ADHD of wat anders?

Ja je kan zo naar de huisarts, maar verwijzing gaat waarschijnlijk wel makkelijker met "meerdere" mensen/instanties die een zorgvraag hebben.

Dus ik zou inderdaad schoolarts/ leerkracht afwachten ( maar niet te lang laten lopen) en dan naar huisarts , voordat je ook daadwerkelijk handvaten en een behandelingsplan/idee/ diagnose hebt ben je ook weer even verder

 

ik lees dat het bij jou op een aantal punten moeilijker is thuis. Ik kan meestal wel afspraken maken en hij krijgt vrijheid. Maar ook ons ventje knijpt ook een halve tube tandpasta leeg terwijl we dat al 100 x hebben gezegd dat het niet mag. Of meteen schreeuwen als hij zijn zin niet krijgt etc... Ondeugende en impulsieve dingen doen, zo zou ik het omschrijven. Ik heb denk ik mazzel dat ik gedragstherpeut ben, hierdoor kan ik mijn kennis ook thuis toepassen. Tegelijkertijd vind ik het ook lastig, want ik zie (waarschijnlijk meer dan andere) vaker beren op de weg. Dus hierin probeer ik mezelf wel vaker tot de orde te roepen en het dan rationeel te bekijken. En ik kijk veel naar andere kinderen en dan vooral naar het opvallende gedrag. Zo relativeer ik het ook.

Maar uiteindelijk is het belangrijk dat jij en je gezin rust krijgen en handvatten hoe verder. En als dat betekent dat er onderzoek moet plaatsvinden, dan is dat goed. Ook misschien om het uit te sluiten. Sterkte!

 

Laat de IB'er eens observeren. Het hoeft geen adhd te zijn, maar kan ook verveling/onderpresteren zijn. Daar raak je hartstikke gefrustreerd van. Het verklaart ook zijn lage citoscore.

 

Je kan gewoon naar je ha en als deze het nodig acht krijg je gewoon een verwijzing. Het is jouw kind, dus jouw keuze. School staat daar buiten.

Wij hebben al wel een diagnose voor onze oudste, ass.
Waarom ik graag een diagnose wou was heel simpel; ik wil hem zo goed mogelijk kunnen begeleiden in deze wereld. En met de diagnose kun je beter en gerichtere adviezen, tips en handvaten krijgen.
Zonder diagnose zal je deze ook kunnen krijgen, maar vaker minder specifiek.
Wij zijn veel te weten gekomen over hoe hij denkt en waarom hij soms zo reageert. Maar leren ook hoe en wat wij beter kunnen doen.

En een bijkomend voordeel; het ligt niet aan ons of hoe wij onze kinderen opvoeden. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, maar dat heeft ook te maken met de ass en hoe we daar beter op in kunnen spelen.


Onze zoon liet op school wel wat afwijkend gedrag zien, maar niet zoals thuis. Thuis kwamen de buien pas goed los.

 

Ik ben ook naar de huisarts gegaan en kreeg een doorverwijzing naar het ggz.

 

Misschien kan je vooraf al eens kijken welke opties je hebt. De ggz instelling hier had een wachtlijst van ruim 16 weken . Terwijl een andere maar 2 weken had.

Sneller is niet beter, maar je kunt dan mogelijk ook eens informeren naar ervaringen om je heen.

 

dat was hier ook 2 instanties waartussen we twijfelden ene wchttijd tot na zomervakantie andere 5 weken en dan heb ik het puur over de intake.

 

Ik zou in het gesprek met de schoolarts zijn raport meenemen en ook benoemen dat de juffen in het 10 min gesprek wel aangaven dat zijn concentratie niet goed is ed. En daarbij ook zeggen dat je daarom hun vragenlijst vind afwijken op wat zij vertelde tegen jou.

Overigens kan een hoogbegaafd kind ook onderpresteren om zo bij de groep te horen, dus een iq test kan ook best zinvol zijn.

Hier een jongen van 7 jaar die en adhd heeft en een bovengemiddeld iq en nu met medicatie scoort hij vele malen beter en voelt hij zich prettiger (maakt mij de score opzich niks uit!! )

 

Klinkt net als die van mij hoor . Toevallig komt hij net naar beneden...voor de zoveelste keer met zijn hemd achterstevoren.
Het is geen serieuze boekenwurm die alles van dino's weet, met 3 jaar kon lezen, uitsluitend A's heeft op zijn rapport, geordend, eerst denken, dan doen...daar herken ik weinig in.
Maar goed, het is tot zijn juf het eens aankaartte nooit bij me opgekomen om aan hoofbegaafdheid te denken. Wist wel dat hij niet dom was, maar zijn gedrag was vooral wild, druk, impulsief, clownesk, dan denk je eerder aan adhd ofzo. Als het verder geen problemen zou geven, prima, dan had ik er waarschijnlijk niets aan gedaan of het verder uitgezocht, maar die problemen waren er dus wel.

 

Wat lastig als je zo moeizaam loopt in de opvoeding van je zoon.
Het ene kind is gemakkelijker op te voeden dan het andere kind. Dat herken ik bij onze twee dochters. Onze jongste dochter lijkt niet op mij en daardoor begrijp ik bepaald gedrag niet. Of het is voor mij moeilijker om te geven. Een voorbeeld: Zij houdt veel van duidelijkheid en structuur. Ik heb zelf moeite om structuur aan te brengen en ik houd van scharrelen (eens zien wat de dag ons brengt ). Dat botst.

Kan het zijn dat het bij jullie ook zo is? (Maar waarschijnlijk om gekeerd, jij hebt behoefte aan duidelijkheid en regels en je zoon heeft vrijheid/ruimte nodig?

Ik heb een ander geluid dan mn vorige reageerders. Ik zou het niet snel zoeken in een diagnose. Niet voordat een deskundige heeft mee gekeken in de thuissituatie en handvatten heeft geboden in de opvoeding. Je hebt het bijvoorbeeld over acceptatie. Volgens mij heb je daar het kernwoord te pakken.
Zijn zusje luistert wel goed maar jullie. Hij doet dat niet en/of heeft moeite met direct opvolgen van regels. Om dat als sterke eigenschap te formuleren: Hij is autonoom. Maak daar gebruik van. Betrek hem in het maken van afspraken, zet ze samen op papier. Maak hem mede verantwoordelijk voor de sfeer in huis. Betrek hem bij het aandragen van oplossingen. Door te straffen en te corrigeren ben je alleen negatief aanwezig, probeer het op een opbouwende manier. En sluit dan aan in waar hij goed in is. Probeer dat met begeleiding aan huis. Gedrag van een kind willen veranderen dat begint met het veranderen van je eigen gedrag. En dan is het fijn dat iemand helpt die er van buiten af naar kan kijken. Die patronen herkent en kan doorbreken.

Als dat niet gaat werken, dan zou ik een stap maken naar verder onderzoek. Dus voorliggend kijken hoe de thuissituatie aangepast kan worden aan je zoontje, voordat je hem aanpast (dmv medicatie) aan de thuissituatie. Want dat heeft voor een kind veel ingrijpender gevolgen op de lange termijn.

Succes en sterkte met je afwegingen.

 

Je zegt dat je denkt dat je zoon ADHD hebt. Je maakt je zorgen om zijn gedrag. Je ziet zijn schoolresultaten daaronder lijden. En het klinkt alsof het thuis ook niet altijd gezellig is hierdoor.

Als ik het goed begrijp zou je graag zien dat zijn gedrag verandert en zijn schoolresultaten beter worden.
Je zegt dat je al veel hebt gelezen. Dan zul je waarschijnljk ook handelingsadviezen zijn tegen gekomen. Heb je al geprobeerd die dingen eerst uit te voeren en te zien welk effect dat heeft?
Als je dit nog niet hebt gedaan: wat belemmert jou om dat te doen? Zijn die belemmeringen weg als je eenmaal een diagnose hebt?

Wat verwacht je te 'winnen' als je zoon een diagnose heeft? Wat zou er dan voor jou veranderen (bijv. welke hulp zou je dan kunnen krijgen), wat zonder diagnose niet lukt?

De reden dat ik dit vraag, is omdat ik (zelf ADHD-er en juf) erg terughoudend ben met het laten stellen van deze diagnose. Je kind kan hier namelijk (ook later als volwassene) veel hinder van ondervinden, bijv. bij het verkrijgen van een rijbewijs, verzekeringen aanvragen e.d.
Als je dus jouw doelen kunt bereiken zònder diagnose, zou ik altijd aanraden dat eerst te proberen. Je geeft zelf al gaan dat het niet om het label gaat en dat is natuurlijk ook zo. Het gaat erom dat het weer beter gaat met je zoon.
Als het verkrijgen van een diagnose de enige manier is om dat te bereiken (bijv. omdat je medicatie wilt gaan geven) dan moet je dat doen. Maar als er andere manieren zijn om vooruitgang te bereiken, zou ik dat doen.

 

Even iets concreter over 'andere manieren':

Je zegt dat hij een slim kind is 'geweest'. Volgens mij verdwijnt slimheid niet zomaar. Wel kan het achoolresultaat slechter worden. Omdat ik lees slim en een juf die denkt aan faalangst / perfectionisme, denk ik aan 'fixed mindset / growth mindset'. Google eens of je daar iets in herkent. Misschien geeft dat wat aanknopingspunten.

Concentratie & taakgerichtheid kun je ondersteunen door een rustige werkplek te geven in de klas. Zoek eens op 'studdybuddy' eventueel i.c.m. geluidsdempende koptelefoon en time-timer, waarbij de juf wat vaker tussendoor bij hem controleert hoe ver hij is met zijn taak. Of bij lastige taken een wiebelkussen (let dan wel op dat ze hem er niet de hele dag op laten zitten, dan is het effect weg!)

Vraag vooral ook je zoon zelf wat WEL voor hem werkt en wat NIET. Zelfs bij jonge kinderen zien we vaak al dat als je ze mee laat denken dat het veel beter werkt dan dan de volwassenen steeds met plannetjes komen. Hoe meer 'interventies' wij uitvoeren, hoe minder de kinderen zich zelf gaan inzetten, denk ik wel eens.

Wat betreft de vraag of een kind hoogbegaafd kan zijn, is niet zo makkelijk antwoord te geven. Er is eigenlijk nog niet eens een definitie waar iedereen het over eens is. Jij denkt bij hoogbegaafdheid erg aan schoolse resultaten, merk ik. En dan op alle terreinen. Maar dat hoeft niet. Een kind kan op meerdere terreinen hoogbegaafd zijn, maar het kan ook op één gebied uitblinken.
Er is geen duidelijke definitie, maar het is wel duidelijk dat hoogbegaafde kinderen soms erg onderpresteren en dan zie je het sowieso niet meer aan het schoolresultaat. Je kan het dan wel zien aan ander gedrag. Frustratie en opstandig en druk gedrag zijn wel dingen die ook bij (onderpresterende) hoogbegaafde kinderen kunnen voorkomen. Maar het kan ook tal van andere oorzaken hebben, zoals inderdaad ADHD.
Als je de mogelijkheid van hoogbegaafdheid wilt verkennen, zul je even een andere bril moeten opzetten. Herken je iets in dit lijstje:

- De schoolprestaties zijn erg wisselend, er zijn soms hele hoge scores zichtbaar maar lang niet altijd

- Je kind denkt creatief. Creatief hoeft hier niet op zaken zoals muziek / tekenen te slaan, maar het gaat over creatief denken. Je kind komt met bijzondere oplossingen. Bij volwassenen zou je het misschien 'out of te box' noemen.

- Je kind heeft een opvallend gevoel voor humor. Snapt bijvoorbeeld cynische / sarcastische opmerkingen die andere kinderen niet vatten. Of hij houdt van (of maakt zelf) grappen waarbij wordt gespeeld met taal, bijvoorbeeld dubbele betekenissen.

- Zodra je kind het idee heeft iets nieuws te leren, bloeit hij op. Het is een spons, blijft vragen stellen en onthoudt dan ook (bijna) alles. Hij combineert nieuwe dingen met wat hij al wist, soms op veel abstracter niveau dan je bij zijn leeftijd zou verwachten.

- Maar: als je kind het gevoel heeft dat iets niet 'nieuw' (meer) is of als hij het nu niet inziet van wat hij moet leren, dan is al die leergierigheid als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij heeft een hekel aan herhalingstaken en bekende stof inoefenen.

- Je kind speelt graag met kinderen die ouder zijn of juist jonger. Of leeftijdsgenootjes die dezelfde manier van (door)denken hebben.

Zo zijn er nog wel meer dingen waar je op zou kunnen letten. Elk hoogbegaafd kind is anders. Zoals elk kind anders is. Bij ADHD hoef je niet aan het hele lijstje te voldoen. Bij hoogbegaafdheid ook niet. Ieder mensen herkent wel een paar dingen van ADHD, autisme of hoogbegaafdheid bij zichzelf. Maar naarmate je meer kenmerken ziet, kan het interessant zijn om die mogelijkheid verder te onderzoeken te kijken of dat aanknopingspunten geeft om je zoon te helpen.

 

Ik weet niet of dit de juiste plaats voor deze discussie is, maar ik zie deze reactie wel vaker.

Waar ik absoluut tegen aan liep was dat men zonder diagnose veel minder goed kunnen helpen. Wij kwamen bij ggz terecht en die gaf ook echt aan "zonder diagnose kunnen (mogen) wij jullie niet helpen". En zij waren niet de enige.

Ik snap best dat zolang het niet nodig is en je zonder die diagnose het prima red je jezelf moet afvragen of het wel nodig is. En nee, dan denk ik van niet.
Maar als ouders het niet redden of kinderen in de knoop komen vind ik dat je juist wel er over na moet denken. Als je het niet doet kan het ook alleen maar verergeren.

Ik merk dat echt bij onze zoon, zonder hulp zou het er anders aan toe gaan. Slechter voor hem en voor ons.
Bij ons is de diagnose geen ADHD.

 

Averlhach: als je goed naar de laatste alinea kijkt, zie je dat ik dat ook zeg. Ik geef alleen aan dat het naar mijn mening een laatste stap zou moeten zijn. Als het zonder diagnose kan, dan liever zonder. Maar als een diagnose toegang geeft tot noodzakelijke hulp die je anders niet zou kunnen krijgen, dan is het zeker een goede stap. Maar vergis je niet, zeker bij ADHD, dat een diagnose ook zeer veel nadelen kan hebben. En dan bedoel ik niet eens de vooroordelen. Ik denk dat dat nadeel wel opweegt tegen de voordelen. De diagnose ADHD betekent dat je later veel moeite zult hebben met het krijgen van een levensverzekering, arbeidsongeschiktheidsverzekering, rijbewijs e.d. Helaas weten weinig mensen dit van te voren. Vandaar dat ik er voor waarschuw. Voor sommige mensen is de nood zo hoog, dat ze dit voor lief nemen. En als het dan de juiste hulp krijgt om je kind een goede kans te geven, is dat prima. Maar als het je er vooral om gaat om 'het zeker weten' en meer begrip, dan is de toekomst ook iets mee te nemen in je afweging.