Hoe krijg ik weer plezier in het moederschap?

Zo je hebt een heftige periode achter de rug! Laat ik voorop stellen dat ik respect heb voor hoe je je tot nu toe hebt staande gehouden. Ik heb zelf maar één klein kindje die weliswaar pittig kan zijn, maar over het algemeen zich makkelijk aanpast aan zijn omgeving. Ik kan me dus oprecht geen voorstelling maken van jouw situatie en ik kan vanuit mijn eigen ervaring met kinderen geen tips geven. Wat ik je wel mee wil geven is dat ik heb geleerd dat je pas kan genieten, als je met aandacht bezig bent met de dingen waar je gelukkig van wordt en energie van krijgt. Kijk eens kritisch naar hoe je je dagen vult. Wat moet gedaan worden? Wat moet specifiek jij doen en wat kan een ander doen? Niet met als doel om meer activiteiten te doen, maar juist om meer aandacht te kunnen besteden aan wat je al doet. Het zijn de kleine dingen waar je van geniet. Een stralende lach na een spontaan spelletje kiekeboe, of oogjes die 2 seconden open gaan en met een glimlach weer sluiten als je 's avonds nog een kusje komt brengen.

 

Hoi,

Je situatie is best pittig! En het lijkt me ook lastig als je de klik niet voelt met je kind. En je zit nog in de tropenjaren met de kleintjes! Dat is ook een zware tijd!

Heb je wel eens gedacht aan een kindercoach/ opvoedcoach? En dan niet opvoedcoach over het praktische opvoeden, maar meer begeleiding met je oudste dochter... Die als een soort vertaler kan optreden? Mogelijk dat jullie elkaar via die weg wat beter kunnen vinden! En mogelijk geeft dat jou de ruimte om jou eigen stukje ook te bespreken. Het kans soms enorm opluchten om hier over te praten en wat ondersteuning te krijgen. Dan komt het plezier misschien ook weer meer terug!

 

Je hebt het behoorlijk heftig gehad.

Persoonlijk had ik contact gezocht met iemand die me ermee kan helpen. Het geen "klik" hebben me je kind vind ik dusdanig dat ik denk dat je daar (voor jezelf en je dochter) wel tips/tricks voor kunt gebruiken.

 

Als je man wel goed met de oudste kan, kan ik me voorstellen dat hij het niet zo nodig vindt. Staat hij er wel voor open als het jou zou kunnen helpen of is hij echt tegen? Hopelijk lukt het wel om met hem te bespreken dat jij op dit moment net even iets meer nodig hebt dan hij. Soms heb je net even een mismatch en jonge kinderen kunnen nog niet zo goed verwoorden. Ik kan me voorstellen dat dat je rot gevoel kan geven.

Vaak is zon coach voor een kind ook niet zo belastend. Veel kinderen vinden het zelfs leuk omdat het op een speelse manier gaat en er wat extra aandacht voor ze is.

 

Ik herken wel het 'verwerkings' stukje over een onverwachte premature geboorte. Toevallig moest ik ook nog 1 dag werken voor mijn verlof begon, toen mijn dochter zich plotseling aandiende. Een uur nadat ik wist dat de bevalling begonnen was is ze geboren met een spoedkeizersnede. Dat gaat sneller dan je kan verwerken. Ook ik had haar amper gezien, en werd naar de couveusekamer gereden 'de 3e van links is van jou' (ik wist zelfs nog geen naam). Zo onpersoonlijk, ze voelde als 'een baby' niet 'mijn baby'. Dat is nog best lang zo gebleven, ik vond het moeilijk een band met haar te vormen in het begin. Een enkele keer heb ik zelfs gedacht van kan iemand 'dit kind' niet even komen ophalen? Ook is het alsof er ineens onverwacht een stukje zwangerschap/kraamtijd afgepakt is. Ik weet nog toen ik net wist dat ik zwanger was dat ik grappend dacht van hé nu gaan mensen in de trein voor me opstaan! Nou, zelfs de taxi chauffeur naar het ziekenhuis zag niet dat ik zwanger was, ik had een hele kleine buik. Mijn buren reageerden op de slingers 'hoera een meisje' dat het zeker een grapje was. Voor je gevoel heb je dingen gemist waar je van tevoren wel van uit bent gegaan dat je het zou meemaken. Voor mij dan hoe het is om een echt zwangere buik te hebben, op je kind voorbereid te zijn, om een natuurlijke geboorte te hebben of in ieder geval direct na je geboorte even bij je te kunnen hebben, borstvoeding te geven (kon niet), kraamhulp in huis te hebben, uberhaupt een kraamtijd zonder ziekenhuiszorgen. Als het aan het begin allemaal zo snel gaat ineens, heb je er later tijd voor nodig om het alsnog te verwerken, zeker als je kindje ook lichamelijk nog een heel moeilijke start had. Misschien helpt het je om er met anderen over te praten? Bij mij heeft de tijd wel geholpen, ik heb het inmiddels 'geaccepteerd' zegmaar dat het was zoals het was en gelukkig goed is geeindigd. En ondanks de slechte start heb ik nu een hele goede band met mijn dochter gekregen.

Ik kan me ook voorstellen dat je je met 3 kinderen vaak de hele dag door 'moeder' voelt. Zou het je goed doen om wat vaker tijd voor jezelf alleen te hebben? Dat je even zonder kinderen de stad in kan, sporten, naar een vriendin? Zodat je zelf ook even wat tijd hebt om jezelf op te laden, zodat je daarna weer met plezier met je kinderen om kan gaan?

En inderdaad misschien zelf met een derde te praten over je gevoelens, of juist ook iets gericht op je kinderen of gezinshulp. Denk dat jullie wel wat ondersteuning zou kunnen gebruiken misschien. Zou je daar voor open staan?
Of in het weekend echte gezinsuitjes plannen? Of wat doen jullie nu bijvoorbeeld in de weekenden?

Sterkte! Je moedergevoel komt vast weer terug, iedereen heeft weleens moeilijke fases, zie dit niet als een staat van zijn die altijd zo blijft. Blijf positief denken en voel je niet schuldig, je bent een goede moeder die het beste voor jullie gezin wil doen!