Pfff wat een heftige tijd. Ik wil je heel veel sterkte wensen, want jullie zijn er nog lang niet. Wel enorm veel respect voor jou, voor hoe je hier mee omgaat. Ik hoop dat jullie er samen uit komen.
Ik begrijp goed dat je een k"t gevoel hebt. Het is ook niet iets kleins. Hopelijk heb je vandaag een betere dag. Ik heb respect voor je, echt waar
Ohhh pfff dan ook nog een broekzak gesprek! Lekker ongemakkelijk... Maar wel fijn als het jou wat antwoorden heeft gegegevn. En idd, jij staat ver boven ze. Weet je man dat je met haar contact hebt gehad? Ben vooral niet te streng voor jezelf!! Jij hebt niets verkeerds gedaan en je mag dus boos zijn, twijfelen of achterdochtig zijn.. Probeer maar veel afleiding te zoeken
Ja hoor heb het hem meteen verteld. Hij was er niet echt blij mee, hij wil gewoon never nooit meer iets van haar horen of met haar te maken hebben. Ja jammer dan. Ik heb wel het eea af kunnen sluiten daardoor. Vandaag trouwens een goede dag! Hij was gister laat thuis, had 2 pizzas en een lekkere fles wijn mee. En vanochtend toen ik de koelkast open trok stond er een tasje van Urban Cacoa met een lief post it'je klaar. Vol met macarons En ik heb vanochtend schandalig geshopt haha. Lekkere geurtjes, nieuwe Gstar winterjas ( ik ben verliefd! ), truitjes en make up. Is ook goede therapie haha.
Wat kan dat helpen he, de versie van de 'andere vrouw' horen als je niet meer weet of je je partner kan vertrouwen. Ik hoop echt voor jullie dat het lukt om hier uit te komen!!
Oh echt, zij ook een vriend ja? Is hij op de hoogte? Of weet je dat niet.. Wel fijn dat jij alles eruit hebt kunnen gooien. De moeilijke momenten zullen nog wel even blijven, maar lees al dat je een goede therapie hebt gevonden zal je bankrekening niet heel blij mee zijn, maar ach.. Who cares Ik vind het wel echt heel knap hoe je er mee omgaat. En zo te lezen doet je man ook echt zijn best. Ik hoop dat jullie dit een plekje kunnen geven en samen vooruit kunnen .
Een jaar geleden, 35 weken zwanger, kwam ik erachter dat mijn man ook appte en chatte met een collega. Het naar bed gaan met elkaar, was net niet gebeurd. Maar wel bijna, de plannen waren al gemaakt. Haar man ontdekte het net op tijd. Vernedering, radeloosheid, het gevoel hebben mijn maatje kwijt te zijn, ik herken alles. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan voor gesprekken met de praktijkondersteuner. Dat sterkt mij. En samen werken we er hard aan om onze relatie weer te herstellen, maar ik denk dat het nooit meer 100% wordt zoals het was. De woede en het verdriet komt nu weer wat vaker naar boven, nu het bijna exact een jaar geleden is. Ik spreek die emoties dan ook uit naar hem. Hij weet alleen niet goed wat hij ermee moet. Voor hem is het verleden. Voor mij nog niet. Hij wil verder. Maar ik heb het nog niet verwerkt. Daar had ik geen tijd voor, omdat ik 5 weken nadat alles uit kwam voor de tweede keer moeder werd. Relatietherapie gaat ook hier starten als ik klaar ben bij de praktijkondersteuner. Ik vind dat we verplicht zijn aan onze kinderen om er ALLES aan te doen. Maar soms wou ik dat dit gewoon niet echt was Het vertrouwen is hier wel weer aardig hersteld. Dat komt omdat zijn collega is ontslagen en daarnaast ook nog eens aan de andere kant van het land woont. Dat helpt. Als ze om de hoek had gewoond was dat wel anders geweest denk ik Ook heb ik onlangs al zijn nieuwe collega's (andere vestiging ivm reorganisatie) ontmoet en dat helpt mij ook. Ik weet dat hier geen vreemdgaan materiaal bij zit Ik zou je verder heel veel opbeurende woorden willen geven naast mijn eigen ervaring, maar die heb ik niet echt. Het is ook voor ieder stel anders. Ik denk dat wij er bovenop gaan komen, maar makkelijk is het niet. Heb soms het gevoel dat ik echt opzoek moet naar mijn eigen kracht. En ik was altijd een heel zelfverzekerde vrouw. Maar dit heeft echt iets met mij gedaan, diep van binnen. Ik geef je dan ook als tip om dit te zoeken en vast te houden, je kracht. Sterkte voor jullie!
Oh wat verschrikkelijk.! Super goed dat je het toch nog probeert door in therapie te gaan. Mijn partner is ook vreemdgegaan, ik kwam er per toeval achter. Omwille van de kinderen en toch het houden van elkaar (schakel je niet zomaar uit he) zijn wij ook in therapie gegaan. Ons heeft het echt goed gedaan, dankzij de therapie zijn we nu samen sterker dan ooit en het vertrouwen is weer terug.
Jeetje annedore, ook nog eens tijdens je zwangerschap 😱 Hier gaat het best goed. De laatste 2 dagen toevallig wat minder, denk er weer (te) veel aan. Wil in m'n hoofd weer in detail treden, wat ik gewoon niet moet doen 😫😔 We zitten nog steeds in relatietherapie en dat gaat goed. Vorig weekend zijn we met z'n tweeën een weekend weg geweest. Dat heeft ons wel erg veel goed gedaan. Een beetje het gevoel alsof de reset button was ingedrukt. Samen gedronken, wat heel gezellig had moeten zijn werd aangeschoten gejank en een zeer openhartig gesprek. Ik heb soms wel eens dat ik denk, ik kan dit niet en wil dit niet, maar gelukkig denk ik vaker Ik kan en wil dit wel! Ook doet mijn man nog steeds keihard zijn best. Daar was ik een beetje bang voor, dat hij na een week of 3 zoiets zou hebben van het is genoeg geweest. Maar nee hij houdt me goed op de hoogte, zijn telefoon is compleet openbaar, hij praat over zijn gevoelens en wat hij bij mij ziet. Dus we kabbelen rustig aan door. Betere tijden komen er aan, ook qua weer/bbqes/vakanties.
Het moeilijkste lijkt me het vertrouwen... Hoe veel je ook van iemand houdt je vertrouwen heeft een deuk gekregen. Logisch ook dat je dan nog in tweestrijd zit met wel en niet 'willen' hopelijk komen jullie er samen helemaal uit!
Ja ik vertrouw hem gewoon nog lang niet. En ik heb mij er bij neergelegd dat ik waarschijnlijk altijd achterdochtig zal blijven. Ik merk wel dat ik hem al niet meer zoveel 'controleer' als eerst. Dus dat komt langzaam maar zeker terug.
Aszz petje af. Ik zou het ook proberen als hij echt spijt had. In mijn situatie zou mijn gedachte zijn: we zijn al samen vanaf mijn 17e (zijn 16e). We zijn samen opgegroeid en hebben het meeste samen meegemaakt. Als we uit elkaar gaan en we komen iemand anders tegen heeft die andere persoon hoogstwaarschijnlijk zelf ook kinderen (2 is echt genoeg) en wie weet wat voor bagage allemaal. Daar zit ik ook helemaal niet op te wachten. Ik zou je wel aanraden om als je relatietherapie op en gegeven moment stopt nog wat andere cursussen samen te gaan doen. Met tussenpozen wel. Bijvoorbeeld masseren, EFT, enz. En voor jezelf moet je er toch aan gaan werken om op en gegeven moment met wantrouwen opzij te zetten. Relativeer het wat meer vanaf een bepaald moment. Hij heeft een fout gemaakt, geen jarenlang bedrog. Als het wantrouwen te lang blijft ga je zeker nog eens scheiden, omdat het buitensporig wordt. En het is voor jezelf ook geen leven. Vergeten gaat niet, vergeven wel. Vergeven betekent niet dat je het goedkeurt, het is eigenlijk mededogen naar jezelf. Eigenlijk vergeef je jezelf dan meteen ook. Succes!
Ik heb 3,5 jaar geleden een soort gelijke situatie gehad, wil publiekelijk niet teveel in details treden. Het is niet tot vreemdgaan gekomen, maar ik ontdekte het door een fout van hem. Toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte dat ik het toch een kans wilde geven na weken van praten, heb ik in mijn hoofd een datum gepland, als hij tot die datum kon laten zien dat hij het meende dan moest het wel een eerlijke kans van slagen hebben. Mijn man valt namelijk nogal snel terug in voor hem bekende dingen, als hij het niet meende zou dat dus ook gebeuren. Die datum kwam en ging en ik merkte dat ik het makkelijker los kan laten. Heel af en toe steekt het uiteraard nog wel eens de kop op. Als ik eerlijk ben is het vergeven maar niet vergeten. Het heeft een plek gekregen en ik denk dat we wel behoorlijk gelukkig zijn. Sl heeft dat wel echt tijd nodig gehad.
Herkenbaar hoor! Ik heb een paar weken geleden alle ranzige chatgesprekken van hun twee pas kunnen deleten. De eerste weken nadat ik het ontdekte heb ik ze zo vaak gelezen. Op een gegeven moment wordt die drang bij jou vast ook minder. Goed dat je man alles zo open heeft gegooid! Dat deed de mijne ook. Hij is zelfs een keer terug uit zijn werk gekomen omdat ik de hele ochtend al zat te janken en (nog) zoveel vragen had. Ik vind dat ze dat ook verplicht zijn. Als jij voor jezelf hebt bepaald dat je dit kunt en wilt, dan is dat zo! Dat sterkt je! (maar ik snap ook, want zo voel ik het ook, dat je eigenlijk niet wilt dat dit de werkelijkheid is)
Oh ik heb gelukkig niets gelezen of gezien 🙈 Ik heb het gesprek met haar ook direct weg gedonderd voordat ik het helemaal uit ging pluizen en analyseren. Maar ik wil op 1 of andere misselijke, martelaarachtige manier precies weten wat er is gebeurt, hoe, hoelang, waar hij aan heeft gezeten etc. Zo bizar. Mijn man heeft anderhalve week verlof genomen nadat ik er achter kwam, en dat was ook echt nodig.