Hoi allemaal Ik zou het kort houden. Ik ben in januari bevallen van mijn zoontje met 24,6 veelste vroeg, wel heeft hij 6 dagen bij ons mogen zijn. Maar ik weet niet goed hoe ikzelf nu veder moet. Ben weer gaan werken om wat afleiding te hebben maar zit enorm met mezelf in de knoop. Herkent iemand dit?? en hoe hebben jullie dit opgelost?
Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje... Zal een hele heftige tijd voor jullie zijn zeg! Herken het zeker en snap dat je weer bent gaan werken om afleiding te hebben,maar ik heb dat bijna 8 jaar geleden ook gedaan,gewoon weer mee gegaan in de flo zeg maar en dus totaal niet de tijd genomen om te rouwen waardoor ik dus anderhalf jaar geleden in een zware depressie/burnout terecht kwam en ik nu weer een beetje er bovenop ben... Ik zou je aanraden de tijd nemen om te rouwen en als je zo in de knoop zit met je zelf even naar de huisarts te gaan,het is niet niks,onderschat het niet! Wil je heel veel sterkte wensen,dikke knuf!!
Dankjewel voor je reactie Ik vraag me dan weer af wat de dokter dan voor je kan doen, ik denk dar je het uiteindelijk toch allemaal zelf moet doen en je draai weer moet zien te vinden. Mijn vriend kan dat beter en die kijkt meer naar de toekomst. Uiteindelijk willen we wel graag een 2de kindje als ons dat gegund is. Ik ben op dit moment ook erg onzeker over mezelf herkennen jullie dit??
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje en ook gecondoleerd met het verlies van hem. Ik heb heel veel gepraat over het verlies van onze zoon, dat heeft mij erg geholpen. De huisarts kn je doorsturen naar een psycholoog, deze kan je handvatten geven, maar zoals je zelf zegt moet je het uiteindelijk zelf doen. Als ik jou was zou ik de poli gynaecologie bellen en het voorleggen, zij hebben hier veel ervaring mee en ook psychologen en maatschappelijkwerkers in dienst die hier vaak mensen bij begeleiden. Schaam je niet om hulp te vragen! En neem je tijd, je bent langer dan 24 weken zwanger geweest, dus dan heb je recht om je volledige verlof op te nemen.
De huisarts kan je doorverwijzen naar een maatschappelijk werker oid om je te helpen bij dit rouwproces,uiteraard moet je het uiteindelijk zelf doen maar als je daar hulp bij kan krijgen is dat echt wel fijn en zou ik je zeker aanraden... Voor mannen is het zeker anders als voor ons vrouwen,wij hebben het kindje gedragen en gebaard,onderschat dat niet. Je hebt gewoon recht op je verlof,misschien kan je daar nog gebruik van maken? Waar ben je onzeker over?
Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van jullie kindje.Wij hebben 3 weken geleden ons dochtertje verloren.maar ik weet het ook allemaal niet zo goed. Ik huil wel maar vind het allemaal erg lastig. Ook ik ga morgen weer beginnen met opbouwend te werken want thuis zitten vind ik ook niets. Mijn verdriet word er niet minder op en misschien heb ik zo meer afleiding. Ik zou er toch verder meegaan en iemand zoeken waarmee je kunt praten. Zodat je dit hopelijk een plekje kan geven. Al is dat niet makkelijk maar je moet goed voorjezelf zorgen!!
Gefeliciteerd en gecondoleerd, wat een groot verdriet! Ik ben in oktober '15 na 23 weken zwangerschap van een dochter bevallen, helaas ook veels te vroeg. Ik snap het in de knoop zitten, herken het heel erg. Al moet ik ook zeggen dat ik steeds meer helder begin te zien nu er 22 weken verstreken zijn. Ik schrijf heel veel van me af en kan ook goed tegen mijn man erover praten. Dat geeft enige rust en orde in mijn hoofd, maar de pijn en het gemis blijft erg groot. Ik ben ook een traject met een therapeute aan het opstarten. Wat mij ook verder helpt is erkenning en herkenning zoeken bij medemama's die ook een baby zijn verloren voor, tijdens of vlak na de bevalling. Die medemama's vind ik hier op ZP, maar ook veel op facebook. Heb je facebook? En heb je behoefte om verhalen van anderen te lezen of je eigen verhaal/vragen/foto's te delen? Dan zou ik je aanraden om de volgende groepen eens te bekijken: Vlindersite en/of Moeders met lege armen. Voel je welkom & veel sterkte!
Gefeliciteerd, maar helaas ook gecondoleerd. Ik heb mijn werkuren opgebouwd in zo'n 3 maanden tijd weer naar fulltime. Daarnaast heeft het ons geholpen om samen vaak lange weekendjes weg te gaan. Even iets leuks doen, aandacht voor elkaar en weg van de ellende. Het verdriet neem je wel mee, maar de andere omgeving was toch telkens even heel fijn. En sporten!
Zeker herkenbaar wat je schrijft! Ik ben met 20 weken bevallen en na een week of 5 zijn wij een weekje naar de zon gegaan. Stond al gepland en wilde eerst annuleren, maar was toch wel fijn. Daarna ben ik gaan opbouwen, heel rustig. Begonnen met 2 of 3 uurtjes, daarna iedere week of 2 weken een uurtje erbij. Mijn werkgever en collega's zijn altijd begripvol geweest en ook nu nog. Ik heb het er zelf nog vaak moeilijk mee. Als het goed was gegaan, was alles zo veel anders. Ik vind het vaak wel wel pijnlijk als ik iemand met een klein baby'tje zie in een kinderwagen ofzo..
Wil je in ieder geval veel sterkte wensen. Iedereen is anders en er is geen goed of fout. Probeer goed naar jezelf te luisteren en als het even niet gaat, of je bouwt te snel op, dat aan te geven!