Je moet het niet zien als gênant als er niet 'iets' uitkomt. Je kan natuurlijk problemen ervaren zonder dat er een duidelijke diagnose uit onderzoek komt. Dat maakt niet dat de problemen waar je tegenaan loopt er niet zijn. Mijn dochter loopt nu al anderhalf jaar intensief in de psychiatrie en ze denken dat er naast haar trauma en hoogbegaafdheid nog 'iets' is. Maar dat 'iets' heeft nog steeds geen naam kunnen krijgen .
Ik werd wat over enthousiast omdat ik zoveel herkenbare dingen las. Niet alleen in het gedrag van je zoon maar ook je eigen worsteling. Voor ons was het beelddenken het eureka moment. Dat moment gun ik iedere ouder die zo worstelt. Ik herken het zo! Je ziet je kind worstelen, zich vaak niet prettig voelen. Continue die strijd, de worsteling met je zelf of je het goed doet of niet. Heel goed dat je dit topic hebt geopend en dat je op zoek gaat naar nieuwe ideeën. Ook voor anderen ( voor mij!) herkenbare dingen en dingen om over na te denken. Hooggevoelig, performaal vs verbaal zeer herkenbaar. Wij hadden inderdaad een doorverwijzing naar de ha maar niet naar de juiste persoon. In ieder geval kreeg ik bij het lezen van haar site niet het juiste gevoel. We hebben veel gesproken met elkaar en op het juiste moment kwam er een link naar het beelddenken en zijn we daar mee verder gegaan. We zijn nu eigenlijk net begonnen dus ik kan je nog niet zeggen hoe hoe dit pad tot nu toe gaat. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat. En zo niet dan gaan we verder kijken. Ik heb vertrouwen in mijn (onderbuik) gevoel dat ik iets moet vinden om mijn zoon te kunnen helpen. Want dit is voor ons niet leuk, als ouders, als gezin maar zeker niet voor onze zoon! Hulp vragen kan niet verkeerd zijn. Al is het alleen om een knop om te zetten. Ik hoop voor je dat je snel de juiste hulp vind en je jouw eureka moment krijgt.
Dat "eureka" momentje heb ik een beetje gehad bij het lezen van de kenmerken van adhd. Het zal idd zo'n opluchting zijn als je iets vindt wat je bedenkingen bevestigt en alle "symptomen" verklaart!! Maar door oa dit topic weet ik dat de symptomen bij zo veel meer dingen kunnen horen en dan heb je ook nog de mogelijkheid dat er gewoon "niks" uitkomt... Ik hoop idd dat jullie er zijn met het beelddenken en dat het veel op zal lossen. Ben benieuwd! En of dat het idd is of dat er nog meer speelt?!
Heel veel symptomen overlappen bij verschillende diagnoses. Dat zal je dus sowieso houden. Ik denk dat het vaak niet zo zwart wit is en daardoor blijft het lastig. Zo heb je tussen hoogbegaafdheid en autisme een overlopend grijs gebied. Maar ook bij bijv. ADHD en ASS heb je de overlap in de executieve functies en zo heb je dat bij alles wel. Ik denk dat je er goed aan doet als je de adviezen bij ADHD gebruikt zoals de picto's, aangezien je daar veel in herkent. En het kan toch ook al acceptatie brengen naar je zoon toe dat je voor jezelf weet dat het in die hoek zit? Of het nou die naam krijgt of niet. Ik heb dat wel bij mijn dochter iig, ik weet nu dat als ze gehyperfoussed is ik duidelijk contact moet maken. Ik accepteer dat ze nou eenmaal chaotisch is en daar wat meer begeleiding in nodig heeft. En wat ik me ook nog bedacht, je zoon had nu wat minder goede resultaten bij de Cito, maar het is ook een momentopname he, misschien zijn de resultaten aan het einde van het jaar weer hoger.
Ik zet ze dit weekend er even voor je op als het lukt. Heb daar de andere computer voor nodig. Zal vanavond of morgen worden!
Ja precies, wat betreft de cito heb ik me al laten geruststellen, het is idd een momentopname. Zijn werkhouding wat onvoldoende scoorde op het rapport is echter niet in een moment getoetst, dus dat blijft wel een beetje steken... Ik ben zelf eerlijkheidshalve nog niet zo ver dat ik zijn gedag kan accepteren als ik weet dat ik het in een bepaalde hoek moet zoeken. Mijn aanpassingen richting "bepaalde hoek" doe ik al wel, maar er blijft toch wat knagen van: waarom?? Ik wil het kunnen verklaren Mijn man heeft er met vlagen ook heel veel moeite mee. Vandaag met zijn voetbalwedstrijd bakte onze zoon er niks van. Mijn man is nogal prestatiegericht. Onze zoon was totaal niet gefocust, deed een pinguïn na op het veld.. Mijn man was heel boos geworden. Ik vind het dan toch zielig: als hij maar plezier heeft denk ik dan, maar ook: stel dat hij echt "iets" heeft, dan kan hij er toch niks aan doen, dat hij doet zoals hij doet? Nu er niks vast ligt, is het vaak "gewoon irritant gedrag"... Er is geen begrip voor. En dat levert strijd op, irritatie, onbegrip. En doet voor zijn gevoel van eigenwaarde uiteindelijk ook niet veel goeds.
Hoi! Ik kom even binnen vallen. Mijn dochter is een paar maanden geleden gediagnosticeerd met ADHD. Ook voor ons vallen veel puzzelstukjes op hun plaats en zijn sommige dingen nu ook logisch. Maar het is wel even wennen en zoeken hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. School is op de hoogte. Hier helpt vaste structuur een hoop. Ook voorbereiding op bepaalde situaties is nodig. Alles wat nieuw is vind ze automatisch al eng of wil ze niet, dus ook daarin vergt het een aparte aanpak. Ze is niet druk in haar doen en laten, maar heeft wel de hyperactiviteit (als ze stil moet zitten zit ze constant te plukken of te wiebelen). Ze is vooral druk in haar hoofd. Ze is snel afgeleid en kan zich ook moeilijk concentreren. We hebben haar nu een dagboekje gegeven. Hierin kan ze dingen opschrijven die in haar hoofd blijven zitten om ze op die manier proberen "kwijt" te raken. Ze vindt dit ook fijn om te hebben. Onze familie reageerden er verschillend op. Mijn ouders staan ervoor open en willen erover leren (werken zelf in de GGZ), maar mijn schoonouders stonden er minder voor open. Volgens hen is het een kwestie van disciplineren en moesten we het niet te serieus nemen Pijnlijk, vooral voor mijn man maar ik probeer het naast me neer te leggen. Ik merk ook vooral dat veel mensen verbaasd reageren als we aangeven dat ze ADHD heeft. Juist omdat ze niet druk is snappen mensen het niet, want "een ADHD'er is toch zo'n stuiterbal?" Het feit dat ADHD zich op verschillende manieren uit en er 3 types zijn dat is te lastig blijkbaar. Ik merk dat ik zelf ook moe en teleurgesteld raak hierdoor.
Wat fijn, Kolibrie, jouw reactie! Wat waren haar kenmerken, waardoor jullie verder zijn gaan onderzoeken? Was het op jullie eigen initiatief of via school? Gebruikt ze ook medicatie? Ik twijfel nog steeds of ik het bij het juiste eind heb, en dat zal wrs zo zijn tot het tegendeel bewezen is Hij is heel onrustig, en juist met situaties met veel prikkels is het een stuiterbal. Maar in de klas en een op een kan hij zich redelijk beheerst gedragen. Dat dagboekje, daar is onze zoon nog iets te jong voor, maar we spreken al wel de dag door voor het slapen gaan, maar dit doen we eigenlijk al jaren. Onrust kan door zoveel dingen komen. Vandaag was hij weer niet te corrigeren, ondanks waarschuwen, gewoon tóch doen..., maar ook grenzen opzoeken, baldadig gedrag, en gewoon ruzie zoeken lijkt het... letterlijk met zn zus, gewoon vanuit het niks schreeuwen of schoppen, maar ook ruzie zoeken wat betreft continue de grenzen bewust over gaan...maar dit gedrag lijkt me dan weer meer voortkomen uit frustratie en afreageren. Maar van wat?? School?? Of..???? Zo moeilijk! Ik merk het bij mijn eigen ouders ook. Toen ik vertelde dat ik aan adhd dacht kreeg ik bijna verwijtend te horen: "nee joh, dat heeft ie niet". En: "Bij ons is hij altijd heel gezeglijk". Het komt dan zo over van: het ligt aan jou, je ziet spoken. Heel vervelend, alsof je je moet verdedigen. Mn schoonouders vinden hem "gewoon druk", zo zijn alle jongens. Maar dat neem ik met een korreltje zout. Die zijn zo blind van verliefdheid op hun kleinkinderen...
Kenmerken: Ze is haar hele leven al wat wij dachten hooggevoelig. Snel overprikkeld, heeft vaste structuur nodig, is dromerig. Ook bang voor nieuwe situaties. Zoekt continu grenzen op en heeft ook die bevestiging van grenzen nodig. Praat veel. Echt zo'n kwek. Ze is niet druk maar wel altijd wiebelen of neuriën. Wij hebben haar zelf laten onderzoeken omdat we toch tegen dingen aanliepen en we zagen dat ze anders was als andere kinderen. Nooit onbezorgd, kon paniekaanvallen hebben als ze overprikkeld raakte. Soms slecht luisteren omdat ze je simpelweg niet hoorde doordat ze in haar eigen wereldje zit. Als ze eenmaal overprikkeld en moe is kan ze wel heel druk worden. Ze krijgt geen medicatie. Omdat ze er zelf nog op school geen last van heeft. Tenminste ze kan zich niet goed concentreren maar loopt niet achter qua niveau. De juf geeft haar een koptelefoon en draait haar tafeltje zodat ze rustig kan werken. Mocht het moment komen dat ze er wel echt last van gaat krijgen kunnen er altijd nog aan de medicatie. Dat jouw zoontje de grenzen opzoekt is herkenbaar. Ook het thuis afreageren. Als mijn dochter haar hoofd te vol is wordt ze ook chagrijnig en moe. Het dagboekje is niet alleen voor het schrijven. Ze kan er bijv ook een tekening in maken van iets wat in haar hoofd zit. Ze heeft ook een zorgendiertje. Dat is een knuffel met een rits als mond. Ze kan dan een tekening maken van wat in haar hoofd zit een die dan in de buik van het zorgendiertje stoppen en die eet dan de zorgen op. Ze zijn in speelgoedwinkels en bol.com te koop. Misschien is dat wat?
Een zorgenvriendje heeft hij al vond ik ook idd echt wat voor hem. Eigenlijk gebruikt hij hem niet zo vaak met dat doel, wel kletsen we altijd de dag door en vraag ik hem: wat vond je stom en wat vond je leuk? Ik herken toch wel veel van de kenmerken die je noemt. Dromerig wil ik hem niet echt noemen, hij reageert juist overal op. Alleen achter de tv, dan lijkt hij in trance en dring je bijna niet tot hem door. Idd hooggevoelig is ook een term die ik al jaren ken en met hem associeer. Vaste structuur is al vanaf de babytijd een must, anders was hij enorm huilerig. Nog steeds hanteer ik overal vaste structuur in. Hij kan ook echt boos worden als iets niet op een vaste tijd gebeurt. Bang voor nieuwe situaties herken ik niet zo. Wel dat hij op feestjes of in andere omgevingen juist hyper wordt. Maar misschien is dat welk een reactie als uiting op zenuwen of overprikkeling bijv? Zenuwtics heeft hij overigens ook. Steeds weer wat anders. Nu schraapt hij met zn keel, soms doet hij iets met zn neus of tong. Schijnbaar heeft hij toch last van spanningen? Wiebelen herken ik wel, maar hij kan wel stil zitten in de auto of voor de tv. Jouw dochter niet? Dat doorkwekken de hele dag herken ik ook, het begint al bij het opstaan. Behalve dus,... juist, wanneer de tv aan staat. Je begrijpt dat dat ding hier overuren draait (ben ik ook niet altijd blij mee hoor) dat wat je schrijft over school dat ze niet achter loopt qua niveau... dat zeiden ze begin het schooljaar ook nog. Ik vind het wel iets om in de peiling te houden, want... misschien is ze heel slim en vlot en hoe zou ze scoren wanneer ze zich wél zou kunnen concentreren? Misschien compenseert ze door haar intelligentie tot normaal niveau. Maar hoe zal dat zijn wanneer ze wel gefocused is? Inmiddels is onze zoon wel achteruitgegaan qua scores en rapport. Maar goed, kan ook een moment opname zijn. Misschien moet onze zoon idd ook afreageren van een te vol hoofd, door school... zo had ik het nog niet bekeken, zat meer te denken in termen van frustratie, omdat er zoveel negativiteit in zit. Maar merk jij in het weekend of in de vakantie minder problemen? Ik kan er nog niet veel verschil in zien. Je het dus zelf gevraagd naar onderzoek: via wat en hoe heb je dat gedaan? Specifiek naar een adhd test gevraagd of wat anders? En bij wie (GGZ of iets anders) heb je dat laten doen?
Nee heb niet om adhd test gevraagd omdat dit wel het laatste was waar we aan dachten. Mede omdat ook ik dacht dat een kind dan druk zou zijn. Dus we hebben uitgebreide gesprekken gehad met de psycholoog en zij heeft toen een intelligentie onderzoek en neuropsychologisch onderzoek gedaan. Tv en videospellen tellen niet mee zei de psycholoog. Iedereen raakt gebiologeerd hierdoor en dat heeft ook een reden maar weet even niet meer welke. Mijn dochter kan dus wel stil zitten met tv of de Nintendo ds bijv. Bij feestjes wordt ze inderdaad druk maar dat komt omdat er dan teveel prikkels binnen komen. Als het emmertje te vol raakt met prikkels dan krijgt ze een paniekaanval. Volgens de psych doordat dit dan een ontlading is. Er kunnen geen prikkels meer bij en dan kan ze nog maar één ding doen en dat is ontladen. Ze houdt ook niet van herrie, enorme druktes, bepaald eten. Als ze geen overzicht of structuur heeft wordt ze ook angstig. Je kunt haar niet overvallen met dingen omdat ZE dan het overzicht kwijt raakt. Ik moet alles in context plaatsen en dan is het goed.
Als tv en Nintendo etc niet mee tellen...pfff, dan blijft er nagenoeg niks over waarbij hij rustig is... ja, misschien eens tijdens een spelletje, 10 minuten, anders kan ik het niet bedenken. Dus jullie zijn bij een psycholoog terecht gekomen. Pfff, zo zie je maar wat er dan ineens uit kan komen... moet zeggen dat je verhaal me wel sterkt! Ik herken ook veel in het ontladen, een driftbui krijgen als het emmertje overloopt... onze zoon wordt dan alleen niet angstig, hij lijkt ook wel tegen herrie te kunnen of drukte. Althans: hij doet dan juist mee, en wordt zelf ook hyper, hij loopt er niet voor weg. Sommige kenmerken lijken wel iets weg te hebben van autisme, qua structuur etc, veel dingen overlappen. Ik zou willen dat ze idd ook uitgebreid willen kijken naar onze zoon. Hoe zagen die gesprekken en onderzoeken er uit? Hoe lang duurt zo'n traject? En krijg je dan ook nog tips en adviezen?
Autisme dachten we eerst ook vanwege de structuur maar dat is het niet. Ze is te sociaal ervoor herkent ook emoties en dat schijnt toch bij iemand met autisme niet goed zo te zijn zoals ik uitgelegd kreeg. De structuur is logisch omdat ze alles overzichtelijk moet hebben om rust in haar hoofd te krijgen. Herrie en drukte vermijd ze niet maar fijn vind ze het niet. Hoewel ze daar naarmate ze ouder wordt wel beter mee om gaat. We hebben ons vanuit de huisarts laten doorverwijzen naar de jeugdpsycholoog gespecialiseerd in jonge kinderen. En die heeft haar uitgebreid onderzocht. Maar de ene adhd-er is de andere niet. Kenmerken zijn vaak hetzelfde maar de één reageert anders als de ander. Psych zei dat je vaak bij jongens ziet dat ze druk zijn en meiden vaak dromerig en druk in het hoofd. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn.
Ik denk en hoor idd terug dat onze zoon ook sociaal is, te sociaal voor autisme. Veel kenmerken lijken op elkaar en overlappen. En idd zo kan je het ook zien dat structuur nodig is om rust in je hoofd te krijgen, al is hij zich daar wrs niet bewust van. Fijn jouw verhaal. Dat sterkte me wel dat ik echt verder wil gaan kijken naar de oorzaak van zijn gedrag. Ik wacht morgen nog even af, dan heb ik het gesprek met schoolarts en juf om de vragenlijsten te bespreken en daarna wil ik graag een doorverwijzing. Als de scholarts het niet kan of wil schrijven, dan via de huisarts. Bedankt allemaal voor jullie ervaringen, ik heb er echt veel aan gehad. Ik zal hier nog wel posten als ik meer weet
Vandaag het gesprek gehad met schoolarts en leerkracht, voor degene die het interesseren op zich fijn, want hoewel de leerkrachten de vragenlijsten heel "mild" en zorgeloos hadden ingevuld, gaf ze mondeling wel toe dingen te herkennen, zoals de concentratie, het drukke, wiebelige, het niet afmaken van taken etc. Dit kwam dus wél overeen met mijn verhaal. Dus dat was prettig om te horen. Wel was het zo dat zijn schoolprestaties weer aan het bijtrekken waren, dus cito was écht een slecht moment opname. Qua focus zagen ze dus wel belemmeringen, maar zijn schoolwerk leed er niet heel erg (meer) onder. Daarnaast dus wel corrigeerbaar op school. Wrs moest hij thuis ontladen. Afijn, alle neuzen aardig dezelfde kant op, de vraag was nu: hoe nu verder? Hoofdproblemen vatte de schoolarts samen als: druk gedrag, niet goed kunnen plannen/organiseren en evt probleem in de informatieoverdracht. Hoe komt het binnen? En afreageren thuis in gefrustreerd en driftig gedrag. Wat gaan we eraan doen? De school arts vond diagnostiek wel een heel "medisch circus" zoals ze dat noemde. Plus vertelde ze: tot 8 jaar kunnen adhd achtige kenmerken nog verdwijnen tgv "rijping"?? Maw: voor 8 jaar is het nog niet heel betrouwbaar om op adhd te testen??!! Dit komt mij dan weer totaal niet bekend in de oren? ik dacht dat het al vanaf 6 jaar was! Ze sloot niet uit dat hij het etiketje vroeg of laat zou krijgen, maar ze wilde eerst de laagdrempelige manier voorstellen, en dat was een schoolmaatschappelijk werker mee laten kijken voor tips. Die komt dan thuis meekijken etc. Evt kan dan vanuit hetzelfde "sociale team" een psycholoog meekijken en evt doorverwijzen voor alsnog diagnostiek. Ik ben akkoord gegaan. Voordeel is dat zo'n maatschappelijk werker ook mee kan kijken in de klas ( want met school verbonden)en baat het niet, dan schaadt het niet. Toch bleef ik zitten met een onbevredigend gevoel. Ik begrijp de volgorde van de schoolarts en haar keuze hiervoor. Eerst rustig aan beginnen, voor je het "circus" instapt, maar gevoelsmatig ben ik die fase allang voorbij van aankijken, afwachten , tips toepassen etc. Ik vraag me ook af hoeveel echte bruikbare tips ik nog zou kunnen gebruiken. Ze had het ook over video training. Dat lijkt me enerzijds heel leerzaam, maar anderzijds kan ik me niet voorstellen dat het representatief is. Je gaat je toch ongemakkelijk gedragen als je weet dat je gefilmd wordt. En onze zoon gaat zich óf als een beest gedragen óf hij is poeslief. Voor mn gevoel is zo'n MW een beetje uitstel van executie, zeker nu ik ook bevestiging heb gekregen van de leerkracht. Mijn plan is nu ook toch een doorverwijzing van de huisarts te vragen voor nader onderzoek. De wachttijden zijn volgens mij niet mals, dus in de tussentijd kan ik dat MW afwachten en aankijken. Mocht het (onverwachts) toch wat opleveren en de situatie verandert ineens drastisch, dan kan ik de diagnostiek afzeggen. Mocht het niks opleveren dan heb ik iig de lange wachttijd nuttig overbrugd.
Ik heb nog niet gereageerd, maar de kenmerken die jij noemt komen veel overeen met mijn dochter die adhd heeft. Het is inderdaad slim een verwijzing te vragen voor een jeugdpsycholoog die gespecialiseerd is in adhd ed, zij kunnen testen, zij zullen dan vaak ook vragen bij school neerleggen en evt observeren! Mijn dochter is net 7 geworden en neg voor haar 6 jaar werd adhd vastgesteld, dus ook vrij vroeg. De schoolarts heeft deels gelijk en deels niet, adhd kan zeker getest worden rond 6 jaar, dit is ook betrouwbaar. Wel heeft ze gelijk van de "rijping" van de hersenen, maar je hebt adhd of niet, het kan wel zo zijn door de rijping dat de adhd veel minder heftig word, zo zei de psycholoog het.
Bij ons speelt geen adhd zoals ik al eerder vertelde, maar wil toch nog reageren. Wij hebben wel een diagnose en daarbij hulp. Wat zowel 'onze' psychologe als de it-er van school zegt; we moeten een situatie vinden waarin onze zoon zowel op school als thuis zo goed mogelijk functioneerd. Als een kind zich op school 'goed gedraagt', maar thuis onhandelbaar of gefrustreerd is gaat het alsnog niet goed. Dus als jouw zoon op school zich goed gedraagt, maar thuis alleen maar gefrustreerd is kan dit heel goed betekenen dat hij op school op zijn tenen loopt en thuis, in de vertouwde omgeving, alles eruit gooit. En dat betekend dat het op school niet goed gaat! Dit gaf de ib-er van school ook aan. Het moet 1 geheel zijn, waarin het kind zich thuis en op school goed voelt en dus goed gedraagt. Volgens mij zijn scholen semi verplicht om mee te werken. Het onderzoeksteam van onze zoon heeft ook op school geobserveerd. Deze vrouw was, volgens mij, nog nooit op onze school geweest. Het is uiteraard wel in overleg met school gegaan, maar je hoeft dus niet mee te gaan met de persoon van school. En mbt het "medische circus", jij bent de enige die kan beslissen of het nodig is of niet. Als je het zo red, tja waarom zou je. Maar ik denk niet dat het medische circus meer energie en tijd kost dan de onderzoeken van school. En bij onderzoeken buiten school is het een onafhankelijk iets, gespecialiseerd op kinderen met mogelijke problematiek. Ik heb te maken met mensen die naast psycholoog ook nog gespecialiseerd zijn in jonge kinderen EN in ass. Gevoelsmatig is dat veel meer dan een maatschappelijk werker. (Heb mij niet verdiept in opleidingen). Mbt wachttijden, kijk om je heen welke instanties mogelijk zijn. Bij ons had 1 instantie een wachtlijst van 16 weken en de andere vrijwel geen wachtlijst. In oktober huisarts en vlak voor de kerst de diagnose, met daartussen meerdere, uitgebreide, onderzoeken en flink wat gesprekken. Die 2 maanden waren echt wel pittig, meerdere afspraken per week soms. Maar wel een goed onderbouwde en onderzochte diagnose. (En afspraken over vervolg onderzoeken, die nodig zijn bij hem).
Dank je wel voor je reactie! Ik denk dat de schoolarts dat idd bedoelde, dat door de "rijping" van de hersenen bepaalde kenmerken kunnen verbeteren en dan zou het zonde zijn om "het hele circus" in te zijn gestapt, terwijl het misschien niet had gehoeven? Anderzijds: stel dat hij wél adhd heeft, dan houdt hij dat. En als hij nú problemen heeft met plannen en organiseren/ uitvoeren dan zou ik graag nú specifieke begeleiding willen hebben zodat hij straks als hij 10 is wél zelfstandig taken kan afmaken. Ipv afwachten en straks alsnog het circus in... vind het dan zo zonde van de tijd dat hij nu al jaren aan het aanmodderen is... zou het mezelf geloof ik niet vergeven. En tsja, misschien komt eruit dat hij het toch niet heeft... maar dat geeft dan ook een bepaald inzicht wat ons verder kan helpen in aanpak en begrip.
Wauw.. dit doet me goed om te horen, zeg! Voor mij voelde dat verschil tussen school en thuis alsof school gewoon meer gestructureerd is dan thuis, groepsdruk en "vreemde ogen dwingen" en dat het misschien aan mijn opvoedcapaciteiten ligt dat hij thuis zo los gaat... Hoewel we echt al veel doen qua structuur, zonder een echt goed bevredigend resultaat, voel ik me er toch wat onzeker over. Ik ga toch zitten denken wat er anders kan. Dat het op school ook anders zou kunnen, zo had ik het nog helemaal niet bekeken. Ik vind het lastig om die verantwoordelijkheid zelf te nemen, ik ga niet graag "voor niks" in het medische circus. Anderzijds is het uitsluiten van een bepaalde diagnose ook heel waardevol en maakt dat ook een hoop inzichtelijk. Zo probeer ik het maar te bekijken. En het "redden"... tsja... leuk is anders. Eigenlijk denk ik dat het alleen maar beter kan worden, dus ik zou het er wel voor over hebben. En dat het een onafhankelijk iemand is lijkt me juist goed, ook om andere problematiek uit te sluiten. Zo'n maatschappelijk werker is naar mijn idee ook meer in het verlengde van het consultatiebureau. Volgens mij zijn die meer van tips in de thuissituatie. En aan diagnostiek mogen ze zeker niks doen. Tis meer de tussenstap tot doorverwijzing richting GGZ. En een psycholoog van de GGZ kan wel diagnosticeren en onderzoeken. Dit heb ik idd al gedaan, hier in de regio varieert het ook van 3 weken tot 5 maanden! Vandaar ook maar mijn "twee sporen beleid". Ik weet niet of je zelf een voorkeur mag aangeven? Of dat je met specifieke instellingen in zee moet waarmee jouw gemeente een contract heeft? Heb volgende week pas een afspraak bij de huisarts voor ene doorverwijzing, neem aan dat die het ook wel zullen weten.