Wij zijn 12 jaar samen, 8 jaar getrouwd. Toen mijn man naar Nederland kwam heb ik van mijn lopende bankrekening een en/of rekening gemaakt en dat was dat. Alles op één grote hoop. Ik zou het niet anders willen (en vind het persoonlijk ook raar om alles gescheiden te houden en met tig aparte rekeningen te werken). Grote aankopen gaan in overleg maar dat lijkt me alleen maar logisch als je getrouwd bent.
Hoe kom je er toch bij dat als alles op een grote hoop gaat dat je dan verantwoording moet afleggen aan elkaar? Ik koop ook onzin dingen, ben vaste klant bij Aliexpress ( om over onzin aankopen te hebben ) denk je serieus dat ik bij ieder klein onzin dingetje dat ik koop eerst mijn man toestemming ga vragen? Ik ben gewoon een onafhankelijke vrouw die zelf de beslissingen maakt in mijn leven die ik wil. Mocht ik een opleiding willen gaan doen dan kan ik dat gewoon doen, wil ik een nieuwe garderobe hebben dan kan ik dat gewoon doen. Het is echt niet zo dat omdat alles op één hoop gaat je voor ieder wissewasje toestemming moet vragen. Een auto kopen of een ander groot iets zou ik nooit zomaar doen, maar dat soort aankopen zou ik ook niet zomaar doen als ik wel '' eigen '' geld zou hebben, vind dat als je een gezin hebt en samen woont je zulke dingen wel moet overleggen maar goed, zo denken wij er over. Vind het alleen vreemd dat mensen denken dat iemand die alles op één hoop gooien elkaar verantwoording af moeten geven.
We hadden bijde niks toen we elkaar leerde kennen ( partner had schulden). Ik zat nog op school (16) en partner werkte fulltime (20). Daarna werkte we bijde fulltime en kregen onze dochter en ben partime gaan werken. Compleet afhankelijk is niks voor mijn. We kochten een huis en kregen daarna nog onze zoon. Alles wat we opgebouwd hebben is dus voor samen. Werk momenteel niet en zit in de wia. Partner werk fulltime. We hebben geen eigen geld. Grote aankopen worden besproken en rest weten we wel wat het budget is ongeveer per maand en hoef echt niet precies te weten wie wat koopt . Vinden we prima. Erfenissen etc worden ook gedeeld. Alles is voor samen. Ik denk dat als je elkaar later leert kennen, je zelf al een toekomst hebt opgebouwd als eigen huis, spaargeld, grote erfenis etc het toch anders is. Stel ik of mijn man overlijdt in de toekomst. Zit er toch een met een bijna afbetaald koophuis, spaargeld etc. Leer je dan een ander kennen moet je wel zeker zijn van je relatie wil je je bezit delen. Het is je eigen opgebouwde toekomst en erfenis voor de kinderen en zou zeker willen zijn dat partner schuldvraag zou zijn
Precies, je vormt samen een gezin, waarom wil je daarnaast dan nog onafhankelijk zijn? Omdat het in de toekomst misschien mis kan lopen? Ja dat kan maar koop je nu ook alvast een tweede auto omdat hij in de toekomst misschien kapot kan gaan? Of staat je kast al vol met nieuwe schoenen omdat ze misschien volgende maand wel kapot kunnen gaan? Doe je toch ook niet? Je bent niet meteen afhankelijk van je man als je samen alles op een hoop gooit. Samen een gezin en samen een huis maakt voor ons alle inkomsten '' ons '' geld. En wat wij er mee doen maken we zelf uit
Ja, en t argument ' je weet nooit of je wel bij elkaar blijft' vind ik ook nogal vreemd. Als je zo redeneert, dan kan je beter ook niet aan kinderen beginnen. Wat is erger als je gaat scheiden, dat je t financieel niet gelijk op de rit hebt, of dat je kinderen te horen krijgen dat hun ouders uit elkaar gaan. Ik zou t wel weten.
Getrouwd in gemeenschap van goederen en 1kind en 1 op komst. We hebben 1 gezamenlijke zicht-en spaarrekening en daarnaast onze oude eigen rekeningen. Gezamenlijke is om alle kosten van te betalen en we schrijven elke maand een vast bedrag over. De overschot is aan onszelf om te beleggen/besteden. Ik weet wat hij nog allemaal heeft van geld (via familie geërfd) en hij weet wat ik heb. Als we grote dingen moeten aankopen, is dat meestal van zijn geld omdat hij gewoon veel meer heeft. Ik koop dan weer meer dingen voor de kinderen zoals kledij en speelgoed. Naar ons eigen kunnen zeg maar. Het werkt voor ons en er is openheid. Maar ik vind wel dat je er niet over moet liegen of verzwijgen. Wees gewoon eerlijk, ook al hou je dingen apart/gescheiden. We zijn dit jaar tien jaar samen en zeven jaar getrouwd. Beiden hebben we geen groot gat in ons hand.
Ik kan me voorstellen dat sommige onafhankelijk willen zijn voor financiële zekerheid en/of zelfstandigheid. Misschien als beloning: het fijn vinden om geld te zien op je bankrekening; daar heb ik voor gewerkt. En vast ook wel om meerdere redenen. Je hoort vaak genoeg dat koppels uit elkaar gaan door een heftige gebeurtenis (vreemdgaan oid) en dat de vrouw dan zegt: "Ik heb geen eigen geld, ik kan nergens heen." of "Mijn man heeft ontzettend veel schulden gemaakt waar ik niets vanaf wist!" Meerdere dames hier hebben ook al uitgelegd dat ze een aparte bank-,spaarrekening hebben omdat de uitgave patronen anders zijn. De ene spaart liever, de ander geeft het liever uit. Om irritatie te voorkomen houden ze het gescheiden.
Men leeft gewoon als twee individuen naast elkaar. Totaal onafhankelijk, zelfstandig.. Het gezin wordt niet als eenheid gezien zo. Gewoon twee losse personen met kinderen samen. Apart zeg.
Appels met peren vergelijken. Jezelf beschermen voor 'wat als' is nooit verkeerd. Ik draag een gordel in de auto. Niet omdat ik denk dat er een ongeluk komt, maar omdat als er een ongeluk komt, ik beschermd ben.
Inderdaad of zoals ik laatst zag in de supermarkt een vrouw die alles deed overleggen met haar man of ze het wel mocht kopen, serieus als ik daar mijn man voor moet bellen, dan gaat die voortaan lekker zelf. Grotere aankopen overleg ik uiteraard wel, zoals afgelopen week een fietsstoeltje maar niet zozeer om het geld als wel om het praktische en dat soort zaken
Omdat wij het zo regelen, is het niet zo dat we langs elkaar heen leven. Jeetje zeg, ieder zn ding. Waarom moet ik me telkens verantwoorden? Wij vinden het beide prima zo. Wat hebben jullie daar dan mee te maken? Of het rechts daar zo over te denken? En onze relatie is gewoon super, samen een kind. En ik heb zeker de intentie om levenslang bij elkaar te blijven. Maar dat dat nu zo is, wil niet zeggen dat dat altijd zo blijft. En ja, dan vind ik het prettig om iets achter de hand te hebben. In dat opzicht wil ik onafhankelijk zijn. Dat wil niet zeggen dat we een slechte relatie hebben en nooit afhankelijk van elkaar zijn. Wij zijn ook gewoon een gezin.
Ik en mijn man hadden zelf eigen spaarrekening en zichtrekening. Toen we zijn gaan samenwonen, kwam er een extra rekening bij zowel spaar als zichtrekening. Ik had al een scheiding achter de rug waar ik gepluimd was en was niet van plan mijn zuur verdiend spaargeld achteraf en mijn erfenis even open te gooien. Mijn man wist toen ook niet wat ik verdiende... Pas na 3 jaar toen we naar de bank gingen voor een lening, wist mijn toen nog vriend wat ik had. Nu hebben we wel alles op 1 rekening staan. Maar het huis staat enkel op mijn naam.
Volgens mij is het zo dat je jaarlijks met elkaar af hoort te rekenen. Alleen doet bijna niemand dit. Als je je boekhouding door een boekhoudkantoor laat doen zullen ze dit wel doen. Dus in dat geval krijgt zij een vergoeding voor het werk dat ze thuis doet en zou het weer kloppen.
Nog ff en je eigen partner moet je met kerst een kerst pakket geven als bonus Sorry maar is het serieus dat mensen dat doen? Met elkaar afrekenen aan het einde van het jaar. Sorry dat ik het zeg maar vind dat echt lachwekkend.
Hier ben ik het wel mee eens. Als je dan op huwelijkse voorwaarden trouwt en alles gescheiden wilt houden dan moet je ook rekening houden met het 'werk' dat je thuis verzet waardoor de andere partner voltijds kan werken, meer kan verdienen, meer carrièreperspectief heeft en een betere pensioenvoorziening kan opbouwen. Bij ons ook alles op 1 hoop en dan een paar verschillende betaal en spaarrekeningen. Vind het ook gewoon te veel gedoe om alles uit elkaar te houden
Helemaal mee eens. Bij ons is ook alles gescheiden, we hebben 1 gezamenlijke rekening waar we iedere maand een bedrag op storten. Ook wij leven absoluut niet langs elkaar maar dit is de zakelijke kant van een huwelijk. Daarbij komt wel dat wij beiden een eigen zaak hebben. Maar ook al was dat niet zo dan zou ik het nog steeds op deze wijze doen.
Misschien kun je onderhandelen over een 13e maand Tja, je kunt het lachwekkend vinden maar het is wel eerlijk. Ik snap wel dat het veelal niet gebeurd. Ik denk dat het het meest gebeurd bij mensen die zelf een bedrijf hebben en waar de partner of onbetaald mee helpt of het huishouden runt omdat hij/zij niet buitenshuis kan werken daardoor.
Tja, ik neem aan dat mensen niet voor niets op huwelijkse voorwaarden trouwen, dus dan neem ik ook aan dat ze dat daadwerkelijk doen