Maar stress is ook iets heel anders dan een echte depressie. Als ik in een flinke depressie zit dan kom ik slechter uit mn woorden, heb continue de gedac.hte "dit komt nooit meer goed" en "dit houdt ik niet vol" Ik val spontaan af en ben te gespannen om voldoende te eten. 's morgens voel ik me veel slechter. IK heb suicidale gedachtes. Wordt veel wakker 's nachts en val dan slecht in slaap. Ben heel gespannen Ben overgevoelig voor geluid. Kan angstig worden wanneer er te veel mensen om me heen zijn. en nog veel meer. Het is echt hel op aarde en gun het mijn ergste vijand niet. En het is heel lullig om opeens op donderdagavond op een gesloten afdeling te zitten. Dan heb je wel pillen nodig om weer enigszins te rust te komen en weer een sprankje hoop te krijgen Voor stress zijn AD inderdaad niet nodig
Er is nooit bewezen dat hormonale veranderingen rondom bijv. zwangerschap of menopauze uitlokkend zijn voor het ontstaan van depressies. Er ontstaan dan wel depressies, maar veranderingen in hormoonspiegels staan daar los van. Mijn persoonlijke ervaring, na jarenlang werken in de psychiatrie, is niet dat de diagnose vaak verkeerd wordt gesteld.
Ja, als je een tijdje in de psychiatrie hebt rondgelopen, kun je volgens mij bijna altijd wel een boekwerk schrijven over alle bizarre dingen van hoe de protocollen en werkwijze zijn en hoe er mst mensen omgegaan wordt. Mag ik vragen hoe jij er uit gekomen bent? Dat zie ik mezelf nog niet zo een twee drie doen. Ik heb juist hulp gezocht omdat het heel duidelijk werd dat ik er zelf niet verder in kwam en dat het absoluut niet vanzelf over zou gaan.
Ik weet het niet precies. Op een gegeven moment was ik er gewoon klaar mee. Ik kreeg ook kinderen. En dan kan het gewoon niet meer. Punt. (zo was het voor mij dan) Natuurlijk kwam er wel meer bij kijken maar dat is iets wat toch meer prive is. Je mag me pb'en als je wil.
Weet dat je dit zo niet bedoeld. Maar ook met medicatie moet je het zelf doen. Je krijgt handvaten maar. Uit een depressie kruipen doe je echt alleen en zelf . Laat ook haar spierballen zien. Maar daar in zitten soms scheurtjes en moet je weer opnieuw beginnen. Het is geen kwestie van winnen. Je kunt je zelf wel overwinnen. Met of zonder medicatie. Met of zonder hulp. Hulp vragen is geen schanden en hulp aanvaarden ook niet. Je kiest niet voor een depressie. Het is nooit een keuze het is een sluipmoordenaar.
Ik heb nooit anti-depressiva geslikt. Wel ooit gehad dat de huisarts het me voor wilde schrijven omdat zij dacht dat ik depressief was. Dat was ik niet, ik was daadwerkelijk ziek, maar zij gooide alles maar op mijn scheiding die vlak daarvoor was geweest. Maar ik was juist supergelukkig zonder mijn ex en enorm blij dat ik een streep onder onze relatie had gezet, dus ik wist zelf wel dat ik niet depressief was. Maar wel erg ziek dus. Ik heb dus wel het idee (door mijn eigen ervaring) dat een huisarts blijkbaar best snel anti-depressiva voorschijft zonder gedegen onderzoek.
Mijn huisarts schoof bepaalde lichamelijke klachten ook af op depressies/burn out/andere tussen de oren zaken helaas... Ik heb toen duidelijk gezegd: luister mevrouw, als ik steeds blijf kwakkelen en pijn lijden en ik niet doorverwezen ga worden dan ben ik inderdaad bang dat ik dáárvan inderdaad depressief ga worden. Toen was het duidelijk. Bleek wel carpaal tunnel syndroom te hebben en hoogstwaarschijnlijk migraine aldus de neuroloog.
Ik gok dat veel huisartsen deze medicatie voorschrijven, en die schrijven snel voor. Daar gaat veel mis. Ik geloof je zeker dat in het vakgebied zelf, juiste diagnoses gesteld worden, al heb ik zelf en van mensen om me heen alleen slechte ervaringen.
Ik ben het eens met chrystel. Ik wil niet bagetaliseren wat jij door hebt gemaakt. Alleen al op basis van deze post moet jij het heeel zwaar hebben gehad. Maar alleen al uit het feit dat je zegt dat je altijd ongeacht de omstandigheden positief ingesteld bent en dat als je down bent het nooit zo is dat je er niet uit kunt komen... Dan weet je niet wat een echte zware depressie is. Dan is er namelijk geen vezel in je lichaam meer die positief is en je kunt er al helemaal niet meer op commando uit komen. In jouw geval is het goed geweezt dat je geen ad hebt genomen. Je had het niet nodig, want je was niet depressief.
Huisartsen zouden niet zomaar na 1 consult meteen met AD moeten strooien. Ik vindt het ook een positieve ontwikkeling dat er bij huisartsen nu ook poh-praktijk ondersteuners zijn die met meer tijd in kaart kunnen brengen wat er aan de hand is. Hopelijk wordt er zo straks alleen AD voorgeschreven aan mensen die echt depressief zijn . ( mijn AD zijn alleen voorgeschreven door een psychiater, die weet ook veel meer over AD en wat met elkaar te combineren valt)
Ja, dat is echt rotzooi. Heb me er zelf jaren slecht door gevoeld en niemand die eens een link heeft gelegd met die pil bijvoorbeeld. Maar er werd wel antidepressiva voorgeschreven.
Nou, ik had de ziekte van Pfeiffer, daar ben ik mee door blijven lopen, dus ik was echt dood en doodop, viel al voorlezend in slaap, had geen energie om een dagje weg te gaan, ik was bijna constant moe. Niet een beetje moe, nee, echt doodop. Dus ik zat iedere week bij de huisarts, omdat ik dat gevaarlijk vond (het in slaap vallen) terwijl ik een peuter van 3,5 met autisme/ADHD te verzorgen had. Zij gooide het dus maaaaanden op een depressie en ik vertikte het om anti-depressiva te slikken, omdat ik wist dat ik niet depressief was. Maar ik zat in een circeltje van continue moe zijn en daar wordt je niet vrolijk van, dus lijk je depressief volgens zo'n dokter En ik was op praktisch alles geprikt, behalve op Pfeiffer en die bleek dus positief te zijn na flink aandringen op een test. ben er ook nooit meer helemaal vanaf gekomen van die moeheid, heb het nu nog gauw en ben niet meer 100% de "oude" al ben ik bijna 16 jaar verder. Het herstel heeft bijna 2 jaar geduurd.
Wat heftig zeg mamabri. Ik ben ook (al jaren helaas) chronisch verkouden met de daarbij behorende klachten (altijd moe, hoofdpijn, enz.) dus als je verschrillende 'dingen' bij elkaar hebt werkt dat niet echt mee. Ik geloof echter niet dat je verkouden word van een depressie. Ik heb een vader die ik zolang ik hem ken depressief is en vanaf dat mijn zus een puber was is ze zo'n beetje zoals hem maar die vertoonden 0,0 lichamelijke klachten hoor, tenminste niet zoals ik die heb.
Ik kan er ook totaal niet tegen. Gelukkig legde ik zelf meteen de link. Het was dan ook overduidelijk. Een verschil van dag en nacht. Binnen vijf dagen na de start van de pil voelde ik me zo beroerd, dat ik op eigen houtje meteen weer ben gestopt. Later nog eens een andere pil en de nuva-ring geprobeerd, maar bij beiden werd ik meteen weer depressief. Voor mij nooit meer hormoonhoudende anticonceptiemiddellen.
mamabri, Carino en islah. Jullie hadden dus geen typische depressieklachten en de arts had het dus gewoon mis. Maar zijn jullie dan ook tegen AD in het algemeen? En moeten mensen die depressief zijn maar gewoon wat meer hun best doen ipv makkelijk een pilletje slikken
Misschien erg off-topic hoor, maar nu vraag ik me toch wel iets af: degenen die niet tegen anticonceptiepillen kunnen, hebben die dan ineens tijdens de stopweek geen klachten meer?
Ik heb een tijdje antidepressiva geslikt tegen pijn en stress van tandenknarsen. Heb op mijn 13-14e een depressie gehad van de anticonceptiepil, ben heel gevoelig voor hormonen, heb nu een lichte pil en stuk minder last .
Jij hebt toch ook huisstofmijtallergie? Komen jouw klachten daar niet van? En nee, lichamelijke klachten zijn niet altijd depressiviteitsklachten. Het kan wel, maar volgens mij is dit in de meeste gevallen niet zo. Wanneer je in een cirkeltje blijft zitten en je continue je lichamelijk niet goed voelt, doet dat geestelijk ook iets met je. Maar dat is niet direct dan een depressie, maar meer een donkere wolk, die wel weg is, wanneer je je lichamelijk ook weer goed voelt.