Ja maar ik zal hem niet super onder druk zetten of iets maar dit kan toch ook niet? Ja daar hebben we t al uitgebreid over gehad en daar komen we niet uit Hij wilde destijds dat ik het liet weg halen en dat deed ik absoluut niet Nu bijna bij 17 weken en hij is nog niet mee geweest naar een echo of iets en zodra ik erover begin is het Je weet toch dat ik dit niet wilde en dat blijft zo Einde gesprek is t dan
Ik zou bijna denken dat jullie relatie het niet gaat redden zo. Een kind opvoeden is al zwaar genoeg zonder dat jullie 'tegenstanders' worden. De eerste periode is gewoon ontzettend zwaar en shit. Veel relaties krijgen het juist de eerste twee het het zwaarst te verduren - als dit nu al zo is, vrees ik het ergste. Ik weet het niet hoor, maar je bent 17 weken zwanger en je partner wil het kind 'nog steeds niet'. Wat als het kind er straks is en hij kan er niet omheen? Dan wil hij het misschien ook nog steeds niet - je kunt het kindje moeilijk in een aanrechtkastje stoppen he? Een zwangerschap hoort eigenlijk ook onbezorgd te zijn. Hij zou dit kindje net zo goed moeten willen en samen met jou de babyuitzet moeten regelen. Je hoort dit niet alleen te hoeven doen. Dat is oneerlijk.
Nee ik snap dat het kindje niet in een keuken kastje kan, ze is echt absoluut meer dan welkom. Ik heb het er net met hem over gehad en hij zegt dat hij t gaat zeggen voordat ze gaan desnoods morgen want hij vind t vreselijk om mij zo verdrietig te zien Voor de rest hebben wij echt een goede relatie Hij is ontzettend lief voor me zoals altijd, alleen dit is dan echt even een dieptepunt maar ik denk als hij t zijn ouders verteld er ook een helen last van z'n ouders af valt en hij er op een andere manier over kan nadenken Ik ben in iedergeval blij met haar en de rest van mijn omgeving ook.
ik hoop voor je dat hij het morgen gaat vertellen, en dat hij zich wel wat meer gaat betrekken. het zou mij best een bezwaard gevoel geven als hij een antwoord gaf als die je net noemde. nu je bijna op de helft zit moet hij toch echt wel gaan inzien dat er echt een kleine komt en dat als hij bij je blijft hij er ook voor moet gaan zorgen? ben je niet bang dat als je kindje er straks is dat hij dan nog steeds zo een attitude heeft? als in: ik verschoon het niet want ik wilde het niet?
Ik wil toch even inspringen. Zelg 19 jaar en onverwachts zwanger geraakt nadat ikbpas 4 maand samen was ( dont judge condoom en pil) vl die het ook weg wou laten halen achteraf toch wel houden maar ook geen intresses ect. Na de geboorte nog ontkenningsfase maar helemaal bij getrokken en nu trotse ouders van een zoon en dochter. Deze situaties geven idd een behoorlijke klap op de relatie maar komt er toch vaak sterker uit. Haar vriend ziet nu nog niets dus zal laks zijn en als ze er straks is kan hij ineens omschakelen. Verder zou ik als ik jou was zo snel mogelijk vertellen, ze zullen schrikken maar meeste ouders zullen steun bieden. Doet hij het niet? Doe jij het. Mannen hebben gewoon in dit soort situaties een schop nodig.
Ik en mijn vriend zijn 21 en ik ben nu ruim 18 weken zwanger en ik moet zeggen ik wou dat we het zijn ouders nooit verteld hadden. Zijn ouders en ik hebben al nooit een band gehad en ik kom er al sinds november niet meer dus had makkelijk gekunt... Maar vanaf het moment dat mijn vriend het verteld heeft is het oorlog daar thuis. Kreeg dingen naar zijnnhoofd van: het kan nog weggehaald worden, wij willen nog geen opa en oma worden, je bent te verliefd om in te zien dat het niet gaat werken, je bent er niet klaar voor, je hebt het geld niet, als het fout gaat tussen jullie komt ze geld halen etc. Begin januari al verteld en mn schoonouders hebben in deze periode nooit gevraagd hoe het met mij gaat of hoe het met de baby gaat. Er wordt gewoon gedaan alsof ik dood ben incl baby. Mn vriend heeft toen heel lang getwijfeld of hij met mij verder wilde door zn ouders. Ik heb het geluk dat hij erop terug gekomen is en dit absoluut met mij wil doen en zn ouders daarin laat stikken. Dus ik snap jou vriend wel een beetje, ken jullie situatie natuurlijk niet en ik oordeel zeker nergens over maar als zijn thuissituatie een beetje moeizaam is snap ik dat hij niks wil zeggen. Keur het zeker niet goed dat hij 17 weken wacht maar er zal wel een last van zn schouders vallen. En ja misschien komt er een nieuwe last bij maar als jullie relatie zo sterk is als jij zegt moet het goedkomen.
Zo jij hebt lang doorgehaald vannacht Succes! Misschien is jouw vriend nog niet enthousiast omdat hij bang is voor de reactie van zijn ouders? Ik hoop dat die meevalt en dat hij het dan ook wat zonniger inziet.
Meid, je vriend wil dit kindje niet. En hoe verdrietig ook, maar dat mag. Richt je op jezelf en jouw ouders. De kans is groot dat je het daarmee moet doen. Verandert hij van mening, mooi. Maar reken er niet op. En voor wat zijn ouders betreft. Dat is ZIJN keus. Niet de jouwe. Jij hebt niet het recht om dat voor hem te beslissen. Gewoon niet.
Wat ik zou doen: -je vriend aan de kant zetten, want daar heb je echt geen zak aan, nu niet en straks niet. ook niet laten erkennen. iemand die geen vader wil zijn terwijl t wel zn verantwoordelijkheid is (want een baby komt niet onverwachts, als je sex hebt is die mogelijkheid er ALTIJD, punt) moet je geen toekomst mee willen -zn ouders zelf vertellen dat ze opa en oma worden, of je vriend dat wil lijkt me totaal onbelangrijk, zijn ouders zijn niet zijn bezit ofzo, het gaat over hun kleinkind dus dat kan je gewoon zelf zeggen. misschien dat zij wel betrokken willen zijn -zelf met je baan die je (straks) hebt lekker een huisje zoeken en daar met je kleintje gaan wonen Heel veel succes gewenst Ik ben zelf op mn 19e mama geworden, leeftijd speelt geen rol komt allemaal wel goed!
Waarom moeten mensen onder druk gezet worden? Ik vind het al niet oke dat jouw ouders jou onder druk zetten! Ze kunnen hooguit hun mening en advies geven hierover maar dit is niet aan hen om verder te bepalen. Daarbij kun je je vriend ook niet dwingen. Dus of loslaten of het heft in eigen handen nemen. Als jij vindt dat je schoonouders het recht hebben om te weten dat ze opa en oma worden dan vertel je het zelf. Helaas voor je vriend, dit is nu eenmaal op jullie pad gekomen en als hij ervoor kiest om voor zijn verantwoordelijkheden weg te lopen of z'n kop in het zand te steken dan is het aan hem. Maar zijn ouders willen die verantwoordelijkheid als opa en oma misschien wel en moeten hier zelf in kunnen beslissen. Dit zou ik je vriend ook zo zeggen. Dus of hij neemt zijn verantwoordelijkheid hierin of jij doet het want weglopen kan nu eenmaal niet meer. De timing is vast nooit goed bij "schokkend" nieuws dus je kunt eeuwig wachten.
Nou, het is nogal hypocriet om de vriend van TS te verwijten dat hij 'zn verantwoordelijkheid niet neemt' als je wel vindt dat vrouwen het recht hebben om abortus te plegen.
Laten we bij het topic blijven en er geen andere zaken bij halen..... @TS. Het lijkt me verschrikkelijk dat je zo onder druk gezet wordt. Ik denk dat het goed is dat je dat ook met je eigen ouders bespreekt. Die stress is ook helemaal niet goed voor het ongeboren kindje. Snap hun mening wel, ik denk ook dat jullie eigenlijk al te lang gewacht hebben, maar het gaat om jou mening! Mocht jij ook vinden dat zijn ouders het moeten weten en niet pas over drie weken, dan zou ik het ze toch gaan vertellen. Wat ik me afvraag, zie jij zijn ouders nu niet? En is er nog niets te zien aan je buik? Kan me voorstellen dat je het nu nog prima kan verbergen hoor. Als ik zijn ouders was geweest zou ik het absoluut niet leuk vinden nu of over drie weken pas te horen dat er een kleinkind komt. Als de vakantie een reden is kan kr het ook zo bekijken.... Nu vertellen, hebben ze nog 1 1/2 week het te laten bezinken voor ze op vakantie gaan, misschien is de timing van de vakantie dan juist goed en prettig voor ze. Als ik na mijn vakantie thuis zou komen en dan dit bericht krijgen, denk ik dat ik in een klap een heerlijke vakantie vergeten zou zijn...... Hoe dan ook, dit kindje komt er en zij zullen dat te weten krijgen, dus waarom nog een seconde langer geheim houden. Als jij achter de keuze van je vriend staat kan ook je redenatie zijn: er is al veel te lang gewacht, wat maken die drie weken dan nog uit. Veel wijsheid!