Ja, verschillende allergieën (ook hooikoorts, kattenallergie en bepaalde fruitsoorten), maar de grootste boosdoener is toch wel het vochtige klimaat hier... Bij mediterraan klimaat verdwijnen mijn klachten als sneeuw voor de zon. O.a daarom dus ook mijn emigratieplannen, mijn KNO-arts raadde het zelfs aan en kende ook wat mensen die om deze reden zijn geëmigreerd. Mijn vermoeidheid werd trouwens wel versterkt door verschrikkelijke pijn in mijn arm die dus eigenlijk alleen 's nachts kwam opzetten, waardoor ik geen oog dicht deed.
Islah, vermoeidheid kan een symptoom van een depressie zijn maar dan moet je er wel andere dingen bij hebben . Hoofdpijn is geen symptoom van een depressie. Kan door stress veroorzaakt worden maar ook door veel meer andere dingen. Je moet bij lichamelijke klachten eerst alles uitsluiten voor dat je het op een "depressie "kan gooien. Dagschommeling, verminderde of meer eetlust, niet meer kunnen genieten, veel minder of veel meer slapen, suicidale gedachten, traag zijn of juist heel onrustig, schuldgevoelens Je moet echt meerdere symptomen hebben wil je over een echte depressie spreken
Nee, niet per definitie. Ik ben niet tegen AD, maar vraag me wel af hoeveel mensen er echt daadwerkelijk depressief zijn. Kijk ik naar mezelf, ik heb echt heel veel nare dingen meegemaakt in mijn leven (sexueel misbruikt vanaf mijn 3e, gedwongen getrouwd, gescheiden, kindje verloren in de zwangerschap om even een paar heel heftige dingen te noemen) Die dingen zouden eigenlijk al voldoende moeten zijn om de meest gezonde persoon een depressie te geven zou je denken. Toch ben ik nooit depressief geweest. Wel eens een rotdag of moeilijke periode, maar meer ook niet. Je zult mij niet horen zeggen dat AD voor niemand nodig is, want er zijn er vast genoeg die écht depressief zijn, maar ik denk bij sommigen wel dat ze inderdaad misschien eens iets meer hun best zouden kunnen doen.
Ben het eens met mamabri. Er wordt tegenwoordig gewoon te snel AD gegeven, volgens mij zijn zelfs een aantal psychiaters het daar volmondig mee eens.
Hopelijk komt iemand dat dan een keer tegen mijn huisarts zeggen! Het leek mij ook volkomen logisch dat dit gewoon een aantal van elkaar losstaande lichamelijke klachten waren zonder psychische oorzaak.
Dat denk ik ook hoor Islah. Jij hebt daarbij ook ADD (zoiets toch?) en dat speelt dan ook weer mee in het oordeel van de huisarts lijkt mij. Je hebt dan zo snel een (onterechte) stempel.
PDD-NOS heb ik. En er is ook wel eens voorgesteld om aan medicijnen te gaan vanwege dat maar om echt eerlijk te zijn heb ik niet het gevoel dat ik die nodig heb, los van het feit dat ik niet graag nog dikker wilde worden.
Oh ja, sorry, PDD-NOS (wist het niet meer precies). Ik denk dus wel dat dat ook meespeelt in het oordeel van de huisarts. Dat zou niet moeten, maar gebeurd denk ik wel. En zolang jijzelf het gevoel hebt dat je die medicatie niet nodig hebt en je omgeving dat ook vind en als je prima kunt functioneren zou ik daar ook de meerwaarde niet van zien eigenlijk.
Eerlijk gezegd had ik er helemaal niet bij stilgestaan dat dat wel eens bijgedragen kon hebben aan het benoemen van die zogenaamde depressie. Maar nu valt 't kwartje eigenlijk wel, haha.
En daarom vindt ik ook dat huisartsen veel meer terughoudend moeten zijn met het voorschrijven van Ad. Bij milde depressie klachten kan alleen therapie veel beter werken. Ben in het verleden ook niet meteen met medicatie gestart . Eerst intensief therapie maar dat hielp niet genoeg.
Vermoeidheid wel, maar daarnaast moet je nog aan veel meer criteria voldoen. Hoofdpijn is geen criteria. Overigens is er wel een duidelijk verband tussen depressies en somatische klachten, zoals verminderde weerstand, hartkloppingen, misselijkheid etc. door een overprikkeling van het symphatisch zenuwstelsel. Toch moet je altijd andere lichamelijke oorzaken uitsluiten. Als ik sommige verhalen lees, houden niet alle huisartsen zich aan de richtlijnen en dat is heel erg jammer. Ik denk alleen niet dat we het allemaal over een kam moeten scheren. Er zijn gelukkig ook genoeg goede artsen!
Ja, maar daarom zei ik ook "dat oververmoeidheid en hoofdpijn bij depressies hoorde", niet dat moe zijn/hoofdpijn de enige klachten zijn uiteraard. Ik heb 18 jaar met een depressieve vader gewoond dus weet helaas wel een en ander erover. Hij was ook altijd moe... Maar het was natuurlijk veeeel meer dan dat.
Haha, ja dat komt omdat ik het vanaf de zijlijn bekijk waarschijnlijk. Ik zou het dus wel even in je achterhoofd houden, mocht je huisarts er weer eens over beginnen.
Er moet wel sprake zijn van een bepaalde genetische kwetsbaarheid om depressief te kunnen raken. Door het meemaken van nare dingen is de kans groter dat deze kwetsbaarheid er ook daadwerkelijk uitkomt, maar dat hoeft helemaal niet. Sommigen hebben juist alles mee in hun leven, maar zijn de genen zo sterk aanwezig dat ze toch depressief worden. Ik zou zelf nooit zo snel zeggen dat sommigen mensen beter hun best moeten doen. Ik denk ook niet dat je daar ook zomaar over kan oordelen. Ik weet vanuit mijn eigen ervaring, maar ook wat ik in mijn werk zie dat uiterlijke schijn nogal eens kan bedriegen. Zoals ik al eerder aangaf denk ik ook niet dat de meesten mensen niet depressief zijn als ze AD gebruiken (met uitzondering van de artsen die de richtlijnen niet volgen) maar dat het te snel wordt voorgeschreven bij een milde depressie. Er is helemaal geen bewijs dat medicatie bij lichtere depressies helpt en het wordt pas aangeraden bij matige en ernstige depressie icm psychologische behandeling.
Bij mensen met ASS komen er comorbide veel meer depressies voor. Uit mijn hoofd is het risico minimaal verdubbeld. Grote kans dat je huisarts met een kokervisie heeft gekeken en er vrij snel een stempel op heeft gedrukt.
Maar een heleboel ook weer niet. Tja dan wordt het een beetje een welles-nietes spelletje. Psychiaters zijn soms ook net mensen en hebben ook niet altijd de waarheid in pacht . Het blijft natuurlijk ook een lastig vak, wat voor een groot deel afhankelijk is van het oordeel van mensen en mensen maken fouten.
Ja, maar kom op? 1 miljoen mensen aan de AD, alleen al in Nederland. Nee, ik geloof gewoon niet dat er zoveel mensen AD nodig hebben. Maar goed, ik ben zelf al niet zo erg te spreken over psychiaters, een heel naast familielid is een heel bekende en zeer goed aangeschreven psychiater, maar ik kan je verzekeren dat als ik wat zou mankeren, ik absoluut niet bij deze persoon behandeld zou willen worden. Laat ik het zo zeggen dat ik "normaler" ben dan de gemiddelde psychiater
Ongeveer 17 jaar geleden heb ik anti depressiva gebruikt. In eerste instantie door mijn huisarts voorgeschreven en doorverwezen naar een instantie met psychologen etc. Uiteindelijk bij een psychiater terecht gekomen omdat de instanties te lange wachtlijsten hadden. Mijn huisarts had het goed ingeschat. Ik was op dat moment echt depressief, had geen eetlust, en niets maar dan ook niets boeide me meer. Ik raakte in paniek als mensen langere zinnen gebruikten (meer dan 5 woorden), ik volgde het gewoon niet meer. Ik had geen gevoel! De afgelopen jaren heb ik vaker een terug val gehad. Momenten dat ik paniekerig was, dat ik me down voelde en dat ik alles zwart zag etc Maar hoe ellendig ik me ook voelde het was niet te vergelijken met die eerste keer. Hoe moeilijk ook, ik ben die keren er zonder ad door gekomen. Voor mezelf kan ik nu redelijk inschatten wat ik kan hebben en waar ik zelf door heen kan komen omdat ik weet wat ik voel Maar bij een ander kan ik dat zeker niet en zal ik ook nooit oordelen. Ad is (voor mij) niet alleen de oplossing geweest. Praten met een psychiater of psycholoog hoort er wel bij. Dat heb ik ook gedaan zonder ad. Ik weet niet of het genetisch bepaald is. Als ik kijk naar mijn familie zie ik het wel vaker terug komen. Ik heb het geaccepteerd dat ik er gevoelig voor ben en ben dus allert. Ik weet waar mijn valkuilen zitten, probeer ze te ontwijken maar trap er ook wel eens in. Gelukkig nooit meer zoals 17 jaar geleden.
Nee! Begrijp me niet verkeerd. Een echte depressie lijkt me echt vreselijk. Ik ontken depressies zeker niet! Ik denk alleen dat er bij velen ad wordt voorgeschreven waarbij helemaal geen sprake is van depressie. Zeker huisartsen schrijven snel voor bij stress, scheiding, tijdens pilgebruik, bij slecht voedingspatroon, weinig beweging, zonder bloedtesten, etc. Dat is gewoon heel slecht.
Ik gaf juist aan dat ik ook van mening was dat het te snel wordt voorgeschreven. Niet bij elke depressie is AD het juiste middel. Mijn punt is vooral dat ik niet zal beweren dat deze mensen niks mankeren. Ik krijg het gevoel dat, misschien onterecht, dat dit hier gesuggereerd wordt. Je kan niet aan de buitenkant aflezen hoe zwart het in iemands hoofd is. Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die gewoon een beetje somber zijn en wel AD krijgen voorgeschreven, maar ik denk echt dat dit een kleine minderheid is. Juiste de laatste jaren wordt hier veel strenger mee omgegaan door huisartsen. AD wordt overigens niet alleen voorgeschreven bij depressies, maar ook bij andere psychische stoornissen en zelf bij somatische aandoeningen.