Hoi Meiden, Ik wil graag even iets van mij afschrijven. Mijn partner en ik hebben 3 jaar geleden een prachtige zoon gekregen die helemaal geweldig is. De weg er naar toe was echter heel erg moeilijk. Hij was niet gepland. Hoewel hij door mij zeer gewenst was, wilde mijn partner het kindje toen niet. Ik heb bij een kliniek gezeten en ben daar weg gegaan, niemand kwam aan mijn kind! toen heb ik hem de keuze gegeven mij en het kin of niets. Hij heeft toen voor ons gekozen. Desondanks was het een hele moeilijke zwangerschap, ik kon alles alleen doen en hij kwam nooit mee naar de controles, hij is alleen bij de combinatie test geweest. We hadden ook veel gekibbel over het feit dat hij er nog niet klaar voor was.... Nu ben ik weer zwanger, dit keer gepland, ik ben dol op kinderen en we vonden het leuk dat onze zoon van inmiddels 3 een broertje of zusje zou krijgen. Nu hebben we best vaak ruzie, ik zit thuis zonder baan, die ben ik vorig jaar kwijt geraakt en heb nog niets kunnen vinden. Hij voelt zich door mij 'belazerd' omdat hij vind dat ik toen we elkaar 7 jaar geleden ontmoette mij anders voor heb gedaan dan dat ik nu ben (hoog opgeleid, bezig met carriere etc.) Ik heb sinds die tijd geen passende baan kunnen vinden en als ik het wel had stopte de afdeling etc. Ik voel me hier heel rot door. Nu hadden we het over ons tweede kind hij zegt dat hij mij slechts geinsimineerd heeft..... dat het mijn wens is en dat hij neutraal is in dit alles, een kind erbij is toch alleen maar duur en zorgt voor meer stress...... Ik wist niet wat ik hoorde, ik dacht dat we hier allebei 100% voor hadden gekozen..... Ik ben zoooooooo teleurgesteld. De eerste echo was met 7 weken die had ik omdat ik in januari een mk heb gehad. Ik moest hem smeken om mee te gaan, hij vond het allemaal niet zo belangrijk, als het mis was was het toch mis..... juist. Nu gaat hij ook niet mee naar de termijn echo, ik voel me er alleen voor staan! Graag jullie gedachten hierover....
Mijn gedachten hierover... hmmm. ... niet zo positief eerlijk gezegd. Maar ik heb dan ook niet zoveel geduld. Om te beginnen ga ik nergens om smeken. Je bent 'all in' of 'all out'. Zulke streken bij mij en je vind je koffers buiten met je kleding ernáást (ik ga écht niet inpakken!). En hij heeft alleen geinsemineerd?? Gast, wie ben jij, God's gift to the world ofzo??? Het politiek correcte antwoord is natuurlijk: 'ga nog eens een goed gesprek met hem aan, want misschien moet hij nog wennen.' Maar dat is niet MIJN mening. Succes!
Mijn gedachten, heel eerlijk, je partner komt over als een botte klootzak. Bij je eerste zwangerschap al, en nu helemaal. Laat je en je kindjes aub niet zo behandelen En waarom ben je alleen goed genoeg als je een baan hebt?
Hmmm, dit soort situaties vind ik zo lastig. Ik vind namelijk niet dat je zo een relatie moet opgeven. Ech er vraag ik me af in hoeverre er sprake is van een relatie. Je krijgt totaal geen steun. Het feit dat hij zegt dat hij je alleen maar geinsemineerd heeft.vreselijk zo een opmerking. Dan ga ik me toch afvragen of je zonder hen niet beter af bent. Ik zou je adviseren om voor je zelf op te komen en hem duidelijk zeggen dat je daar niet van gediend bent en wat je van hem wilt, wat je nodig hebt om relatie te laten werken.
Lijkt me een duidelijk verhaal. Als je dit over je kant laat gaan wordt het van kwaad tot erger. En je weet hopelijk: andere mensen verander je hoogst zelden. Je eigen verwachtingen en plannen wel.
Wat een rotsituatie zeg!! Maar heel eerlijk begrijp ik niet dat je aan een tweede kindje begint als de relatie niet goed zit en er veel ruzie is. Voor mij persoonlijk zou het klaar zijn. Je kinderen verdienen een liefdevol huis met twee ouders die van hen houden en van elkaar houden!! Als ik jou was zou ik heel goed zaken op orde gaan stellen en bedenken wat je wilt en vooral wat je voor je kinderen wilt. Misschien moet je een hele moeilijke beslissing maken maar zet in iedergeval je kindjes voorop!
Wat rot voor je! Kies voor jezelf en laat jezelf niet onzeker maken. Er kan veel gebeuren in een paar jaar tijd, en mensen veranderen nu eenmaal. Een vreemde opmerking van je partner dat hij zich belazerd voelt. Jij voelt je nu ook anders belazerd door hem: hij wilde toch voor een tweede kindje gaan? Je hebt hem toch niet vastgebonden? Kues voor jezelf meid en denk goed na of deze relatie goed is voor jou en je kids. Hij hoort er nu voor jevte zijn, je te steunen.
Zonder gelijk over alles te oordelen vraag ik me van alles af. Als eerste; is hij een goede vader? Is hij wel behulpzaam als het kindje er is? Er zijn nou eenmaal mannen die heel moeilijk reageren op zwangerschap en hierdoor helemaal veranderen. Kan dat het geval zijn bij hem. Merkte je na je vorige zwangerschap verschil met toen je nog zwanger was? Misschien is hij gewoon enorm nerveus over jullie toekomst en het feit dat hij er financieel alleen voor staat. En dat voor een steeds groter gezin? Ik probeer niks goed te praten uiteraard maar ik denk dat alle dames hier weten dat mannen geen idee hebben wat wij allemaal doormaken qua gevoelens en hormonen omdat ze het simpelweg zelf niet meemaken. Ze voelen het zelf niet bedoel ik dan. Ik ben het uiteraard niet eens met het gedrag van je partner maar ik denk dat jullie er wel uit moeten komen zeker als je ziet dat jullie er uit zijn gekomen na je vorige zwangerschap terwijl hij er toen echt op tegen was.
Dit. Met als toevoeging dat je behalve assertiever te worden ook eens goed bij jezelf na moet gaan waarom je zo het wol voor je ogen laat trekken dat je verwachtingen aan de overkant liggen van de realiteit. Dat is echt niet goed. Niet voor jou, niet voor je kind(eren).
whahahahaha, sorry ik lig dubbel hier 100% mee eens! @ Rogne, jij moet voor jezelf gaan bedenken hoe jij de toekomst ziet voor jezelf en je kinderen. Wees daarbij reëel, je partner laat goed zien wat je van hem (niet) kunt verwachten. Sterkte!
Ik ben de eerste die toegeeft dat mijn vriend niet voelt wat ik doormaak qua gevoelens en hormonen. Maar hij doet wel zijn UITERSTE best om er begrip voor te hebben en/of mij te ontzien van enige vorm van stress of inspanning. En noem me ouderwets, maar dát is de taak van een partner! Niet om je met nog meer zorgen op te zadelen. Maar ik denk ook wel dat je behandeld wordt zoals je je laat behandelen. Dus idd, op je strepen staan en hem eens even vertellen hoe JIJ wil dat hij zich gedraagt.
Ik vraag me ook af hoe jullie relatie verder is? Mijn eerste zwangerschap was ook ongepland en op een zeer ongelukkig moment (ik moest net gaan afstuderen en mijn man, destijds vriend, was nog maar 21 jaar, ik 23) en waar ik volledig in paniek raakte, was hij degene die heel rustig, lief en begripvol was. En hij wilde geen vader worden voorlopig, maar nu het kindje er al was, heeft hij zijn stinkende best gedaan om voor ons te zorgen! Hij ging mee naar elke echo, injecteerde mijn medicatie elke dag, hield mijn hand vast wanneer ik het niet meer zag zitten. Helaas is ons dochtertje veel te vroeg geboren en overleden. De zwangerschappen erop was hij er ook altijd, terwijl hij in eerste instantie geen kinderwens had. Voor sommige mannen ligt het ook iets anders in de zin dat ze pas een baby willen, als het er al is. Maar het siert een man als hij dan toch zijn best voor je doet, voor je zorgt en je niet gek gaat zitten maken met zijn eigen problemen. Ik zou dit gedrag echt niet pikken en hem heel duidelijk maken dat hij of voor jullie gaat, of weer bij z'n mama gaat wonen. Dikke doei!
Er komen meteen twee dingen in mijn gedachten.. 1. Wat een ongelofelijke zak. 2. Wat ongelofelijk erg voor jou.. Ik vind t echt ongelofelijk hoe hij praat en denkt.. Dat hij praat over inseminatie zegt wel wat, vreselijk.. Ik hoop echt dat hij zulke dingen misschien zegt uit angst voor de toekomst, uit onzekerheid.. Vind t echt heel erg voor je..
Dit klinkt niet echt als een liefdevolle relatie. Maar op een scherm is zoiets moeilijk om te beoordelen. Over het algemeen denk ik dat er in een relatie altijd 2 schuldigen zijn. Meestal maak je beiden fouten die ertoe lijden dat de situatie steeds erger wordt. Het is altijd heel makkelijk om de schuld op iemand af te schuiven. Wij weten niet hoe de andere jaren zijn geweest, waarom je met deze man samen bent en we kennen zijn kant van het verhaal niet. Desondanks wens ik je wel veel sterkte.
Jullie leven nu is duidelijk heel anders dan hij het zich had voorgesteld, maar hij lijkt die verantwoordelijkheid wel volledig bij jou neer te leggen. En uiteindelijk zijn er twee verantwoordelijk voor deze situatie. In hoeverre heeft hij gelijk in dat jij veranderd bent en dat je minder moeite hebt gedaan dan nodig voor werk en dergelijke. Ik kan me voorstellen dat het voor hem beklemmend is om financieel voor alles verantwoordelijk te zijn. Soms is een nieuwe zwangerschap dan een moment waardoor hij opeens paniek voelt. Ik vind wel dat de manier waarop hij communiceert naar jou beneden alle peil is. Dat moet je niet accepteren. Wel denk ik dat het van belang is om ook eerlijk naar jouw aandeel te kijken. Welke stappen zijn er nodig?
Dag lieve dames, Bedankt voor jullie reacties, ik heb er veel aangehad en ook veel over na gedacht.Mijn partner en ik hebben een aantal hele goede gesprekken gehad en ik moet zeggen dat we nu in rustig vaarwater zitten. Hij weet wat ik van hem verwacht en andersom. Dat maakt alles een stuk rustiger. Mijn schoonmoeder heeft mij ook erg geholpen door een goed woordje te spreken met haar zoon over dat ongepaste/kwetsende taalgebruik. Dit heeft ook erg geholpen. Ze zei zelfs dat hij erg geluk had met een vriendin zoals ik, dat vond ik erg lief van haar . Hij heeft zijn excuses aangeboden en heeft het sinds dien niet meer zo bot gedaan (ook zuurt hij niet meer over sex, zijn linker armer is ook stukken sterker geworden haha). Hij heeft morgen vrij genomen voor de termijn echo en we gaan samen een nieuw bed uitzoeken (we hadden beide rugklachten) Volgende maand lekker even een week er tussen uit en als het morgen allemaal goed is, ziet het er naar uit dat we kunnen gaan genieten van de zwangerschap. Les is geleerd, veel beter communiceren, en geen dingen invullen voor elkaar. Ook zijn we bezig met het regelen van een oppas zodat we eens in de maand samen iets leuks kunnen gaan doen. Dus nogmaals bedankt!
Wauw meid, wat een ongelooflijk positief, enthousiast en mooi bericht heb je hier geplaatst. Echt super om te horen wat jullie allemaal samen hebben ondernomen en hoe goed het jullie heeft gedaan! Ik word hier helemaal blij van Gefeliciteerd! Op naar een prachtige echo en een fijne zwangerschap. Laat je morgen nog even weten hoe de echo is gegaan? Liefs
Hoi Mama Larissa, Bedankt voor je berichtje. Ik zal het laten weten, ben wel een beetje zenuwachtig maar heb goede hoop Gelukkig is het al om 11.15 dus hoef ik niet de hele dag te wachten