Nee, toen ik nog werkte kocht ik bv gewoon een apple ding voor hem ; makkelijk, elk jaar wel wat nieuws, snel online geregeld en altijd gewaardeerd.
Dit vind ik zo'n rare beredenering. Tegenwoordig is het heel normaal dat er twee verdieners zijn, ook als er kinderen in beeld komen. Men wil carrière maken en kinderen worden dagelijks naar een kinderopvang gebracht. Mijn man en ik wilden dat beide niet. Mijn man heeft een goede, verantwoordelijke baan waarbij het voor hem ook niet mogelijk is om een dag minder te gaan werken. Verder heeft hij ook veel flexibiliteit nodig omdat hij vaak in het buitenland is. Ik heb niet dusdanig het gevoel van carrière willen maken en daarom wilde ik met zijn droom mee gaan. Ik blijf thuis zodat hij aan zijn carrière kan werken. Dat is mijn ogen de grootste bijdrage die je aan je geliefde kan geven. En het is eigenlijk ook heel vervelend om te horen dat mensen vinden dat je je handje hoog houdt,nu of als we uit elkaar gaan en ik recht heb op partneralimentatie. Dat vind mijn man trouwens ook hoor. Wat is dat toch tegenwoordig met heel dat onafhankelijke gezeik van vrouwen? Misschien is dat ook wel een grote reden dat mensen uitelkaar, ze denken toch wel hun eigen boontjes te kunnen doppen. Mijn man en ik zullen daar wat dieper over na denken omdat het voor ons beide grotere consequenties heeft. Maar eerlijk gezegd denken wij daar nooit over na, wij gaan er namelijk niet van uit dat we uit elkaar gaan.
Gezeik? Leuk voor jullie dat jullie allebei achter jullie regeling staan, maar er zijn helaas nog steeds heel wat vrouwen die geen keuze hebben of er eenvoudigweg nog niet over nagedacht hebben. Zo'n gezeik vind ik dat dan niet als in dit soort topics die issues aangehaald worden. Want ik ga er ook niet van uit dat wij uit elkaar gaan. Maar helaas ken ik heel wat koppels die daar ook zeker van waren. En dan gebeurt opeens het 'ondenkbare'. En man man man, wat een miserie heb ik in zo'n situaties al gezien.
Ik vind het heel mooi dat jouw man blij voor je is als je laarzen koopt van 300. Die mag je koesteren Maar wat als je 3 paar laarzen koopt van 300 euro? Niet dat je dat zou willen, maar gewoon even als voorbeeld. Je maakt het denk ik toch niet gauw TE bont, omdat het jullie geld is. Van jullie samen. Ik vind het prettig dat ik het wel bont kan maken. En dat dan de enige die boos op mij kan zijn hoeveel ik uitgeef ikzelf ben
Oh in die miserie heb ik zelf gezeten als kind met mijn moeder en zusje. Dus ik weet wel hoe het kan gaan hoor. En ook al denk je soms onafhankelijk te kunnen zijn, dat wil niet zeggen dat je jezelf voor alles kunt beschermen. Ik kies er liever voor om in het nu te leven met mijn gezin en dus ook keuzes als gezin te maken ipv wat als en ik moet financieel onafhankelijk zijn.
In dat opzicht ben ik misschien wel afhankelijk, dat klopt. Maar ik ben absoluut niet afhankelijk van wat mijn man wilt doen met het geld. De beslissing ligt bij mijzelf en bij mijn man. Als ik beslis om morgen te shoppen met een vriendin dan doe ik dat, ik ben dus niet afhankelijk van of mijn man het goed vind of niet. Of als mijn man van het weekend wilt stappen met zijn vrienden dan gaat hij gewoon. Maar zoals ik al eerder heb aangegeven denken wij niet in het '' wat als we zouden gaan scheiden '' vind dat onzin, zie op dat moment wel hoe we het dan oplossen. Als ik zou willen scheiden dan doe ik dat en ik zal niet bij hem blijven omdat hij de hoofd inkomsten heeft zeg maar. Ik voel mij dus in die zin niet afhankelijk, ik ben van mening dat er altijd wel een oplossing zal zijn. Maar goed, ik snap dat mensen van buitenaf dat misschien zien als zijnde afhankelijk zijn van mijn man, ik voel mij totaal niet afhankelijk. EDIT: Ik lees nu ergens een reactie dat haar man alleen dit werk kan doen als zij overdag bij de kinderen is. Dit is dus in ons geval ook zo. Mijn man heeft zich hogerop kunnen werken en door kunnen leren doordat ik hier volledig voor het huishouden en de kinderen zorg. Ik heb hem die kans gegeven en vind dus dat ik mijn steentje er dusdanig in bijdraag dat ik wel mag spreken over '' ons '' geld. Zonder mij had hij dit niet kunnen doen hoor.
Al koop ik 5 paar laarsen van 300 euro als ik blij ben is mijn man dat ook. En aangezien ik een schoenen, tassen en zonnebrillen tic heb en van mooie merken hou komt dit regelmatig voor. Andersom net zo, mijn man is gek op horloges. Als hij in 1 jaar met horloge nummer 5 thuis komt van niet minder dan 3500 euro ben ik blij dat hij blij is. Hij werkt er hard voor buiten de deur en ik werk er hard voor in ons gezin/huishouden. Zolang we het ons kunnen veroorloven leven we in het hier en nu en doen we waar we gelukkig van worden!
Geen probleem. Als ik denk dat het financieel gezien kan ben ik daar vrij in. Boos worden is helemaal raar. Als het financieel echt onverantwoord is wordt er wat van gezegd, maar we zijn beide volwassen genoeg om met geld om te kunnen gaan.
Ik vind het ook wel raar dat mensen het 'het handje ophouden' noemen als je na een scheiding alimentatie ontvangt van je man. Volgens mij is het zo dat in veel gevallen een man zijn geld kan verdienen omdat moeder minder of niet werkt om alles rond het huishouden en de kinderen te regelen. Als zij dat niet doet, dan kan vader ook niet de carrière maken en de baan hebben die hij graag wil, met de uren die daarbij horen. Dit is samenwerken in een gezin. De 1 zorgt ervoor dat de ander wat kan doen en andersom. En dat je daarna als hoofdverdiener de ander tegemoet moet komen met bijvoorbeeld alimentatie is dus helemaal niet zo vreemd.
Dat beleef je toch echt anders dan hoe het hier gaat. Want als ik 3 paar laarzen van 300 euro koopt vind mijn man ze nog steeds prachtig en is dat geen probleem.Het zal ons echt een worst zijn waar het geld aan op gaat wat dat betreft. Je maakt het in onze ogen pas te bont als je geld uitgeeft wat er niet is. Wij hebben beide hetzelfde salaris en ik durf wel te stellen dat ik veel meer aan mezelf uitgeef (dagjes sauna, iedere maand schoonheidsspecialist en kapper) dan mijn man. Maar je denkt toch niet dat hij hierover valt?!
Dafne gaat maar 2 dagen naar kdv. En ik ga er ook niet vanuit dat we uit elkaar gaan. Nou, ik werk ook graag. En daarin gaat de 1 niet voor de ander. Nou hebben we beiden geen baan waarbij minder werken nou echt niet kan of een 'droom' is ofzo. Ik moet er niet aan denken om thuis te zijn ft. Zie dat echt niet iets als de grootste bijdrage die je je geliefde kan geven. Dat zie ik weer als gezeik.
Nou ik vind het nogal een bijdrage/opoffering (in de ogen van sommigen) om thuis te blijven zodat je man zijn droom kan waar maken. Jij ook blijkbaar want zelf moet je er niet aan denken.
Dat ben ik dan wel weer met je eens hoor. Maar ik zou wel verwachten als alimentatiebetaler dat er zo snel mogelijk een baan gevonden wordt. Maar ik vind partneralimentatie een beetje ouderwets, of vooral eigenlijk dat er te lang recht op is. Maar wij werken beiden, inkomens verschillen een paar honderd euro, niet heel veel. Mijn vriend hoeft mij dan echt geen alimentatie te gaan betalen. En waarom moet de man altijd zo nodig een carriere hebben? Ik wil ook graag de baan hebben die ik graag wil. Als je dan alles samen doet enzo, hoor je ook samen voor de kinderen te zorgen.
Ik draag graag bij en ik persoonlijk zie het niet als een opoffering. Jij ziet dat klaarblijkelijk wel zo maar aan de andere kant vind je het gezeik en heb je het over een handje ophouden.
Niekepiek, je spreekt jezelf een beetje tegen. Je zegt dat het de grootste bijdrage is die je je geliefde kan geven en tegelijkertijd zeg je dat je helemaal geen behoefte hebt om carrière te maken. Prima dat je het prettig vindt om thuis te blijven, (ik bedoel ieder zijn ding!) maar doe dan niet net alsof dat zo'n enorm groot ding en opoffering is als je eigenlijk toch niet wil werken
Nee hoor ik spreek mezelf niet tegen. Ik geef mijn man de gelegenheid om zijn droom waar te maken en dat is in mijn en in zijn ogen een hele grote bijdrage. In het topic hier gaat het over onafhankelijkheid en handjes ophouden, ik spreek dat tegen want voor mij staat dat niet ik verhouding met hoe wij als gezin bepaalde keuzes maken. Ik maak deze keuze voor mijn man en kinderen en dat doe ik met alle liefde. En dat is wel een grote opoffering want stel dat we uit elkaar gaan (waar wij dus niet vanuit gaan) dan heeft mijn man een goede carrière en ik niet!
Je ziet het als gezeik als je je partner de kans geeft om zich verder te ontwikkelen in zijn baan? Het is toch heel mooi dat een vrouw haar man de kans geeft zich toch nog verder te ontwikkelen? Zoiets doe je alleen uit liefde.