Wij zijn getrouwd op huwelijkse voorwaarden. Mijn man heeft zijn eigen rekeningen, ik ook en we heben een gezamelijke. Mijn man heeft geen baan in loondienst maar een eigen zaak waar veel privegeld in zit. Er is ook veel vaste activa. Die vaste activa is onze pensioenvoorziening. Als het nu failliet zou gaan en de afgelopen vijf jaar ook, dan zou er onder de streep schulden overblijven. Een curator kan dan prive niet mijn spullen of spaargeld weghalen. Dan blijft er na zoiets nog een spaarpotje over waar we van kunnen leven een tijdje. We houden alles dan ook zeer strikt gescheiden. Belangrijke spullen koop ik van mijn rekening met pin, bij de notaris staat beschreven welke spullen van mij zijn. Ook onze auto is door mij betaald en staat op mijn naam. Naar draagkracht dragen we bij aan de vaste lasten. Wij hebben hier dus voor gekozen vanwege de kans op mindere tijden of scheiding. Ik zou dan niet meedelen in zijn schulden of faillissement. Als ondernemer loop je daar nu eenmaal grote risico's op. Je kan het ook als een soort verzekering zien .overlijden dek je ook af met een verzekering, wij op deze manier dus een faillissement en daarmee prive bankroet.
Ik denk dat wat je ook voor een situatie je hebt je keuzes soms moet verdedigen. Hier bewust gekozen om thuis te blijven voor de kinderen,bij een vriendin is juist de keuze gemaakt dat hij thuis is voor hun dochter,mijn schoonmoeder heeft bij de 3e juist de keuze gemaakt om ft te blijven werken waardoor hij dus 4 dagen naar opvang en 1 dag naar oma ging en later de bso.en ik ken genoeg gezinnen waarin 1 ft en de ander pt werkt,al zie ik meer vrouwen pt werken dan mannen. En toch krijgt iedereen daar vragen,opmerkingen en zelfs veroordelingen over. Ok dacht dat er juist jarenlang gestreden is voor meer keuzevrijheid, dat je niet meer verplicht werd om ontslag te nemen op het moment dat je trouwde of je 1e kind kreeg maar ook als je dat fijner vind dat juist wel te doen en dat het ook ok is als juist de vader de stap neemt om minder/niet buitenshuis te werken en de zorgtaken op zich neemt. Dus zullen we ipv elkaar te veroordelen gewoon naar elkaar luisteren over hoe een ander iets doet want ik dacht dat dit topic daar over ging.
Precies , Lieke1989. Die keuzes zijn zo persoonlijk. Dat kan je niet beoordelen/veroordelen bij een ander.
Hoezo verdedigen/verantwoorden? Het is toch prima hoe jullie het doen. Maar ik vind het gezeik als je aankomt met afhankelijk zijn als je niet werkt of weinig werkt en daardoor (uiteindelijk) je handje hoog houdt. Volgens mij val je dan anderen aan waardoor zij het gevoel hebben zich te moeten verdedigen.
Ik bedoelde dat echt niet zo! Kwam denk ik voort uit het feit dat ik voelde dat ik me moet verdedigen. Dus sorry! Ik ben het eens met Lieke verder! Denk dat we automatisch het gevoel hebben dat we onszelf moeten verantwoorden ofzo. Terwijl dat eigenlijk niet nodig zou moeten zijn.
Ik ben bij ons thuis de administratie, ik doe alle betalingen, regel het spaargeld enzo. Mijn man weet wel ongeveer hoeveel we hebben. We staan ook wel min of meer hetzelfde in de manier waarop we ermee omgaan. Ik ben wat zuiniger en wat meer van de lange termijnplanning. Hij laat het graag rollen. Ik ook wel, maar omdat ik ondernemer ben, moet ik ook in de gaten houden dat we een flinke buffer overhouden voor als de magere jaren komen. Hij snapt dat, dus hij houdt zich in en ik geef af en toe wat toe als het kan. Ik zou er overigens niet tegen kunnen als we al ons geld gescheiden zouden houden en dan ook nog eens alles geheim hielden voor elkaar. Naar mijn mening past dat niet bij een huwelijk. Ik snap het wel als je net samen bent, dat je niet gelijk alles open op tafel gooit, maar op een gegeven moment hoort dat er toch wel bij, vind ik. Nu zijn mijn man en ik al sinds onze tienertijd samen, dus al ons spaargeld hebben we samen opgebouwd, dus bij ons is het logisch dat we alles van elkaar weten.
Uitzonderingen in Nederland, de regel in de meeste andere landen... Leuk toch, dat sommigen het ideaal vinden dat ze kunnen thuisblijven en hun man geld verdient. Ik zou het niet kunnen en niet willen. Omdat dat voor mij inderdaad mijn onafhankelijkheid in het gedrang zou brengen, maar ook omdat ik het zonde zou vinden om mijn opleiding zo de deur uit te gooien. Ieder zijn keuze, gelukkig.
Ik denk dat iedereen dat gevoel wel heeft, zich te moeten verantwoorden. Bij het woordje "afhankelijk" gaan mijn stekeltjes ook omhoog staan bijv, dus ga je in de verdediging. Jammer dat het zo moet eigenlijk, want uiteindelijk maakt het mij geen bal uit hoe anderen het doen. Wij zijn happy met hoe wij het doen en daar gaat het uiteindelijk om. Ik gein altijd maar dat er nog geen deurwaarder is gekomen hahaha! En hoe het bij anderen zit, zolang het werkt of zelfs niet, is het mijn zaak eigenlijk niet haha! Want hun zullen het dan zelf moeten oplossen, net zoals wij dat zelf moeten doen. Terug OT, alles op 1 hoopje hier. We zijn dit jaar 11j samen, waarvan 10 getrouwd en gaat goed zo. Voordat we trouwden of toen we net getrouwd waren kreeg ik weleens te horen dat man meer verdiende dan ik, maar dan was mijn antwoord altijd dat de hele uitzet van mij kwam (ik had al alles toen we mekaar leerde kennen), incl de hond. Want die had ik gekocht ver voordat ik hem leerde kennen. Probeer dat allemaal eens in 1x te kopen, poe poe... Dus ja hij had een beter salaris en een autootje, maar ook studieschuld die ze bij mij zouden komen halen als hij kwam te overlijden en ik was schuldvrij (ook gestudeerd, net klaar toen we trouwden). Maar we hebben er samen voor gekozen dat zodra we trouwden alles van "ons" werd, de lusten, maar ook de lasten. Toen was iedereen stil. De studieschuld is al jaren weg nu en ik regel alle financien, want daar heeft hij niet echt kaas van gegeten. En werkt goed zo.
Ik vind het altijd bijzonder (en beledigend voor de vrouwen in het algemeen) dat zelfs vrouwen vanuit gaan dat een vrouw vast wel minder verdient dan haar man, en logischerwijs een stap terugdoet zodat hij volledig voor zijn werk kan gaan. Hoe kom je erbij dat je alleen met een fulltime baan rond kunt komen? Dat is puur afhankelijk van de loopbaan die je hebt gelopen, of je gaten hebt in cv en de studierichting. Alsof iedereen die parttime werkt een soort bijbaantje heeft. Best triest dat deze gedacchtengang nog zo gewoon is in Nederland.. Ot: - Wij zijn qua inkomen volledig onafhankelijk en kunnen beide prima alleen rondkomen mocht het zover komen. - werken beide parttime zodat de kinderen niet naar oppas hoeven EN net zoveel tijd met beide ouders doorbrengen (wordt voor het gemak meestal vergeten) - getrouwd in gemeenschap van goederen, en houden alle financieren gezamenlijk. Gescheiden rekeningen en 'eigen' geld is voor mij een no-go in een serieuze relatie en zou echt een breekpunt betekenen. Ook al was ik in ons geval degene die meer inbracht dan mijn man. Ik vind het prima als anderen dat wel zo doen, maar voor mij voelt dat hetzelfde als dat ik een eigen huis ernaast zou houden 'voor het geval dat' - uitgavepatroon maakt me werkelijk niks uit.
Dit is toch echt afhankelijk van de instelling van beide partners. Wij leggen echt geen verantwoording af aan elkaar over de bestedingen. Ook niet bij de aankoop van bijv een auto, laat staan schoenen. Als mijn man met een vriend gaat kijken voor een nieuwe auto (ik hoef echt niet nee, bah), vind ik hem prima in staat om zelf te beslissen of de auto het waard is en of het financieel uitkomt. Hij belt mij niet om de prijs af te stemmen, en dat doe ik ook niet met hem als ik een weekend weg boek met een vriendin. Het is ons geld, wel gezamenlijk, maar we zijn beide zelfstandig beslissingsbevoegd
Je hoeft het niet zo algemeen te stellen amdaa, ik leg hier onze situatie uit omdat ik het juist beledigend vind dat er tegenwoordig vaak verwacht wordt dat je (als vrouw zijnde) financieel onafhankelijk hoort te zijn van je partner, ben je dat niet dan hou je blijkbaar je handje omhoog. Het draait om meer dan financiële onafhankelijkheid in het leven. Ik heb deze 32 uur inderdaad genomen vanuit mijn eigen referentiekader. Daarbij denk ik dat er niet veel banen zijn waarbij je "maar" 32 uur hoeft te werken en wel een goed salaris hebt zodat je jezelf en je kinderen kunt onderhouden in combinatie met eventuele opvang die je ook moet betalen omdat je 4 dagen werkt. Verder is het nog steeds algemeen bekend dat vrouwen gemiddeld minder verdienen dan mannen in dezelfde functie. Ik vind het niet logischer dat een vrouw daarom een stap terug moet doen, hoe kom je daarbij?
Wij hebben sinds kort een huis gekocht en daardoor de financiën iets omgegegooid. Alles komt binnen op de gezamenlijke en van daaruit wordt er op onze persoonlijke rekeningen ook een bedrag gestort. We weten van elkaar hoeveel we persoonlijk hebben want dat hebben we gelijk gesteld (zowel op persoonlijke spaar als op persoonlijke rekening). De rest gaat allemaal gezamenlijk. De persoonlijke rekeningen zijn alleen voor hebbedingen en voor cadeautjes. Kleding etc gaat ook gewoon gezamenlijk. Ik vind het prima zoals het gaat. Ik verdiende eerst meer, hij straks. Maakt ons niets uit. Wij denken wel hetzelfde over geld en zijn vooral erg van het sparen. Dat scheelt denk ik ook.
Dit! Hier ligt alles op één grote hoop. We hebben wel meerdere rekeningen maar dat komt ook omdat we een eigen bedrijf hebben. We weten allebei hoeveel er op iedere rekening staat. En dat lijkt mij heel logisch. We zijn 6 jaar getrouwd en hebben 1 kindje samen.
Hier gaat alles op de grote hoop. Wij hebben 2 en/of betaalrekeningen. 1 voor de boodschappen en 1 voor de vaste lasten. Verder geven we elkaar geen verantwoording over onze uitgaven. Mijn man en ik hebben beide onze carrière niet op willen geven. Bij ons zijn beide carrières even belangrijk. Bij ons kan er financieel makkelijk 1 ft thuis blijven voor de kinderen maar wij kiezen er beide bewust voor om te werken.
Wij 16 jaar samen en bijna 10 jaar getrouwd, 1 dochter van 5 en 2de op komst. Getrouwd in gemeenschap van goederen. Wij hebben 2 gezamenlijke rekeningen 1 voor alle afschrijvingen en 1 voor boodschappen, benzine, kleding etc. Spaarrekening 1 voor dochter en 1 voor ons zelf waar we beide bij kunnen en ook beide weten wat er op staat. Ik ben wel een snellere uitgever dan mijn man maar alles wat ik koop vindt hij wel leuk. Helaas hebben wij de pech dat als er ook maar iets op de spaar staat dat er dan wel weer iets gebeurd waardoor de spaar weer bijna leeg is....nu ook weer man hoord raar geluid bij de auto blijkt de uitlaat te zijn en het duurste stuk.....350,-
Ik werkte 20 uur pw en ben dat na mijn scheiding blijven doen. Ik redde het met die 20 uur prima hoor. Wanneer je 32 uur moet werken om rond te kunnen komen verdien je ws zo weinig dat je voor opvang een flink bedrag terug krijgt.
Hier ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Vanaf het moment dat we samen zijn gaan wonen alles op één gezamenlijke rekening gezet, ook ieders spaargeld toentertijd. Inkomens vanuit werk komen ook op dezelfde rekening. Ik werk 24 uur, mijn vriend 36 uur. Hij verdient dus meer dan mij, maar zie het niet als zijn geld, het is een bewuste keuze geweest dat ik bij de geboorte van mijn dochter minder ben gaan werken (verdiende daarvoor ook nog steeds minder dan mijn vriend). Grote uitgaves doen we samen, maar meestal ben ik degene die alles koopt, vriend houdt niet zo van winkelen. Ik let iets meer op de uitgaves dan hij, daar waar mogelijk probeer ik te besparen. Ik zou bv nooit een jas van 150,- kopen, mijn vriend legt dit zonder moeite er wel voor neer. Maar goed, ik koop weer andere dingen wat hij weer niet zou doen. We weten beide wat er op de spaarrekening staat en hebben ook beide de betaal- en spaarrekening in een app op de telefoon staan, dus hebben hier beide inzicht in. Ruzie over geld hebben we ook nooit, dit werkt goed voor ons. Zelf zou ik geen aparte rekeningen willen hebben, ik vind dat je samen een toekomst opbouwt en daar hoort voor mij geen onderscheid in mijn of jouw geld in, het is van ons samen. Maar goed, dat is natuurlijk ieders eigen keuze.
Met toeslagen zeker...? Mn man verdient gewoon normaal, als ik daar de helft van doe, no way dat je daarvan gewoon normaal kan leven