Dit geldt trouwens ook voor mij hoor, in het uiterste geval, bij een echte depressie, zou ik AD wel als optie zien maar niet zomaar bij vage klachten. Maar persoonlijk zou ik liever eerst therapie overwegen voordat ik aan de pillen ga.
Meer dan 10 jaar gebruikt en niet als behandeling op zich maar in combinatie met andere therapieën. Ben al die tijd onder controle geweest van een psychiater voor de medicijnen. Trouwens ook nog gebruikt ivm zenuwpijn. Ik ben nu 4 jaar gestopt met antidepressiva. Ik kreeg het niet via de huisarts. Een familielid van mij mij wel (zelfde huisarts) maar alleen in combinatie met gesprekken met een psychotherapeut.
In verleden gebruikt ivm Anorexia. Het haalde de scherpste randjes eraf zodat ik überhaupt de kracht had om tegen mijn eetstoornis te werken.
Zelf heb ik enkele jaren AD geslikt, tijdens een langdurig behandeltraject. Inderdaad om de scherpe randjes eraf te halen, zodat ik het op kon brengen om de therapie te volgen en de emoties die daardoor los komen aan te kunnen. Ik heb het dan ook nooit gezien als een oplossing, maar een hulpmiddel om de therapie aan te kunnen en daardoor uiteindelijk de depressie te overwinnen. Zodra ik ook maar het gevoel had dat ik het zonder ook wel aan kon, ben ik ermee gestopt en heb de behandeling verder afgemaakt.
Sorry voor het lange verhaal! Ook ik heb een dysthyme stoornis met af en aan een ergere depressie tussendoor, ook al vanaf mijn kindertijd (9jr) eigenlijk. En ik heb vanaf mijn 18e tot en met mijn 31e antidepressiva geslikt (ik ben nu 33). Deze werd niet zomaar door mijn huisarts uitgeschreven, dat deed alleen de psychiater, ze wilden toen die tijd trouwens ook echt wachten totdat ik 18 jaar was en niet eerder. Ik heb dus ook vanaf mijn 16e tot mijn 30e allerlei therapieën gevolgd, van 1x per week een gesprek tot deeltijd in therapie (3 volle dagen per week voor bijna 2 jaar). Het is altijd zoeken geweest naar de juiste antidepressiva, dan hielp het een tijdje, moest het opgehoogd worden, hielp het weer een tijdje etc., dan zat je aan de volledige dosis en dan werkte het niet meer en ging je weer opzoek naar een andere en ga zo maar door, maar dit blijkt bekend te zijn bij een dysthyme stoornis. Op het moment zit ik weer in therapie, een beetje uit voorzorg zodat er snel gehandeld kan worden mocht ik weer in een wat diepere depressie raken door de zwangerschap of na mijn zwangerschap en om aan mijn huidige ''problemen'' te werken. Tot op heden geen last van een depressie of van mijn hormomen, dus daar ben ik erg blij om Mijn dysthyme stoornis komt door de diagnose ''ontwijkende persoonlijkheidsstoornis'' met daarbij een sociale angststoornis. Nu is de dysthyme stoornis zover onder controle dat ik daar geen antidepressiva voor hoef te slikken en valt er met mijn ontwijkende persoonlijkheidsstoornis te leven, al zal dit voor de rest van mijn leven lastig blijven, ik heb nog wel mijn depressievere periodes, maar niet heel heftig meer en ik weet er nu beter mee om te gaan. Mocht het echt uit de hand lopen, dan weet ik wanneer ik aan de bel moet trekken. Wel heb ik nog vaak last van de angststoornis, waardoor mijn psychiater mij eigenlijk weer aan de antidepressiva wilt gaan zetten na de bevalling, omdat ze daar de therapie op wilt gaan richten om de angstaanvallen onder controle te krijgen, dit ten goede voor de baby natuurlijk en voor mezelf. Ik weet echter alleen niet of ik weer aan de ad wil beginnen, want met ad worden mijn gevoelens afgevlakt. En ik heb juist van al die jaren therapie geleerd dat ik juist beter alles kan voelen tijdens de therapie dan dat de gevoelens afgevlakt worden, want daar kom ik juist niet verder mee. Ik begrijp dat het als ondersteuning word gebruikt bij de exposure therapie, om de angstaanvallen minder heftig te maken, maar ik heb juist het gevoel dat ik er meer aan heb om er gewoon doorheen te gaan, dan dat ik er niets of minder bij voel, maar zodra ik dit probeer uit te leggen aan de psychiater gaat ze er tegen in. Het is ook een nieuwe psychiater die ik nog maar 2x gezien heb en ik heb eigenlijk meer het gevoel dat ze het probeert te pushen i.p.v. naar mijn ervaring te luisteren. Dit is overigens een psychiater in Zweden en ik heb dit echter nog nooit ervaren bij een psychiater in Nederland, want daar werd er altijd goed naar je geluisterd. Ik vind dat ik het zelf heel goed aan zou kunnen geven mocht het echt nodig blijken tijdens de therapie, maar daar wilt ze totaal niets van horen. Hoe dit verder zal gaan weet ik nog niet, want de baby zou eerst nog geboren moeten worden en eerder begin ik echt niet aan intensieve exposure therapie en of een nieuwe ad, dus misschien dat ik toch een andere psychiater zou moeten aanvragen. Ik haal dit bericht overigens eventueel weg in een paar dagen wegens herkenbaarheid en privacy, maar ik wilde dit voor nu gewoon even delen voor degene die het interesseert.
Ik ben eerst in therapie geweest maar toen dat niet goed hielp ben ik in samenspraak met een psychiater met medicatie gestart. Nu zit ik alweer op mijn 3de medicijn en heb ik 2x in de week therapie. Het is iets noodzakelijks bij mij helaas maar ik had er liever niet aan begonnen. Heb er toen zelfs een topic over gestart hier over de voor en nadelen. Ik denk dat dit iets is wat goed overwogen moet worden en zeker niet te licht over gedacht moet worden. Ik heb er wel baat bij maar ik ziet het echt als ondersteuning van de therapie omdat ik het niet alleen daarop kan.
Ik ken echt wel veel gevallen waarbij ad zo makkelijk werd voorgeschreven. En zeker niet na het afvinken van eerst zo veel andere zaken. Wat jij schrijft, herken ik echt niet.
Ik krijg een soort anti depressiva die in eerste instantie als laatste redmiddel voorgeschreven is vanwege hoofdpijn. Helaas werkt het daar niet tegen maar terwijl ik net 2 weken hiermee bezig was had ik een afspraak met de pijnpoli vanwege heel veel buikpijn. En in die 2 weken werd mijn buikpijn minder tot bijna niet. Dus nu gebruik ik het daarvoor. Waarschijnlijk hebben ze tijdens 1 van de buikoperaties een zenuw geraakt die overprikkelt raakt als ik moe ben. Ik hoop dat ik hier voorlopig mee door mag blijven gaan.
Met z'n allen? 1/17e is nog geen 7% van de bevolking. Terwijl 10% van de bevolking te lijden heeft onder een depressie... dusssehh.... met z'n allen? Het is precies naar ratio.
10%? Waar haal je dat cijfer vandaan? Ik ben nu wel benieuwd naar een bron. Ik dacht dat het rond de 5% was en dan nog heb je niet altijd AD nodig bij een stoornis. Ik heb een zware depressie gehad, maar nooit AD geslikt. Is me nooit aangeraden, maar had ik zelf ook absoluut niet gewild. Tenzij therapie na jaren nog niet zou helpen, dan had ik er wel voor open gestaan. AD wordt overigens ook vaak ingezet bij angststoornissen.
Ik zou zeggen lees eens een psychiatrisch vakblad. Kun je nog wat leren over de prevalentie cijfers. Vraag me eerder af wie jou voor de gek heeft gehouden dat dit slechts 5% zou zijn. Onder vrouwen is de prevalentie zelfs nog iets hoger. De rest van je bericht gaat niet echt over mijn post dus ga ik niet op in.
Je kunt dat ook op een normale manier zeggen. Ik vroeg gewoon om een bron, omdat ik andere getallen heb gehoord en gelezen. Hoe vaak komen stemmingsstoornissen voor en hoeveel mensen sterven er aan? - Nationaal Kompas Volksgezondheid Deze site van de rijksoverheid geeft aan dat het zou gaan om 800.000 mensen, dat is dus eerder 5% dan 10%. Vandaar dat ik het me afvroeg. Ik vind 10% namelijk heel veel en vind dat eigenlijk best wel zorgwekkend.
Ik snap werkelijk niet waar jullie je druk om maken! Maar dat zal vast door mijn antidepressiva gebruik komen. Of t nog 5 of 10 procent is? T is voor de personen die er mee te maken hebben erg genoeg! Ik vind het in ieder geval vreselijk om met een angststoornis te moeten leven.
Het maakt me niet uit. Ik schrok er gewoon van en vroeg om een bron. That's all. Een angststoornis is vreselijk Ninosz, ik hoop dat je hulp hebt en dat je er vanaf komt.
Al zoveel hulp gehad, het is ook minder heftig dan eerst, maar t blíjft in verschillende vormen helaas terugkomen. Zit nu toevallig weer in een dip!
Ik wel en werk toch al zeker elf jaar als psycholoog. Ik vind dat ik daardoor kan zeggen dat ik wel de nodige ervaring heb en weet hoe het er echt aan toe gaat in de geestelijke gezondheidszorg. Inderdaad wordt het heel soms te snel voorgeschreven, maar schijnbaar willen sommige dit ook heel graag uitvergroten en kennen we allemaal wel een voorbeeld waarbij het zomaar werd voorgeschreven. Ik merk dat ik me nogal irriteer hoe makkelijk erover depressies en andere psychische stoornissen gedacht wordt en sommige schijnbaar ook nog de gave hebben om voor een ander te bepalen of ze het wel of niet nodig hebben. Denk je nu echt serieus dat in de meesten gevallen een depressie is op te lossen door de zaken die je eerder opnoemde? Ik vraag me af wat ik dan fout doe? Ik gebruik schildkliermedicatie, b12 injecties, heb jarenlang geen hormonale AC gebruikt, eet zeer gezond, sport 4 a 5 keer per week etc. en toch ben ik achttien jaar lang al op en af depressief. Na jarenlange therapie heb ik anderhalf jaar geleden besloten om AD te gaan gebruiken. Het beste wat me ooit is overkomen! Ik begin mijn dag tegenwoordig met plezier, ik heb controle over mijn emoties en ik kan voor het eerst echt genieten van mijn kinderen, mijn man, de wereld. Ik ben verdorie gewoon echt gelukkig en dat is geweldig. Was ik er maar jaren eerder mee begonnen, maar het stigma wat aan AD kleeft in onze maatschappij helpt niet bepaald mee om de keuze voor AD te maken. Ik hoor dagelijks verhalen van clienten die worden veroordeeld omdat ze depressief zijn en AD gebruiken. Ze hebben helemaal geen puf om aan mensen uit te leggen hoe het echt is om depressief te zijn, maar ondertussen woren ze wel veroordeeld omdat het volgens een ander wel mee zal vallen. Uiteraard hebben deze zogenaamde experts allemaal wel een mening over hoe een depressie op te lossen is. Was het allemaal maar zo simpel, maar geloof me het is een hele ernstige rotziekte en deze is heel vaak niet zomaar op te lossen door wat bloedonderzoekje, veranderen van je levensstijl of gewoon positief te denken. Ik vind het ontzettend jammer dat er in onze maatschappij zo ontzettende taboe ligt op psychische stoornissen, maar wel zeer begrijpelijk. Je bent al ontzettend kwetsbaar en dan moet je je ook nog zien te wapenen tegen alle opmerkingen van mensen die geen flauw benul hebben wat dit met je kan doen! Ik vind dat ik genoeg heb gezegd in dit topic en praat hier liever niet meer mee, want ik merk dat ik hier last van krijg.
Rabarber,vooral dat stukje over je te moeten verantwoorden over het gebruik van antidepressiva herken ik. Ik heb al zo vaak te horen gekregen waarom ik zoveel kalmeringsmiddelen gebruik en antidepressiva en dat er met st Janskruid ook wel eea op te lossen is. Echt ongehoord vind ik dat. Ik heb zelfs besloten niet door te gaan met ivf omdat ik niet voor een kindje kan zorgen in deze toestand,omdat ik te ziek ben. Dat zegt denk ik al genoeg. Ik heb contact willen opnemen met de levenseindekliniek omdat ik geen kinderen kan krijgen maar ik heb mijn man nog en wil hem en onze katten niet laten gaan. Voor wie dit leest,ZO kan een depressie dus zijn.
Fijn dat je dit zo opschrijft. Een echte depressie is al een hel om door heen te moeten worstelen. Dan nog die constante veroordeling en zogenaamd goede adviezen van mensen die geen flauw benul hebben van hoe jij je voelt, maar wel doen alsof. Dit breekt je vechtlust eerder af dan dat je er meer van krijgt.. Er gebeurt een hele hoop in hulpverleningsland waar ik het niet mee eens ben en ik heb ook gevallen meegemaakt waarbij het grondig mis ging, ook bij mezelf een hoop onjuiste diagnoses. Maar inderdaad bescherm jezelf tegen (uitspraken van) mensen die kwetsbaren graag nog een trap na geven.