Mijn man is uiteindelijk over een tweede kindje begonnen. Ik heb hier goed over nagedacht en wilde het toch eigenlijk ook wel graag. Zo gezegd zo gedaan. Nu 5 weken trotse moeder van een meisje. Man klaagt over vermoeidheid en dat hij geen tijd voor zichzelf heeft. Ik snap er niets van ik ga ben degene die er s'nachts uitga omdat hij moet werken. Tijd voor mijzelf heb ik al 5 weken niet. Irriteer mij ontzettend aan zij geklaag en uit dat ook. Wat ik dan te horen krijg is van nou ik kan mijn verhaal dus niet bij jou kwijt. Stel ik mij nou zo aan of is het logisch dat ik mij hieraan irriteer. Dit doet hij overigens al sinds dat de kraamverzorgende er was. Nog frustrerende als je bedrust moet houden en je man dit zegt. Valt mij echt tegen hoe hij is momenteel. Ik weet dat het vaak op de moeder aankomt.
Ik zou daar echt niet tegen kunnen. Mijn man kan ook wel eens klagen, maar dan zeg ik gelijk: dat klinkt vervelend, wat ga je er aan doen? En als ik het onterecht vind (omdat ik het zwaarder heb ) leg ik dat ook fijntjes uit hoor... Klagen mag natuurlijk best, maar je moet wel door hebben dat je aan het klagen bent. Soms heb je er gewoon even zin in en die ruimte moet er ook zijn, maar slachtofferfiguren heb ik geen begrip voor. Gaan met die banaan!
Ik snap je frustratie, zeker als hij dit doet met bezoek erbij. Wel zou ik hem vragen waarom hij het zo ervaart. Mogelijk vind hij het echt zwaar en wil hij dat graag kwijt. Zou dus de tijd nemen om het aan te horen dan kun je ook aangeven dat t niet prettig is als hij dit telkens blijft zeggen.
Ene oor in, andere oor eruit. Dat je nog energie hebt om je eraan te ergeren... En als het voor jou te zwaar word dan schop je hem er snachts gewoon zo nu en dan uit. Klagen doet hij toch al. Dan maar een reden geven toch? Of snap ik het verkeerd dat je je vooral irriteert omdat er meer zorg op jouw schouders beland dan wat je eerlijk vind.
Ja dit heb ik al geprobeerd,maar hij blijft in herhaling vallen. Gisteravond echt een discussie erover gehad. En dan is het ik ben niet van steen. Dan denk ik alleen maar ja en ik wel heb al 5weken geen tijd voor mijzelf. Ben gebroken door de nachten die ik alleen doe. Ins kleintje huilt veel door reflux en hevig krampjes en wil continu sabbelen dus zodra haar fop uitvalt begint ze al. Ik hebt 24/7 dus snap zijn geklaag echt niet. Zou een roze wolk moeten zijn maar hij weet het continu goed te verpesten.
Ja, dat is waar hij klaagt toch al. Ik vindt het niet erg dat ik eruit ga s'nachts hij moet per slot van rekening werken, maar klaag niet en dat is echt frustrerend. Dat zuchten en weer zo'n blik. Geopperd om ergens anders in huis te gaan slapen met de kleine nou dat wil hij dan niet dan ook niet zeiken lijkt mij. Mijn zoontje was een hele rustige baby en ons andere kleintje huilt best veel nouja is niet anders. Ik ben uiteindelijk de gene die 24/7 bezig is met haar. Je leert iemand kennen wederom. En bevalt mij helemaal niets. Moet er niet aan denken als mij een keer iets overkomt en hij alleen met de kinderen komt te staan. Houdt mij hart vast.
Ik zou zeggen: ga eens lekker een dagje en/of nachtje weg. Zorg dat een (schoon)moeder standby staat mocht er iets zijn en geniet van je vrije tijd. Je man kan zich intussen eens realiseren hoe jij het hebt en na afloop heb jij wellicht meer vertrouwen in je man.
Papa's worden niet geboren. Ze hebben soms wat meer tijd nodig om erin te groeien. Door sommige taken aan hun over te laten krijgen ze ook de kans om dat te doen. Mijn vriend kan ook zo goed klagen. En ik ben dan een hele vervelende, want ik geef hem dan extra reden. Op een gegeven moment word het steeds makkelijker om het t ene oor in en het andere oor uit te laten gaan. Ook voor hem is het leven ineens anders. En sommige dingen zullen ze misschien niet gaan begrijpen. Maar daar zijn andere moeders voor. Om ook even te mogen klagen bij iemand die het begrijpt
Even los van alles; ik weet nog dat wij -man en ik- de eerste tijd met onze tweede ook allebei op een eigen manier beleefden en ook allebei best zwaar vonden af en toe. Het was ook uiteraard weer heel bijzonder en leuk maar ook heel intensief! Die eerste tijd was ook echt een flinke test voor onze relatie.. Vonden elkaar echt niet altijd even leuk haha.. Misschien moeten jullie alles even de tijd en ruimte geven om wat te bezinken. Met elkaar in gesprek blijven is ook belangrijk, zodat je aan elkaar kunt laten weten wat je denkt en voelt.. En geef ruimte aan de gedachten en gevoelens van de ander. Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt niet betweterig overkomen! Maar ik hoor dit soort verhalen best vaak van mensen die net n baby hebben.. Bij ons was het bij de tweede meer dan bij de eerste.. Weet niet of dat ook overal zo is. Maar iedereen die mama/papa wordt beleeft t weer andres. Succes samen!!
Ik begrijp je irritatie maar draai draait om: zou jij je het leuk vinden als je je even wilt uiten en en je man het afdoen als gezeik? Luister gewoon naar hem. Je beleeft het allebei op een totaal andere manier, en ik vind dat je op zn minst het kan opbrengen om naar hem te luisteren
Ik snap dat hij even wil klagen maar om dat nu te doen bij je visite dan had ik hem ook even verteld wat ik ervan vond! Mijn man zag dat ik het ook zwaar had en natuurlijk mag je klagen, maar als het daarna maar klaar is en dat is bij TS niet zo! Sterkte
maar ts geeft hem ook totaal geen ruimte om te klagen omdat ze het gezeur vind. Dat snap ik ook wel als je niets anders hoort. Maar als ze nou eens zou luisteren en hem een x rustig laat klagen en rustig een gesprek erover voeren en elkaar horen ipv elkaar afzijken. Dan heeft haar man waarschijnlijk geen rede om bij een ander te klagen. Ts: waarom is het zo zwaar voor hem? probeer er over te praten, en soms is klagen gewoon heel lekker. Mijn vriend kan ook zo goed klagen. Ik laat hem ze gang gaan en vertel hem dat ik hem snap en dat ik het vervelend vind dat hij zich zo voelt. Maar ondertussen is hij wel de gene die steeds meer klusjes in huis ook over neemt omdat ik het niet meer voor elkaar krijg altijd. Dus ik heb daar heel veel respect voor en neem het klagen ook voor lief. En soms ga ik terug zitten klagen zodra hij klaar is. en dan praten we erover. Dan kunnen we eventueel kijken of we klusjes kunnen ruilen. Zodat het voor ons allebei even makkelijker is. Blijf praten, dan zal hij ook niet tegen visite gaan zeuren. maar als ik me niet gehoord voel dan zal ik het ook bij een ander proberen kwijt te kunnen.
dit is wel heel makkelijk gezegd... ts zit al met een klagende man... vanaf de eerste dagen (met kraamhulp) tot nu... de baby is pas 5 weken oud ! ik zou ook echt niet naar zijn geklaag willen luisteren als dat al in de eerste 5 weken is... juist de tijd dat hij 'mama' mee zou moeten helpen..
Hij moet ook meehelpen. Maar als je werkt en ook snachts wakker word van de baby (ook al hoef je er niet uit) dan is dat toch ook vermoeiend. en als je thuis komt en niet eens kwijt kan dat je een rot dag heb gehad of weet ik veel wat ja dan zou ik ook saggo worden. Ongeacht of hij of zij gelijk heeft. Als je dan lekker gaat zitten zijken tegen elkaar dat je niet mag klagen word het er vast beter en gezelliger op! En ja als ik weer naar me eigen situatie kijk. Wat me vriend doet enzo. En ik ben nu ook niet de liefste. Ik begrijp dus best dat het voor een man ook niet makkelijk hoeft te zijn. Maar dan moet je dat wel accepteren. Hoe vervelend het soms ook is. Als je een goed gesprek voert en elkaar snapt dat is er toch al een hele andere omgang naar elkaar. En het is niet alleen mama tijd het is ook papa tijd. Ze moeten het samen doen.
Wij hebben al een zoon van 7,5 dus mag aannemen dat hij er nu wel ingegroeid is. Hij heeft al gezegd dat het niet helemaal fair is dat hij klaagt gelukkig
Het was bij de eerste ook helemaal niet zo inderdaad. De tweede heeft een moeilijke start veel huilen dat is best pittig.
Ik zeg niet dat het gezeik is en ook niet dat ik niet naar hem luister. Ik hoor het aan en wij praten er gewoon over alleen vindt hij het vervelend dat ik het niet begrijp.