Onze jongste was een huilbaby. Ik zal de details besparen, maar we zijn er bijna aan onderdoor gegaan. Het was werkelijk een hel. Hij is nu ruim 15 maanden. En hij is nog steeds 'a hand full'. Soms lijkt het wel of hij alleen maar eet (hij is ook niet de dunste), slaapt (gelukkig inmiddels wel goed) of huilt. De hele dag aandacht vragen, krijsen, boos en gefrustreerd. Alleen 100% aandacht of wandelen in de wagen houdt hem rustig. Mijn man is in 1 jaar 10 jaar ouder geworden en staat op knappen. Hij zegt diep ongelukkig te zijn door zijn zoon en spijt te hebben hem ooit te hebben gekregen. Heftige uitspraken. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Ik herken het wel, maar worstel er me net beter doorheen dan hij, omdat ik wel heel veel van m'n zoon houd. Toch weet ook ik niet zo goed hoe ik hier mee verder moet. Ik zoek eigenlijk een beetje steun en vraag me tegelijkertijd ook af: hoe is het andere mama's vergaan met een (ex)huilbaby? Zijn het inmiddels engeltjes geworden?
Ja! Wij hadden ook een huilbaby (de oudste) en dat werd een huildreumes en eigenlijk heeft ze uren per dag gehuild tot ze 3 jaar was. En toen was het bijna 'opeens' over en vanaf dat moment is ze echt het allerliefste, allerrustigste en allervrolijkste meisje dat ik ken. Als er nou iemand echt een zonnestraaltje is, zelfverzekerd in haar schoenen staat en van de hele wereld houdt, is zij het wel. Dus wat ik ooit las, dat huilbaby's later de gevoeligste en liefste kinderen zijn, is in haar geval zeker waar. Nummer 3 was overigens ook een huilbaby en is ook een huildreumes, al lijkt het sinds een maandje (hij is nu bijna 17 mnd) wel ten goede te keren. Het verschil met de eerste vind ik zelf dat ik echt wéét dat het overgaat. Als hij nu een hele dag de boel bij elkaar gilt, maakt die gedachte het ongelooflijk veel draaglijker. Mijn enige tip: neem een (extra) oppas en ga regelmatig met zijn tweeën zonder kind op stap. Het wordt écht vanzelf beter, het is alleen zaak om te zorgen dat je zelf overeind blijft tot die tijd.
Het eerste wat ik dacht: ik begrijp de gedachte van je man! Zo herkenbaar, maar voelde me zelf zo schuldig over deze gedachte terwijl ik mn oudste echt wel lief vind. Inmiddels is ze 4 en een leuke meid met een pittig karakter. Daarnaast is ze heel gevoelig en aanhankelijk, maar het is dus goedgekomen. Ook nr 2 heeft het eerste jaar gehuild (beide oorproblemen), maar als hij niet ziek is een lief mannetje. Ik geloof door ervaring inmiddels wel dat het goed komt. Ik vond het heel pittig, er komt ook zeker geen derde. Maak tijd vrij voor leuke dingen samen en bespreek het met elkaar. Bij ons hebben ze bv doordeweeks al gegeten bij oma of ik laat ze eerder eten zodat wij rustig samen (laat) kunnen eten als ze op bed liggen. Eind vd dag zijn kinderen moe en prikkelbaar en als je dan uit je werk komt en je hoort alleen maar gejank.... laat je man bewust een "leuke" activiteit bv samen badderen uitvoeren, dan maakt hij ook de leuke momenten mee. Maargoed, ik kan het mooi vertellen maar bracht mn dochter toen ze 1 week oud was naar oma omdat ik gek werd van 20 uur per dag gillen. Ik ben toen naar mn werk gegaan en voelde me compleet opgelucht.... Ik geloof wel heel erg in dat een kind wat veel huilt ook echt iets mankeert. Zich niet prettig voelt. Zijn bv oorproblemen uitgesloten door een kno arts? Onze dochter is door 7! Artsen bekeken en ze zeiden allemaal dat ze nets aan haar oren zagen. Nadat er na 2 jaar een kno arts keek en direct zag dat die oren het probleem waren er buisjes werden geplaatst was onze huiler er klaar mee. Ik vind het nog steeds erg dat, ondanks dat we dit zelf aangaven, het zolang heeft moeten duren. Nr 2 is nu 15 maanden en heeft vanaf januari buisjes en het vele huilen is wederom klaar (op het nog steeds vele ziek zijn na) Beetje warrig verhaal maar misschien haal je er nog steeds iets nuttigs uit...
Hier niet, de oudste was een Huilbaby, tot 7 maand 18 uur per dag gehuild Tot 15 maand gehuild maar geen 18 uur per dag hooguit nog 5/6 Vanaf 1,5 jaar helemaal niet meer hij sloeg compleet om Toen zijn zusje geboren werd en sindsdien is hij het meest makkelijke kind dat je maar kan hebben ( hij is nu 7 )
Hier is het huilen na drie maanden gestopt. Nu alleen met sprongetjes (huilen/onrustig/verlatingsangst ) Ze is pas 7 maanden. Lijkt me verstandig dat je man (en jij) Hulp gaat zoeken en dat hij in gaat zien dat het ooit beter wordt. Het is ook niet niks allemaal. En waarom huilt de kleine zoveel, alles moet uitgesloten worden. Misschien heeft hij wel ergens pijn. Veel sterkte!
Oww wat enorm herkenbaar. Echt mijn grootste angst om nog zo'n babytje te krijgen als onze eerste. Echt het gaat over, je geloofd het nu niet, maar echt het gaat goedkomen. We hebben 2 jr aan huis gekluisterd gezeten, omdat we gewoon niet het huis uit konden (bij de supermarkt was het al huilen, huilen, huilen). Daarna werd het langzaam beter en nu? Ik heb echt een supermakkelijk kind. Ze is heel sociaal, wel enorm gevoelig (maar dat hadden we destijds al door), huppelt overal mee naar toe, maakt supermakkelijk contact. Wanneer je me dit 2 jr geleden had gevraagd dan had ik dit niet geloofd Neem regelmatig tijd voor jezelf samen met je man.
Ik weet wat impact een huilbaby kan hebben. Ik heb maanden nog snachts een huilend kind gehad terwijl hij geen huilbaby meer was. Hier 2x een huilbaby. En de oudste bleef bewerkelijk. Veel aandacht en alles ging net even anders. Nu weten we waarom. (Maar dat hoeft niet bij jullie) Ik zou 2 dingen doen; - ga nogmaals alle mogelijke opties af. Waarom huilt hij zoveel? Lichamelijk? Geestelijk? Bezoek een arts, een osteopaat etc. - zoek hulp. Zowel in oppas zodat je een dagje voor jezelf of jullie samen. Als in hulp om het (trauma) te verwerken, voor beiden.
Ja van 18uur lee dag krijsen baar een dreumes die snel huilde op het kdv alleen maar in een stoel zat met knuffel en speel en ad en toe ff speelde naar een peuter die zich duidelijk kon maken. Moet eel vertellen zoontje zat echt niet lekker ik zijn vel nonstop verkouden en koorts...en alleen 2 maanden in de zomer snotvrij geweest.. en nu alweer een paar maanden snot snot snot. Ziekenhuisopnamr dus this nu ook een huilpeuter maar het scheelt dat hij kan aangeven wat er is... Er is nooit ontdekt waarom hij zoveeel krijste als pasgeboren baby.. wel opname gehad en kma onderzoek. Met 1 jaar neusamandel verwijderd en bloedonderzoek gedaan... Dochter heeft alleen de eerstr 7 weken nonstop gekrijst. Toen overgestapt op comfort voeding en sindsdien ondanks 1 keer flink ziek en ook nonstop verkouden een dame die weinig huilt (alleen als ze zich echt niet lekker voelt kan ze krijsen) Ik zou idd eerst kijken of er van alles uitgesloten kan worden. Kno en kinderarts... (zo
Hier werd het na 9 maanden overdag beter, en na 15 maanden ook snachts gelukkig. Nu de vrolijkste peuter die je kan hebben. Ben ook echt wanhopig geweest... Ik zou iig voor je man proberen hulp te zoeken, een psycholoog? Pohggz? Maatschappelijk werk? Diep ongelukkig zijn klinkt haast als een depressie.. Lijkt me niet onverstandig daar met iemand over te praten. Als hij er nog niet is geweest; naar de huisarts, zou ik zeggen! Heel veel succes en houd moed!
Geen ervaring maar ik zou zeker meer oppas/opvang zoeken om er samen met je man, of juist beiden met vrienden even op adem te komen. Het belangrijkste is nl dat jullie het beiden als ouders volhouden.
Onze oudste is en blijft een zeer gevoelig meisje, dat nu met ruim vijf jaar nog steeds meer dan gemiddeld huilt. Maar gelukkig was het onze eerste, dus hadden we geen andere kinderen om voor te zorgen. En dan nóg zijn we er idd bijna aan onderdoor gegaan en zit er zo'n lange tijd tussen de eerste en de tweede. Wat wij nooit hadden is spijt, gelukkig. Dat lijkt me echt heel erg heftig (hoewel begrijpelijk) en dat is ook iets voor je man om aan te werken, denk ik. Volgens mij wilde je man in eerste instantie ook geen derde, toch? Dan zal denk ik zijn gevoel ook moeilijk vanzelf slijten. Zwaar, man, heel veel sterkte.
Mijn dochter was een enorme huilbaby. En zeker tot 1,5 jaar was het flink aanpassen met haar. Maar toen kwam haar tweede verjaardag in beeld en leek alles om te slaan. En nu, ze is inmiddels tiener, is het zo'n ontzettend lieve meid. Ik hoor overal dat ze zo sociaal en beleefd is. En ook met de dreumes die ik nu heb rondlopen merk ik dat het steeds beter gaat. Ook al was hij geen huilbaby.
Mijn oudste, met dezelfde naam ( ) was ook een huilbaby. Tot 18 mnd was hij onrustig en daarna ging het beter. Hij bleek autisme te hebben, wat het huilen in zijn geval wel kan verklaren. Nu is hij met 6 jaar een rustig, gevoelig en heel bijzonder en intelligent mannetje. Maar ik zou wel hulp zoeken, want dit zet niet alleen je man onder druk maar ook jou en jullie relatie. Beetje ondersteuning kan geen kwaad denk ik
Hier een huilbaby. Nu niet meer al merk ik wel dat hij veel en snel kan jengelen. Als ik dan kindjes zie van anderen is dat wel minder maar het is niet overdreven ofzo. Hij heeft gewoon veel aandacht nodig. Maar het is niks in vergelijking met hoe hij als baby was (dat was echt alleen huilen, slapen en eten) Nu speelt hij ook gewoon lief en gaat het met periodes. Echt normaal dreumes gedrag dus. WEl vervelend dat het zo gaat. Ik denk wel dat het goed is om hulp te zoeken. Voor jullie beide!
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Gelukkig is er dus hoop! De eerste paar maanden zijn we redelijk wat artsen afgelopen met hem. Ook is hij opgenomen geweest. Tijd koemelkvrij geprobeerd, maar dat heeft niet geholpen. Daarna hebben we het gelaten. Ik heb ook niet het idee dat hem nu nog lichamelijk wat dwars zit (als baby had ik dat gevoel wel, maar dat is dus nooit bevestigd). Ik denk nu dat het echt onder 'gedrag' valt. Misschien zelfs aangeleerd, omdat hij als baby te veel of in ieder geval op een andere manier aandacht heeft gekregen dan onze dochters. Mijn man is helaas van het type dat denkt geen hulp nodig te hebben. Ik ben dus heel erg op zoek naar wat ik dan wel moet. Heb echt totaal niets met het cb, maar ik sta bijna op het punt onze wijkverpleegkundige eens te contacten.
Ik begrijp je frustratie. Je hebt het gevoel dat er iets is met je zoon, maar je kan de vinger er niet opleggen. Ik weet niet of je ervoor openstaat maar als ik jou was zou ik eens bij een goede homeopaat langsgaan. Ik heb daar al zóveel goede verhalen over gehoord. Veel mensen zijn sceptisch maar een homeopaat kan echt bij heel veel problemen uitkomst bieden. In ieder geval, heel veel succes. Het komt sowieso goed. Maar hoe eerder, hoe beter natuurlijk!
Hij is toen bij een osteopaat geweest die echt goed bekend staat om behandeling van baby's en die kon niets afwijkende ontdekken.
Ik weet niet hoe je band is met je ha, maar de meeste huisartsen hebben tegenwoordig een praktijkondersteuner in de praktijk. Puur iemand voor jou om mee te praten. Als je echt wat wilt doen kwa gedrag kun je idd het cb contacteren.