Hier ongeveer dezelfde situatie als Niekepiek. Wij hebben wel vast laten leggen dat een deel vh vermogen van vl (voor hij mij kende) van hem alleen blijft, mochten we ooit uit elkaar gaan.
Nou waar haal je dat vandaan? Ik werk geen 32 uur maar zou mij alleen redden. Daarnaast recht op de helft? Waarvan de helft??? Zijn salaris denk het niet. Helft van alle bezittingen ja indien in gemeenschap van goederen. Maar er is niet altijd een positief saldo he...
Alsof er tegen die tijd nog pensioen is, ik ga daar in ieder geval niet vanuit. En ja jullie hebben gelijk in feite ben je nu afhankelijk maar je man ook van jou dat jij zorg draagt voor je kinderen. En ja mocht je gaan scheiden of erger dan ga je weer werken. En wordt/ ben je onafhankelijk. Ik denk alleen dat jullie het verkeerd zien. Het gaat m.i. Om vrijheid om te doen en laten wat je wil met dan in mijn geval het geld van mijn man. En ja die vrijheid heb ik.
Dit is erg kortzichtig. Mijn man kan alleen deze baan hebben omdat ik overdag bij de kinderen ben. Dat maakt hem ook afhankelijk. Doordat wij deze beslissing zo hebben genomen zijn we van elkaar afhankelijk, en dat maakt ons een team. Als wij uitelkaar gaan dan zal ik inderdaad aanspraak maken op partneralimentatie, maar ik zal wel als de wiedeweerga een baan gaan zoeken waarbij ik deze partneralimentatie niet meer nodig heb. Dit is een keuze die wij samen hebben gemaakt, want als ik qua salaris onafhankelijk zou willen zijn dan kan hij zijn dromen niet najagen op carrièregebied. Overigens werk ik wel in de avonden en het weekend, maar mijn man zit vaak in het buitenland en daar kan ik dan mooi rekening mee houden, dit zou niet kunnen als ik een baan zou hebben van 32 uur bv.
Nee uiteraard niet de helft van zijn salaris Maar wel bezittingen/spaargeld... En waar je werk vandaan haalt? Daar waar iedereen het vandaan haalt... En als dat niet lukt kan je tijdelijk een uitkering aanvragen en vanuit daar verder blijven zoeken
Ja als het goed gaat dan is het toch prima, maar ik zou er mezelf vreselijk bij voelen. Mijn zusje heeft in zo'n situatie gezeten en dat is jaren goed gegaan totdat zij door kreeg dat dit niet is hoe zij wilde leven. Hij was zo gefixeerd op geld en zij moest zich continu verantwoorden, ze trok het niet meer.
Nee niemand ziet het verkeerd. Iedereen doet het anders er is geen goed of fout zolang je er zelf maar happy mee bent. En dan ga je weer werken....leuk bedacht maar zo werkt t niet in de praktijk. De ardbeidsmarkt is al lastig genoeg zeker als je jaren een gat in je cv hebt
Wel hoop doemdenkers hier. Ben ik nou een van de weinige die niet nadenkt over het feit dat je als partners misschien wel uit elkaar kan gaan? Maak ik me echt niet druk om........mocht het zo zijn, dan zien we dat tegen die tijd wel. Om daar nu al financieel een buffer voor te hebben is echt een beetje ver gezocht in mijn ogen
8 jaar samen en een kindje. We hebben een samenlevingscontract. Hier hebben we alles apart, als er uit elkaar gaan dan is het gewoon ieder voor zich. Wanneer een van ons overlijdt is het wel de bedoeling dat alles naar een van ons gaat. Maar verder beheren we ons eigen geld. Hypotheek staat ook alleen op naam van vriend.
Dit jaar zijn wij 8 jaar samen (juli), 4 jaar getrouwd (september) en word onze dochter 3 jaar (augustus) Voor we trouwenden woonden we 2 jaar samen, zonder samenlevingscontract. Hij is 7 jaar ouder, dus toen we een relatie kregen had hij al een aantal werkjaren er op zitten, ik daar in tegen was nog maar 16 en begon net. Toen we samen gingen wonen heeft HIJ een huis gekocht, en woonde ik alleen in zeg maar. Ik betaalde mee aan de rekeningen en boodschappen tot ik volledig kon werken toen mijn school af was. Hij: Is zuinig, spaart graag, en koopt pas iets als we het ECHT nodig hebben. Ik: ik ben een stress-shopper, als ik me naar voel ga ik graag winkelen. Maar ben ook zuinig, koopjes jager. Maar hecht ook waarde aan mooie spullen voor een mooie prijs. Ook ik spaar graag. We doen samen rekeningen betalen (net wie er tijd voor heeft) alleen hij houdt maandelijks de in en uitgaven bij. We weten beide precies hoeveel geld we hebben te spenderen en wat er op de spaarrekening van ons, en van onze dochter staat Het is niet persé nodig dat ik werk, maar dat doe ik wel om van huis weg te zijn, en onder de mensen te komen. Mijn volledige salaris gaat maandelijks naar de spaarrekening (ik werk 20 uur pw)
Hier in gemeenschap van goederen getrouwd. Ik ben tbm en mijn man is een zzp. We hebben ieder onze eigen rekening(en). Mijn man stort elke maand een x bedrag op mijn rekening waarvan ik de hypotheek betaal en mijn eigen kosten (zorgverzekering etc). De rest gaat richting zijn eigen rekening en daar betaalt hij de overige lasten van. Kleine aankopen beslissen we zelf over, de wat grotere aankopen doen we in gezamenlijk overleg. Wanneer ik een aantal grote aankopen voor mijn rekening heb genomen, stort ik geld van onze gezamenlijke rekening naar mijn bankrekening. Mijn man kan hier zelf niet bij omdat de gezamenlijke rekening gekoppeld is aan mijn rekening.
Precies, mijn man kan met een gerust hart naar zn werk omdat ik hier alles keurig regel, mijn man zou failliet gaan als hij mij aan het einde van de maand mij moet betalen met mijn uurtarief
Wij zijn ruim 4 jaar getrouwd (in gemeenschap van goederen). Ml werkt fulltime (in 4 dagen) en ik werk ong. 28 uur (0,73 fte) in 3 dagen. Wij hebben elk nog onze eigen rekeningen (betaal + spaar), die ik op dit moment eigenlijk allebei beheer. (We zijn denk ik te gemakzuchtig om er een gezamelijke rekening van te maken). Vaste lasten gaan voor een deel van zijn rekening (hypotheek) en voor een deel van mijn rekening (energie/kinderopvang/tv/zorgverzekering) Andere rekeningen worden betaald van de rekening wat op dat moment het handigst is. Wij controleren elkaar echt niet (ml kijkt bijna nooit op zijn of mijn rekening, soms vraagt hij even hoe we ervoor staan). Grote uitgaven doen we nooit zo maar, daar praten we over. Andere dingen gaan eigenlijk ook altijd zonder gezeur. Voor ons is het prima zo.
Maar een verzekering nemen is toch ook een financiële buffer voor als er iets misloopt? Doe je dat dan ook niet?
Ik vind het geen doemdenken, ik vind het realistisch denken. Ik voel me er prettig bij om een eigen rekening te hebben, zoals jij je er prettig bij voelt om een gezamenlijke rekening te hebben. Prima toch?
Precies dit! Als ik niet thuis was kon mijn man na zijn werk nog helpen met het huishouden, koken en verzorging van de kinderen. Nu komt hij uit zijn werk is het huis spik en span, staat het eten op tafel. Dit is ons ook heel veel waard! Maar dat maakt mij niet afhankelijk van hem. Hij is (als je het zo bekijkt) dan net zo afhankelijk van mij, als ik dit allemaal niet meer doe heeft hij net zo goed een probleem! Ik zie het als teamwork en zou niet anders willen!
We hebben het in dit topic over geldzaken. Financieel ben jij afhankelijk. Dat is niet erg als jij dat niet erg vindt, maar het is wel zo.
Afhankelijk in welk opzicht? Dat als mijn man weg gaat ik geen inkomen meer heb? Want in andere opzichten zou ik niet weten hoe ik afhankelijk ben. En zelfs in dat opzicht ben ik in mijn ogen niet afhankelijk (recht op bijstand, partneralimentatie, eventueel breek ik de erfenis van mijn ouders vast aan (voor hun dood) in geval van nood. Ik heb passen van alle rekeningen en kan kopen wat ik wil en wanneer ik wil zoder daar verantwoording voor af te leggen. Ik zou niet willen werken omdat ik dan een soort van "verzekering" heb voor dit doem scenario want ik ga er van uit dat we getrouwd zijn om de rest van ons leven samen te blijven.