Moeilijke beslissing

Ik heb er voeger ook last van gehad.. Zonder huisdieren, stoffen bank/gordijnen, speciale dekbedden/kussens/matras, geen tapijt en dergelijke, niet in huis roken. kon ik prima zonder puffers door het leven. als nog dagelijks stofzuigen/dweilen enzo.

Mn neefje had er minder last van en in mindere maten moest jaren en de puffers. simpelweg omdat hun geen aanpassingen wilden doen.


Zomaar je katten weg doen zou ik ook niet doen hoor! Maar misschien kun je andere dingen wel aanpassen? zodat het enkel de katten zijn?

 

We hebben dus geen idee of het de katten zijn dat is het beroerde. Zoon is bijna 4 jaar en sinds we hier zijn gaan wonen is het ineens elke keer raak! Zoon blijft hoesten en zijn luchtwegen zijn gewoon echt geïrriteerd. De HA zei ook "jouw zoon neemt elk virus tot zich en zijn luchtwegen zijn echt zijn zwakke plek"

In het oude huis had zoon heus weleens een verkoudheid en ook weleens hoesten etc maar niet zoals hier. Sinds we hier wonen heeft zoon elke 2 a 4 weken koorts en begint te hoesten. Wij hebben al een heel nieuw beluchting systeem geplaatst omdat bleek dat de luchtbuizen vol met huisstof, bacteriën etc zaten. En sinds die tijd ging het een tijd beter. Maar ineens begon het weer.

De HA heeft gezegd dat het 2 kanten op kan gaan of zoon groeit eroverheen of hij gaat allergisch worden voor verschillende dingen.

 

Dan zou ik dat eerst laten onderzoeken idd! heel veel beterschap voor je zoontje! Is het misschien mogelijk dat je zoontje een week gaat ligeren bij iemand? Als het dan minder/stopt weet je dat het aan je huis ligt.

 

Wat een nare situatie zeg! Wij hebben ook katten, altijd gehad, en hoe vaak ik ook schoonmaak, die haren en nog erger, de huidschilfers, blijven. Hoe zwaar zoiets voor mijn gevoel ook zou zijn, zo simpel zou het voor mijn verstand zijn. Alles om het voor mijn kind leefbaarder te maken, ook als dat betekent dat de katten weg moeten.
Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat mn kind vaker z'n pufje moet gebruiken, het dus meer benauwd heeft, alleen omdat ik de katten niet zou willen wegdoen. Dat is tenslotte ook de reden dat ik niet gerookt heb tijdens mijn zwangerschappen.

 

Idem. En als ik heel eerlijk ben dan snap ik niet zo goed wat de beslissing zo moeilijk maakt. Ik kan me wel voorstellen dat het verdrietig en verschrikkelijk vervelend is dat jullie de katten weg moeten doen, maar moeilijk is het niet om te beslissen wat je gaat doen, toch? Je kind is ziek en je kan hem o.a. helpen door de katten weg te doen, tja... Duidelijk keus lijkt mij, niet makkelijk, maar wel duidelijk.

 

Zoals de HA het uitlegde is het dus niet zeker dat het mede door de katten komt en natuurlijk als dat het geval is gaan we acuut een ander plekje voor ze zoeken maar daar wringt hem dus de schoen.
Hij kan er overheen groeien en we weten dus niet waardoor het komt en testen is hij nog te jong voor.

Ook wat ik aangaf is dat sinds we in het nieuwe huis wonen (inderdaad van stad naar dorp) het ineens begonnen. (De katten waren er in het oude huis ook en het leefoppervlak daar een stukje kleiner)

Dat maakt de beslissing zo moeilijk waar ligt het aan? Je gaat niet zomaar je huisdieren wegdoen omdat het MOGELIJK daaraan zou kunnen liggen. Althans wij niet.

 

Mag ik wat vragen? Heb je zelf huisdieren? En die zou je dus heel gemakkelijk weer weg kunnen doen, omdat het "maar een dier is"?
Jij hecht je niet aan een dier? Valt voor jou eigenlijk meer in de categorie gebruiksvoorwerp?

Bovendien ga je er al helemaal van uit dat het wel aan de katten moet liggen, terwijl dat niet eens 100% duidelijk is! Maar dan toch maar de katten zondermeer weg doen die je al jaren hebt?

 

Dat is het hem. Kijk de huisarts heeft aangegeven mochten de dieren bezwijken (tja dat kan wel gebeuren ja niemand heeft het eeuwige leven) dan liever geen huisdieren meer voor zoon en hij mag niet gaan roken ( hopelijk is hij zo verstandig maar zijn moeder is dat niet ik rook btw nooit binnen)

Het kan nu zoveel zijn! Wel heb ik de dierenarts gebeld om de mogelijkheden te bespreken wat we zouden kunnen doen. Mocht het inderdaad aan de katten liggen dan hebben we wellicht een back up klaar liggen zeg maar.
En inderdaad de mensen die mijn katten overnemen (diegene die aan het strenge dieet zitten en de medicijnen) zouden wij de kosten voor betalen. Ik wil ze ook echt niet uit elkaar halen want vooral de jongste is erg gehecht aan de andere 2

 

maar dan zou je in ieder geval (zoals eerder genoemd) je katten tijdelijk uit huis kunnen plaatsen om zo te observeren wat er gebeurd. En... wat mij betreft is zo'n keuze niet moeilijk. Bosi zei het goed, een dier is een dier en geen mens. Ik bedoel, (en ik ben een enorme dierenvriend, geloof me) maar mocht de gezondheid van ons gezin hierdoor achteruit gaat, dan ben ik wel vrij makkelijk. En ja, ik geeft ook meteen toe dat ik daar waarschijnlijk heel erg verdrietig om zou worden, maar dat maakt voor de beslissing niet uit!

Maar nogmaals, ik zou dan nu zorgen dat je (hopelijk) kan uitsluiten dat de katten geen invloed hebben op de gezondheid van je zoontje. Heb je iemand in je omgeving waar ze terecht kunnen voor een paar weken?

 

Ik heb heel veel dieren gehad en van allemaal ontzettend veel gehouden! En neehoor, ik heb onze honden, katten, paarden, hamsters en konijnen nooit als bijzettafeltje of stoel gebruikt Maar het gaat hier toch om de keus tussen de gezondheid van je kind en je huisdier? Moet ik dat serieus gaan verdedigen? Ik hoop het toch niet.... En lees het volledige verhaal, ik zeg namelijk niet dat het geen verdriet of andere emoties teweeg zal brengen, ik zeg alleen dat voor mij de beslissing snel zou zijn gemaakt.

 

Dat heb ik zelf ook hoor zodra wij echt weten dat het aan de katten liggen dan is het ook echt zoeken naar een ander huisje voor hun. Helaas hebben we niemand waar ze naartoe kunnen. De oudste komt uit het asiel dus daarheen brengen gaat niet want dat word echt teveel voor het oude beestje. Ook een ander plekje zou hij niet aan kunnen. Hij is al bang voor zijn eigen schaduw en vertrouwd alleen ons.

Maar wat ik zo vreemd vind is dat zoon in onze oude woonplaats nergens last van had en hier in onze nieuwe woonplaats ineens alleen maar!
Hetzelfde geld dus voor mijn man die heeft precies hetzelfde (terwijl hij echt allergisch is voor katten, pollen, gras nouja de hele rambam)

 

dat is de ellende met allergie, dat het ook zo ineens kan opspelen. En wat betreft de katten, rot ook dat hij ook zo bang is.. Anders had je je misschien inderdaad even tijdelijk elders kunnen laten onderbrengen. En anders zou je nog kunnen denken aan een dierenhotel.

 

Ik heb voor nu de GGD gebeld (ook omdat man en zoon dus sinds een jaar heel heftig reageren) met de vraag zou het in ons huis kunnen zitten. Hiervoor moet ik maandag terugbellen.
Ik ga sowieso vanaf nu 2x per dag stofzuigen en 3x per week dweilen.

De katten mogen sowieso niet boven komen en we gaan sparen om boven alle vloerbedekking eruit te halen en daar laminaat of iets anders neer te leggen.

Mijn man (zelf een katten allergie) zegt ook het lijkt mij stug dat zoon dat heeft omdat zoon geen waterige ogen heeft, niet verkouden is, geen bultjes vertoond. Het enige wat zoon heeft is continu last van zijn luchtwegen.

 

Onze oudste kater die dus al uit het asiel kwam die heeft daar een halfjaar gezeten met zijn broer en is toen een halfjaar niet uit zijn kooi geweest ondanks dat het deurtje open stond. Uiteindelijk na maanden begon hij mijn man te vertrouwen maar verder niemand. Ik kan hem dit echt niet aandoen.