passen als de kinderen aangeven er behoefte aan te hebben is het toch prima.
Hier spelen ze soms met zn 5e boven. Ze weten niet beter... Wanneer ze met zn 2e boven spelen ben ik vaker bezig met "ruzie oplossen" dan wanneer ze met zn allen spelen. Dan kunnen ze toch ineens beter gezamenlijke geschillen oplossen dus voor ons werkt dit als een tierelier. Maar desalniettemin zijn mijn man en ik altijd bereid het te veranderen wanneer ze aangeven dat dit niet oke is zo. Het ruimte gebrek snap ik maar ik bedoel meer te zeggen dat een eigen plek een luxe is die niet iedereen kan geven en als het er vanaf het begin af aan niet is zullen weinig kinderen het missen. En een plekje om je terug te kunnen trekken kan in elk huis gecreëerd worden en hoeft geen complete kamer te zijn. Een stil hoekje in het huis is voldoende. Met een beetje creativiteit kan er een hoop gecreëerd worden.
Creatief!!! Wat fijn dat je zo goed luistert naar je kinderen in de zin van wat wel en niet werkt voor ze. Ze zullen vast heel blij zijn met zo'n lieve moeder
Ik bedoel met dat boven spelen met z'n vieren niet gaat ivm de ruimte. We hebben niet zulke grote kamers . En aangezien ze vaak bij elkaar slapen liggen er ook regelmatig matrassen op de grond of het bed uitgeschoven. Ruzie maken doen ze niet zo snel gelukkig, ook niet met vriendinnen erbij. Echt samen spelen met z'n vieren is wel soms lastig vanwege het leeftijdsverschil en de interesses. Onze dochters samen gaat vaak heel goed, maar vriendinnen hebben vaak weer andere interesses. En een eigen plek is misschien een luxe, maar als het mogelijk is, zou ik het vanaf een bepaalde leeftijd wel doen. Wat niet gaat, dat gaat uiteraard niet. En in elk huis een stil hoekje kunnen creeëren, ik ben best creatief maar zie echt niet waar dat hier zou kunnen. In onze kamer past alleen ons bed, op zolder ligt onze kleding en de was (staan eigenlijk altijd 2 wasrekken met natte was). In de garage zou kunnen
Dank je wel. We doen ons best. Zoals hiervoor geschreven willen wij ook zeker meegeven dat delen en rekening houden met elkaar erg belangrijk zijn. Ik kan dan ook een heel groot deel meegaan hierin. Waar ik alleen anders in sta en mee ga met de 'andere' denkwijze' is het echt hebben van een eigen plekje. Een eigen plekje deel je niet. Dan is het namelijk niet meer eigen maar algemeen bezit. Zolang oudste en een na oudste het oke vinden dat het huiswerk aan hetzelfde bureau gemaakt wordt, houden we dit zo. Anders zullen we naar andere opties moeten gaan kijken. Een na oudste heeft nu nog geen heftige behoefte om een eigen plek. Zowel, creëren we dat. Ook het hebben van eigen plekje kent fases. Het delen van dezelfde studeerplek is voor nu geen bezwaar maar kan straks als inbreuk worden gezien door de oudste op haar prive omdat al haar spullen daar staan. Ik vind dat je hier rekening mee moet houden en binnen de mogelijkheden kijkt wat de meest juiste oplossing is voor alle partijen. Dat het soms niet haalbaar is om een volledige ruimte als eigen plek te creëren, maakt niet dat er geen eigen plek kan zijn. Ook in een kleine kamer kunnen er bijv. 2 bureaus neergezet worden en een gordijn ertussen. Tis niet ideaal maar ieder heeft wel een eigen plekje waar eigen spullen kunnen blijven staan. Dat je daarnaast je eigen spullen ook kan delen is weer een andere leer in het delen met elkaar. Als er overdag zo toch een eigen plekje is kan samen slapen misschien geen probleem zijn. Naast het delen van een huis/kamers kan je ook tijd delen met elkaar. Zo kan je ook een 'eigen plekje' creëren met bijv. een vriendje. Op zaterdag de jongsten meenemen naar het bos of de winkel oid zodat de oudste even 'alle' tijd en ruimte heeft voor zichzelf en haar vrienden/vriendje. Voor ons een prima oplossing. Uiteraard goed overleg wat wel en niet. En ja ik weet het, het zijn pubers maar ik heb absoluut niet de illusie dat als ik als een havik bovenop haar zit ze geen dingen uithaalt die in mijn ogen (nog) weinig verstandig zijn. Die ruimte creërt een puber wel 😂 Blijven praten en vertrouwen hebben dat wat ze zeggen ook wekelijk zo is. Moeilijk......absoluut.......maar loslaten gaat altijd met angsten. Maar nu wijk ik een tikje af 😉 Uiteindelijk vinden wij dat samen overleggen wat je wensen zijn en opties creëren als mogelijke oplossing de manier om te leren rekening te houden met elkaar. Uiteindelijk zijn wij als ouders de gene met de beslissende stem maar das niet eerder dan dat ieder zijn mening heeft kunnen geven.Aan ons de taak om alle belangen even zwaar te laten wegen. Tot nu toe gelukkig ook nog in gezamelijk overleg tot oplossingen gekomen. Problemen zijn er tenslotte om opgelost te kunnen worden.
Als het niet anders kan, kan het niet anders. Je kunt moeilijk boven je budget gaan leven om aan iedereens wooneisen te voldoen. Ik probeer ook elk kind een eigen slaapkamer te geven. Sterker nog; ik zou zelf ook wel een eigen slaapkamer willen en anders mijn partner wel (geen grapje) maar als dat niet gaat, gaat het niet. Als je je rustig wil terugtrekken, kun je bij wijze van spreken ook naar het park of in de bibliotheek gaan zitten en genieten van de rust. Ik bedoel het niet rot ofzo hoor, en als het KAN zou ik dus ook iedereen een aparte kamer geven, maar gezien de huizenmarkt en de financiële crisis bij heel veel gezinnen, sociale huurwoningen die niet voor het oprapen liggen en wat allemaal niet meer; dan kan het gewoon wel eens zo zijn dat je verdraaid weinig meer te kiezen hebt. Dan moet je het gewoon doen met wat je wel hebt. En ja, dat is soms niet zo leuk. Mja, that's life. Vroeger woonden ze ook met hele grote gezinnen in een gezinswoning zoals men die tegenwoordig kent. Ideaal was het niet, maar niet iedereen zat te miepen over een eigen kamer. Die keuze was er gewoon niet. Dan moest je maar trouwen en het huis uit. Dan had je rust. Suck it up Er zijn ergere dingen. Gelukkig.
We hebben er nu bewust voor gekozen om de twee kinderen bij elkaar te leggen. Dan is er zonder grote verbouwing (alleen wat behang, verf en een stapelbed) een aparte babykamer. De jongens wilde sowieso graag bij elkaar. Ik verwacht dat de oudste het over een paar jaar wel zat is, dan kan de jongste doorschuiven naar onderste stapelbed, middelste bovenste stapelbed, oudste naar babykamer (weer even verf en bed enzo). Maar op een gegeven moment zullen we eraan moeten geloven en de zolder verbouwen. Zowel mijn man als ik hebben ervaren dat het op een gegeven moment heel fijn is om echt een eigen plek te hebben. En wij hebben hier bij de koop van ons huis rekening mee gehouden. Als ik dus de keus zou hebben, zou ik zoeken naar een huis met genoeg slaapkamers om iedereen ooit een eigen kamer te geven. Tegelijkertijd, als het niet kan (er is altijd een risico dat we nooit het geld voor de verbouwing bij elkaar krijgen) dan hebben de kinderen gewoon pech. Wat hier voor ook al is gezegd, wat niet kan, kan niet. Maar dat klinkt niet als jullie situatie. Ik zou dus bij het bezichtigen ook serieus kijken naar de verbouwmogelijkheden en dit meenemen in jullie oordeel.
Als het kan zou ik altijd een huis kopen waar kinderen een eigen kamer kúnnen krijgen. Mijn zoons slapen op eigen verzoek ook samen, ze hebben nu dus een speelkamer. We zijn op zoek naar een ander huis en dat zal sowieso minimaal drie slaapkamers, liefst vier. Want idd, als ze gaan puberen..
Als je keuze hebt, zou ik kiezen voor een huis met mogelijkheid van ieder een eigen kamer. Hier tot 11 jaar met mijn zusje geslapen. Wouden zelf ook niet anders. Maar daarna verhuisd en toen was ik toch wel blij met mijn eigen kamer. Kreeg toen ook huiswerk van school, kon ik rustig op mijn kamer maken. Maar als de mogelijkheid er niet is zullen de kinderen zich wel aanpassen en die zullen ook niks te kort komen.
Mijn 2 oudste sliepen/slapen samen .. We zijn nu bezig met verbouwing van de zolder .. Wij merkte toch wel dat ze beide toe zijn aan hun eigen plekje (9 en 5 jaar ) we hebben een grote zolder en daar worden 2 kamers gecreëerd .. Het zullen geen 2 super grote kamers worden .. Maar een bed buro en hun spulletjes kunnen er makkelijk in .. Over paar jaar wordt daar nog wen dakkapel geplaats en zullen het wel grote kamers worden .. Maar voor nu is het ook prima en hebben al onze 4 kids een eigen kamer / plekje ..
Ja dit. Ik zou willen dat de situatie anders was, en ik heb het er gisteravond toevallig nog met mijn man over gehad, als de meiden er echt last van gaan krijgen gaan wij wel in de woonkamer slapen. Maar verhuizen zit er nu gewoon echt niet in, en dan kan ik me daar schuldig/lullig over voelen (wat ik stiekem dus heus wel doe) maar het is zoals het is. Helaas.
Nu vinden ze het samen slapen trouwens nog heerlijk hoor, maar ik denk ook wel een beetje aan de toekomst.
Ik heb altijd samen geslapen met mijn zus. Mijn oudste broer is 10 jaar ouder dan mij, toen hij het huis uitging was ik 14 en heb ik zijn slaapkamer gekregen. Ik en mijn zus miste elkaar echt, en hebben nog vaak bij haar op de kamer samen geslapen.
Hier hebben wij 2 kamers op de eerste verdieping en twee op de tweede verdieping. Op de tweede verdieping slaapt dochter en in de voorkamer hebben we nu soort opslag. Officieel is het geen echte slaapkamer maar heel makkelijk een kamer van te maken. Nu is mijn zoontje pas 1,5 jaar en ligt op de eerste verdieping net als ons. De baby komt verloopig bij ons op de slaapkamer. Zodra hun groter zijn wil ik hun wisselen met hun zus. De kamer van dochter is echt enorm groot , en wellicht laten we ze bij elkaar op die kamer slapen. Anders hebben we nog die andere kamer waar ze apart kunnen liggen. Dochter is een stuk ouder als de kleintjes dus wie weet gaat die wel studeren en op kamers als ze 20 is bijvoorbeeld dan is de middelste net 12. Dus dan hebben we ook een kamer over dus wellicht blijft de 'voorkamer' boven wel opslag. We zien dat allemaal nog wel. Ik zou persoonlijk niet verhuizen naar een huis met te weinig slaapkamers. Als ik dan toch ga en kan verhuizen zou ik doorzoeken naar een huis met meer kamers. Al weet je nooit hoe iets loopt en wat niet gaat , gaat niet natuurlijk.